raddraaien: Kiss

Na The Flirtations van maandag is dit écht de laatste raddraaier van deze serie. Niet getreurd, ik heb de bakken (in een computersysteem) alweer door elkaar gehusseld en begin te tellen vanaf de plaat die deze ronde in raddraaien centraal heeft gestaan, dus er is maar erg weinig kans dat we deze ronde een 'dubbele' titel krijgen. Ik heb het al vaker uitgelegd: Raddraaien is vooral voor mezelf een uitdaging, maar het schijnt bovendien erg leuk te worden gevonden. Er zijn raddraaiers bij die hoge kijkcijfers hebben gekregen! We gaan het vandaag dus nog maar eens proberen, ditmaal met Kiss. Of moeten we KISS schrijven? Jullie zouden immers het kunnen verwarren met het Zuid-Koreaanse damestrio dat een gigantische hit heeft gescoord in 2001. In Korea, wel te verstaan! Om eventuele naamsverwarring te voorkomen, werd de naam vaak in hoofdletters geschreven, KISS, maar dat was weer voer voor de reli-professoren om met de meest waanzinnige afkortingen te komen.

Het meest bekende is natuurlijk het logo met de lichtflitsjes die de 'ss' vormen. De twee letters die voor zoveel controverse hebben gezorgd. Met name in Duitsland en dan vooral in de jaren tachtig stond er 'KIZZ' in het logo, dus met de lichtflitsjes omgekeerd. Niet dat ze er een plaat meer om verkochten, want Kiss was toen al over het hoogtepunt heen. Typisch een jaren zeventig-product, hoewel ze daar maar vijf jaar van hebben volgespeeld, is dat wel met een succes gepaard gegaan dat zijn weerga niet kent. Komende zondag vier ik dat het 2,5 jaar geleden is dat ik mijn eerste bericht publiceerde op Soul-xotica. In die begintijd deed ik eenmalig 'even een mietje ontkrachten', waarbij ik probeerde het imago van Jim Morrison en The Doors weer even terug te brengen naar normale proporties. De popgeschiedenis is dol op legendes. Als een verhaal niet glamoureus genoeg is, dan wordt er wel een stuk bij verzonnen. Dat is in het kort ook het verhaal van Kiss.

Nu schijnt het echt waar te zijn dat Peter Criss in het verleden bij een band heeft gespeeld die Lips heette, maar de rest van het verhaal is wat al te veel eer op het bordje van de heren Simmons, Criss, Frehley en Stanley. Wikipedia, alsmede andere bronnen, schrijft dat ze de naam zelf hebben verzonnen (dat zou nog kunnen kloppen), maar dat ze anno 1972 zichzelf al zwart-wit schminken, is klinkklare onzin. Nu zijn er een aantal Nederlanders die brallen dat de schmink is afgekeken van de Zeeuwse psychedelische band Dragonfly, maar ook dat vind ik wat teveel eer. Zó origineel waren de beschilderingen van Kiss nu ook weer niet, dus daar heeft ook een circusartiest model voor kunnen staan! Twee-en-een-half-jaar, bijna dagelijks een bericht (volgende week nummer 900!), levert een heel archief op, maar Coven is al eens aan bod gekomen. Uit hun verhaal weet ik dat Neil Bogart het plan had om een 'heavy rock'-groep samen te stellen, die als 'gimmick' hun gezichten zwart-wit zouden schminken. Het moest namelijk de eerste groep worden op diens' nieuwe label Casablanca Records. De heren en dame van Coven zagen dat geklieder met verf niet zitten en bedankten voor de eer. Bogart zocht verder...

Tot zover de onstaansgeschiedenis van Kiss, want daarna gaat het héél erg snel. De groep heeft, buiten de schmink en de uitstekende heavy rock, een hele circus-act erbij cadeau gekregen. Oefening baart kunst, want in het begin (als de groep nog mag openen voor Blue Oyster Cult) zet Gene Simmons zijn haar in de fik bij het vuurspuwen. In het rijtje 'bigger, better, faster, more' is Kiss het vervolg op de 'shock-shows' van Alice Cooper. De platen gaan als warme broodjes. Casablanca buit het succes goed uit en brengt in 1978 op één en dezelfde dag een solo-album van de afzonderlijke leden uit. Hij zou geleerd moeten hebben van bijvoorbeeld Moby Grape (dat in 1967 hun debuut-album als 6 singles deed verschijnen, allemaal op dezelfde dag!), hoewel dit één van de spaarzame momenten is waarop het wél lukt! Kiss heeft in haar carriére, met deze soloplaten erbij gerekend, achtentwintig gouden platen op de schoorsteenmantel staan. Er is geen enkele Amerikaanse groep die een nóg grotere collectie van die dingen heeft!

Ik heb reeds vanaf het begin van mijn platen verzamelen een voorliefde voor 'underdogs': Opvolgers die in het kielzog van een grote hit werden meegezogen de hitparade in, maar waar je na twee jaar geen riedel meer van weet te herinneren. Hoewel ik slechts vier jaar oud ben, is mijn oudste broer dan helemaal 'fan' van Kiss, dus in die zin moet ik 'Sure Know Something' wel kennen... Maar, ik associeer het nummer vooral met de jaren 2000-2001. De tijd dat ik bijna dagelijks in De Karre zit. Het is immers maar tien minuten lopen naar De Karre. Soms een half uur terug... 'Sure Know Something' zit daar in de jukebox, bovendien luister ik in deze tijd veel naar Arrow Classic Rock alwaar het ook een soort van stoplap is geworden. Maar een herinnering uit 1979? Nee, die ontbreekt bij dit nummer!