Asjemenou! Zal je beginnen aan het verhaal over de Tune Of The Week en ga je nog wat huiswerk doen. Blijkt dat je wekenlang een enorme vergissing hebt gemaakt. Maar, wat nog veel erger is, er is he-le-maal niks over de groep te vinden. Was ik maar gaan raddraaien... Maar goed, de Tune Of The Week is ook op Soul-xotica een vaste prik geworden en dus zetten we onszelf schrap voor een pittige opdracht. Ik kreeg ooit van een reïntegratie-consulent te horen dat ik een 'wollig' taalgebruik had. Tsja, de krant moet vol! En op Soul-xotica is dat het scherm. En zie daar: Ik heb nog geen enkel detail over de plaat gegevenen of we zijn al zes regels verder... Gaat helemaal goed komen! Omdat ik bezig ben met de voorbereiding voor een podcast met alle Tunes-Of-The Week tot nu toe, valt me op dat ik begin dit jaar nog wel eens kritisch te werk ging. Jeanette Williams, Martha Starr, zelfs Gwen Owens... Het zijn nooit Tune Of The Week geweest. Sinds een paar weken lig ik vooral achter. Plaatjes die ik al een maand in huis heb, worden nu nog eens Tune Of The Week. Ik zou er een aantal ernstig tekort doen als ik daar nu mee zou stoppen, waaronder deze van The Soulettes. Een groep waarover erg weinig is te vertellen, behalve het noemen van grandioze geldbedragen.
De vergissing wordt vaker gemaakt, zo blijkt. Toch is 'Bring Your Fine Self Home' een eenmalig plaatje geweest van The Soulettes uit Detroit. Het gros van de platenverzamelaars, wereldwijd en in alle stijlen en genres, jaagt op krasvrije originele exemplaren. Er zijn een paar subgenres waar zoiets duidelijk minder belangrijk is. Zo is het schier onmogelijk om een rocksteady-single uit de jaren zestig te vinden die niet knettert. In de Northern Soul is het al niet anders. De échte verzamelaars gaan voor origineel, geen bootlegs of andere herpersingen, maar puur de oorspronkelijke persing op het Amerikaanse styreen. Hoewel het styreen tal van voordelen heeft ten opzichte van vinyl (het is moeilijk om een kras aan te brengen die de plaat doet overtikken, ze zijn nagenoeg onbreekbaar, trekken niet krom), kan styreen één ding niet uitstaan: Een zware naalddruk. Styreen-plaatjes met een jukebox-verleden kun je net zo goed laten liggen, want die klinken voor geen meter! Deejays, Northern Soul-deejays niet uitgesloten, hebben de plaatjes te vaak afgespeeld met een té zware naalddruk, waardoor deze in het hoog of in het laag gaan 'knetteren'. Vinylplaten hebben daar minder last van, maar dan ligt het gevaar voor een storende kras weer op de loer.
Op Soul Source, een internationaal forum van soul-verzamelaars, is onlangs een exemplaar van 'Bring Your Fine Self Home' aangeboden. Euh... ja... er zat een kras op. Waardeloos dus... Zeg dat niet te hard, want de plaat heeft desondanks 1500 pond opgebracht! Ruim tweeduizend euro voor een single met een flinke (hoorbare) kras!!! Welkom in de wereld van de Northern Soul. John Manship is behalve dé kenner in de Northern Soul die 'counterfeits' van originelen weet te onderscheiden, ook dé dealer in originele Northern-platen zonder hoorbare dj-ervaring. Die heeft een 'business' waar wekelijks tienduizenden euro's in rond gaan. Daar hoeft hij er dan maar tien of vijftien voor te verkopen... Hoewel ik regelmatig even kijk op Ebay of er toch, héél toevallig, een exemplaar van 'Bring Your Fine Self Home' staat weggetukt voor een 'Nu Kopen'-prijs van een tientje, ben ik hem nog niet tegen gekomen. Dat geldt eveneens voor 'Hide And Seek' van Lilian Dupree. Die had Manship laatst wel 'in de aanbieding' voor 'slechts' 150 pond. Het is tijdens één van die Soulettes-sessies dat ik 'It's Alright' tegen kom.
Gelukkig heeft de dealer, zélf ook uit Chicago, 'soundclips' van beide kanten. Ik hoor een single die niet in een bijster goede staat is, maar weet ook meteen de exclusiviteit van het ding. In deze staat is het wellicht mogelijk om de plaat voor weinig te krijgen en dat zou wel eens de enige kans zijn om zo'n Soulettes-single in de verzameling te krijgen. Ik mag nu concluderen dat ik héél veel geluk heb gehad! Er is in april nog eentje verkocht in een Ebay-veiling: Startbedrag 10 dollar. Na zeven biedingen is de plaat voor 85 dollar de winkel uit gegaan! Ik blijf in dit geval de enige bieder en haal hem dus voor de startprijs binnen. Met de verzendkosten kom ik ietsje boven de tien euro uit. 'Find Somebody New' draait de eerste keer probleemloos en klonk ook zo in de 'soundfile', maar die blijft vanaf de tweede keer hangen. Jammer, maar het gaat me niet echt om die kant, hoewel Otis Brown's versie van 'Find Somebody New' wordt gelardeerd met kippevel-harmonieën van de meisjes. Nee, het gaat mij om 'It's Alright', een lekker fel snel ding, waarmee de vergissing met The Soulettes uit Detroit ook snel is gemaakt.
En dan heb je natuurlijk ook nog The Soulettes van Jamaica met zangeres Rita Marley, maar die laat ik gemakshalve maar even buiten beschouwing. Het 'wollig' taalgebruik heeft me andermaal gered. Het is een bericht van normale lengte geworden, hoewel er verder helemaal niks te vertellen is. We weten niet hoe deze snoepjes heten en ook niet of ze nog onder andere namen plaatjes hebben opgenomen. Van de Chicago-groep is dit het enige dat bekend is, van de Detroit-uitrusting is dat dus 'Bring Your Fine Self Home'. Die blijft echter hoog op mijn verlanglijstje staan, maar de dag dat ik er 1500 pond voor ga betalen, laat nog lang op zich wachten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten