Levend kleur bekennen

'Wat zullen we drinken, zeven dagen lang?'. Die vraag wordt in mijn geboortejaar gesteld door de mannen van Bots. Ik hoef nog niet eens na te denken over zeven dagen maar slechts aan zeven uren of daaromtrent. Het is een gegeven dat ik al ken sinds de jaren negentig als ik zo nu en dan eens een maandje vrijaf neem van de drank: Vervang het bier niet door cola! Een kater door bier is te verhelpen, een kater van de cola betekent dat je de volgende dag in de lappenmand ligt. Toch blijkt in Steenwijk weinig andere keuze te zijn. Alle drankjes zijn met prik en van jus d'orange en dergelijke krijg ik ook buikpijn. Aan de cola dan maar? Het is op de eerste maart van dit jaar als ik de eerste aankondiging zie van een festival ter ere van het 50-jarig bestaan van De Buze. Ik denk op dat moment dat dit de headliners zijn en de rest van het programma nog bekend moet worden. Nee dus... We moeten het met vijf bands stellen die allemaal wel in staat zijn om een volledige set te spelen. Het terrein is erg ruim opgezet en bovendien kan het bordje van 'uitverkocht' achterwege blijven. Bij duizend bezoekers zou het zijn uitverkocht en ik denk dat het met negenhonderd ophoudt. Volgend jaar komt er zeker wéér een editie maar ik betwijfel of ik daar een kaartje voor ga kopen. Op de stadswal heb je beter uitzicht op het podium en is het geluid ietsje beter. En dan kan ik ook mijn eigen ranja mee brengen!

'Levend kleur bekennen' is een verwijzing naar de hoofdact: Living Colour. Toch moet ik op meerdere vlakken kleur bekennen tijdens deze Rocktown Revival. Ten eerste de leeftijd. Ik tref mensen die ik in vijftien jaar niet heb gezien en ze hebben allemaal één ding gemeen: Ze zijn vijftien jaar ouder geworden. Gelukkig heb ik daar geen last van? Mijn oude kameraad Robert heeft een grijs baardje laten groeien maar zijn haar is nog opvallend zwart. 'Goh, wat zie jij er goed uit. Kom hier'. Ik ben een beetje verbouwereerd als een jonge vrouw me een knuffel geeft. Ik ken haar vijftien jaar geleden als het een jonge meid is en vrijwilliger. We zijn dan niet echt fan van elkaar. En dan nu een knuffel? Enfin, ik sla een knuffel nooit af. Ik geloof het enerzijds wel. In die tijd was ik nog geen postbode die dagelijks in de zon loopt en fietst en zat ik beduidend minder goed in mijn vel. Het was de tijd dat ik nog dronk en dat er soms ook eens een ander goedje om de hoek kwam kijken. Ik heb gisteren met een aantal mensen staan praten waar ik toendertijd een bloedhekel aan had, maar ook genoten van 'bekenden' die me niet herkenden en dat heb ik vaak zo gelaten.

Omdat het rond een uur of drie 31 graden zal zijn in Steenwijk heb ik al besloten de eerste twee bands te gaan missen. The Paceshifters is een typisch Excelsior-gitaarpopbandje waar ik wel zonder kan. Undawn moet iets van metal zijn. Toch maak ik van de laatste nog wel een halve set mee tegen wil en dank. De colaatjes gaan even erg vlot en dan besluit ik even naar de supermarkt te gaan. Een groot pak karnemelk en dat eerst maar eens gebruiken om de dorst te stillen. Terug op het terrein speelt Undawn het laatste nummer. Ik tref Robert en zal veel van de dag met hem optrekken. Het is weer 'good old boys'. Het ietwat dwarse duo dat de rest van de dag blijft roepen dat De Buze vijftig jaar geleden is opgericht maar intussen al zeven keer dood is geweest. De volgende band op het programma is Weekend At Waikiki en dat is een soort van bonus voor mij. Ik ken de muziek van de band uit de late jaren tachtig maar ze staan net op non-actief als ik in 1992 begin met het bezoeken van concerten. De drummer is inmiddels met pensioen maar het vangt het goed op met elektronische drums hetgeen het nóg meer een jaren tachtig-sausje geeft.

Ik moet zelf ook een paar maal kleur bekennen tijdens het festival. Het is me al opgevallen tijdens wappie-bijeenkomsten waarbij we geacht worden om met de armen over elkaar te staan luisteren naar sprekers op het podium. Mijn lijf wil dat niet meer. Het schiet me bijkans in de rug als ik langer dan een half uur in die houding moet staan en moet dan eerst weer even zitten. Ik heb geen zin om te dansen want de bands rocken me net iets teveel voor een dansje. Een eind lopen of fietsen is geen probleem, maar stilstaan is niet goed voor mijn lijf. Word ik dan tóch ouder? Urban Dance Squad is snoeihard en al gauw vind ik een plekje buiten het terrein waar het beter uit te houden is. Uit verveling loop ik de stad in voor een snackje. Dat wordt een broodje kebab bij Steenovenland. Living Colour vindt het blijkbaar erg gezellig in de kleedkamer want om tien uur staan ze nog niet op het podium. Als ze daar eenmaal staan, ben ik binnen drie nummers weer buiten de hekken. Niet alleen is het geluid knoerthard maar lijkt ook iemand de treble-knop te hebben gevonden. Dit komt de funky gitaren ten goede maar geeft bovenal een schel geluid dat niet lekker landt in de oren. Later tijdens het optreden wordt de volume nog eens extra open geschroefd en dan klinkt het helemaal als een varkensstal.

Living Colour speelt desondanks een uur vol en, zoals beloofd vanaf de Zwarte Cross, tjokvol oude hits. Het geluid is niet gezellig genoeg om van dichtbij mee te maken, maar qua strot en muzikaliteit heeft Living Colour het nog helemaal in de vingers. Ik wacht tevergeefs op 'Solace Of You', maar de band knalt wel 'Love Rears Its Ugly Head' het publiek in. Het doet ook een paar covers waarvan 'Should I Stay Or Should I Go' compleet tenonder gaat in de té luide bassen. Robert en ik hebben de dikste lol als we het over Living Covers gaan hebben in plaats van Living Colour. Rond middernacht is de boel voorbij en heb ik nog één muntje voor een laatste cola. Ik fiets vrij vlot naar huis en ben dan doodop. De hoeveelheid cola gaat vannacht los komen en dus zet ik de wekker maar op een paar momenten zodat ik bijtijds het bed uit kan voor een plaspauze. De rest van de dag ben ik brak geweest, het wandelingetje is niet meer een rondje van tien minuten geworden.

De foto is van een bevriende vrijwilligster en brengt nóg meer kleur aan het bericht. Omdat ik (terecht) vermoed dat de meeste bezoekers een zwart t-shirt zullen aantrekken, trek ik mijn oranje shirt aan. Altijd dwars zoals ze me ook in De Buze kennen.