Eindstreep: augustus 2024

Voordat ik het nachtverblijf ga opzoeken, moet ik eerst nog de 'Eindstreep' publiceren. Ik ben daarbij een beetje lui want natuurlijk zijn er een paar 'pre-orders' binnen gekomen maar deze heb ik niet geteld voor het totaal en evenmin voor de top tien gerekend. Door toedoen van Beilen en Albert heb ik immers genoeg keuze voor twee lijsten en heel wat telwerk te verrichten. De Gele Bak komt deze maand als grote winnaar uit de bus. Dat verbaast me niet omdat van de zestig singles uit Beilen niet eentje door gaat voor de Blauwe Bak. De vangst van Albert levert tenslotte nog wel enkele platen op voor de Blauwe Bak en vervolgens zijn er een paar snelle deals deze maand. Ik tel nu zeven singles die in augustus heb afgerekend die nog onderweg zijn. De Gele Bak telt maar liefst 78 singles en daarbij heb ik niet de dubbele singles gerekend. Ik begin met deze top tien.

1. Enola Gay - Orchestral Manoeuvres In The Dark

2. I'm A Nut - Leroy Pullins

3. Charlie Brown - Two Man Sound

4. Me And Julio Down By The Schoolyard - Paul Simon

5. Coconut Woman - Los Alegres with Sweet Okay Supersister

6. The Most Beautiful Girl - Charlie Rich

7. Rub It Down - Exception

8. Who's Your Baby - The Archies

9. Ay No Corrida - Chaz Jankel

10. Let Me Be There - Olivia Newton-John

Voor de Blauwe Bak heb ik 27 maal de portemonnee getrokken. Op een 'pre-order' na zijn die ook allemaal binnen. Verder zijn er 32 singles die ik als dubbel reken plus 7 die ik deze maand heb afgerekend en nog onderweg zijn. De top tien van de Blauwe Bak moet er dan als volgt uit zien.

1. Groove Is In The Heart - Deee-Lite

2. Let Me In - Emilia Sisco

3. I Spy For The FBI - Jamo Thomas

4. Name It You Got It - Micky Moonshine

5. Everybody Got To Believe In Somebody - Sam & Dave

6. Cashing In - Voices Of East Harlem

7. She Kept On Walking - Roy C.

8. Little Orphan Boy - Shades Of Blue

9. Twine Time - Alvin Cash & The Crawlers

10. Disco Dolly - Blue Diamonds

Morgen verwacht ik de nieuwe Week Spot aan jullie voor te stellen. Het lijkt een kleine herhalingsoefening te worden.

Singles round-up: augustus 8

Vijf minuten vóór de wekker gaat de deurbel. Een collega postbode met een pakketje waarvoor moet worden getekend. Dat is dus het Rarenorthernsoul-pakketje. Het Discogs-pakket is volgens Discogs nog altijd niet verzonden. Later vanavond kan ik aan de slag met de 'Eindstreep' maar eerst heb ik om elf uur een radioshow van drie uren. Laat me dan nu eerst maar beginnen met het restant singles. Ik ben vanmorgen topfit en op zichzelf wel klaar voor een volgend fietsavontuur. Toch is het gisteren best een buitensporige tocht geweest en ga ik maandag opnieuw flink op de pedalen. Niets mis met een rustdag. Vanavond ben ik op de fiets naar Havelte en terug geweest en, ja, de kilometers van gisteren zitten nog altijd in de benen. Vanavond mag ik jullie voorstellen aan negen singles welke een flinke 'mixed bag' vormen. Twee hagelnieuwe demo's, een paar oudere re-issues, een nieuwe Epsilon en zelfs een 'original' uit de jaren zestig. En een single van The Kinks! Ik heb de singles op alfabetische volgorde gelegd voor dit bericht.

* Baby Huey- Hard Times (UK, Soul Brother, 1971, re: 2018)
Een iconische albumhoes. Baby Huey trekt een gezicht alsof er net iemand een scheet heeft gelaten. Het is zo'n hoes die ik al jaren ken zonder te weten welke muziek er schuil gaat achter het karton. Dat begin ik nu langzamerhand te ontdekken en zie dan deze Baby Huey-single staan bij één van mijn favoriete dealers. Een heruitgave uit 2018 dus niet spiksplinternieuw. Twee kantjes geproduceerd door Curtis Mayfield welke ook 'Bad Times' heeft geschreven. Baby Huey is vooral een cultfavoriet onder liefhebbers van oude funk en sample-artiesten. 'Hard Times' is ietwat psychedelische soulvolle funk met een moddervette groove. 'Listen To Me' is meer funk met een hoop kreten daar waar 'Hard Times' meer een liedje is.

* Gloria Gaynor- This Love Affair (UK, Expansion, 1978, re: 2024)
Als je op een nostalgische vinylavond in de feesttent staat te draaien, is 'I Will Survive' van Gloria Gaynor gereedschap. In de iets meer progressieve soul en disco kun je de plaat gerust thuis laten. Haar 'You'll Be Sorry' uit de late jaren zestig is al een paar jaar een heuse favoriet voor mij. Mark schijnt helemaal wild te zijn van de b-kant van 'Honey Bee', maar dat deel ik niet helemaal. Verder is er nog een single uit 1974 welke geen hit is geweest en welke hoog staat aangeschreven in de soul. Dan is er natuurlijk nog 'This Love Affair'. In 1978 is het concept van Gloria Gaynor al een beetje afgeschreven en werkt ze met een veelvoud aan producenten. 'I Will Survive' is oorspronkelijk dan ook de b-kant van haar matig interessante cover van Clout's 'Substitute' en wordt bij toeval ontdekt door een dj. 'This Love Affair' stamt uit hetzelfde jaar maar ziet meteen een andere groep producenten en schrijvers. 'This Love Affair' is 'classy' disco maar niet interessant voor de platenkopers in 1978. Originele uitgaven zijn zo gewild geworden dat Expansion ons heeft verblijd met deze hagelnieuwe heruitgave. Voor vijf pond extra als demo.

* Oma Heard- Stuck-Up (UK, Expansion, 1964, re: 2024)
Twee maanden geleden heb ik nog nooit gehoord van Oma Heard en nu heb ik plotseling twee platen van de zangeres. Ofwel... de kennismaking is middels een 'From Detroit With Love'-EP van Soul 4 Real. Veel van Oma's werk blijft op de plank liggen en dat geldt ook voor deze single op Expansion. 'Stuck-Up' klinkt als Mary Wells en hoewel het uitnodigt om mee te klappen, is het refreintje toch niet zo memorabel dat er een grote hit verloren is gegaan. Berry Gordy tekent voor de b-kant, 'When Someone's Good To You', en dat klinkt echt als Motown. Ook nu weer een speciale rol voor de dames en heren klapvee. Best terecht dat deze opnames van Oma Heard eindelijk eens het levenslicht zien op vinyl. Ook hier weer voor een kleine meerprijs een demo.

* The Kinks- Starstruck (UK, Pye, 1968, re: 2018)
In de zomer van 1997 houdt de plaatselijke voetbalclub een rommelmarkt. Of is het de fanfare geweest? Hoe dan ook: Ik sta in de rij voordat de deuren open gaan. Ik heb moeite de platen te vinden en duik meteen in een doosje singles. Ik hou 'Starstruck' in mijn handen en moet hem dan inleveren. Zojuist heeft iemand de hele partij singles opgekocht. Ik moet me tevreden stellen met Heintje en meer van repertoire. Het is de eerste en laatste keer dat ik 'Starstruck' heb gezien. Dan zie ik deze, samen met 'Days', bij mijn favoriete bootleg-dealer. De singles zijn al in 2018 uitgegeven ter ere van het vijftigjarig jubileum van 'The Village Green Preservation Society'. O ja, die single hebben ze ook nog opnieuw uitgegeven. Hoewel ik voor deze prijs wellicht ook een origineel zou kunnen vinden, besluit ik hem in het winkelmandje te leggen. 'Starstruck' is namelijk alleen in Nederland uitgebracht als single en op zijn minst heb ik hem nu op een stevige Engelse persing. Gelukkig in authentiek mono want stereo 'klinkt' dit niet. Deze single is uiteraard gewoon voor de Gele Bak.

* Betty Lloyd- I'm Catchin' On (UK, Sonic Wax, 1965, re: 2021)
Ook hiervan wordt een demo aangeboden maar die sla ik af. Het blijkt ook al niet een geheel nieuwe heruitgave te zijn. Ach vooruit maar! Op de a-kant staat een onuitgebrachte 'audition take' en deze klinkt iets ruimtelijker. Op de b-kant het uiteindelijke resultaat en dicht gemixt. Het is een lekker niks-aan-de-hand Northern Soul-stampertje uit de jaren zestig. Ik had toch verwacht dat het een nieuwe heruitgave zou zijn maar Sonic Wax zit inmiddels bij nummer 68 waar dit 46 is. De eerste reactie op Discogs stamt van 2021 en dus gok ik dat als jaar.

* Micky Moonshine- Name It You Got It (Canada, Paradiso HiSound, 1974, re: 2015)
Het is omstreeks 2013 als het nummer ter sprake komt in een groep van Northern Soul-liefhebbers. Iemand merkt op dat de single fors in prijs is gestegen: Van 75p naar een pond. Dat inspireert mij om een te melden dat ik wel iemand wil verlossen van de single voor een tientje. Het is doodse stilte totdat ik de prijzen op zoek. Nee, de Northern Soul-puristen moeten er niets van weten maar intussen is de plaat minimaal 150 pond waard. Ik heb de plaat jaren geleden eens te gast gehad in 'Uit de jeukdoos'. Mezelf dan nu toch eens getrakteerd op een fijn exemplaar van deze absolute klassieker. Muzikaal helemaal gestileerd aan de dansers in The Casino met een niet bijster geïnspireerde zanger. Nee, het is niet een dronken Chris Spedding. Het blijkt songschrijver Paul Curtis te zijn. De eigenlijke a-kant van deze single 'I Wanna Know' van John E. Paul uit 1967 en hoewel dat erg 'gezellig' is, is 'Name It You Got It' de aanleiding om deze plaat in de collectie te stoppen.

* Prime Cut- I Don't Wanna Be Without You (UK, Epsilon, 1978, re: 2024)
Yann Vatiste blijft intussen speuren naar opnames die nog niet eerder zijn uitgebracht. Als hij bekend maakt dat hij Prime Cut gaat uitbrengen, krijgt hij veel bijval van zijn vrienden. Zoals het een Epsilon betreft, komt het rechtstreeks van tape en heeft dus een dof geluid. 'I Don't Wanna Be With You' is echter heerlijke zompige disco en het doffe geluid maakt het alleen maar meer tot een exclusieve ervaring. Aan de muzikaliteit van de heren Prime Cut zal het niet liggen. De plaat had zonder meer een officiële release verdiend in 1978. 'Angel' is ietsje rustiger met opnieuw een verfijnde productie en heel stiekem mijn favoriet van de twee.

* Shades Of Blue- Little Orphan Boy (UK, Sue, 1966)
Volgens mij komt het hoesje uit een kopieerapparaat, maar ach... Ik heb nog altijd geen originele Engelse Sue in de bakken staan en 'Little Orphan Boy' heeft een lekkere 'Big City'-sound. 'Oh How Happy' is de officiële a-kant en dat is een hoop handjeklap en bijna een Motown-geluid. 'Little Orphan Boy' heeft net ietsje meer klasse en maakt het tot mijn favoriete kant van de twee. John Rhys schrijft mee aan 'Orphan' en dat is de Engelsman die zijn geluk in Amerika beproeft en plots betrokken raakt bij de zwarte muziek die een decennium later centraal zal staan in de Northern Soul.

* Voices Of East Harlem- Cashing In (UK, not on label, 1973, re: 20??)
Rarenorthernsoul schat dat deze uitgave uit het begin van de nieuwe eeuw is. Eigenlijk is 'Heaven In The Afternoon' van Lew Kirton de a-kant maar deze heb ik reeds als 12". Nee, het is Voices Of East Harlem waarvoor ik de plaat koop. Na héél lang vergaderen! Hoewel het nummer enorm gewild is in de Modern Soul vind ik het maar 'zo-zo'. Originele Just Sunshine-uitgaven gaan voor grof geld en ook de Goldmine Sevens gaat voor een flink bedrag. De combinatie van Voices met Lew Kirton is nooit officieel uitgebracht, deze witte labels hebben allemaal de titels geschreven op het label. Nu ik de plaat heb, vind ik hem al een stukje leuker maar heb het overweldigende enthousiasme van collega-dj's nooit zo goed begrepen. Wellicht kennen zij het uitstekende overige werk van Voices niet?

Uffelter vergezichten: Vrijdag 30 augustus

De planning komt iets anders te liggen. Ik zou in ieder geval tot morgen wachten om te zien of het pakketje van Rarenorthernsoul Uffelte gaat bereiken. Zo niet en ik ga niet een eind fietsen, dan zou ik morgen een 'Singles round-up' kunnen doen. Het Week Spot Kwartet gaat even op de lange baan zoals het lijkt. Vandaag moet er dan tóch eindelijk eens een flinke fietstocht volgen naar de paar kleine bochtjes van de afgelopen dagen. Mijn kop zegt iets over Drenthe. Ik zou een boodschapje kunnen bedenken in Beilen maar eigenlijk wil ik ook wel weer eens over Assen en daarna via Grolloo en Westerbork naar Beilen. Ik neig in eerste instantie meer naar Assen en heb dan het plan om weer via het Drents-Friese Wold naar Ravenswoud en zo binnendoor naar Smilde en Bovensmilde. De tocht zoals ik die vorig jaar heb gedaan op de tweede maandag van de vakantie. Alleen is een gedeelte van die route onder water gelopen waardoor ik al moet improviseren. Ik laat de plannen varen en ga eerst maar gewoon fietsen. Via een klein bochtje om naar Diever en daarna het Drents-Friese Wold in. De afslag naar Hoogersmilde sla ik over en blijf in het bos tot aan het bospaviljoen van Appelscha. Daar twijfel ik of ik rechtdoor zal gaan naar Ravenswoud of...? Ik besluit dan naar Appelscha te gaan en zal de komende uren geen Drenthe meer zien.

In Appelscha wil ik bij de winkel iets te drinken halen, maar kan de winkel niet zo snel vinden. Dan volgt al snel het tweede idee. Waarom niet doorfietsen naar Oosterwolde, daar iets te drinken halen en wellicht een kleine herhaling van twee jaar geleden? 'Ik heb de knooppunten nog altijd in de telefoon staan. Als ik wil kan ik het altijd nóg eens fietsen?'. Deze woorden heb ik gisteren gebruikt met betrekking tot de fietstocht naar Earnewâld. Nu ik in Oosterwolde ben, kan ik de knooppunten erop na slaan en doe een eerste herhaling de tocht. Ik kom wederom uit bij de brug die ik gisteren heb gebruikt voor de foto. Het straatnaambordje van Moskou hangt waarschijnlijk nu in een café. Bij Wijnjewoude haak ik af van de oorspronkelijke fietsroute. Als ik het achteraf bekijk is het een zinloze exercitie geweest: Een stuk het westen in fietsen naar Hemrik om uiteindelijk toch weer door Beetsterzwaag langs Drachten te gaan. Nee, ik wil ook niet naar De Veenhoop of Earnewâld maar heb wel een ander plan opgevat. Dat pontje.... Liep dat niet van Nij Beets naar Tijnje? Ik probeer het uit, maar nee... dat stuk heeft geen pontje. Iets meer richting Gersloot is wel een pontje en moet degene zijn geweest die in de Rietlandenroute zat. Hoe ik daar vandaan in Tijnje ben beland is dan wel weer een vraag waar ik vandaag niet ga achter komen. Vóór Tijnje ga ik links naar  knooppunt 53 en dat ziet er op het kaartje heel saai uit. In werkelijkheid fiets je royaal om het dorp heen en steekt daarna de weg over bij restaurant Overwijk. Overigens ben ik in Beetsterzwaag weer heel even op de route van twee jaar geleden, maar ook op de terugweg heb ik herkenningspunten gezien.

Vanuit Tijnje ga ik naar Luxwoude en zit dan tegen de A7 aan. Hier kan ik kiezen. Linksaf naar Langezwaag om via Bontebok naar Nieuwehorne te fietsen. Zoals ik twee jaar geleden heb gedaan. Of ik ga rechts riching Heerenveen en dan over De Knipe en Mildam. Ik kies voor het laatste. Het is me té vroeg op de route om weer in Oudehorne te gaan eten. Liever kom ik bij licht door Wolvega. Vanaf Mildam zet ik koers naar Oldeholtwolde en middels een tunneltje kom ik uit op het fietspad tussen Oudeschoot en Wolvega. Ofwel... de route die ik heel vaak heb gefietst als ik op bezoek ging bij moeder. Ik heb mezelf beloofd om in plaats van Nieuwehorne een maaltijdje te nuttigen in De Blesse. Als daarna de duisternis in valt, ben ik in ieder geval op bekend terrein. In De Blesse eet ik een schotel met patat en een broodje hamburger speciaal. Een milkshake bij wijze van vla. Vervolgens fiets ik binnen een half uur van De Blesse naar de Albert Heijn in de Oostermeenthe. Ze mogen geen mensen meer binnenlaten maar als ik heb verteld dat het alleen pak koekjes is, mag ik nog heel snel. Zo heb ik nu dan toch nog een klein hapje bij de koffie. Tegen elf uur ben ik terug in Uffelte. Tijdens de tocht geen centje pijn maar ik voel nu wel hoe moe mijn benen zijn. Kilometers hou ik niet bij maar het zal vast over de honderd zijn gegaan?

Perenlimonade

Evenals in 2022 ben ik ook in 2024 een 'laatbloeier' zoals het lijkt. Alhoewel? In 2024 moet ik nog beginnen met vakantie vieren. Tot dusver heb ik gisteravond een tevergeefs fietstochtje gemaakt naar Steenwijk. Ik vier het met een ritje door het bos van Kallenkote naar de Van Helomaweg. Vanavond is dit stuk in tegengestelde richting het startpunt. In Kallenkote wil ik wel eens iets anders en ga De Wulpen op. Het idee is om het fietspad achter de nieuwe woonwijk om naar de A32 te fietsen. De koeien staan samen met jongen op het fietspad en dan vind ik het altijd een beetje riskant om er langs te fietsen. Ik fiets De Wulpen verder af en sta plots midden in Eesveen. Ik heb mijn klok thuis gelaten en gezien ik nog een boodschapje in Steenwijk heb, volg ik verder maar de Eesveenseweg naar het station. Het is dan even naar achten. In Steenwijk hebben ze vanavond 'De Nacht Van Steenwijk' en dat is wel het laatste waar ik op zit te wachten. De overige boodschapjes worden uitgesteld en ik ga voor het meest nodige. Bij de Albert Heijn in de Oostermeenthe haal ik een paar boodschapjes waaronder twee bekers ijskoffie. Als die achter de kiezen zijn, heb ik opeens allemaal plannen. De duister valt in en ik heb geen zin om weer in het pikkedonker door het bos te gaan. In plaats daarvan ga ik over Veendijk en wil dan het fietspad langs de Vaart pakken. Dat is momenteel afgesloten. Dan maar terug over Havelte.Nog even aan de deur gevoeld bij de chinees maar die is reeds dicht. Jammer, dan straks toch maar een maaltijdje in elkaar stampen.

In 2022 kom ik ook maar moeilijk op gang. Moeder ligt op dat moment in het ziekenhuis en het plan is dat ik meteen de eerste maandag haar zal bezoeken. Dan krijg ik zondag het nieuws dat moeder positief heeft getest voor wat het waard is. Enfin, mij niet gezien in een plastic pak, dus ik wacht wel even af. De eerste dagen slaap ik vooral heel veel. Op woensdag haal ik tussen twee slaapmomenten de huurfiets op uit Havelte en pas op donderdag begin ik in beweging te komen. Voor de vrijdag heb ik een héél ambitieus plan. Het ontstaat als ik op Soul-xotica schrijf over de 'overval' in Dokkum. Plots heb ik weer zin eens in Dokkum te kijken, hoewel het eerdere plan al snel van de baan is. Er blijkt nergens in Dokkum een afgesloten plek te zijn om een elektrische fiets te stallen en te laden. Nu Dokkum van de baan is, kan ik ook net zo goed weer een 'gewone' fiets huren. Zo komt Earnewâld in het vizier. Een dorp waarover ik veel gehoord en gelezen heb maar waar ik nog nooit ben geweest. Ik heb de knooppunten nog altijd in de telefoon staan en zou morgen zomaar een herhaling kunnen doen als ik wil. Door het Drents-Friese Wold volg ik de NAP-route met het verschil dat ik vanaf Terwisscha nu naar Oosterwolde fiets. In het centrum haal ik wat boodschapjes voor onderweg en fiets weer verder. Hoewel ik helemaal niet gek ver van huis ben, is dit toch een vrijwel onbekende omgeving voor mij. In de buurt van Donkerbroek en het gehucht Moskou hou ik een lunchpauze. Daar is de bovenstaande foto ook gemaakt. Via Hemrik zet ik koers naar Beetsterzwaag. Volgens de eerder geraadpleegde routeplanner zou ik aan de rand van Drachten uit moeten komen, maar ik blijf wonderwel buiten deze plaats.

Op dit moment kan ik even niets wijzer worden uit het kaartje. Ik moet langs Kortehemmen hebben gefietst maar kom niet uit in De Wilgen. Er gaan echter niet veel wegen naar De Veenhoop. Daar heb ik mijn eerste pontje. Ik check even wanneer de laatste terug vaart want ik heb nog altijd geen idee wat ik in Earnewâld ga aantreffen. Ik hoop op iets als Kalenberg of Giethoorn en dat ik me hier gemakkelijk een paar uren kan vermaken waarna ik via een iets andere route weer terug naar huis kan. Het volgende pontje is bij Earnewâld zelf. Nee, het is geen Kalenberg, Dwarsgracht of Giethoorn. Er is in Earnewâld zelf helemaal niets te beleven buiten een cafetaria. Daar eet ik een ijsje en hou het dan voor gezien. Ik fiets iets meer het noorden in. Ik zou met de pont over kunnen gaan naar De Burd bij Grou maar kies ervoor om bij Warten de oversteek te maken. Ik zit vlakbij Leeuwarden en heel even speel ik met dat plan. Nee, toch maar niet! Ik vervolg de weg naar Wergea en zwaai dan af naar Grou. Daar heb ik behalve een paar boodschapjes ook een idee. De Rietlandenroute! Zoals beschreven in 'Dollemansrit' en de fietsroute die blijkbaar is verdwenen. Het stuk naar Akkrum en Âldeboarn weet ik te herinneren.

Met het kaartje voor de neus weet ik nu het pontje wel te vinden. Het is de oversteek van Nij Beets naar Tijnje bij de Ûlesprong. In 2022 ga ik over Gersloot naar Tjalleberd en duik de A7 onderdoor. Er zijn langzamerhand twee zaken die gaan opspelen. Ik kan wel wat rust gebruiken én ik moet een toilet opzoeken. Als ik in Nieuwehorne uit kom, zie ik een cafetaria en is het plan snel gemaakt. Ik ga hier mijn maaltijd nuttigen en na afloop naar het toilet. Dat blijkt een schot in de roos. Ik kan alle patat niet eens op en mijn buikje zit propvol. Het toiletbezoek is ook een hit. Als ik weer op de fiets ga zitten, voel ik me als herboren. Muziekje op en ik sjees de Stellingwerven door. Het begint serieus donker te worden als ik in de buurt van De Eese ben en dan is het inmiddels gesneden koek voor mij. In Steenwijk haal ik een fles perenlimonade, een drankje dat ik nog regelmatig nuttig en dat me altijd terug brengt naar deze bijzondere 2 september in 2022. Eenmaal thuis ben ik een halve dag van huis geweest en ben moe maar voldaan.

De zaterdag is voor één ding gereserveerd: Een telefoongesprekje met moeder in het ziekenhuis. De zondag is opnieuw een erg fraaie fietstocht. Wellicht dat ik die volgend jaar op herhaling doe op Soul-xotica. De maandag is ook niet onaardig qua fietsen maar het is een teleurstelling dat de winkel in Emmen dicht is en bij Gees voelt het alsof ik hoognodig een toilet moet opzoeken. Het probleem is echter dat het een maandag in september is en dus alle horeca op slot zit. De woensdag moet de ultieme klapper worden maar dan krijg ik dinsdagavond telefoon van mijn zus. In plaats van de klapper ga ik met trein en bus naar moeder. De tweede september in 2022 pakken ze me nooit meer af!

Week Spot: Wilbert Harrison

Een half uur geleden heb ik de invoerkosten betaald voor een pakket van Rarenorthernsoul. Dat is dus zeker niet voor het weekend in Uffelte? Het Discogs-pakket zou nog kunnen arriveren maar als dat niet gebeurd, is de nummer 1 in de 'Eindstreep' van september alvast bekend. Een bestelling met (vrij) recente heruitgaven is onlangs wel gearriveerd en hiermee zou ik morgen een berichtje kunnen doen. Vrijdag het Week Spot Kwartet, zaterdag de 'Eindstreep' en zondag de kersverse Week Spot. Ik ga komende zaterdag beginnen aan 'The 2024 Collection' en, evenals vorig jaar, tel ik tot omstreeks de 23e single in de lijst voor de komende zaterdag. Dat moet dan een Week Spot opleveren of een plaatje dat vlak in de buurt zit. Ik hoop zaterdag de labels met een A in een show te kunnen stoppen en als ik halverwege de drie uren ben, zit ik in de Andee-labels die ik vorige week van Albert heb ontvangen. Dan valt mijn keuze op Wilbert Harrison, te meer omdat ik recent erg veel heb geleerd over dit nummer. De Week Spot van deze week is de oerversie van 'Let's Stick Together' van Wilbert Harrison uit 1962. Oorspronkelijk op het Amerikaanse Fury-label maar hier in de verzameling op het niet geheel legale Andee Records.

Ik leef jaren met het idee dat Wilbert's origineel 'Let's Work Together' moet zijn en dat Bryan Ferry daar 'Let's Stick Together' van heeft gemaakt. Het is bijna een jaar geleden dat ik Wilbert's uitvoering van 'Let's Work Together' heb gekocht en heb waarschijnlijk bovenstaande foutieve informatie gegeven in de 'Singles round-up'. Misschien ook niet want ook deze 'Singles round-up' is een bulk zoals in de afgelopen weken. De 'more music variety' is weer gegarandeerd voor komende zaterdag want de Week Spot is deze week onversneden rhythm & blues uit 1962! Wilbert Huntington Harrison wordt geboren op 5 januari 1929 in Charlotte, North Carolina. Over zijn jeugd is niet veel bekend, wel dat hij zijn professionele loopbaan start zodra hij bij de wet volwassen is. Hij staat in 1959 onder contract bij het blues- en gospellabel Savoy maar dat loopt binnenkort af. Wilbert staat in contact met zakenman Bobby Robinson die hem voorstelt aan een liedje dat reeds zeven jaar oud is maar nagenoeg onopgemerkt is gebleven. 'K.C. Loving' heet het origineel van Little Willie Littlefield en is één van de eerste samenwerkingen van de heren Jerry Leiber en Mike Stoller. Het nummer krijgt de meer directe titel 'Kansas City' en Harrison maakt de opname voor het Fury-label van Robinson. De plaat wordt in maart 1959 uitgebracht en schiet naar een eerste plek op de Billboard. Dan blijkt dat Harrison een foutje heeft gemaakt. Feitelijk staat hij tot september 1959 nog onder contract bij Savoy en deze firma straft hem met het feit dat Harrison geen opvolger mag opnemen van de grote hit. Let wel: Het is de tijd dat een succes flink wordt uitgemolken, dus waarschijnlijk had Wilbert een opvolger gekregen als 'Harlem City' of 'Kansas Desert'. Een half jaar is niet veel op een mensenleven maar in de snelle wereld van de rock & roll is dit het verschil tussen het meeste uit het succes halen of eindigen als eendagsvlieg. Wilbert weet in ieder geval niet het succes te continueren maar blijft desondanks platen afleveren voor het Fury-label.

Zo verschijnt 'Let's Stick Together' tweemaal in 1962 op Fury met twee verschillende b-kanten en catalogusnummers. Het klinkt muzikaal als een logische opvolger van 'Kansas City' maar na drie vruchteloze jaren op de hitparade zijn de radiostations hem vergeten. De plaat flopt genadeloos. In 1969 doet Wilbert opnieuw een gooi, maar nu heet het liedje 'Let's Work Together'. Het gebruikt dezelfde melodie maar heeft een andere tekst. Waar 'Stick' is opgenomen met een band, daar is 'Work' een 'one-man-band'. 'Let's Work Together' schopt het in Amerika tot een 32e plek op de Billboard Hot 100. De immens populaire band Canned Heat neemt ook een versie op die in december 1969 als single moet verschijnen in Amerika. Omdat de mannen een diep respect hebben voor Harrison wordt de release in Amerika gecanceld omdat ze hem al het succes toewensen. In Engeland heeft Harrison geen hit en hier wordt Canned Heat wel een grote hit. Evenals Roger Daltrey leidt ook Bryan Ferry een dubbelleven. Enerzijds is hij de frontman van Roxy Music en maakt hij uiterst moderne, zo niet vooruitstrevende, muziek, maar solo gaat hij vaak op de toer van de crooners en pikt niet zelden een vergeten parel uit de voorgaande decennia. Zo verschijnt in 1976 'Let's Stick Together' in de uitvoering van Bryan Ferry. Het zal in Engeland zijn best verkochte solo-single worden en ook het gelijknamige album is een groot succes.

Het succes in 1969-1970 houdt Harrison nog een aantal jaar op het podium en in 1970 verschijnt zijn tweede en laatste album. Op 26 oktober 1994 verblijft hij reeds in een verpleeghuis als hij een hersenbloeding krijgt en hij aan de gevolgen komt te overlijden. Wilbert is dan slechts 65 jaar geworden. Hij heeft postuum erkenning gekregen met de benoeming van 'Kansas City' als één van de 500 meest invloedrijke rock & roll-nummers en in 2009 is hij bijgezet in de Music Hall Of Fame van North Carolina.

Lang leve de liefde

Omdat er een paar andere programma's zijn van dezelfde tv-zender die ik wel regelmatig kijk, probeert Youtube me bij ieder bezoek aan te zetten om 'Lang Leve De Liefde' te kijken. En ik moet opbiechten dat het ook een paar keer flink mis is gegaan. In 2022, bijvoorbeeld, kijk ik weken achtereen. Let wel: Het zijn allemaal oude afleveringen. Zo heel nu en dan wil ik wel een paar uitzending achtereen kijken maar dan is het zaak om mezelf ook weer los te weken uit de materie want het is en blijft een soap. Waarom kijk je naar die bagger? Welnu, enerzijds om de sensatie, het leedvermaak van sommige deelnemers en heel stiekem ook voor de op het eerste gezicht onmogelijke romances die helemaal opbloeien gedurende het verblijf in de villa. Toch ga ik vanavond niet schrijven over een tv-programma. Het concept van 24 uur 'opgesloten' zijn met een 'onbekende' is iets dat ik aan den lijve heb ondervonden. We gaan zelfs voor de verlenging, ook al kunnen we elkaar op een moment wel achter het behang plakken. Het weekendje samen weg, vast onderdeel van het tv-programma, gaat hem in ieder geval niet worden in Waasmunster. Zoals jullie op de foto kunnen zien staat het te koop nadat het een iets nettere uitvoering van Fort Oranje was geworden. Vandaag ga ik terug naar de meest gelukkige 36 uur van de vakantie met W. in Waasmunster.

Nee, W. is geen voortvluchtige crimineel. Ik weet alleen dat ze een beetje schuw is voor sociale media en dergelijke en denk ook dat ze het niet kek vindt als ik haar naam hier ga gebruiken. We kennen elkaar al jaren van gezicht. Tenminste, ik heb dat mooie blonde meisje wel vaker zien lopen in Steenwijk. Middels haar toenmalige vriendje kent ze mij ook als 'Solex'. Bij het optreden van The Byrds op het Dicky Woodstock-festival van 1997 zijn we pal bij elkaar in de buurt geweest, maar hebben dan nog geen aandacht voor elkaar. Ze komt op een avond in 2005 De Buze binnen met een hele grote groep terwijl wij een filmavond hebben. Op een gegeven moment is de hele groep in de nachttaxi naar Amsterdam en zit zij nog aan de bar. Nee, het is niet zielig. Ze is met hun vanuit een café gekomen en ze heeft geen belang om met deze groep naar de hoofdstad te gaan. Die avond zakken we samen door in een kroeg en is meteen een bijzondere vriendschap geboren. In de daaropvolgende twee jaar ontmoeten we elkaar geregeld en maken het vervolgens erg laat in de horeca. Ik breng haar steevast thuis. Een klein kusje op het voorhoofd of een vluchtig knuffeltje. Meer niet. We hebben beide een hele kleine illusie voor onze eerste (en laatste) gezamenlijke vakantie, maar... nee... daar zijn we nu net niet aan toe gekomen. We kennen elkaar heel oppervlakkig uit de kroeg en houden wel een beetje van dezelfde muziek plus dat we redelijk veel alcohol kunnen verdragen. Het team van 'Lang Leve De Liefde' zou een appartement met camera's voor ons inrichten.

Ik heb niet de allerbeste herinneringen aan de vakantie van 2007 en ik ga in dit verhaaltje ook niet de negatieve aspecten belichten. Het plan ontstaat een beetje idioot aan de bar. Het zou eerst trouwens een fietstocht naar Denemarken worden, maar van Roosendaal naar Antwerpen blijkt al ver genoeg voor W. We doen een trainingsrondje een week eerder en als ze dan 'erg moe' is, moeten bij mij de alarmbellen gaan rinkelen. Zelfs een dag voor vertrek twijfelt ze zelf even en dat moest ook een signaal zijn. Enfin, ik ga het niet hebben over de ruzie op de Nederlands-Belgische grens, de 'rukker' op de eerste camping en een vermoeide W. die vanaf Antwerpen het liefste zou lopen naar Waasmunster. Evenmin gaat dit verhaal over het geruzie op de camping, de dramatische weg terug vanaf de Lokerse Feesten, het drankgelag op dinsdag in Sint-Niklaas en moederdag op de camping. Nee, daar tussenin zitten 36 magische uren als alles opeens lijkt te kloppen. Van zaterdagmorgen tot zondag halverwege de middag.

We kunnen nog steeds bekvechten over wie van de twee nu de meeste plek in beslag nam. Feit is dat mijn koepeltentje erg knus is voor twee 'singles' met slaapzakken. Voor mijn gevoel lig ik opgerold in een hoekje, bang voor de genadeloze knie van W. Nee, het intieme hebben we overgeslagen. Als we wakker worden, neem ik alvast het schema voor van deze dag. Bijna afgemeten in tijdvakken van drie uren. W. kijkt me aan en laat me dan weten dat ik mijn schema ergens mag stoppen waar de zon niet schijnt. Okay.... dat had ik me dus kunnen besparen? Hoe ver zitten we vanaf het dorp? Vlakbij? Mooi, laten we straks naar Waasmunster lopen en boodschappen doen voor het avondeten. Dat klinkt als een goed idee. W. wil die avond een salade met tonijn maken. Als ik naar de prijs van de sla kijk, wil ik protesteren. 'Ook goed!', zegt ze dan. 'Dan gaan we lekker vijf dagen uit eten. Wat jij wil?'. Het is wederom een 'wake up call' die ik nodig lijk te hebben. Gedurende dit weekend leert W. me hoe je zou moeten kamperen. Ik denk in de jaren erna geregeld aan haar als ik voor mijn tentje een maaltijd loop te prutsen met het gasflesje. Het is schitterend weer en gelukkig heeft W. ook een paar flesjes drinken en een paar broodjes in het winkelwagentje gelegd. We genieten samen op een bankje van het weer, het uitzicht en de broodjes. Dan stiefelen we terug naar de camping. Ik weet niet meer wat de nood is, maar ik wil even weg op de fiets. W. blijft even luieren rond de tent. Iets dat in 'Lang Leve De Liefde' onmogelijk is, maar W. en ik hebben zo nu en dan behoefte aan wat tijd voor onszelf. Voordat ik weg fiets hebben we een klein glaasje wijn gehad en beloof ik dat ik niet naar de kroeg zal gaan. Rond een uur of zes zal ik terug zijn.

Ik hou mezelf aan de afspraak en we eten die avond een tonijnsalade. Het komt eigenlijk neer op gescheurde sla, een beetje slasaus en een paar blikjes tonijn. Ik word er niet zat van, maar vooruit maar! Deze zaterdagavond gaan we nog een eind lopen en de duisternis valt bijna in als we terug komen op de camping. In de kantine is er dik feest, maar wij vieren ons eigen feestje bij de tent. Met een fles wijn en chips. En zo komt voor ons de derde nacht in de tent. De volgende morgen is het toch wel magisch. Wakker worden met koffie bij de tent. Misschien moet ik voor een volgende vakantie ook eens een gasflesje kopen? Het zal tot 2009 duren eer ik ga koken tijdens de vakanties, maar dat is iets anders. De zon wil vandaag niet tevoorschijn komen en voor later op de dag wordt onweer voorspeld. We hebben een paar stoeltjes kunnen lenen van de camping en we zitten tegenover elkaar voor de tent. In de daaropvolgende vier of vijf uren... Het is geen moment stil. We praten honderduit. Ik vertel mijn levensverhaal en ook W. doet een duit in het zakje. We ontdekken die dag wat we gemeen hebben. Als we dit gesprek niet hadden gevoerd, had onze vriendschap ook niet de Lokerse Feesten overleefd. Rond een uur of vier gaat het regenen en daarmee verandert tussen ons ook de stemming. W. wil opeens met een taxi naar Lokeren, waar ik de vrijheid wil hebben van een fiets. Ofwel, het hele drama gaat los en dat is waar ik vanavond afhaak.

Zijn we een stel geworden? Een paar apart, ja! Op de camping denken ze dat ze een opbloeiende liefde kunnen bewonderen (ze noemen ons Belle & Het Beest), maar voor ons wordt meer en meer duidelijk dat we gewoon vrienden zijn. En dat een vakantie samen een groot avontuur is en iets dat, voor mij, niet voor herhaling vatbaar is. W. heeft het echter nog wel een paar maal geprobeerd, maar nee... het is gezellig om een paar uur samen te zijn, maar liever ook niet langer dan dat. Ik ga niet 'verlengen', om in het jargon van 'Lang Leve De Liefde' te blijven.

Singles round-up: augustus 7

Spijt? Nee, dat kan ik niet zeggen. Het is pas afgelopen week dat ik plots het verlangen heb om weer eens ouderwets in Duitsland te fietsen. Ook op dat moment zijn de kamers vijftien euro duurder dan volgende week. Het is niet dat ik krenterig ben, maar dan spendeer ik het verschil liever aan 'Kaffee mit Kuchen' en een maaltijd buiten de deur. Aan de andere kant: Als ik deze week met vakantie was gegaan, was de kans groot dat ik ook de tweede week actief zou blijven. Vooralsnog is de vakantie er eentje van rust want ik ben er vandaag en gisteren niet uit geweest. Wellicht later in de week nog eens een fietstocht. Ik zal binnenkort in ieder geval naar Steenwijk moeten voor dampvloeistof en, als ik er toch ben, wil ik in Duitsland ook even hiervoor kijken. Het zou fijn zijn om weer eens een flinke smak nicotine binnen te krijgen met de vape en wellicht een met een smaakje. De singles blijven gewoon binnen rollen. Later deze week een 'Singles round-up' met nieuwe (soul-) releases en wellicht arriveert ook de Discogs-bestelling nog op tijd voor zaterdag. Wat ga ik doen met de zesentwintig 'overige' singles van Albert? Uitsmeren over twee afleveringen? Nee, ik doe dan liever nog een vakantieherinnering als extraatje en ga voor één bericht met maar liefst zesentwintig singles. De apparatuur mag aan!

* Paul Anka- Sweet Sweet Rosalie (Duitsland, RCA Victor, 1964)
* Alice Babs & Svend Asmussen & Ulrik Neumann- Side By Side (Zweden, Decca, 1959)
* Brigitte Bardot & Serge Gainsbourg- Je T'Aime Moi Non Plus (NL, Philips, 1967, re: 1988)
* The Blue Diamonds- Disco Dolly (Duitsland, Emidisc 1975)
Er zijn een aantal plaatjes weg gegaan omdat ik ze al zes keer heb of omdat ik ze domweg niet in de verzameling wil hebben. Ik heb ze zaterdag afgegeven bij een kringloopwinkel in de buurt. Dit zijn dan de eerste vier van de zesentwintig die ik interessant genoeg vind voor de verzameling hoewel ik ze nog niet heb gehoord. Paul Anka is één van de vele Amerikaanse tieneridolen van de late jaren vijftig en vroege jaren zestig die zijn marktaandeel ziet afnemen als The Beatles haar intrede doet. Paul heeft als handigheid dat hij inmiddels een aantal Duitse singles heeft opgenomen en dus doet hij hier nog een tijdje goede zaken. 'Sweet Sweet Rosalie' is een 'slop' volgens het label. Het is niet zijn allerbeste werk maar duidelijk wel een grote hit geweest bij de oosterburen. De labels van de Deense en Zweedse EP van Alice Babs zijn bijna identiek, het is de achterkant van het hoesje dat de doorslag geeft. Uit Zweden dus! Vier 'standards' op deze EP en het titelnummer van de EP klinkt erg fijn in de oren. De mannen complimenteren Alice' stem en als het even jazzy dreigt te worden, hebben we opeens een folky viool in het totaalpakket. Op papier leuker dan in werkelijkheid. Serge neemt het nummer oorspronkelijk op met Brigitte, maar de lief van de laatste staat niet toe dat de plaat wordt uitgebracht. De uitvoering hier is een soort van 'remix' met een hele harde jaren tachtig-drum en een psychedelische uitvoering van het orkest op de Jane Birkin-versie. Beetje jammer. Ik ken Emidisc alleen van de elpees en nooit geweten dat het ook singles heeft gemaakt. Ja maar, dit gaan we toch niet menen? Qua discogeluid is het precies gruizig genoeg om te passen bij veel werk in de Blauwe Bak en dus ga ik deze toevoegen aan de Blauwe Bak. Zie het als een ruil met Preston Epps. 'Dance Dance' op de flip is beduidend minder maar ik zou 'Disco Dolly' nog wel kunnen voorstellen als een 'cover-up'.

* Robert Cogoi- Pres De Ma Riviere (NL, Philips, 1964)
* Deco- Room With A View (NL, RCA Victor, 1979)
* The Exception- Rub It Down (NL, President, 1968)
* Four Seasons- Oh What A Night (NL, BR, 1988)
* George- You Turn Me On (NL, Norvox, 1965)
Robert Cogoi is een songfestival-nummer in een prachtige Favorieten Expres-hoes. Ik weet niet hoe de waarde ligt van deze singles op het moment, maar ik kan me herinneren van omstreeks 1990 dat deze hoezen erg in trek zijn. Ik kom dan vaak bij een antiekwinkel in Joure die zelfs lege hoezen voor vijf gulden per stuk in de aanbieding heeft. Muzikaal is het niet belangrijk voor mij. Omstreeks 1979 is er even een kleine opleving van de muziek uit de jaren twintig en dertig en 'Room With A View' van Deco is een van de 'novelties' uit die tijd. Het bereikt zelfs nog onze Top 40. Birmingham is één van de eerste steden in Engeland waar ska navolging vindt bij de lokale muzikanten. The Exception doet een goede poging met dit 'Rub It Down', later in hetzelfde jaar brengt The Locomotive ons 'Rudi's In Love'. Het klinkt authentiek als 'island ska' maar met een poppy 'edge'. President is namelijk een label van hits. The Four Seasons is de Ben Liebrand-remix van 'December 1963' en een klapper van een hit in de zomer van 1988. Het plaatje van George maakt me een week geleden al nieuwsgierig. George & The Rebels with Jenne Meinsma. George is George Dommering, de zoon van een zaaleigenaar in Winschoten. The Rebels schijnt weer de roots te hebben in Emmen. Op de keerzijde staat De Zamora's uit het Drentse Gieten. George heeft een ietwat lijzige hoge stem, een beetje zoals de zanger van Canned Heat. The Rebels is onvervalste Nederbeat en het levert een lichtelijk onderkoeld sexy beatnummer op. De Zamora's doet de 'Tennessee Waltz' nog maar eens dunnetjes over. Het is minder 'beat' dan de a-kant maar het valt niet tegen. Een nieuwsgierig plaatje! Je zou bijna gaan geloven dat Drenthe het episch centrum van de popmuziek is.

* Michael Jackson- I Just Can't Stop Loving You (NL, Epic, 1987)
* Jimmy James & The Vagabonds- I'll Go Where Your Music Takes Me (Frankrijk, Pye, 1976)
* Renate & Werner Leismann- Goldene Sonne Von Mexico (Duitsland, Ariola, 1963)
* Enoch Light- EP C'est Magnifique - Cha Cha (Spanje, Belter, 1961)
Wacko Jacko heeft me nooit echt kunnen bekoren, maar ach... een plaatje meer of minder in de jaren tachtig-bak kan geen kwaad. Bij Jimmy James kijk ik al snel naar de b-kant voor de Blauwe Bak maar bij deze single is dat een 'Part 2'. De hit zélf vind ik best wel aardig maar niet apart genoeg voor de Blauwe Bak. De andere twee singles geloof ik wel. Ze hebben mooie kleurige fotohoesjes en dat is de enige reden om ze in de bakken te zetten.

* Los Alegres & Sweet Okay Supersister- Coconut Woman (NL, Polydor, 1975)
* Los Marcellos Ferial- Sei Diventata Nera (Italië, Durium, 1965)
* Nick Mackenzie- Juanita (NL, Imperial, 1973)
* George Melachrino- Riders In The Sky (US, RCA, 1959)
* Mr. Mister- Kyrie (UK, RCA, 1985)
Ik heb altijd begrepen dat alleen Robert Jan Stips schuil gaat achter de naam Sweet Okay Supersister maar het hoesje toont een uitgebreide bezetting van Supersister met een uitgebreide Los Alegres. Ze maken in ieder geval wel een feestje van het Harry Belafonte-nummer. Op de flip een nummer van Stips met een lekkere Moog, maar het slaat al snel over naar een swingend nummer in de Los Alegres-stijl. Het is dan wel weer opvallend dat op de keerzijde van het hoesje alle albums van Supersister worden aangeboden. Een curieus plaatje! Los Marcellos Ferial mag alleen al blijven vanwege de dame op het hoesje. De plaat klinkt ook erg gezellig. Nick Mackenzie hoef ik niet te draaien om te weten wat ik ga horen. Ook erg leuk voor op een zondagavond. 'Living stereo', staat er op het hoesje en, ja, dat is in 1959 een echte noviteit. Zodanig dat het zelfs een fotohoesje mag hebben. Het is fraaie westernmuziek met een orkest in kraakheldere stereo. Mr. Mister is zo'n band waar ik normaal gesproken weinig mee op heb, maar hee... dit is de Engelse persing. Er valt muzikaal niets op af te dingen natuurlijk.

* Rune Overman- Smorgasbord (België, Ronnex, 1963)
* Pandemonium- 1941 (NL, Poker, 1977)
* Rita Reys- Meditation (NL, Philips, 1963)
* Jack Ross- Happy José (NL, London, 1961)
Rune heet eigenlijk Axel Ivar Rune Öfwerman, maar Rune Overman bekt beter voor de internationale markt. Dat de plaat in België is uitgegeven, is een kleine gok. Ronnex is vooral heel erg bekend in België en doet onder andere ook de Little Richard-singles in de jaren vijftig. Ik denk eerst nog een connectie te zien met The Runestones maar deze is vernoemd naar Rune Gustafsson. 'Smorgasbord' is een olijk instrumentaal nummer. Er zijn twee acts met de naam Pandemonium. De groep van '1941' komt uit Amsterdam en bestaat uit voormalige Maskers-leden Jaap De Groot en Ador Otting. De Groot maakt ook platen als Mike Rondell en zal later presentator worden bij de NCRV. '1941' is een nummer uit de pen van Harry Nilsson. Het is zelfs een erg goede cover! Het is een bekend mopje in de Nederlandse jazz dat Pim Jacobs een fervent verzamelaar was van antiek en dat zijn eerste artikel Rita Reys was. Natuurlijk hoef ik die vanavond niet te draaien! Jack Ross geloof ik ook wel.

* The Serendipity Singers- Beans In My Ears (NL, Philips, 1963)
* Paul Simon- Me And Julio Down By The Schoolyard (NL, CBS, 1972)
* Bob Smit & Duke City Sextet- Ik Heb Me Weer Vergist (NL, Delta, 1965)
* Bobby Solo- Non Ce'Piu' Niente Da Fare (NL, CBS, 1967)
'Beans In My Ears' is een leuke novelty voor op een zondagavond. Paul Simon is een schot in de roos. Ik kan me heugen dat ik de plaat een paar maal ben tegengekomen op een vlooienmarkt in 1991. Net als ik het geld bijeen heb verzameld om ook deze te kopen, blijkt die net te zijn verkocht. En het is wederom zo'n plaat die ik 'vergeet' te zoeken. Het is nu dan opgelost. Bob Smit valt me ook niet echt tegen moet ik bekennen. Hij schrijft zijn eigen liedjes, iets dat in 1965 al vrij uitzonderlijk is voor een zanger van zijn formaat. 'Ik Heb Me Weer Vergist' doet blijk van een eenvoud, bijna in de stijl van Bob Bouber. Uit het leven gegrepen. Tot slot Bobby Solo. Hij heeft een paar hits in 1964-65 en deze plaat is uit 1967. Hij heeft geen grote veranderingen gezien in deze jaren, maar het resultaat mag er zeker zijn.

Onverwoestbaar

De vakantie is officieel begonnen maar op Soul-xotica heb ik nog het nodige werk te verzetten. Daarbij kan ik dan wel melden dat het eerdere 'plannetje' sinds gisteren werkelijkheid is geworden. Volgende week maandag zit ik op de fiets naar de vakantiebestemming voor drie nachten. Gewoon in een herberg zoals in april in Bunnik. Dat is me eigenlijk heel goed bevallen. Een comfortabel bed aan het einde van een (lange) fietsdag en niet allerhande zaken mee te sjouwen. In 2008 is dat anders, hoewel ik in die tijd nog geen gasflesje bij me heb. Ik moet onderweg voortdurend buiten de deur eten en ach... ik sla ook wel eens een dagje over of stel mezelf tevreden met boterhammen. Daar staat tegenover dat ik een tas vol cd's met me mee draag voor het entertainment onderweg en omdat ik hoop dat ik in België nog een optreden kan regelen. Vandaag wil ik als eerste terug gaan naar de laatste alcoholische vakantie uit mijn bestaan. Hoewel ik dan nog niet weet dat ik een paar maanden later een punt zal zetten achter het gezuip, heb ik het deze vakantie dubbel en dwars gevierd. Ik heb in het verleden al eens geschreven over de zondag van Hellevoetsluis naar Veere en de zware onweersbui in de nacht. Vandaag ga ik terug naar die eerste dag van de fietsvakantie waarbij ik mezelf hardop afvraag hoe ik dit voor elkaar heb gekregen? Ik lijk wel onverwoestbaar!

Het jaar 2008 is een even jaar, hetgeen betekent dat het slapen voor een vakantie helemaal niets wordt. Volgens mij gaat het ook nog vrij hals over de kop en besluit ik de voorgaande dag rond een uurtje of zes dat ik morgen rond deze tijd met mijn hoofd uit een tentje steek. Ik vraag me dan weer een aantal dingen af want blijkbaar ben ik heel erg goed op de hoogte van de vaartijden van het veer van Stavoren naar Enkhuizen terwijl ik dan nog niet de beschikking heb over internet. Vlak na de vakantie zal ik een telefoonabonnement afsluiten met de Nokia N95 als toestel en daar begint mijn echte internetavontuur. Enfin, de avond ervoor ga ik nog vrolijk zuipen en kan me nog herinneren dat ik thuis vooral druk ben met cd's zoeken. Qua kleren ben ik snel klaar. Een graai onderbroeken en sokken, een paar t-shirts en wellicht één reservebroek. Het slapen wordt wederom helemaal niets en zo start ik vanuit Steenwijk als het nog donker is en de stad slaapt. Ik hou mezelf wakker met de discman en cd's en kan bijna een soundtrack maken van deze eerste vakantiedag. Ik sla de Weerribben over nu het pikkedonker is en ga via de ruilverkavelingswegen naar Oldemarkt en Ossenzijl. Tussen Kuinre en Lemmer wordt het licht en in Lemmer hou een korte stop. Niet dat er iets open is. Vanaf Lemmer is het zaak om richting Gaasterland te gaan en ik wil beslist door Wijckel, Sondel, Oudemirdum en Nijemirdum. Het valt nog niet mee om deze weg te vinden maar ik slaag erin. Een magisch moment dat me altijd is bijgebleven: Bij Hemelum steekt een vos de weg over. Hij of zij heeft mij niet in de gaten en dus kan ik even genieten van de aanblik van een prachtige vos. Tussen Koudum en Molkwerum kijk ik op de klok en schrik me dan een hoedje. Er gaat immers maar één veer deze morgen en deze vertrekt binnenkort. Ik zet de turbo aan en ben buiten adem als ik in de haven van Stavoren kom. Ik ben echter nog ruim op tijd.

Aan boord van de veerboot ziet een speciaalbiertje er erg aantrekkelijk uit, maar ik besluit de drank nog even uit te stellen. De overtocht is iets met een 'bucket list'. Mijn vader is geboren en getogen in Koudum en vertelt vaak dat hij gebruik maakte van het veer om familie in Noord-Holland te bezoeken. Mijn oom Gerrit, naar wie ik ben vernoemd, schijnt vaak met de brommer naar Amsterdam te gaan om de nieuwste 78-toerenplaten te kopen. Dan uiteraard ook met de oversteek naar Enkhuizen. We zitten bijna bij elkaar op schoot in de kajuit en Enkhuizen kan dan ook niet snel genoeg in zicht komen. Daar stap ik weer op de fiets maar... wat ik precies heb gedaan? Ben ik nog in Medemblik geweest? Het zal de drank van de voorgaande avond zijn geweest. Nee, ik zie het al. Het moet Hoorn zijn geweest. Ik moet bekennen dat ik deze middag nogal doelloos fiets. Ik probeer te oriënteren op de wind en de handwijzers maar Noord-Holland lijkt één grote groene woestijn van polderwegen te zijn. De dag eindigt voor mij in De Schermer. Anno 2024 stikt het daar van de boerencampings en dus is het vrijwel onmogelijk om uit te zoeken op welke ik heb gestaan. De foto is genomen vanaf camping De Boekel nabij Akersloot, daar heb ik zeker niet gestaan. Het noordelijker zijn in de buurt van De Rijp. Enfin, maakt verder ook niet uit want ik ben al lang blij dat ik een plekje voor de nacht heb gevonden.

Onverwoestbaar want die avond stap ik wederom op de fiets. Ik wil beslist even in De Rijp kijken. Zoals jullie weten ben ik geboren en getogen in Jutrijp en dat kennen we aldaar als De Ryp. Ik heb eens het verhaal gehoord van een ansichtkaart die iemand vanuit Hommerts naar De Ryp had gestuurd. Het zal nog vóór de postcodes zijn geweest want de kaart is maanden onderweg geweest en is blijkbaar de langste tijd op het postkantoor in De Rijp geweest. De Rijp is deze avond heerlijk uitgestorven net zoals Jutrijp doorgaans ook niet het episch centrum van de drukte is. Daarna wil ik toeristisch fietsen en verdwaal dan bijna. Gelukkig weet ik bijtijds de camping te vinden maar de duisternis is dan al ingevallen. Die nacht slaap ik als een roos maar dat zal niemand verbazen.

De volgende dag reken ik af met het doelloos fietsen als ik de Noordzeeroute oppik nabij Castricum. Het is wel wennen deze fietsroutes want met name bij IJmuiden en de Hoogovens meen ik dat de Noordzeeroute ook echt de kustlijn moet volgen. Nee, dat is niet het geval, maar na een dag ben ik gewend aan het concept en heb ik tot vrijdagavond een scherp oog voor wat betreft de bordjes van de Noordzeeroute. Dat brengt mij overigens weer in Hellevoetsluis en hoewel ik daar niet 'live' draai tijdens de vakantie, zal dit wel een toekomstig optreden opleveren.

Week Spot Kwartet: week 34

Vanmiddag rond een uurtje of vijf is mijn vakantie begonnen. Of wellicht eerder? Ik heb niet op de klok gekeken. Doorgaans is er niet veel post op zaterdag maar vandaag hebben we opeens een mailing van de gemeente. De afdeling planning heeft totaal niet corresponderende wijken voor me in gedachten maar na overleg met mijn chef doe ik alleen de oostelijke wijken van Steenwijk. Dat vult op zichzelf mijn eigen fietstas want ik doe het wederom op de eigen fiets. Waarom? Scheelt me een stuk terug fietsen naar de zaak na afloop. In het Week Spot Kwartet is het ook een en al vakantie met uitzondering van vorig jaar. Vorig jaar is mijn vakantie pas in september begonnen. Ik heb zojuist wél een show gedaan, volgens mij is dat in 2020 en 2021 niet het geval. Heb ik daar al rekening mee gehouden in 2020? Dat weet ik niet meer. Enfin, hier zijn de Week Spots uit de afgelopen vier jaar.

2020: Who Are You Gonna Love - Rozetta Johnson (1971)
'The Vinyl Summer Spirit Of 1971' heeft lang op zich laten wachten. Ik probeer een beetje voor de geest te halen hoe de 'mindset' is geweest in de eerste week van de vakantie. Okay, ik weet te herinneren dat ik aardig diep zit in de weerstand tegen de 'gezondheidsmaatregelen'. Ik kijk dus veel video's en volg via sociale media een 'live'-video van een manifestatie in Den Haag waar fors wordt ingegrepen door de Romeo's. Aan het einde van deze dag heb ik een wijs besluit genomen: Ik moet er hoe dan ook even tussenuit. Het kamperen in Ruinen is dan al op de tocht komen te staan door een verwachte storm op dinsdag en het plan van Warnsveld is vrijdagmiddag geboren. Het is een even jaar en dat betekent dat ik andermaal weer niet de slaap kan vatten voor de vakantie. Met andere woorden: Ik blijf bijna de hele nacht op en tracht iets te rusten in de vroege morgen. De ogen dicht lukt niet, maar het rusten gaat me goed af. Ik heb de single van Rozetta Johnson dan pas op de kop getikt en dus is het een nummer dat echt voor me 'speelt' in deze tijd, in tegenstelling tot sommige andere Week Spots in het kader van 'The Vinyl Summer Spirit Of'. Deze serie besluit ik in 2020 volgende week pas met twee afleveringen uit 1976. En een Week Spot die ik niet beter had kunnen selecteren voor die week!

2021: Get Another Love - Chantal Curtis (1979)
Voor mijn radiocollega Lee staat het als een paal boven water: 1979 is zijn meest ultieme muziekjaar. Hij is dan elf jaar oud en staat onder sterke invloed van zijn iets oudere broer die de plaatjes thuis brengt. Het is voor hem ook de begintijd van de 'youth club' waar hij kennis maakt met allerhande muziekstijlen en -stromingen. In 2021 heb ik dit eerste weekend alvast gereserveerd voor eventuele overnachtingen elders, maar ik zal in 2021 geen nachten weg gaan. Wel haal ik deze zaterdag de elektrische fiets uit Havelte die me een week zal vergezellen op fietstochten van en naar Uffelte. Ik ben dan al van plan om zaterdag geen show te doen en Lee zal aanvankelijk 1979 doen op de zondagavond. Als dan blijkt dat ik gewoon thuis ben, stel ik hem voor een selectie te maken uit mijn singles van 1979. Dat levert een verrassende lijst op! Toch moet ik zélf ook nog eens 1979 doen en....?

2022: When It's Love - Direct Current (1979)
Precies een jaar later doe ik tijdens dit weekend mijn eigen versie van 1979. De soulplaten op de zaterdag en mijn persoonlijke favorieten op zondag. Ik heb even moeten checken. Mijn vakantie begint pas in deze week. Het is het laatste weekend van 'The Vinyl Summer Spirit Of' en in 'Do The 45' begin ik pas in oktober met 'The 2022 Collection'. Ik ben er nog steeds niet aan toegekomen om een upgrade te vinden van deze single. De lange versie op de b-kant is niet te versmaden, maar ook ontzettend uit het lood geslagen. Ergens heb ik wel zin in de 12" van deze plaat.

2023: I Just Can't Stop Loving You - Cornelius Brothers & Sister Rose (1973)
In 2023 heb ik nog een week te gaan voordat ik vakantie mag vieren. Ik besluit 'The Vinyl Summer Spirit' met een nieuwe poging tot 1973. Ik heb eerder een show over 1973 in 2021 gedaan en zoals met zoveel jaren is het origineel 'onovertroffen'. Toch is 1973 wel aardig omdat het precies een halve eeuw is geleden en ik recent erg veel platen uit 1973 heb gekocht. Even terug naar 2024. Ik heb vanavond 'The Vinyl Summer Spirit Of 2022' gedaan en dat is de laatste aflevering. Volgende week ga ik in 'Do The 45' me bezig houden met 'The 2024 Collection'. Morgen presenteer ik jullie de nummers 100 tot en met 51 van de Gele Bak Top 100 op de radio.

Singles round-up: augustus 6

Anno 2024 is er sprake van een sportzomer. Het EK voetbal is nauwelijks afgelopen als de Olympische Spelen zich melden. Daarna is er ook niet veel meer dan twee weken voordat het landelijke voetbal begint. Voor een regionale zender zijn de maanden juli en augustus komkommertijd en dat is het geval bij het radiostation waar Albert in 2011 werkzaam is als vrijwilliger. Hij besluit de uren op de zaterdagmiddag over te nemen totdat het voetbalseizoen gaat beginnen. Dan krijg ik een uitnodiging om samen een show te doen. Met een koffer vol Northern Soul (of wat ik dan als Northern Soul ervaar) op de trein naar Leiden. Ik heb ooit nog eens een stukje kunnen terug luisteren van de show. Ik geloof niet dat we de luisteraars vast hebben kunnen houden, maar de paar fijnproevers uit het publiek hebben ongetwijfeld een goede zaterdagmiddag gehad. Ook wij hebben de dikste lol. W. heeft dan nog verkering en is niet alleen met hem 'getrouwd' maar ook met zijn stamkroeg. Daar gaan we met zijn allen na afloop naartoe. Omdat de kroegtijgers geen idee bij eten hebben, ga ik met Albert op zoek naar een restaurantje. Ik weet uiteindelijk W. over te halen om naar huis te gaan. De volgende dag koop ik nog een aantal plaatjes in Leiden voordat ik weer aan de terugreis begin. Vanavond presenteer ik jullie in ieder geval de twaalf potentiële Blauwe Bak-kandidaten.

* Bobby Bland- Turn On Your Love Light (US, Goldies, 1961, re: 1973)
Het is bijna een jaar geleden dat ik in Assen de collectie bluesplaten flink heb uitgebreid. Een aantal van deze singles zijn ook terecht gekomen in de Blauwe Bak omdat ik ze wel 'passend' vind. Vandaar dat ik de bluesy platen uit de partij van Albert ook meteen bestempel als potentieel voer voor de Blauwe Bak. Bobby Bland is in dat geval een verhaal apart. Ik heb reeds een aantal platen van de man in de Blauwe Bak staan. De muziek van Bobby is vooral 'southern' en ademt vaak evenveel blues, soul, gospel als country. Hierdoor kunnen de platen gemakkelijk in een soul-set worden gedraaid en heeft Alex van Soul 4 Real ook al een jaren tachtig-kantje van Bland heruitgebracht. Op deze single uit de Goldies-serie van Dunhill staan twee krakers uit de vroege jaren zestig. Het blazerswerk van 'Love Light' klinkt als het latere 'Hi De Ho' van Blood, Sweat & Tears. Met name de drummer heeft de gang er goed in en dat maakt dat de plaat past in de rhythm & blues. 'I Pity The Fool' op de flip is meer een dertien in een dozijn-blues maar 'Love Light' heeft zeker de nodige potentie voor de Blauwe Bak. Sterker nog... hij mag erin!

* Donald Byrd- Black Byrd (US, Blue Note, 1973)
Lemmy neemt met Hawkwind een nummer op met de ittel 'Motorhead' en dat zal even later de naam van zijn eigen band worden. Hetzelfde geldt voor 'Black Byrd' van Donald Byrd dat aan de vooravond staat van zijn band The Blackbyrds. Het is de verdienste van Byrd om de jazz in het huwelijk te laten treden met de funk en het verteerbaar te maken voor een groot publiek. 'Black Byrd' is een nummer waar ik niet meteen aan zou hebben gedacht maar toch past dit helemaal in de stijl van 2024. Het fenomeen zet zich voort op 'Slop Jar Blues' met nu ook een mooie rol voor de fluit en dat is ook al helemaal 2024. Een 'double-sider' in mijn boek.

* Roy C.- She Kept On Walkin' (Jamaica, Mercury, 1973)
* Roy C.- I'll Never Leave You Lonely (Jamaica, Mercury, 1973)
Bij de tweede moet ik opmerken dat ik de Nederlandse persing heb van deze single, alleen heeft die een afwijkende b-kant. Omdat de b-kanten soms erg goed bevallen, wil ik deze graag in de Blauwe Bak hebben. De vier nummers hebben gemeen dat ze allemaal van Roy C. Hammond's 'Sex And Soul'-album afkomstig zijn. Een plaat die dan nauwelijks wordt opgemerkt maar achteraf gezien mag worden gerekend tot één van de meest 'pikante' platen uit deze periode. Zoals het een Jamaicaanse persing betaamt heeft het vinyl een sterke ruis. 'Jamaican Mint', wordt dat liefkozend genoemd door de liefhebbers. 'She Kept Walkin' is typisch Roy C. Half gesproken, half gezongen, maar bovenal kommer en kwel want zijn liefje draait hem de rug toe en blijft maar door lopen. Hoe hij ook smeekt dat hij van haar houdt en dat ze vooral niet terug moet gaan naar die andere kerel, ze blijft wandelen. 'Remember all those good nights', memoreert Roy en wellicht heeft zij gevonden dat haar nieuwe vlam meer een 'magic touch' heeft. Het wordt niets met ome Roy, maar wel prachtige deep soul. 'Back Into My Arms' is dan 'wishful thinking' van de beste man? Nu mag Roy gebruik maken van een dameskoortje en dat klinkt best aangenaam maar haalt het qua 'deepness' niet bij 'Walkin'. Ook het hoesje is geweldig! Het plaatje is blijkbaar verkocht bij 'Casa El Sol' in Paramaribo. Naast platenzaak is het ook een specialist in feestartikelen en snoepzakjes. Omdat de achterkant is gescheurd, stop ik deze in een plastic hoesje. 'I'll Never Leave You Lonely' heb ik zo gezegd al in de Nederlandse persing, het gaat me nu vooral om de b-kant. 'I'm Falling In Love Again' is een beetje bluesy maar met een fraai arrangement. Wat heeft deze ondergewaardeerde held een prachtige platen nagelaten! Hij is ons in 2020 ontvallen vlak voordat ik zijn werk goed ontdek.

* Alvin Cash & The Crawlers- Twine Time (US, Mar-v-lus, 1964)
Vreemd als het is maar deze heb ik nog niet. Ik heb van Alvin Cash al wel verschillende singles en enkele zijn kopieën van zijn grote succes. Gooi die armen maar in de lucht en dans als een boom. Daar komt het op neer bij 'Twine Time' en je kan de dans ook kwijt bij de opvolgers. Op de b-kant doet hij 'The Bump' maar ik voel al pijn aan mijn achterwerk bij de gedachte alleen en ga de rest van de avond als een boom dansen.

* James Crawford- Much Too Much (US, Andee, 1964, re: 197?)
In deze partij zitten maar liefst drie singles op het Andee-label. Ik noteer ze als Amerikaanse heruitgaven omdat het Andee-label in werkelijkheid heeft bestaan in 1974-75. Het lijkt erop dat de blanco etiketjes toen ergens anders terecht zijn gekomen want de singles uit deze aflevering zijn niet bijster legale heruitgaven. Het vermoeden bestaat dat de singles zijn geperst voor de Surinaamse soul-scene. De single van James Crawford is een rechtstreekse kopie van zijn kleinood op het Mercury-label uit 1964, maar nu met omgedraaide kanten. 'Much Too Much' is nu de b-kant en ga ik als eerste proberen. Dat is lekkere upbeat soul met een ietwat simpele tekst. Wellicht dat de eigenlijke b-kant interessanter is? Het is op deze Andee-persing de a-kant geworden. Jaaa... dat is een slijper van de bovenste plank. Met een zeer gruizige geluidskwaliteit (waarschijnlijk van de originele single) is dit de kant voor de Carib-soul hoewel ik 'Much Too Much' ook wel ga waarderen. Ik moet ze beide nog even op me in laten werken.

* Preston Epps- Bongo Rock (NL, Top Rank, 1959)
Ik heb 'Bongo Boogie' gewoon in de jaren zestig-bak staan maar deze EP oogt alsof die in de Blauwe Bak moet. Preston gaat een bezetene tekeer in de 'Bongo Rock' maar... als ik er opnieuw over nadenk? Nee, de Blauwe Bak is te hoog gegrepen voor deze overigens fraaie EP. Alleen 'Bongo Rock' en 'Bongo Party' zijn leuk voor een zondagavond maar meer zit er niet voor Epps.

* Wilbert Harrison- My Heart Is Yours (US, Andee, 1961, re: 197?)
Ook hier weer een rechtstreekse kopie van een single met omgedraaide kanten. Oorspronkelijk is 'Let's Stick Together' de a-kant van dit plaatje en verschijnt in die hoedanigheid op het Fury-label in 1962. 'My Heart Is Yours' is de loopbaan in 1961 gestart als b-kant van de single 'Drafted'. Toch moet ik bekennen dat 'Stick' hier de betere van de twee is. Ik heb een latere 'Let's Work Together' van deze Wilbert Harrison en dat klinkt als een 'one man band', waar dit arrangement laat horen dat Bryan Ferry en zijn kornuiten een eenvoudige klus hebben gehad. Voor 'Let's Stick Together' wil ik deze wel in de Blauwe Bak hebben.

* Little Willie John- All Around The World (US, King, 1955, re: 1970)
De beste man heeft het net niet meer mogen mee maken. Fleetwood Mac neemt in 1968 zijn 'Need Your Love So Bad' op en maakt het tot een klassieker in de blues en rock. In 1970 alle reden voor King om een verzamelalbum uit te brengen met 'The Best Of'. De a-kanten van zijn eerste twee singles uit 1955 vormen een nieuwe single. 'All Around The World' is heerlijk stampende blues met Little Willie John's markante stem en de complottheorie dat Mona Lisa stiekem van het andere geslacht is. Op de flip staat de oerversie van 'Need Your Love So Bad'. Het zal heiligschennis zijn maar ik hoor liever de Fleetwood Mac-versie. Voor 'World' mag-ie in de Blauwe Bak. Of... euh... nee... voor Little Willie John mag die in de Blauwe Bak!

* Teddy Randazzo- One More Chance (NL, ABC-Paramount, 1962)
Tja, Teddy Randazzo... Heb ik de man ooit een standbeeld gegeven? Geen idee. Zelf spreek ik vaak van de Van McCoy-magie. De 'Teddy Randazzo-magic' is echter een ingeburgerde benaming binnen de soul. Als een plaat geschreven, georkestreerd of gearrangeerd is door Teddy Randazzo, dan kun je dat meteen horen. Ik meen ooit te hebben gelezen dat Teddy vooral naar de orkestleiders van de jaren twintig en dertig kijkt en daarmee in de jaren zestig en zeventig een hele eigenzinnige sound weet neer te zetten. Teddy is daarnaast uiteraard ook gewoon zelf een succesvolle zanger geweest. Het is de persoonlijke waardering van Randazzo dat maakt dat dit in de Blauwe Bak komt staan want als zanger is hij een iets meer dramatische Paul Anka. 'Teenage Senorita' heeft die kenmerkende Randazzo-violen in het gedeelte van het refrein. De soul druipt er niet vanaf maar het is best aangename pop. Ik vind het 'passen'. Punt uit.

* Sam & Dave- Everybody Got To Believe In Somebody (NL, Atlantic, 1968)
'Iedere verzameling zou eentje moeten hebben'. Dat zijn de woorden van Mark in Engeland een paar weken geleden. Ik ga het archief in en ontdek dan dat ik de single niet heb en heb deze dus gereserveerd. Het hangt nu even af van de staat van deze van Albert en of Mark toevallig de Engelse persing kan vinden, anders ga ik de Amerikaanse even cancellen. De Nederlandse klinkt echter klokgaaf. Misschien nog een extra poetsbeurtje. Ik ken Sam & Dave vooral van de schreeuwerige upbeat nummers maar deze crossover-parel heb ik altijd over het hoofd gezien. Inmiddels de tweede Sam & Dave-single in dit jaar die in de Blauwe Bak terecht komt. De rest van het jaren zestig-werk staat bij mij in de Blauwe Bak.

* Roscoe Shelton- Easy Going Fellow (US, Andee, 1965, re: 197?)
Voor eens heeft Andee de a- en b-kant gerespecteerd. Het verschijnt in 1965 in deze vorm op het Sound Stage 7-label. 'Easy Going Fellow' is een gezellig nummer, 'Roll With The Punch' is bluesy en donkerder en ik kan daar erg goed tegen! Het is zelfs mijn favoriete kant. Roscoe gaat ietsje 'dieper' naar mijn mening.

Singles round-up: augustus 5

Een kwart eeuw geleden keek ik met ogen als theeschoteltjes hoe een email werd verzonden en je soms binnen een paar minuten al een reactie terug had. Tussen de computer in Mossley en het emailadres elders zat altijd wel een paar honderd kilometer of meer. Het is pas in 2000 als ik mijn eerste schreden zet op het wereldwijde web en dan is vooral Ebay meteen populair bij mij. Niet meer doelloos rommelmarkten afstruinen maar de plaat die ik zoek gewoon in Engeland of Amerika vinden. Internet is ingrijpend veranderd in de daaropvolgende vijfentwintig jaar. Sociale media heeft het gewonnen van email en inmiddels zijn er honderd andere websites waar je platen kan kopen. Omstreeks 2008 is het fenomeen 'forum' erg populair. Het is in de begintijd van internet begonnen met de prikborden waardoor ik in 2003 in contact kom met een voormalig lid van Ptolomy Psycon. In 2008 heeft de Avro zelfs voor ieder radio en televisieprogramma een eigen forum. Het is eind 2008 als ik terecht kom op het forum van Het Steenen Tijdperk en Albert is één van de eerste leden die me persoonlijk begroet. Ik krijg van hem een Gmail die ik nog altijd gebruik, het is de tijd dat Gmail nog op uitnodiging gaat. Intussen hebben we al heel wat beleefd: Van forummeetings naar een doldwaze uitzending op de radio in 2011 naar popquiz spelen en zelfs een heuse strandwandeling in 2019. Albert verrast me zo nu en dan, vaak eens per jaar, met een pakketje singles. In mei is het wederom raak en dan laat hij meteen weten alweer bezig te zijn met een volgend pakket. Dat pakket is maandag gearriveerd en ga ik in drie delen doen op Soul-xotica. Om te beginnen de dubbele singles.

In totaal zitten er 64 singles in het pakket, maar daarvan zijn er al 10 afgevallen. Een paar platen die ik absoluut niet in de verzameling wil hebben en een paar dubbele dubbele dubbele singles die ik binnenkort ga afgeven bij een kringloopwinkel. De zestien dubbele singles uit deze aflevering zijn welkome upgrades en enkele afwijkende persingen. Ook een paar waarbij ik moet checken of het oude exemplaar echt aan vervanging toe is. Laat me beginnen met de eerste vier.

* Roy C.- Shotgun Wedding (NL, Discostar, 1965)
* Chubby Checker- Lovely Lovely (NL, Cameo Parkway, 1965)
* Neil Diamond- Longfellow Serenade (Duitsland, CBS, 1974)
* Julie Driscoll & Brian Auger Trinity- This Wheels On Fire (Duitsland, Polydor, 1968, re: 1981)
Een komende aflevering van de 'Singles round-up' gaat over de Blauwe Bak-kandidaten en daar vinden we twee meer van Roy C. Dit is de 'gewone' gele Discostar welke ik al heb, maar nu met de fotohoes. Omdat ik pas de Engelse heruitgave heb gekocht voor de Blauwe Bak, komt deze gewoon in de Gele Bak te staan. Chubby Checker heb ik volgens mij ooit overgenomen van Peter van de Singlehoesjes (helaas niet langer online). Van deze oogt de hoes in ieder geval al beter. Neil Diamond heb ik reeds in de Nederlandse uitdossing. Feitelijk is deze van Albert een Nederlandse fotohoes met een Duitse single. Hij oogt beter dan mijn oude Nederlandse maar omdat het een afwijkende persing is, mag die naast de Nederlandse staan. Julie Driscoll ben ik jaren kwijt geweest als in oktober 2022 blijkt dat de single in het ouderlijk huis was blijven liggen. Ook even een kwestie van de schijfjes met elkaar vergelijken en de betere houden.

* The Edwin Hawkins Signers- Oh Happy Day (Frankrijk, Buddah, 1969)
* Fred Jasper- Delilah (NL, Carpenter, 1968)
* Joe Jeffrey Group- My Pledge Of Love (NL, Scepter, 1969)
* Londonbeat- You Bring On The Sun (Duitsland, Anxious, 1992)
Ik heb 'Oh Happy Day' sowieso al één keer. Er staat me iets van bij van een lila fotohoes met de Franse, maar volgens mij heb ik ook met deze single in de handen gestaan in Noordwolde afgelopen april. Fred Jasper komt ter sprake bij een rebus met betrekking tot het wielrennen. Het gaat over een fietspiloot met de naam Jasper en Albert toont een stukje van de hoes van de Dureco-heruitgave. Deze heb ik en ook de originele in het groene fotohoesje. Nu blijkt er ook nog een rode variant te zijn. Hoe komt iemand aan tienduizend platen? Jawel, ook deze mag blijven! Joe Jeffrey Group heb ik al een fiks aantal keren maar moet even checken of degene in de Gele Bak een vervanging kan gebruiken. Londonbeat heb ik een paar jaar geleden eveneens van Albert gekregen, maar dat hoesje wordt ontsierd door stickers. Ik denk dat deze de oude mag vervangen.

* Scott McKenzie- Like An Old TIme Movie (NL, CBS, 1967)
* Vanessa Paradis- Joe Le Taxi (Frankrijk, Polydor, 1987)
* The Peppers- Pepper Box (Frankrijk, Sirocco, 1973)
* Pet Shop Boys- Always On My Mind (UK, Parlophone, 1987)
Scott McKenzie heb ik precies twintig jaar geleden gekocht maar degene met fotohoes heb ik nooit gezien. Vanessa Paradis is een meer recente aanschaf en kan volgens mij wel een upgrade gebruiken. The Peppers heb ik, volgens mij, in de Engelse persing en deze mag dan als extra. Pet Shop Boys lijkt in de verte op de Nederlandse uitvoering maar blijkt dan toch echt Engels te zijn! Een extraatje voor de jaren tachtig-bak.

* Suzi Quatro- If You Can't Give Me Love (UK Rak, 1978)
* Miguel Rios- A Song Of Joy (NL, Hispavox, 1970)
* Shocking Blue- Hello Darkness (NL, Pink Elephant, 1970)
* Marty Wilde- Abergavenny (NL, Philips, 1968)
Suzi heb ik al in de Nederlandse persing, maar een Engelse persing is meer dan welkom natuurlijk. Heeft Albert eens stiekem naar mijn seventies-show geluisterd? Een paar maanden geleden draai ik de Engelse hits van 1970 en tot mijn verbazing is Miguel Rios ook een knaller van een hit geweest aan die kant van de Noordzee. Dan is het tijd om mijn exemplaar op de draaitafel te leggen en, nee, dat is geen pretje. De plaat is eigendom geweest van iemand die erg rijk moet zijn geweest? Wat ik op mijn spaarrekening heb staan, dat heeft deze op de toonarm van de platenspeler liggen. Compleet stuk gedraaid. Shocking Blue is zo'n gevalletje waar ik ook wil proberen alle persingen te krijgen. Nee, niet dat ik bewust ga speuren, maar als ik een afwijkend label vind dan mag deze automatisch blijven. Volgens mij heb ik 'Hello Darkness' nog niet met de zwarte labels. Tot slot Marty Wilde en zijn 'Abergavenny'. Hoewel het een grote hit is geweest, kan ik me niet heugen dat ik hem ooit met fotohoes heb gezien. De oude single is ook versleten en dat komt niet door mij!

Week Spot: Sunsay & Soul Surfers

Komend weekend is alleen nog de zaterdagavond in de stijl van The Vinyl Summer Spirit. Ik zou in principe volgende week een show kunnen doen met alle nieuwe releases van 2023, alleen heb ik dat in januari al eens gedaan en dat voelt als een herhalingsoefening. Bovendien heb ik genoeg singles voor 'The 2024 Collection' en ga ik daarmee volgende week een begin maken. De komende twee zondagen staan in het teken van de Gele Bak Top 100 van dit jaar, maar zaterdag blik ik nog eenmaal over mijn schouder naar een jaar uit een grijs verleden. Ofwel... 2022. Een bewogen jaar dat begint met de naweeën van de laatste lockdown, vervolgens de oorlog in Oekraïne, de boerenprotesten en op een persoonlijke noot verlies ik drie mensen uit mijn omgeving waaronder mijn moeder. Toch kan ik over het algemeen vrij tevreden terug kijken op 2022. Vandaar dat ik het jaar wil vieren met 'Be Thankful For What You Got'. En dan wel in de uitvoering van Sunsay & Soul Surfers en tevens mijn kennismaking met het Funk Night-label. Over Sunsay & Soul Surfers weet ik tot een kwartier geleden helemaal niets. De eerste Wikipedia-pagina baart me zorgen want dat wordt een hoop vertalen! Gelukkig heeft Sunsay ook een Engelse versie van Wikipedia en helpt Funk Night me verder uit de brand. 'Be Thankful For What You Got' van Sunsay & Soul Surfers is de kersverse Week Spot.

Het origineel is uiteraard van William De Vaughn en al jaren een persoonlijke favoriet. Ik leer het kennen in de korte single-versie op een verzamel-cd in de jaren negentig en later ontdek ik de lange albumversie. Het is de atmosfeer van het nummer welke het boeiend houdt in de lange uitvoering want op zichzelf gebeurt er niet zoveel in het nummer. Een rustig voortkabbelende groove en William die oproept dat we maar eens tevreden moeten zijn met wat we hebben. Iets met andermans' gras. In de tijd van 'Floorfillers' past dit nummer uitstekend en daar krijgt hij de nodige draaibeurten. Het duurt evenwel tot 2024 eer ik de single van William bemachtig. Tegen die tijd ben ik echter zo gewend geraakt aan Sunsay & Soul Surfers dat ik de laatste bijna als de definitieve versie ga zien. Het is eigenlijk een noot voor noot-cover maar dermate vakkundig gedaan dat ik William een hele tijd niet heb gemist. Een paar minuten geleden heb ik dan eindelijk ontdekt wie of wat Sunsay is en zijn Soul Surfers.

De eerste Wikipedia-pagina die ik zie van Sunsay is in het Russisch geschreven. Uit een Indonesische of Poolse website word ik altijd wel een beetje wijzer, maar met Russisch kan ik helemaal niets. Sunsay is een band uit Charkov in Oekraïne. De leider en zanger Andryi Zaporozhets gebruikt inmiddels ook de naam voor solo-werk. Hij is voor Sunsay wat Mick Hucknall is voor Simply Red, om maar een voorbeeld te noemen. Sunsay (dat overigens als 'sensee' wordt uitgesproken) wordt opgericht in 2007 Andryi werkt tot die tijd met de band 5'nizza, dat vooral akoestisch is georiënteerd. Andryi wil graag het muzikale spectrum uitbreiden en doet dit middels Sunsay. De band staat te boek als zijnde fusion-funk-reggae. In het begin bedient Sunsay zich van repertoire van 5'nizza en onuitgebrachte nummers maar gaandeweg ontwikkelt de groep een eigen sound. Inmiddels heeft Sunsay zes albums op haar naam staan en een flinke vracht singles. Enkele van de singles zijn samenwerkingen met andere bands en in die categorie valt ook 'Hold On To What You Got'.

In 2016 doet Sunsay mee aan de nationale voorronde voor het Eurovisie Songfestival maar moet deze eer laten gaan naar Jamala die in dat jaar het songfestival wint met '1944'. Terwijl vóór 2021 geen artiest het in zijn hoofd haalt om een plaat te maken met een zanger of zangeres uit Oekraïne moet de muziek in 2022 opeens op de kaart worden gezet. Ik geloof dat Pink Floyd één van de eerste bands is die gaat samenwerken met een muzikant uit Oekraïne. Toch mag de samenwerking van Sunsay op Funk Night wel opvallend worden genoemd. Soul Surfers is namelijk een Russische band. Sunsay en Soul Surfers stappen over het conflict heen en roepen ons op eens tevreden te zijn met wat we hebben. Niks geen kant kiezen of politieke lading maar een even gepassioneerde Andryi als een gepassioneerde Soul Surfers die samen een prachtig nummer uit de jaren zeventig vertolken.

Zoals gezegd is het voor mij tevens de kennismaking met het Funk Night-label en daarmee een opmaat naar Smith & The Honey Badgers en The Rayvelles. Alleen daarom al ben ik Sunsay dankbaar voor hun versie van 'Be Thankful For What You Got'.

De dollemansrit

De vakantie staat voor de deur en omdat ik nog niet helemaal in een vakantiestemming ben, wil ik dit graag motiveren met een vakantieverhaal uit de oude doos. Het is de legendarische vrijdag van de vakantie in 2022. De dag dat ik op de fiets naar Earnewâld ga en niet weet wat ik kan verwachten van het dorp. Als dit danig tegenvalt (buiten een fraaie omgeving), fiets ik even later van Wergea naar Grou. Dan heb ik een plannetje: Ik kan de Rietlanden-route volgen tot aan de Linde bij Wolvega en dan door naar Steenwijk? In Grou valt het me al op dat ik geen bordjes tegenkom maar hee... ik weet bepaalde stukken nog te herinneren. Eentje daarvan is dat ik Grou moet uit fietsen, over het aquaduct en dan parallel aan het water richting Akkrum. Het kost geen moeite om deze weg te vinden maar... nog altijd geen bordjes van de Rietlanden. In de buurt van Âldeboarn (ja, het is wat met die Friestalige gemeentes) moet ik concluderen dat de route niet meer bestaat. Bij thuiskomst Google geraadpleegd en, inderdaad, de Rietlanden ontbreekt in de lijst van LF-routes. Ik zie de bordjes voor het eerst in juli 2009 in de buurt van Wolvega. Als mijn aanvankelijke fietsvakantie in het water valt als een energiemaatschappij plots heel veel geld van mijn rekening gaat trekken, wordt het opeens een Plan B. Op woensdag naar Jutrijp fietsen, ouders lief aankijken en de volgende dag word ik met fiets afgeleverd in Goutum, vlak onder Leeuwarden.

