Moet ik nu werkelijk beginnen met de uitslag? Welnee, die stoppen we wel ergens in het einde, een beetje verborgen, ver weg... Je gaat niet naar de Nationale Popkwis in Amstelveen om deze te winnen, mits je een zorgvuldig samengesteld team hebt van muziekfreaks-zonder-sociaal-leven die 24/7 aan het downloaden zijn. Niet uit liefhebberij, maar omdat ze die nieuwe plaat van Coldplay of Ilse Delange moeten kennen omdat er misschien een vraag over wordt gesteld in een popkwis. Dat is onze insteek nooit geweest. Wel fanatiek spelen, maar aan het einde van de rit blijft het gezelligheid en 'voor de leuk'. Daar is het team Flutwood Meuk gisteren goed in geslaagd! Een bijzonder fijne kwis, minder obscure hiphop en 538 Dance Smashes dan vorige edities en een aantal creatief bedachte rondes. Hulde aan de organisatie en ook aan mijn medespelers Albert en John. Ik kan terug kijken op een mooie kwis, maar ja, dat resultaat?
Nu dan vertellen? Dan hebben we het maar gehad... Nee, het is nog te vroeg in het verhaal, nog maar even uitstellen. Het heeft maar weinig gescheeld of ik was niet in Amstelveen gekomen. De automaten van de NS op het station van Meppel weigeren stuk voor stuk mijn pinpas en de dame van de restauratie wil geen twintig euro stuk maken. Eén minuut voor vertrek van de bewuste trein lukt het dan toch nog en zo verlaat ik Meppel om tien uur en ben om klokslag twaalf uur bij het poppodium P60, waar de kwis gespeeld gaat worden. Albert arriveert kort daarop met John, een muziekvriend van hem. We gaan eerst aan de koffie in de Delifrance, nadat we van het zonnetje hebben genoten. Het kan nu nog? Na de koffie gaan we meteen naar P60, waar net de deur open gaat. Marianne is een vroegboeker en zo hebben we tafeltje drie, vlak vooraan bij het podium en tussen de top tien-kandidaten in. De kwis begint met 'Songpop XL', introotjes raden. Lijkt eenvoudig, maar hier zijn de fragmenten precies een seconde en per vijf volgen ze met twee tot drie seconden na elkaar. Na de vijf hebben we een halve minuut en dan de volgende vijf, zo twintig keer in totaal. Ik probeer alle rondes voor de geest te krijgen, maar ben bang dat dit niet gaat lukken. De tweede ronde heet 'Best Of'. Een doorlopende 'slideshow' laat bewerkte cd-hoezen zien van groepscompilaties. Je moet het fragmentje koppelen aan de juiste cd-hoes en ook nog eens de correcte titel van het verzamelalbum geven. Een andere fotoronde laat foto's zien van broers en andere familieleden van artiesten die je hoort.
Bij één audioronde wordt gevraagd om de voornaam die wordt gezongen in het bewuste fragment. Dat levert een hilarisch moment op. 'Sometimes It Snows In April' van Prince, onderdeel van het album 'Parade'. Het is eigenlijk een concept rondom een persoon die Christopher Tracy heet, in het genoemde nummer wordt alleen de naam Tracy genoemd. Dat levert een discussie op. Ze vragen duidelijk naar de voornaam en Tracy is in dit geval de achternaam. De jury houdt voet bij stuk en 'Tracy' is het enige goede antwoord... Over hilarische momenten gesproken. Eerder kreeg ieder team een zak met 'bottom-of-the-barrel'-cd's, nu bestaan de sponsoren uit uitgeverijen. Dat levert een fraai prijzenpakket op voor de winnaars, maar voor de 'gewone' deelnemers alleen een muziektijdschrift. Bulldog sponsort de kwis met een paar overhemden en die zijn te winnen als er een reggae-fragment voorbij komt. De eerste die opstaat en 'reggae, te gek hé' roept, kan wel eens winnen. Albert probeert het, maar wint niks.
Natuurlijk is er een 'photoshop'-ronde. Nu moet geraden worden welk lid achter een masker zit. Bij Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich leren we definitief dat de enige blonde van de groep Tich is. Maar is er iemand die Sam & Dave uit elkaar houden? Of Nick & Simon? Let wel, we zijn natuurlijk serieuze muziekliefhebbers! Er zit een mix tussen met 20 liedjes inventief in elkaar gedraaid. Het zijn alleen de 'cracks' die daar punten op scoren. Ook leuk: Een ronde met cryptische foto's die een bandnaam en een titel moeten uitbeelden. Een foto van de schaduwen van vier kamelen in een woestijn en een gevechtshelicopter geeft... 'Apache' van The Shadows. Een witte kamer en een toef slagroom... 'White Room' van The Cream. Hoewel we voor ons gevoel niet slecht scoren, hobbelen we in het klassement achteruit. Nou, vooruit, daar gaan we dan... Van de 59 teams zijn wij 45e geworden.
We besluiten de dag bij MacDonalds voor een klein klef hapje en een terugblik op de quiz. Albert zegt opeens: ,,Er waren van die aha-erlebnissen". Ik schiet in de lach. ,,Albert, dát is onze teamnaam van volgend jaar, de A-Ha erlebnissen". Die houden we erin! Ik spoel Flutwood Meuk met alle plezier door. Bijna vergeten te melden dat Albert ook nog een presentje had meegebracht: 'At The Top Of The Stairs' van The Formations in de Engelse Mojo-uitdossing. Niet zomaar een Northern Soul-klassieker...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten