Ik zit niet een klein beetje met een probleem. Hoewel ik een behoorlijk hoge maandelijkse datalimiet heb, komt deze met rasse schreden in zicht. Het is een gegeven dat ik normaal gesproken ietsje eronder eindig, maar ik ging maandag al voor de 75% en ik moet nog ruim een week vanaf nu. De Buze is dicht en dat is jammer, want daar kan ik vaak nog wel even terecht voor het uploaden van een podcast. De Soul-x-rated van deze week moet nog worden opgenomen, die kan ik wellicht nog binnen de limiet kwijt, maar dan ga ik na het weekend erover heen. De Zonneschijnwerper van zondag... Dat gaat het meest lastige worden! Hoe dan ook, ik zal buiten de bundel om moeten internetten en ik weet niet wat dat me gaat kosten, maar het moet dan maar zo. Vandaag gaan we weer raddraaien, bij gebrek aan een Soul-x-rated, maar ook omdat het einde van deze eerste serie in zicht komt. Hoewel ik normaliter niet reclame vaak voor de verantwoordelijke kappers, doe ik het vandaag wel! Kapsalon Berta aan de Burgemeester Haitsmalaan 20 in... Nijeveen! Als je er toch naar toe gaat voor een volgende knipbeurt, bel dan even, want ik woon er slechts vijf minuten van af. Nee, ze zullen mij er wel niet kennen...
Dat levert in de laatste jaren zestig-bak een klassiekertje op van The Walker Brothers: 'Make It Easy On Yourself'. We hebben de broertjes hier al eens eerder op visite gehad. Toen vroeg ik speciale aandacht voor hun versie van 'Living Above Your Head', dat in de oorspronkelijke versie van Jay & The Americans een cultstatus geniet in de Northern Soul. Eigenlijk vind ik die van The Walker Brothers beter, maar misschien is dat ook omdat ik een enorm zwak voor Scott Walker heb. Dat is gekomen in de zomer van 1998. Ik woonde in Mossley en zou voor een paar weken terug naar Nederland voor vakantie. Eerst in de taxi naar Oldham en vanuit daar met de bus naar Hull. Dat ging niet helemaal vlekkeloos, want door een ongemakje miste ik de bus en moest daardoor haasten naar Manchester Piccadilly, waarbij ik bijna opbotste tegen niemand minder dan Mick Hucknall (Simply Red) en ternauwernood de Virgin-trein naar Hull haalde op Manchester Victoria. Even daarvoor, nog geheel ontspannen, had ik in een boekwinkel in Oldham een biografie van Scott Walker gekocht: 'A Deep Shade Of Blue'.
The Walker Brothers zijn helemaal geen broers, maar dat wist ik al. John Maus en Scott Engel spelen en zingen al samen sinds de jaren vijftig en traden eens op met een Walker en diens' zusje. Omdat de jongens wel iets op elkaar leken, besloten ze tot de naam The Walker Brothers. De ontmoeting met Gary Leeds is even later. Gary verleent de heren Maus en Engel geen voorrang en er is aanvankelijk alleen wat blikschade. Totdat ze het drumstel op de achterbank zien bij Leeds en een samenwerking als The Walker Brothers is het gevolg. Ze besluiten in 1966 hun geluk te beproeven in Engeland. Het eerste wat ze er oplopen is een verkoudheid, de jongens arriveren in hartje winter vanuit het zonnige Californië. Ze tekenen een contract bij Philips en 'My Ship Is Coming In' vaart wel de hitparade binnen, maar het schip met geld laat nog even op zich wachten. Dan komt onze raddraaier, 'Make It Easy On Yourself', die boert al wat beter, maar met 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore' gaat het dak eraf! The Walker Brothers zijn in 1966-68 even dé tieneridolen van Engeland, vooral nadat The Beatles hebben besloten niet meer 'live' op te treden.
De biografie gaat dus vooral over Scott Walker. Deze jaren worden vooral gekenmerkt door de angst van de mensenschuwe Scott Walker. Hij verhuisd van adres naar adres om zijn fans voor te blijven. Op een bepaald moment trekt hij in een flat, waarvan platenmaatschappij en management angstvallig het adres van geheim hebben gehouden. Op zaterdagmiddag belt Scott Walker in paniek naar het management. Hij hoort een massa mensen voor zijn huis schreeuwen. Die nemen poolshoogte, maar de straat is leeg. Iemand was vergeten te vertellen dat Scott pal naast het stadion woonde van een zaterdagcompetitie-voetbalteam...
En zo zou ik nog heel veel anekdotes kunnen opdiepen, maar daarvoor biedt Soul-xotica me niet genoeg ruimte. Eind 1967 gaat The Walker Brothers uit elkaar en starten de 'broers' elk een solo-carriére. Scott heeft rond 1970 zelfs zijn eigen televisieshow en maakt enkele albums met vertalingen van evergreens en groots georkestreerde ballades. Scott Walker en Marc Bolan is een vreemde combinatie, toch worden de twee grote vrienden. Scott leent Marc eens honderd pond. Als Scott dat later tegen David Bowie zegt, antwoord die: ,,Goh! Dat is een schijntje. Ik heb hem duizend pond geleend en heb ook nog geen cent terug!". The Walker Brothers komen in 1975 weer bijeen, voornamelijk om John Walker uit zijn financiële perikelen te halen. Als eerste 'comeback'-single verschijnt 'No Regrets', maar om een onverklaarbare reden boycot de popzender van de BBC het nummer en draait in plaats daarvan het origineel van Tom Rush. The Walker Brothers gaan in 1978 uit elkaar en daarna duikt Scott slechts een paar keer op tot de eeuwwisseling.
Als eerste maakt hij het ongrijpbare 'Climate Of Hunter' in 1983, een album voor Virgin. Later zal 'Tilt' daar nog op volgen, niet minder een geval van 'spookhuismuziek'. Buiten een Orangina-reclame in 1992 blijft hij helemaal buiten beeld, maar produceert plots een album van Pulp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten