De late jaren zestig en de vroege jaren zeventig zijn de hoogtijdagen van de Nederpop. Als er één gebied in de muziek is die het verdwijnen van Radio Veronica nooit te boven is gekomen, is het de Nederpop. Natuurlijk, reeds gevestigde groepen en artiesten zouden ons nog heel lang vergezellen, denk maar aan bijvoorbeeld Golden Earring, maar het scoren van een hit zou voor nieuwkomers een tikkeltje moeilijk worden. In de jaren tachtig krijg je even de opleving in de Nederlandstalige pop, maar als Engelstalige popgroep uit Nederland heb je het niet gemakkelijk. Terug naar de jaren zeventig, want dat decennium staat vandaag centraal. Keuze in overvloed wat bands en artiesten aangaat, toch is er geen enkele band die zo goed de jaren zeventig vult als Earth & Fire. Op de derde zaterdag van het nieuwe decennium komt hun debuutsingle binnen in de Top 40 en op de laatste zaterdag van 1979 staat de band nog immer in de Top 40 met een voormalige nummer 1. De keuze móest wel vallen op Earth & Fire...
De geschiedenis van de groep begint in 1967 als Opus Gainfull, maar die pretentieuze naam mag wijken als in 1968 de zangeres Manuela Berloth bij de groep komt. Zij heeft dan al plaatje gemaakt als Lysette, maar haar verblijf bij Earth & Fire is van korte duur. Doordat ze een oogziekte krijgt, moet ze vroegtijdig afhaken. Jerney Kaagman verschijnt in 1969 ten tonele. In 2006 is een biografie over de band verschenen, waarin flink met modder wordt gegooid. Het zal allemaal wel zijn meegevallen, want anders was Kaagman nooit zo lang zangeres gebleven, maar volgens de gebroeders Koerts was ze het aanhoren niet waard. De onderlinge band van de leden zijn vooral in de latere jaren ernstig verslechterd. Earth & Fire is waarschijnlijk de enige Nederlandse band waarvan een reünie al jaren is uitgesloten! Overigens ook een aardig detail: De groep wordt vaak met Den Haag geassocieerd, maar de leden komen uit Leidschendam, Voorburg en Voorschoten. Het is hun Haagse vriend George Kooymans die de groep bij Polydor in het zadel helpt en hen trakteert op een liedje dat hij tijdens de tweede Amerikaanse tournee van The Golden Earrings heeft geschreven: 'Seasons'.
Normaliter haal ik mijn fotohoesjes bij singlehoesjes.nl, maar daar kon ik zojuist niet op komen. Toen ik Google had ingeschakeld, besloot ik een exoot te kiezen. Deze Joker-persing komt uit Italië. Er staat ook een, mij onbekende, CBS-persing. 'Seasons' is vooralsnog een Nederlandse aangelegenheid. De single komt op 17 januari 1970 de Top 40 binnen, piekt op 2 en verdwijnt na 14 weken weer. De opvolger, 'Ruby Is The One', staat dan al in de startblokken om het succes bijna te evenaren en eind 1970 verschijnt de derde top vijf-hit, 'Wild And Exciting'. Dan verschijnt ook het debuutalbum. Vreemd genoeg is dat geen succes. De klaphoes van het titelloze album is een groot uitgevallen boekje lucifers en is inmiddels een duur betaald collector's item, vooral de schaarse Engelse persing op Nepentha. Het daaropvolgende jaar koopt toetsenist Gerard Koerts een mellotron. In navolging van The Moody Blues was dit, commercieel afgeschreven, stuk electronica een 'must-have' geworden voor menig toetsenist en feitelijk de start van de symforock. Koerts laat het instrument vooral luidruchtig brommen op 'Memories' en 'Maybe Tomorrow Maybe Tonight'. Beide nummers zijn afkomstig van conceptalbums die verder erg haaks staan op het single-repertoire: 'Song Of The Marching Children' en 'Atlantis'. De gang van de keyboards gaat snel in deze jaren en Earth & Fire ontwikkelt mee in het geluid, dat halverwege de jaren zeventig een stuk klinischer wordt ten opzichte van het warme mellotron-geluid. Toch zitten er nog parels tussen. 'Love Of Life' (1974) is een persoonlijke favoriet geworden.
Hoewel de geluiden uit het buitenland positief zijn, wil Earth & Fire aanvankelijk maar niet op grote schaal doorbreken. Als Frits Hirschland in 1977 het management overneemt, moet dat ook de doorbraak forceren. In 1979 neemt de groep 'Reality Fills Fantasy' op, maar producer Jaap Eggermont keurt in eerste instantie de tapes af. Het zorgt ervoor dat de groep bijna uit elkaar ligt, maar dan geeft iemand anders een 'second opinion' en dan...? Toch kan ik Eggermont wel begrijpen, het geluid van 'Reality' staat zo ver af van Earth & Fire, dat het gemakkelijk als 'broddelwerk' kan worden beschouwd. Het lichtvoetige 'Weekend' gaat op sokken naar de nummer 1-positie, terwijl de 'oude' fans de groep massaal uitkotsen. Earth & Fire lacht het laatst. Als de jaren tachtig aanbreken, kunnen zij terug kijken op een decennium vol top 20-hits en album-successen. De jaren tachtig zijn minder vruchtbaar. In 1983 gaat de band uiteen en is in de jaren 1987 tot en met 1989 nog even actief. Daarna lopen de ruzies zo hoog op dat niemand meer het woord reünie durft uit te spreken. Jerney Kaagman blijft een publiek figuur. In 1994 doet ze ons Radio Noordzee Nationaal aan, vervolgens werkt ze voor Conamus en zit in de eerste seizoenen van 'Idols' in de jury.
De singles tot mijn geboorte heb ik allemaal in de eerste jaren van mijn verzamelwoede bij elkaar gesprokkeld. Een paar jaar geleden kreeg ik van iemand een cd met daarop de albums 'Songs Of The Marching Children' en 'Atlantis' en heb deze vooral tijdens de fietsvakanties in het tentje op waarde leren schatten. Tóch blijf ik de band vooral vanwege de singles herinneren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten