recenzeuren: Richard Thompson

Natúúrlijk moest die eens aan bod komen... Eén van de meest legendarische concerten die ik in mijn recensenten-bestaan heb meegemaakt. Toen ik in januari begon met 'recenzeuren' dacht ik meteen aan deze dag, de derde oktober van 2012, dat moest de uitgelezen dag zijn voor Richard Thompson. Het is vanavond precies twintig jaar geleden. Sterker nog: Precies twintig jaar geleden zorgde Bright Blue Gorilla voor de opmaat naar het concert van deze legende. Voor de goede orde: Ik ken hem dan nog niet en ben ook niet écht bekend met Fairport Convention of folk in het algemeen. Het zal een beslissende avond worden. Ik kan me zo ongeveer alles herinneren wat er 's middags drie uur tot maandagochtend tien uur is gebeurd in dat weekend. Het begint dan met maar weer eens stiekem een pakje Marlboro te halen bij het sigarenwinkeltje in Hommerts, met andermaal de waarschuwende woorden van de eigenaresse. Dat ze me liever niet de sigaretten verkocht, zeker niet nu heit was gestopt met roken etcetera etcetera. Twintig jaar en een paar stop-pogingen verder denk ik wel eens: Had toch beter naar dat vrouwtje geluisterd...

Ik ben in oktober 1992 nog altijd een 'groentje' als poprecensent, hoewel ik de eerste aanvaring met een band al heb gehad, die vond dat ze betere kritieken had verdiend. Toch is het nog steeds een ontdekkingstocht. Ik heb net de eerste (gitaar-)hardcore-concerten achter de rug en ook al een folk-concert op de IJlster houtzaagmolen. Bluesconcerten recenseren heb ik nooit onder de knie gekregen! Van blues kun je niet zeggen of het goed is of niet, het is 'gewoon altijd gezellig'. Tompietompiedom. Van folk had ik ook bitter weinig kaas gegeten, maar beet me met dezelfde gretigheid als altijd vast in het onderwerp en zette mijn oren wagenwijd open. Wat er naar binnen kwam...

Bright Blue Gorilla opent de avond. Een Amerikaans duo dat is neergestreken in Utrecht. Ze treden in het heden nog steeds op. 'Watch Out For The Weather Vane', heette één van de liedjes van de avond. Ik hoor de mannelijke helft nog steeds 'weerhaan' uit zijn strot krijgen. Het is duidelijk een avond van interactie tussen publiek en podium, iets waar Richard Thompson dankbaar gebruik van gaat maken. Hoewel de liedjes van Bright Blue Gorilla een akoestische basis hebben, blijft het verschoond van doedelzakken en violen, waarmee mijn associatie met folk de schroothoop op kan. Ik ben er niet rouwig om, ik zit intens te genieten van de muziek. Zitten? Jawel, Bright Blue Gorilla heeft ons aangemoedigd om te gaan zitten op de vloer. Op de vloer waar anders punkers lopen te pogoën en publiek voor Jan Douwe Kroeske-aanbevolen gitaarpopbands met de armen over elkaar een imitatie van een standbeeld evenaren. Daar zitten wij, als ware het Woodstock. Een vrouwtje naast mij, voor wie het nooit 1970 is geworden, biedt me zelfs een mandarijntje aan. Ik sla het af. Niet zo lekker bij bier...

Dan komt Richard Thompson. Als ik me niet vergis was het mans' enige Nederlandse optreden van die tour. Hij zoekt meteen contact met het publiek, doet verwoede pogingen ons te laten mee zingen en speelt spelletjes met ons. Iemand achter in de zaal schreeuwt op een bepaald ogenblik de naam Leon Redbone. Dat is de naam van zo'n JDK-singer/songwriter. Nog eens: 'Leon Redbone'. Hij wacht even en roept dan 'Li On Red Boon' met een seconde tussen iedere lettergreep. Richard doet een hand naar zijn oor en zegt: 'I can hear you'. Ik geloof dat Richard had aangekondigd dat hij een liedje van iemand anders ging doen en het schijnt dat hij ook wel eens iets van Leon Redbone heeft gezongen. Tóch staat dit moment me nog helder voor ogen. Ik heb maar weinig huiswerk kunnen doen wat Richard Thompson betreft. Het enige nummer wat ik van hem ken is 'I Misunderstood', de single van zijn meest recente album.

De ongedwongen sfeer, de uiterst sympathieke Thompson, de triestige liedjes met de lach tussen de nummers door... Alles bij elkaar opgeteld: Ik zit te genieten! Ik kom zelfs terecht in een hele aangename roes, ook al zullen de biertjes hebben bijgedragen. Ik lust niet eens meer een patatje na afloop! Richard sluit af met een rock'n'roll-klassieker, maar ik weet me niet meer te herinneren welke. Ik meen te herinneren dat het 'Johnny B. Goode' was. Deze avond was georganiseerd door de Stichting Music Inn, die maandelijks folkconcerten organiseert in de bovenzaal van café 'T Ouwe Vat. Natuurlijk was Richard Thompson té groot (als naam, niet als persoon) om daar onder te brengen. De mannen achter Music Inn hebben hun eigen radioprogramma op Radio Markant, de lokale omroep van Sneek. Morgen, zondag 4 oktober 1992, hebben ze een 'special' met Bright Blue Gorilla in de studio.

Het eerste muzikale ontbijt van zondag 4 oktober is 'Sleepy Time, Time' van de elpee 'Blue Cream' van The Cream. Nee, ik zal niet de hele lijst opnoemen... Toch ademt iedere plaat een zekere melancholie uit, precies het gevoel dat bezit heeft gemaakt van mij. Tussen vier en zes is het programma op Markant en ik luister opnieuw naar 'Watch Out For The Weather Vane' en een interview met Bright Blue Gorilla. Natuurlijk draaien ze ook werk van Richard Thompson. Als het programma afgelopen is, zet ik mijn eigen muzikale verwenningen voort. Ik zit nog heerlijk in dat gevoel als moeder om half acht op mijn deur klopt. ,,Gerrit, het is verschrikkelijk. Je moet komen kijken! Er is in Amsterdam een vliegtuig neergestort. Boven op een flat">

Ik weet ook nog dat ik de volgende ochtend even heb gespijbeld en intussen mijn recensie van Richard Thompson heb uitgewerkt op de redactie van het Sneeker Nieuwsblad. Ik kom halverwege de les maatschappijleer binnenstormen. De docente, ontzettend blond, heeft alle begrip voor mijn 'laat komen'. ,,Je hebt natuurlijk geschreven over wat er in Amsterdam is gebeurd". Ik hoor klasgenoot Epke nog stikken in zijn lach. Het Sneeker Nieuwsblad met 'breaking news' over de Bijlmerramp? Dit was overigens ook het begin van meer en meer spijbelen, totdat de uren dat ik op school was ook te verwaarlozen waren...