De heenweg hoeft niet toeristisch te zijn. Het is gewoon zaak om zo snel mogelijk van Goutum in Holwerd te komen en daar de bordjes op te zoeken. Vanuit Holwerd neig ik iets naar Dokkum en even hoop ik de stad te kunnen aandoen, maar helaas... het gaat de landerijen in en langs de Dokkumer Ee. Ik kom uiteindelijk uit bij Bartlehiem met het iconische bruggetje van de Elfstedentocht. Traditiegetrouw gaat een LF dwars door een stad en langs het station en Leeuwarden is geen uitzondering. Ik kom vanaf Wyns de Friese hoofdstad binnen en ga met een gigantische omweg langs het station om uiteindelijk weer in Goutum te belanden. Het is inmiddels vijf of zes uren later sinds dat mijn ouders me hier hebben gedropt. Ik ga de landerijen in en fiets op Grou aan. Onderweg geniet ik van muziek van de discman en hier in de buurt luister ik naar 'Ogdens Nutgone Flake' van Small Faces welke ik een paar weken eerder tijdens de Vechtetal-route in Duitsland heb gekocht. Vanaf Grou het zojuist beschreven stuk naar Akkrum en door naar Âldeboarn. Daar zou ik de rimboe moeten induiken maar anno 2022 kan ik de weg niet vinden. Het leidt uiteindelijk naar een zelfbedieningsveer en even later kom je dan het dorp Tijnje binnen. Daar tref ik een camping en zet ik mijn tent op. Helaas zijn de winkels al dicht en zit er evenmin een snackbar in de omgeving. Ik fiets naar een tankstation aan de snelweg bij Terwispel en haal daar een zak chips. Dat is mijn avondeten.

Tot zover is het nog niet echt een dollemansrit maar dan... de vrijdag. Ik vertrek vanaf Tijnje en neig naar Heerenveen. Hoewel dit ook een station heeft, vindt de routemaker dit niet zo belangrijk. Gelukkig maar! Ik blijf in de bossen van Oranjewoud en steek zo de Tjonger over naar de Stellingwerven. Ook Wolvega wordt overgeslagen en ik passeer het fietspad langs de Linde waar ik een paar weken eerder voor het eerst een bordje heb gezien. Het gaat verder langs de Linde richting Oldemarkt en zwaait dan af naar Driewegsluis. Daar neem ik plaats op een terrasje en ik geloof dat ik hier een zuinig patatje heb gegeten. Verder de polders door naar Spanga en bij Ossenzijl verneem ik dat ik de Zuiderzee-route moet blijven volgen tot Kampen. Deze laatste route bestaat anno 2024 nog wel. Het betekent dat ik via Ossenzijl het fietspad langs mag door Kalenberg naar het gehucht Nederland. Dwars door Blokzijl richting Vollenhove en dan via Kadoelen en Sint Jansklooster naar Zwartsluis. Daar gaat het ietwat regenen en ik schuil even bij de buurtsuper waar ik enige etenswaren koop. Omdat het hier niet wil stoppen met regenen, stap ik toch maar op de fiets. Ik moet de pont over naar Genemuiden en deze zien jullie op de bovenstaande foto. Aan de oever van Genemuiden staat een overdekte abri met een bankje en daar warm ik wat eten op. Wat het precies is geweest, weet ik niet meer. Veel te weinig voor een prestatie zoals die van vandaag, dat weet ik nog wel!

Via Genemuiden vervolg ik de weg langs de Kamperzeedijk naar Kampen. Dezelfde route heb ik in april op de heenweg gefietst, hoewel ik me later afvraag waarom ik in hemelsnaam over Kampen ben gegaan. Okay, ik wil niet door Staphorst en Rouveen en dwars door Zwolle, maar hemelsbreed schiet het niet echt op. Ik geloof dat het een uurtje of acht is als ik bij de brug van Kampen sta. Camping zoeken! Daarvoor ga ik niet Kampen in maar gok ik dat ik wel iets in Wilsum moet treffen. En zo fiets ik langs de IJssel naar Zwolle maar kom onderweg geen camping tegen. De enige camping in Zwolle die ik weet is helemaal aan de andere kant van de stad bij de weg naar Dalfsen. Als ik daar naartoe fiets is het echt pikkedonker en ik wil mijn tent niet in totale duisternis opzetten. Ik ben in de buurt van de oude CO-9 en dus is het gesneden koek voor mij om uit Zwolle te komen. Ik denk nog eens goed na en... ik spurt Zwolle uit!

Ja, we gaan het doen! We vergeten de tent achterop de fiets en gaan gewoon terug naar Steenwijk fietsen. Langs de wijk Stadshagen en via toeristische maar ook o zo duistere kronkelweggetjes naar Hasselt. Daar is het druk in het centrum. Bij een café bestel ik een paar colaatjes of hebben ze speciaal koffie voor me gezet? Ik weet het niet meer. Nog even naar de wc en dan gaan met de banaan. Ik ben blij dat ik de batterij van de telefoon heb gespaard want nu mogen de 'Telefoontoppertjes' me gaan vermaken. 'Sex On Fire' van Kings Of Leon brengt me altijd weer terug naar deze bizarre fietstocht maar ook 'Ragamuffin Man' van Manfred Mann, de nummer 2 in de Gele Bak Top 100. De laatste loodjes wegen het zwaarst en onderweg ben ik een paar keer flink kapot maar haal Steenwijk zonder verdere kleerscheuren. Aan het aantal kilometers wil ik niet eens denken. Reken maar van Tijnje naar Kampen naar Zwolle en terug naar Steenwijk. En dan met flinke bochten om want het is een toeristische route. Feit is dat ik véél te weinig heb gegeten en dat moet me nog eens opbreken!

Gele Bak Top 100: Raspberries

Zoals jullie gewend zijn van Soul-xotica ligt het schema weer ietsje anders dan verwacht. Ik heb niet zoveel zin om vanavond nog singles uit te zoeken en een foto te maken en leen dit hoesje even van 45cat. De top tien van de Gele Bak Top 100 zijn in principe allemaal platen die op nummer 1 hadden kunnen staan en dus moet ik even met mezelf vergaderen. Ik zet Raspberries gemakshalve op nummer een en probeer een dag te wennen aan het idee. Dan besluit ik dat het definitief is. Hoewel 'Ragamuffin Man' van Manfred Mann uiteindelijk véél langer op mijn zoeklijstje heeft gestaan en zelfs nog meer herinneringen heeft voor mij. Toch moet het uiteindelijk dit nummer worden. Waarom? Omdat het gevoel met dit nummer nog net een laag dieper gaat dan de overige nummers uit de top tien. Hoewel ik de plaat pas rond 2006 leer kennen, groeit het uit tot een vast onderdeel van de Nokia als 'Telefoontoppertje' en 'speelt' de plaat op een aantal bijzondere momenten in mijn leven. De enige echte nummer 1 van deze Gele Bak Top 100 is dus 'Don't Wanna Say Goodbye' van Raspberries uit 1972.

De allereerste Top 2000 is geruisloos aan me voorbij gegaan. Ik woon dan net een paar weken in De Bilt. Enfin, die verhalen krijgen jullie aan het einde van dit jaar omdat het dan vijfentwintig jaar is geleden. Ik luister nagenoeg niet naar de radio. In de bus van de winkel draait de chauffeur dag in dag uit dezelfde cassettebandjes waardoor ik écht definitief 'Bat Out Of Hell' van Meat Loaf niet meer kan uitstaan. Ik heb net mijn eerste maanden uitkering met terugwerkende kracht uitbetaald gekregen en ben dan vooral bezig met cd's. Hoe kan dat? Ik ben dan nog altijd op 'doorreis' en elpees zijn niet praktisch om mee te reizen. De cd's passen in een rugzak. Toch is het in de laatste dagen van 1999 dat ik besluit ook eens een top 100-lijstje te maken met belangrijkste muzikale momenten uit de afgelopen eeuw. Dat zal resulteren in een eerste jaar van maandelijkse top 100-lijsten. In 2004 vat ik dit opnieuw op en hou het dan vol tot vroeg 2009. Het is jammer maar helaas, maar al deze lijsten zijn verloren gegaan. 'Don't Wanna Say Goodbye' is een jojo in de laatste jaren van de lijst. Of hij staat in de top tien of bij de onderste tien. Ik leer het nummer per slot van rekening kennen via de Top 2000. Nee, niet op de radio, maar middels een rubriekje in de NCRV-gids.

Mijn ouders zijn NCRV-lid en dus lezen we thuis de NCRV-gids. Het zal in 2006 zijn geweest als de gids diverse prominenten vraagt naar hun favoriete nummer. Het is de tijd van Wouter Bos als fractieleider van de PvdA. Hij vraagt iedere keer om de albumversie van 'My Ever Changing Moods' van The Style Council. Verderop in de gids krijgt Jac Poels van Rowwen Heze dezelfde vraag en hij beantwoordt deze met 'Don't Wanna Say Goodbye' van Raspberries. Hij hekelt echter het 'rumoerige' einde met de gitaarsolo en de ietwat overstuur klinkende Eric Carmen, maar voor mij is het een totaalpakket. Ik luister veel naar het nummer op Youtube en even later download ik de mp3 en komt het op mijn telefoon te staan. Het herinnert me dan aan een wilde nacht met heel veel drank en een beetje ouwehoeren met een goede vriendin. We kunnen mekaar wel opvreten op dat moment. Arrow Classic Rock besluit op dat moment Raspberries te draaien en het nummer emotioneert me. Het drankgelag, stoppen met de drank en vervolgens een periode zonder drank... op alle momenten is dit nummer van Raspberries in de buurt. De single wil alleen niet op mijn pad komen. EMI-persingen uit de vroege jaren zeventig willen nog wel eens krom trekken en dus ben ik erg content met deze heruitgave uit 1987. Deze klinkt namelijk als een klok. Nu ook eens kijken of ik 'Go All The Way' kan krijgen. Nog meer herinneringen...

De roots van Raspberries ligt in twee jaren zestig-bands uit Cleveland, Ohio. The Choir heeft zelfs een nationale hitsingle in 1966 met 'It's Cold Outside'. Cyrus Erie breekt lokaal vooral door in 1967 als Eric Carmen de band komt versterken. De band maakt een paar singles welke niet bijster succesvol zijn. In 1970 komen verschillende leden uit The Choir en Cyrus Erie samen om een 'supergroep' te vormen: Raspberries. De eerste bezetting van de groep bestaat uit Eric Carmen op zang, slaggitaar, piano en basgitaar. Verder zijn drummer Jim Bonfanti, gitarist Wally Bryson en bassist/gitarist John Aleksic van de partij. De laatste vertrekt eind 1970 en Raspberries speelt een paar maanden als trio. Dan keert slaggitarist van The Choir Dave Smalley terug van zijn diensttijd in Vietnam en is de groep weer een kwartet. Er vindt een oorlog plaats tussen verschillende grote platenmaatschappijen en Capitol is de hoogste bieder. Raspberries brengt behalve 'power pop' ook een sterk visueel beeld met zich mee. Zo is goed nagedacht over de podiumpresentatie. Het eerste album heeft een 'scratch and sniff'-hoes welke riekt naar frambozen.

Negen dagen voor mijn geboorte geeft Raspberries het allerlaatste optreden in Pennsylvania. Het duurt vierentwintig jaar voordat Raspberries een reünie doet, het is dan de bezetting van Carmen, Bonfanti, Smalley en Bryson. Het is voor het eerst sinds 1973 dat deze mannen weer bijeen komen. In 2000 brengt het kwartet een EP uit met in grote lijnen het originele bandgeluid uit de jaren zeventig. Op 3 april 2009, over herinneringen gesproken, speelt Raspberries het allerlaatste optreden uit haar bestaan. Het bekendste lid van de groep is natuurlijk Eric Carmen. Hij heeft hits met 'All By Myself' en 'Hungry Eyes' en is ons in maart ontvallen. Hij is 74 geworden.

Vreemd genoeg is 'Don't Wanna Say Goodbye' geen grote hit geworden in Amerika. Daar piekt het slechts op nummer 86 in de Billboard. 'Go All The Way' schopt het wel tot de top tien en verder zijn 'I Wanna Be With You' en 'Overnight Sensation' goed voor de top twintig in Amerika. In Nederland blijft het steken in de Tipparade. En hoe zit het met de Top 2000? Welnu, de actie van Jac Poels heeft geholpen want een jaar later staat het nummer ook in de Top 2000.