Bijna een maand geleden had ik ervan af gekeken en haar een lang, vriendelijk, sms-je gestuurd met de mededeling dat ik het wel had gehad met het afspreken in horeca-gelegenheden. Ze reageerde wonderwel erg begripvol! Echter, toen ik gisterochtend een sms ontving met het idee om naar Donderdag Meppeldag te gaan, wist ik enerzijds dat de boodschap nog niet helemaal was over gekomen, maar toch: Als ik ditmaal het zou afwijzen, zou er dan nog een volgende keer komen? En zo bezocht ik afgelopen avond met W. het zomerspektakel Donderdag Meppeldag in, juist, Meppel. ,,Je sms kwam op het goede moment", vertelde ze onder het genot van een Leffe. ,,Ook ik heb het helemaal gehad met het stappen in Steenwijk. De avond begint leuk, maar halverwege slaat de sfeer om en wordt het sarcastisch". Ik doe er het zwijgen toe over dat laatste (ze heeft het bewuste kroegpersoneel menigmaal het bloed onder de nagels vandaan gehaald door tegen sluitingstijd een half uur met een slokje bier te doen... Ik heb geen boter op mijn hoofd, ik deed het vroeger ook!). Ik maak andermaal duidelijk dat ik de stapavonturen niet meer kan bekostigen sinds ik in Nijeveen woon en dat ik alle jaren in Steenwijk met 169 euro huur een luxe-leven heb gehad. Het is echter duidelijk dat we nog veel gelegenheden tot een drankgelag in het vooruitzicht hebben... Zucht!
En tóch was het beregezellig. Het verbaast mij ook dat ik nu, even na enen, al een bericht zit te schrijven. De laatste trein naar Steenwijk gaat immers na half twee en we zijn 'berucht' om als laatste uit de kroeg te komen, dus ik heb me al voorbereid om half drie thuis te komen... Ze is goed gehumeurd, als altijd. Het blijft een enorme schat, ook al zijn we het niet altijd eens en konden we elkaar deze avond met alle plezier een paar keer achter het behang plakken. Ze had aangekondigd om 20.19 uur te arriveren in Meppel. Natúúrlijk zei ze er niets van dat ik pas om half negen bij het station stond, ze was vanwege sanitaire behoeftes al naar café La Porte gegaan, aan de overkant van het station. Ik blief nog wel wat koffie en W. gaat aan de blonde Leffe. Er was ooit een tijd... dat we daar samen vaten van weg droegen, nu zit ik 'braaf' aan de koffie en ijsthee. We babbelen over werk, sociale media en zo nu en dan komt er zo'n mooie wetenswaardigheid voorbij. Daar heeft ze patent op! De scheldnaam voor Meppelaars is 'muggen', dat wist ik al! Niet dat inwoners van Haarlem net zó worden genoemd! Ook niet dat Meppelaars zichzelf Möppelaars noemen, ik dacht dat dát een scheldnaam was... Ik herinner me een tekst in een Steenwijker kroeg: Veur Möppelaars en andere leugenaars. Nee, Steenwijk en Meppel gaat niet door één deur!
Het thema is 'fout', dat hebben we dan weer fijn getroffen! Bij het podium op het Kerkplein merk je daar weinig van, gewoon zo'n allround Top 100-band. Beetje veel Hollandse meezingers van Hazes en consorten, maar ook zeer actuele hits. Een podium verderop merken we nauwelijks op, maar als we later op de avond het passeren, speelt de band daar net een medley met skihut-schlagers. Typisch fout dus... Op de Groenmarkt staat iets waar W. me lekker mee heeft gemaakt: Een band met uitsluitend Motown-repertoire. Het blijkt echter niet dezelfde band te zijn als van 'The Sound Of Motown'-theatergezelschap dat we in maart hebben gezien in Meppel. Als we de eerste keer op de Groenmarkt komen, perst de groep een ietsje té 'macho' 'Superstition' eruit. Het is meer Anouk dan Motown! Dan is er tien minuten pauze en dat is voor W. gelegenheid te klagen dat we maar weer terug moeten naar het Kerkplein. Daar aangekomen, kraakt ze de Motown-band vanwege 'de negatieve sfeer' terwijl ze er maar een minuut van heeft gezien en de band op het Kerkplein net háár favoriet Adéle doet... Mijn opmerking dat de hele avond hetzelfde podium gelijk is aan hetzelfde café wordt evenwel gunstig opgepakt en we doen later nog een poging. Dan is de Motown-band bezig met een uitvoerige Jacksons-medley. Na stukjes 'I Want You Back' en 'ABC' wordt 'I'll Be There' in de figuurlijke 12"-versie gekweeld. Daar is het leven net wat te kort voor! Het wordt gevolgd door 'Blame It On The Boogie', altijd een fijn nummer. 'Don't blame it on the moonlight', met die mooie volle (of bijna-volle) knikker in de lucht... Perfect! The Pointer Sisters hebben blijkbaar ook net een contract getekend bij Motown, toch wordt 'I'm So Excited' volledig als dusdanig geslikt. Dan de aankondiging van tien minuten en dan zet de dj de eerste plaat op en... Vluchten! In mum van tijd staan we weer op het Kerkplein. Oorzaak: 'Bed Of Roses' van Bon Jovi. Als ik ergens jeuk van krijg?
Tot slot trakteert het orkest op het Kerkplein mij nog op een Motown-klassieker, hoewel deze tóch echt als Rod Stewart en Tina Turner wordt aangekondigd. Zowaar swingen W. en ik erop los als de band 'It Takes Two' speelt. Ze is steeds drukker met haar telefoon om de tijd in de gaten te houden en volgens mij is er iets ernstig mis met haar klok. ,,Ik wil nu naar het station lopen", lispelt ze. Ik val bijna om van verbazing. Als we bijna bij het station zijn en ik opmerk dat het bijna half één is, hoor ik iets van spijt in haar stem. Ze was in de veronderstelling dat het later was. Ik dank de goden, want hoewel ze tot de laatste minuut gezellig blijft, is de 'babbelonische spraakverwarring' op handen. Dat wordt morgen vast wakker met een mannelijk huisdier op de rand van het bed... Het mocht wel zo! Ik ga de komende maand niet meer op stap, kan ik niet meer betalen, maar het was legendarisch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten