Op zichzelf heb ik het publiceren al bijna tot morgen uitgesteld. Ik sta op het punt om het nachtverblijf op te zoeken waar ik steeds meer behoefte aan krijg. Zullen we volgende week weer een dubbelaflevering doen van de Symfonie of laten we het idee maar helemaal varen? Het bedenken van een plaat uit de jaren zeventig en tachtig is nog wel te doen, maar daarna? Zo denk ik nog even aan 1982 en dan schiet me opeens een prachtplaat te binnen die ik in de Symfonie wil hebben voor 1982. Het risico dat ik hem vergeet is aanwezig en dus moet ik nu maar een berichtje schrijven. Waarvan akte. In de Symfonie van 50 weken presenteer ik jullie het hoofdstuk 1982: 'Old And Wise' van The Alan Parsons Project.
Nadat de symfonie heel klassiek is begonnen met fraaie melodieën komt het muziekstuk nu goed op gang en moet ik wat ritme toevoegen om de luisteraars bij de les te houden. In de begin jaren tachtig is de synthesizer natuurlijk flink in opmars maar tegelijk wil ik ook een focus plaatsen op favoriete stemmen uit de popmuziek. In dat kader is Steve Winwood al voorbij gekomen. Als Steve morgen een album opneemt waarop hij het telefoonboek van Uffelte voorleest, zal ik hem ongetwijfeld downloaden en grijs draaien op de mp3-speler. Hetzelfde geldt ook voor de stem van Colin Blunstone. Hij heeft zijn grote solohits voordat ik ben geboren en dit is een fraaie gelegenheid om hem aan bod te laten komen. Ik zou hem ook in 1992 kunnen plaatsen maar ik denk dat ik dan nog wel andere inspiratie heb. Het jaar 1982 is tjokvol van lekkere popnummers waarvan ik een goede bui krijg maar de nummers waarbij ik stil val, zijn op één hand te tellen. En ja, in deze categorie valt 'Old And Wise'.
Dan bedenk ik me opeens ook dat ik de single niet eens heb! Daar moet binnenkort maar eens verandering in komen. Elpees doen niet mee in de collectie maar ik moet 'Eye In The Sky' ergens hebben liggen. Ik herinner me vooral de tekst achter op de hoes die ik anno 2003 arg lachwekkend vindt. Het album is namelijk speciaal opgenomen met de compact disc in het achterhoofd. Ofwel: In 2003 denk ik dat er dus helemaal niets aan mastering is gedaan omdat het toch niet uitmaakt. Een paar jaar later zal ik echter leren dat de cd op zichzelf geen slechte uitvinding is geweest. Het kán even goed en mooi klinken als een elpee. Lezen we dat goed? Ja, het ligt hem niet aan de cd maar aan de cd-spelers. Doordat wij, als consument, geen duizenden euro's willen investeren in apparatuur om de cd's haarfijn weer te geven, denken we dat de cd de warmte mist van het vinyl en dergelijke. In werkelijkheid klinkt een goed gemasterde cd als een elpee zonder kraakjes en tikjes. Dan heb ik het uiteraard niet over die gekke remasters want die klinken als een kermis op een goede hifi.
Colin Blunstone heeft een ietwat lijzige stem maar wel eentje waar ik uren naar kan luisteren. Het is niet alleen de weergave van zijn stem maar ook zijn toon en uitspraak. In tegendeel tot veel andere zangers kan ik letterlijk volgen wat hij zingt. Zijn stem trekt mijn aandacht naar zich toe en vervolgens kan ik wonen in een lied. In geval van 'Old And Wise' moet ik opbiechten dat ik hem in het begin van de nieuwe eeuw iets té vaak heb gehoord en vaak niet in de allerbeste stemming. Het is een nummer waarbij de waterlanders hun weg kunnen vinden als je jezelf eenmaal hebt gevoed met zelfbeklag, iets waar ik in die tijd in combinatie met alcohol erg goed in ben. Gelukkig ben ik nu een stuk ouder en ook een klein beetje wijzer geworden. Het wijs worden is immers een meerjarenplan waar ik nog altijd een begin mee moet maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten