Het gaat momenteel mondjesmaat, maar toch stromen de eerste reacties naar aanleiding van de Soul-x-rated alweer binnen. Ik heb het gevoel dat een deel van mijn gebruikelijke publiek met vakantie is en dit speelde gisteren ook mee in de keuze om de Soul-x-rated eens in het Engels te doen. Mijn Engelse vriend Anthony roemde me weer vanwege 'de professionaliteit'. Ach, het is net zoals met deze praatpaal, ik rommel enerzijds maar wat aan, maar toch heb ik zélf een hoge kwaliteitsstandaard. De Soul-x-rated van gisteren is, nogmaals, misschien wel de beste die ik tot nu toe heb gemaakt. Ik voel me in ieder geval een stuk meer ontspannen, ben minder angstig voor de microfoon. Dan gaan we vandaag maar eens de Tune Of The Week bij de horens vatten. Niet meer zo bescheiden... alle vier woorden met hoofdletter en zonder die lastige verbindingsstreepjes. Opeens ging ik er over schrijven en toen was dat de eerste oplossing, inmiddels begint de Tune al een beetje een instituut te worden. Ook al zou ik een maand of twee geen platen kopen, dat heb ik bij voorbaat al opgegeven, dan zijn er nog steeds genoeg kandidaten voor die titel! Deze week mag Shirley Ellis in de volgspots...
'Novelties' zijn vaak eenmalig. Even een gek uitstapje tussendoor en dan snel weer terug naar het oude vertrouwde serieuze werk. Toch zijn er genoeg artiesten die er een stevige boterham aan verdienen. Denk alleen maar aan onze eigen André Van Duin. Hoewel het de laatste tijd wat rustig is rond zijn persoon, bracht hij menigeen toch 25 jaar achtereen een glimlach met zijn malle parodieën. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld, want er zijn velen die het hebben geprobeerd: Het terugkomen met een even grappig nummer gebaseerd op de grote hit. Deze artiesten zijn werkelijk op een hand te tellen. Eentje die het wel is gelukt is Shirley Ellis!
Shirley is 71 jaar geleden geboren en is in 1954 al actief als lid van The Metronomes. Ze schrijft in dat jaar twee liedjes voor een andere groep, The Chords, en kort daarop maakt ze promotie binnen The Metronomes en mag ze de 'lead'-vocalen voor haar rekening nemen. In 1963 is ze inmiddels solo en mag ze een plaatje maken voor Congress, een sub-label van Kapp. 'The Nitty Gritty' wordt een Amerikaanse hit en is de eerste in een rijtje 'novelty'-platen. Shirley introduceert in elk een nieuw spelletje en het geheel wordt gebracht op een deun die doet uitnodigen tot een wilde dans. 'The Nitty Gritty' stoomt moeiteloos de Amerikaanse top tien in. 'That's What The Nitty Gritty Is', is een té simpel antwoord op 'The Nitty Gritty' en doet het stukken minder. 'The Nitty Gritty' wordt dus bij voorbaat geen tweede twist en dus moet er worden rondgekeken voor iets anders. 'The Shy One' uit 1964 toont enige verlegenheid in de Amerikaanse Billboard, want het durft zich niet op te houden in de Hot Hundred. Maar dan komt onze Tune Of The Week om de hoek kijken: 'The Name Game' is Shirley's grootste hit in Amerika, maar zal niet haar grootste succes worden. Het is 1965 als 'The Clapping Song' op single verschijnt. Het volgt niet alleen 'The Name Game' tot in de Amerikaanse top tien, maar ook in Engeland krijgen ze er maar geen genoeg van. Daar is 'The Clapping Song' in 1978 opnieuw even in de hitparade te vinden.
Hoewel de plaatjes, gewoon via Kapp, wél in Nederland verschijnen, weten we hier niet wat we met die malle dansmuziek aanmoeten. Zo kom je nog wel eens iets tegen. Toen ik naar Shirley zocht met 'Big Boss Man', zag ik deze 'The Name Game' op Marktplaats staan in de zeldzame envelop-hoes. Dit model is rond 1965 enige tijd gebruikt door Negram. Je kan de kartonnen fotohoes helemaal open vouwen en weer terug. Bij dat laatste steekt een flap in een gleuf als bij een envelop. Met name singles van The Kinks en The Searchers met zo'n hoes zijn erg gewild bij buitenlandse verzamelaars!
'The Puzzle Song' doet het in 1965 nog best aardig in Amerika, maar Shirley heeft meer noten op haar zang en probeert het ook nog even als reguliere soulzangeres. Dat levert haar weinig dollars op en dus is het in 1966 tijd voor maar weer een kolderiek liedje. 'Ever See A Diver Kiss His Wife While The Bubbles Bounce Above The Water'. Het wordt niet 'soul' genoeg bevonden om in de rhythm & blues-lijsten te komen en ook plek 135 is erg bescheiden voor wat ze gewend is. In 1967 heeft ze nog één hit met 'The Soul Time', die op papier leuker is dan in werkelijkheid, en 'Sugar Let's Shing-A-Ling' lijdt schipbreuk. In 1968 neemt ze afscheid van de muziekbusiness.
Zo'n novelty als 'The Name Game' of 'The Clapping Song' kan echter niet vaak genoeg worden opgediend en dus duiken ze nog enige malen op in de hitparade door toedoen van andere artiesten. Ik draaide in de Soul-x-rated bijvoorbeeld 'The Clapping Song' van de Franse formatie Witch Way, welke in 1973 even in onze Tipparade woonde. De meest exotische 'Name Game' staat wellicht op naam van Divine, hoewel ik ook nog ergens een monsterlijke 'mash-up' heb van Divine en Shirley Ellis in een mix met 'That's Not My Name' van The Ting Tings.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten