Normaliter is de Schijf van 5 op zondag een interactief onderdeel van Soul-xotica. Ik noem een onderwerp of thema en jullie mogen, indien gewenst, meedenken over geschikte platen met dat onderwerp in de titel. Soms krijg ik nog wel eens een lijstje, soms ook niet. Maakt verder ook niet uit, vaak heb ik zelf al wat huiswerk gedaan voordat ik een thema benoem. Morgen is er echter een 'egoïstische' Schijf van 5. Die komt wel eens vaker voorbij, een Schijf waarbij alleen ik de nummers en de volgorde kan samenstellen. Denk bijvoorbeeld aan de Schijf van de hersenschuddingschijven van vorig jaar september. Morgen is het 66 jaar geleden dat Justin Hayward werd geboren en dat is voor mij gelegenheid om deze man eens een Schijf van 5 te gunnen. Hoewel ik vermoed dat de meeste Soul-xotica-volgers wel weten dat ik veel aan Justin Hayward en The Moody Blues heb te danken, hierbij toch een kleine introductie voor hen die de man niet kennen.
Is het allemaal met The Moody Blues begonnen? Ja en nee. Eerst de ontkenning. Onder invloed van mijn oudste broer was ik al rond 1981 'fan' van Madness, op mijn achtste verjaardag in 1983 kreeg ik dan ook een single van die groep. Dan de bevestiging. Eveneens onder invloed van de mega-grote platencollectie van mijn oudste broer (ik heb hem al drie keer ingehaald...) én 'Nights In White Satin' in de Top 100 Aller Tijden van 1986, ben ik singles gaan verzamelen. 'Nights In White Satin' krijg ik op mijn dertiende verjaardag, een Amerikaanse jaren tachtig-replica van de oorspronkelijke single. Het duurt pas tot de nieuwe eeuw eer ik eens de originele 1967-er in mijn collectie krijg, maar dat terzijde. De zoektocht gaat verder. In 1989 heb ik dan zelf al een platenspeler (een Philips uit vervlogen tijden waarvan de naald ook al in 1971 was overleden) en koop ik in mei 1989 voor het astronomische bedrag van vijf gulden de single 'This Is My House' van The Moodies. Toen ondenkbaar, vijf gulden voor een tweedehands single. Inmiddels gaat de plaat met fotohoes niet onder de honderd euro, dus het is een goede investering geweest.
Ook een gewoonte in mijn educatieve jaren, ik schreef Justin Hayward brieven rond zijn verjaardag. Er is, geloof ik, eentje werkelijk verstuurd! Inhoud: Zeer nuttige informatie over waar en wanneer ik singles had gekocht ('at the fleamarket in Sneek for only 25 cents'). Hij zal hem nog regelmatig raadplegen? Twee jaar geleden schreef ik hier al over op deze praatpaal. De titel was 'Letters I've written'. Justin Hayward is dus geboren op 14 oktober 1966 in Swindon. Als vijftienjarige heeft hij al een gitaar en een versterker en treedt op met de groep All Things Bright, maar zijn loopbaan komt pas in 1963 op gang middels Lonnie Donegan (waar hij een contract tekent dat bepaalt dat hij de eerste tien jaar voor Donegan's maatschappij Tyler Music schrijft) en Marty Wilde (vader van Kim). Met de laatste speelt hij in The Wilde Three. In 1966 beantwoordt hij een advertentie in Melody Maker, geplaatst door Eric Burdon. Die zoekt dan muzikanten voor zijn nieuwe Animals. Hij is onder de indruk van Hayward's brief en demo, maar stuurt het door naar Mike Pinder van The Moody Blues. Die groep heeft net een zware slag toebedeeld gekregen door het vertrek van hun leadzanger-gitarist Denny Laine. Justin wordt aangenomen, maar kan zich maar moeilijk vinden in de zwarte rhythm & blues en mede door zijn liedjes ontwikkelt de groep een eigen stijl. Het zijn vooral de arrangementen van Mike Pinder en diens' mellotron die de groep een eigen 'smoel' geeft.
Hayward schrijft in 1967 'Nights In White Satin', dat een wereldwijde hit wordt en de groep een nieuw leven geeft. ,,Vrienden hebben me, naar aanleiding van de hit, een overtrek van satijn gegeven. Ik had er meteen spijt van, want met een redelijke baardgroei is satijn niet bepaald handig", vertelde Hayward in 1997 in een interview. Hij schrijft vanaf dan ongeveer de helft van het repertoire van The Moody Blues, maar een tweede 'Nights' laat op zich wachten. Met 'Watching And Waiting' uit 1969 heeft hij het gevoel dat hij hem heeft te pakken, maar de single verkoopt drie-achteruit. 'Question' uit 1970 kenmerkt een meer directe benadering en wordt van de eerste positie gehouden door de England World Cup Squad. ,,Als we waren door gegaan, was het oorlog geworden", vertelt Justin later. Tijdens de Europese tournee besluit de groep in 1974 in Kopenhagen dat dit voorlopig hun laatste optreden is. Justin neemt een album op met John Lodge, 'Blue Jays', en een solo-album in 1977 ('Songwriter'). Dan klopt Jeff Wayne bij hem aan en Justin zingt 'Forever Autumn' op 'War Of The Worlds'. Vaak wordt ook 'Eve Of The War' aan hem toegeschreven, maar dat is duidelijk Chris Thompson van Manfred Mann's Earth Band...
In 1978 keert The Moody Blues terug, maar nu zonder toetsenist Mike Pinder. Patrick Moraz maakt van 1979 tot en met 1988 deel uit van de band, fluitist Ray Thomas neemt begin jaren negentig afscheid. The Moody Blues zijn onverminderd actief in het live-circuit. De cd 'Strange Times' dateert alweer van 1999, maar de groep ziet het als een voorrecht om nog te mogen optreden. Kaartjes voor hun jaarlijkse bezoek aan de Heineken Music Hall liggen rond de tachtig euro en het is steevast uitverkocht! Drummer Graeme Edge, nu 70 jaar, heeft in 2005 laten weten dat hij nog wel tien jaar wil optreden. Justin Hayward is met 66 jaar dus nog lang niet toe aan pensioen!
Morgen buig ik me over de onmogelijke taak om de vijf mooiste liedjes van Justin Hayward uit te zoeken. Ik kijk er nu al tegenop, maar belofte maakt schuld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten