Eindstreep: juli 2024

Vanaf vandaag kan ik eindelijk handsfree bellen! Nu vermoed ik dat de telefoon helemaal in paniek raakt als iemand me probeert te bereiken want hij zal vergeten zijn dat hij dan moet overgaan. Ik bel praktisch nooit en word zeer zelden gebeld. De telefoon is vooral voor de sms-jes en de wekker. Vanmiddag ben ik lekker aan het bezorgen in Steenwijk. Met dit warme weer vind ik het dan wel fijn om een muziekje in de oren te hebben zodat ik in een bepaalde 'groove' blijf door werken. Opeens klinkt het allemaal erg mono en als ik nog eens naar de draad kijk, blijkt het allemaal op het punt te staan om te gaan ontbinden. Ik heb meteen een nieuwe koptelefoon gehaald en deze heeft een ingebouwde microfoonfunctie voor het geval ik het op een telefoon zou willen aansluiten. De oude heeft het overigens vier of vijf jaar uitgehouden. Dat kan ik nog wel nakijken op Soul-xotica. Ik heb hem namelijk vlak voor een vakantie gekocht. Nu kan ik de julimaand dan helemaal afsluiten en dat gebeurt volgens traditie met de 'Eindstreep'.

Het is een overzichtelijke maand. Ik trek 68 maal de portemonnee voor een plaat en daarvan zijn momenteel drie onderweg. Volgens mij heb ik geen oude 'pre-orders' behalve eentje via Bandcamp die een paar weken geleden op de bus is gegaan. Ik verwacht dat ik hier nog invoerkosten voor moet betalen. De overige 65 zijn allemaal in Uffelte gearriveerd. Bij de drie zit een 'pre-order' voor begin augustus. De laatste Izipho zou al onderweg zijn en Epsilon wacht doorgaans ook geen weken met verzenden. De Blauwe Bak is de grote winnaar deze maand met 42 singles waarvan er dus nog 3 onderweg zijn. De Gele Bak groeit met 24 nieuwe aanwinsten en er zijn twee dubbele platen. Samen komt dat uit op 68 singles. Ik begin met de top tien van de Gele Bak.

1. O.K. Fred - Errol Dunkley

2. Windfall - Rick Nelson

3. Rainy Night In Georgia - Randy Crawford

4. Sold - Boy George

5. Let's Talk - One Way

6. Nobody's Fool - Haircut One Hundred

7. Feelin' Lonely - Massada

8. Keep On Dancing - Cardinal Point

9. Waiting To See You - Dan Hartman

10. You Got The Power - War

Deze top tien is in een oogwenk samengesteld. De Blauwe Bak doet meer pijn want daar eindig ik met vijftien singles die in de top tien moeten. Na enig beraad kom ik tot deze top tien.

1. I'm Hip To You - The Jelly Beans

2. Baby Hold On To Me - John Edwards

3. Hold On To Your Man - Specialities Unltd

4. Lemon & Lime Sours - Emilia Sisco

5. Break Your Promise - The Blossoms

6. Sugar Man - Rodriguez

7. High - Mishell Ivon & Vincent Kwok

8. Everybody Is Weak For Somebody - Cliff Nobles

9. I Gotta Hold On - Johnette

10. On The Line - Jonny Tobin & Maya Killtron

Morgen ga ik de Week Spot doen met de nummer 6 in de Blauwe Bak-top 10.

Singles round-up: juli 8

De afgelopen dagen heb ik me erg lopen op te winden over UPS en heb dat gistermiddag bezegeld met een recensie van 1 ster op Trustpilot. Niet dat UPS zich daar iets van aan trekt want 69 procent van de recensies zijn 1 ster en het heeft een feedbackscore van 1,1. Vandaag mag ik me opwinden over 'good old' PostNL. Ik word deze ochtend wakker met een sms-je. Ik heb afgesproken met de dame van het PostNL-punt dat ze me een sms stuurt als er een pakket op me ligt te wachten. 'Er ligt hier een pakket dat eigenlijk terug had gemoeten, maar ik heb het gescand'. Dat kan maar één ding betekenen: Het Juno-pakket. Inderdaad! Normaal gesproken scant de postbode het en stopt het gewoon in de brievenbus. Nu dus niet? PostNL gaat er ook maar klakkeloos van uit dat iedereen een PostNL-app heeft. Als ik het vrouwtje van het PostNL-punt niet goed zou kennen, was het pakket alweer onderweg geweest naar Engeland. Schiet niet op! Maar daar eindigt mijn klaagzang dan ook abrupt want... ik kan nu immers de 'Singles round-up' doen met de nieuwe uitgaven. Twee EP's met oud werk, een heruitgave en voor de rest nieuw werk uit 2024.

* From Detroit With Love Vol. 3 (Spanje, Soul 4 Real, 2024)
* From Detroit With Love Vol. 4 (Spanje, Soul 4 Real, 2024)
Ik ben ditmaal minuten té laat voor de proefpersingen, maar ach... het zou alleen maar leuk zijn geweest. De 'issues' zijn ruim een tientje goedkoper. Alex van Soul 4 Real vermaakt zich momenteel goed met de onuitgebrachte opnames van Motown. Hij heeft al aangekondigd dat 5 en 6 in november zullen volgen. Overigens weet ik niet of ik alle EP's ga aanschaffen want ik ben natuurlijk niet de grootste Motown-fan in het land. Nummers 3 en 4 bevatten wel een paar potentiële favorieten. Laat me beginnen bij EP nummer 3. Hierop staan onuitgebrachte opnames van Kim Weston, The Four Tops, Carolyn Crawford en The Vandellas. Moet ik er wel bij zeggen dat de opnames niet eerder op vinyl zijn uitgebracht, de meeste nummers staan wel op 'A Cellarful Of Motown'. Ik ken 'After The Rain' van Kim Weston in ieder geval uit de radioshows van mijn collega. Het nummer komt uit 1965 en zoals de meeste opnames is het helemaal 'af'. Het zijn echter de 'record ladies' die besluiten welke nummers die week als single verschijnen en blijkbaar hebben ze geen heil gezien in dit uitstekende nummer van Weston. 'Just A Little Love' van The Four Tops klinkt als oude doowop en is zeker niet het sterkste dat ik van de groep heb gehoord. Het is twee weken geleden als ik zie dat Carolyn Crawford heeft gereageerd op een post van Alex. Als de muis over haar naam glijdt, lees ik 'tomorrow's her birthday'. Ik heb Carolyn dus een fijne verjaardag gewenst en krijg ook nog een reactie terug. 'Think Of The Times' van Carolyn smaakt dan meteen al beter. Ik denk dat ik nummer 3 onder de 'C' van Crawford ga plaatsen. Met Kim Weston is het een 'double-sider'. The Vandellas is de meest recente van het stel en stamt uit 1967 Leuk om de dames eens zonder Martha te horen en hoewel het nergens gaat vervelen, wordt het ook nergens écht goed. Carolyn is voor mij de winnaar op EP 3 met Kim Weston als goede tweede.

Op EP 4 staat in ieder geval eentje die ik ken en die ik erg goed vind, maar ook een zéér onbekend ding. Alhoewel? Ik ga even speuren op Discogs en weet vast wel een jaartal te achterhalen? Nee, dat valt tegen. Het lijkt erop dat het nog niet eerder op cd is uitgebracht. De EP trapt af met het uitstekende 'Absent Minded Lover' van Kim Weston. Dat is een nummer waarbij ik me niet meer kan voorstellen dat die nooit eerder is uitgegeven. Het wordt echter al snel obscuurder op dit vierde deel en dat belooft iets voor de volgende twee EP's. Oma Heard is een jongedame van de Amerikaanse westkust dat slechts één single uitbrengt op V.I.P. in 1964. Van 'Daddy Cool' is de datum van opname onbekend maar dat zal rond dezelfde tijd zijn geweest als de V.I.P.-single. Oma klinkt erg charmant hier. Ze heet eigenlijk Oma Heard, maar zal trouwen met ene Drake en Oma Drake worden. Als Oma Page is ze even duetpartner van Marvin Gaye maar ook deze opnames zien voor de introductie van de cd niet het levenslicht. De keerzijde trapt af met dezelfde Marvin Gaye. 'Just A Little Love' is hetzelfde nummer als op EP 3 van The Four Tops en ook deze versie blijft op de plank liggen. Bij Marvin is de doowop vervangen door een dameskoortje en dat maakt het meteen een stuk minder lullig. Toch denk ik niet dat hier een grote hit verloren is gegaan. De laatste van de EP is een duet van Chuck Jackson met Yvonne Fair: 'It Must Be Love Baby' uit 1969. Holland-Dozier-Holland zijn dan vertrokken en Harvey Fuqua en Johnny Bristol zijn de nieuwe sterschrijvers en producenten. Het is geënt op de duetten van Marvin met Tammi Terrell, alleen heeft Yvonne een iets rauwere stem. Ik ben er in ieder geval niet kapot van. Kim Weston en Oma Heard gaan er met de hoofdprijs vandoor en de EP komt onder de 'W' van Weston.

* Mishell Ivon & Vincent Kwok- High (Spanje, Sleepers Recordz, 2024)
* Jonny Tobin & Maya Killtron- On The Line (Spanje, Sleepers Recordz, 2024)
Ik heb vorig jaar 'Pegasus' van Adesha & Vincent Kwok van dit label gekocht en het is pas een jaar later als ik opnieuw een email ontvang. Ditmaal wordt Mishell Ivon warm aanbevolen. Sleepers heeft een actie met goedkope bundels en in dat kader koop ik Tobin & Killtron erbij. De laatste is al in januari uitgebracht, Mishell Ivon is slechts een paar weken uit. Sleepers doet in 'soulful house' met door de wol geverfde producenten en solisten. Vincent Kwok, niet te verwarren met Evert Kwok, is daar een goed voorbeeld van. Hij creëert beats en grooves die in 1990 heel erg 'underground' waren maar inmiddels flink gedateerd klinken. 'High' heeft echter een fraaie 80s-vibe waardoor het 'past'. 'In The Dust' is meer van de jaren tachtig-beats. Mishell heeft een erg prettige stem en het duo weet hoe je een 'hook' moet toepassen. Een echte 'double-sider'. En beter dan 'Pegasus' en 'Crown Me' bij elkaar!

Maya Killtron verzorgt alleen de zang op de a-kant, de b-kant is een instrumentaal nummer van Tobin. 'On The Line' is meer r&b dan house. Het heeft wederom een optimistische en positieve boodschap en dat gaat nooit vervelen. Het klinkt vele malen moderner dan de ietwat oubollige producties van Kwok. Ah, dus wel! Ik meende dat de plaat van Adesha & Vincent Kwok uit Italië kwam en wat blijkt? Sleeperz is verhuisd van Milaan naar het Spaanse Valencia. Wanneer? Na de release van deze van Tobin en Killtron. Op de flip staat 'The Light In All Of Us' van Jonny in zijn eentje. Dat is echter dansbaar behang.

* Kelly Finnigan- Leave You Alone (US, Colemine, 2024)
Tot slot de laatste vier van Juno's. Deze van Kelly komt begin mei beschikbaar als 'pre-order' op gekleurd vinyl. Ik bestel deze meteen hoewel ik liever zwart vinyl heb. Het lijkt erop dat deze is zoekgeraakt in de post. Als ik het ontdek, is er ook al een zwart exemplaar beschikbaar. Juno stort het geld van de gekleurde terug en ik investeer het in het zwarte vinyl. Colemines en met name nummers van Kelly Finnigan beluister ik nooit vooraf. Je kan niet mis grijpen met dit label. Op 'Leave You Alone' klinkt Kelly ditmaal als Marvin Gaye en het heeft uiteraard een 'drukke drummer'. Kelly is van huis uit drummer bij The Monophonics. De b-kant oogt nieuwsgierig. 'Thom's Hartbreak' is geschreven door Kelly met Thom Bell en William Hart. Beide zijn legendes uit de Phillysoul en beide in 2022 overleden. Ah, het gebruikt de melodie van 'La La La Means I Love You' maar is verder instrumentaal. De heren doen dus zelf niet mee op de plaat.

* Dee C. Lee- Back In Time (UK, Acid Jazz, 2024)
Dee C. Lee is helemaal terug van weggeweest. In de jaren tachtig is ze één van de vaste zangeressen bij The Style Council en heeft bovendien een affaire met Paul Weller. Ze heeft een paar eigen hits waaronder het adembenemende 'See The Day'. Eind vorig jaar is er al een nieuwe single verschenen van Lee, maar deze verbleekt bij 'Back In Time'. Een zeer gelimiteerde oplage en een 'future classic' welke binnenkort het gewicht in goud waard is. Waar ze op de vorige single teruggrijpt naar de jaren zestig-Mod, daar is het helemaal jaren tachtig in 'Back In Time'. Een eerbetoon aan de goede oude tijd als we nog vinylplaatjes op 45 toeren draaien. Paul Weller heeft het té druk met zijn eigen zaken maar Mick Talbot komt opdraven voor de b-kant ('Walk Away') om een riedeltje op de synthesizer te spelen. Dat ademt dan ook meteen heel erg de sfeer van The Style Council. Een fraaie 'double-sider'.

* Rodriguez- Sugar Man (UK, Dynamite Cuts, 1970, re: 2024)
Ik zou de komende weken een Week Spot kiezen uit het jaar dat centraal staat in 'The Vinyl Summer Spirit Of'. Dit weekend zou ik alweer een probleem hebben. De 'nieuwe' platen van 2019 zijn allemaal al eens Week Spot geweest. Ik ben deze maand nog geen 25 jaar terug in de tijd geweest maar ga dit in augustus dubbel en dwars inhalen. Meteen al op donderdag want ik heb besloten Rodriguez tot Week Spot te maken, hoewel de plaat officieel gezien onder de 'psychedelische rock' valt. Het is 'laidback' en 'groovy' genoeg om geen slecht figuur te slaan in de Blauwe Bak dus laten we het gewoon doen! Deze plaat ademt de zomer van 1999 en daar ga ik jullie binnenkort meer over vertellen!

* Emilia Sisco- Lemon & Lime Sours (Finland, Timmion, 2024)
Tot slot het snoepje van de week. Nee, daarmee bedoel ik niet Emilia Sisco hoewel ik best een colaatje met haar zou willen drinken. Nee, 'Lemon & Lime Sours' zijn zure snoepjes. Dat deze nog altijd voor een zoete nasmaak kunnen zorgen bewijst mevrouw Sisco. Ze heeft vorig jaar mijn hart gestolen met 'Trouble' en stelt allerminst teleur met de opvolger. Muzikaal zit het wel snor met Cold Diamond & Mink. Wederom een héérlijk nummer van Emilia. Ik zou de b-kant hebben overgeslagen als het niet mede geschreven was door Nicole Willis. 'Love Can Carry Me' lijkt heel in de verte op 'Trouble' en is ook om de vingers bij af te likken. Ik kijk nu al uit naar de volgende single van deze fijne zangeres!

Singles round-up: juli 7

Het is begonnen in 2019 of 2020. Ik zit op een bepaald moment krap en kom er niet aan toe om weer platen bij Mark te bestellen. Juist, dat moet 2020 zijn geweest. Op een gegeven moment heb ik zoveel uitstaan bij Mark dat ik het onmogelijk in één keer kan afrekenen. Bovendien wordt het pakket dan zó dik dat ik ongetwijfeld invoerkosten moet betalen. Mark kent me echter lang genoeg en is er content mee om zo nu en dan een verrassingspakket samen te stellen met singles die ik in de loop der jaren heb gereserveerd. Op dit moment is het opeens erg behapbaar geworden en zou ik eenvoudig de balans op nul kunnen zetten. Maar, aan de andere kant, ik ga de verrassingspakketten wel missen. Enfin, eerst maar eens zien welke kosten de fiets met zich mee brengt. Het ketting moet worden gespannen en dan moet ik ook even kijken hoe de tandwielen er uit zien. De voorste buitenband heeft niet heel veel profiel meer en ik denk achter idemdito. Het zadel kan wellicht nog onder de garantie? Ik heb vorig jaar september bedankt voor een nieuw zadel omdat ik van deze plank hou. Inmiddels begint het wel erg te scheuren en moet ik zien dat ik weer zo'n ding kan krijgen of dat ik het leren zadel van de Multicycle kan overzetten. Nu eerst de laatste acht van deze maand uit de partij van Mark.

* B.B. King- Slow And Easy (US, ABC, 1977)
Natuurlijk is B.B. King een bluesartiest. Het is echter één van de weinige oudgedienden die in de jaren zeventig bezig is met de blues te actualiseren. Dat levert een aantal singles op die best interessant zijn voor een soulliefhebber. 'Slow And Easy' heeft bijvoorbeeld een zeer prettig Memphis-geluid en B.B. kan best soulvol zingen. Een lekker nummer! Op de b-kant staat 'I Wonder Why' en dat is beduidend rustiger maar niet minder soulvol. Het is een 'double-sider' voor mij hoewel ik vermoed dat 'Slow' dé hit gaat worden.

* Arthur Prysock- Between Hello And Goodbye (US, Old Town, 1977)
Over oudgedienden gesproken. Arthur Prysock is al tien jaar over zijn hoogtepunt heen als hij het geluk heeft dat hij in de jaren zeventig een tienerdochter heeft. Deze komt thuis met de nieuwste discoplaten en dat spreekt vader wel aan. Hij kan dat ook wel! Hij benadert de eigenaar van zijn vorige platenmaatschappij, Old Town, welke net drie jaar eerder de toko heeft gesloten. 'All I Need Is You Tonight' is al een Blauwe Bak-hit geworden en nu heb ik hier de opvolger. Dit heeft qua begeleiding meer weg van Sammy Davis Jr. Toch kan de oude crooner goed uit de voeten met 'Between Hello And Goodbye' en het levert wederom eigenzinnige disco op. Op de keerzijde staat 'Since I Fell For You' en dat is een pure ballade waarin Arthur zijn oude beroep nog eenmaal kan uitoefenen.

* The Realistics- Love Vibrations (UK, Epic, 1977)
Heb ik deze gereserveerd? Ongetwijfeld, alleen heb ik hem niet genoteerd. Het is niet The Realistics uit Indiana waarvan ik al een single heb op het Brunswick-label. Nee, deze Realistics is afkomstig uit Engeland en maakt een trits singles voor het Epic-label in de late jaren zeventig. Het is een band welke bekend staat om haar 'magische' optredens maar ze kunnen dat maar niet overbrengen op het vinyl. 'Love Vibrations' klinkt een beetje als The Chi-Lites op de discotoer. 'The Magic That You Do' op de keerzijde heeft minder gimmicks dan de a-kant en klinkt een stuk aangenamer. Voor mij is dit de winnaar maar de single is geen hoogvlieger.

* Chicago Pete & The Detroiters- Do You Remember (US, Mojack, 1983)
Een paar weken geleden heb ik hier een andere single van Chicago Pete te gast gehad. Pete is voortdurend op doorreis en neemt dit plaatje op in Detroit. 'Do You Remember' klinkt lekker 'quirky' en 'lo-fi' maar het levert desondanks aangename dansmuziek op. Op de andere kant tapt Pete echt uit een bluesvaatje met 'Society'. 'Remember' is de winnaar voor de Blauwe Bak.

* Roger Williams- You Bring Out The Springtime In Me (US, Idaho, 1985)
We blijven in de indie soul uit de jaren tachtig. De gitaar verraadt dat Roger zich ook prima thuis voelt in de blues maar met behulp van synthesizer wordt een soort van disco uit het doosje getoverd. 'Love Master' op de keerzijde is 'in your face'-disco met een hoop gimmicks en weer opnieuw de bluesy gitaar. Toch klinkt het allemaal erg fout en hou ik het maar bij 'Springtime'.

* Innocence- A Matter Of Fact (UK, Cooltempo, 1990)
Als ik me niet vergis heb ik al een andere plaat van Innocence uit de jaren negentig. Van de 'lo-fi' zitten we opeens in de 'hi-fi' en een productie welke helemaal volgens het boekje is gegaan. Volgens mij heb ik deze gereserveerd voor de b-kant. De a-kant is een beetje traag in mijn oren, 'Reflections' heeft iets meer een beat, maar nee... het is en blijft instrumentaal. Okay, ik moet dan gaan wennen aan 'A Matter Of Fact'. Ik denk dat het wel gaat lukken met een paar draaibeurten.

* Liparis Nervosa Sextet- Prayer (US, Allcity, 2007)
Tom heeft het schip al lang verlaten en tegenwoordig kun je volledige albums downloaden in plaats van dertig seconden van een liedje. MySpace. In 2007 heeft iedere zichzelf respecterende muzikant, groep of dj zijn of haar MySpace-account. Opeens is het afgelopen en kort daarop wordt de site overgenomen door schaars geklede dames. Tegenwoordig heb je dan weer Bandcamp. Allcity is een platenlabel dat bestaat met de gratie van MySpace. Ik heb al een andere single op het label in de koffers staan en deze is destijds via MySpace aan de man gebracht. Ik vermoed dat hetzelfde het geval is met Liparis Nervosa Sextet. 'Prayer' is weliswaar instrumentaal maar spannend genoeg om in de smaak te vallen bij mij. Het is jazzy funk met dwarsfluit. 'Broker' op de keerzijde is meer complexe jazzfunk  en nee... dat trek ik niet! 'Prayer' is echter een fraai stukje muziek!

Singles round-up: juli 6

Gisteren is het niet meer echt gekomen van een buitenactiviteit. Vandaag heb ik bewust gewacht tot de avond voor de fietstocht. Ik mag de komende dagen immers weer in de brandende zon ravotten met post en op mijn vrije dag zoek ik dan liever de schaduw op. Vanavond ben ik met een bochtje om naar Dwingeloo gefietst voor een paar boodschapjes. Daarna ben ik over Leggeloo naar Geeuwenbrug gegaan en vervolgens een klein stukje Drents-Friese Wold naar Diever. De fotocamera is thuis gebleven en de straatlampen gaan al aan als ik bijna thuis ben. Het is echter voor herhaling vatbaar en zeker een mooi rondje dat eveneens voor herhaling vatbaar is. De Juno's zijn nog altijd niet binnen en daar baal ik een beetje van. Jullie hebben in ieder geval nog twee 'Singles round-up'-aflevering tegoed van de singles van Mark. Morgen of uiterlijk woensdag zou ik dan nog eentje met 'nieuwe' releases willen doen. Daarvoor zouden de Juno-singles erg welkom zijn maar vooralsnog heb ik twee nieuwe singles en twee EP's. Nu eerst een aflevering met acht singles uit de partij van Mark en wederom in chronologische volgorde. In dit eerste deel klimmen we van 1971 naar 1976.

* The Devastating Affair- I Want To Be Humble (US, Mowest, 1971)
In 2013 koop ik nog regelmatig platen van Hipsterimage op Ebay. Hipsterimage is een Franse platendealer welke is gespecialiseerd in Mod. Daar zie ik op een zeker moment een single van The Devastating Affair in fotohoes voor een zeer prettige prijs. Ik luister naar de geluidsclip en, ja, dit smaakt naar meer! 'You Don't Know How Hard It Is To Make It' zal in 2013 een beetje een 'Do The 45'-hit worden. Grappig genoeg is deze single alleen in bepaalde Europese landen als Tamla-Motown uitgebracht terwijl de groep officieel op het Mowest-label zit. Als ik naar het clipje luister van 'I Want To Be Humble' moet ik al toegeven dat deze vele malen interessanter is dan de voorgenoemde single. Een lekkere laidback plaat welke ideaal is voor de huidige temperaturen. Plus dat de samenzang veel beter uit de verf komt in dit nummer. Het is een promo met de mono-versie op de b-kant dus dat scheelt weer tijd.

* The Family Circle- If You Wanta Really Make It (US, Sky Disc, 1972)
In 1975 maakt de groep een overstap naar het Calla-label en hun 'Stop Turn Around' heb ik sinds 2016 in de koffers staan. De eerste vier singles zijn allen op Sky Disc, hetgeen een divisie is van Pickwick International. Niet te verwarren met het merk thee, het is de Pickwick van de goedkope compilaties in de jaren zeventig. 'If You Wanta Really Make It' is prachtige crossover-sweet soul. Lekker aanstellerige zang verpakt in een doos met violen en een funky drummer. Ik zie dat het eigenlijk de b-kant is, maar dat is ook het geval bij 'Stop Turn Around'. 'Change' op de a-kant is ook prachtige sweet soul maar het styreen is niet echt lief aan die kant. Ik ga wederom voor een b-kant van The Family Circle.

* The Perfections- To You, My Love (US, For The Archives, 1973)
Okay, ik meende dat ze allemaal van dezelfde groep waren maar dit blijkt onderhand de derde groep te zijn met de naam The Perfections. De groep op Twinight (1969) en Drumhead (1974) zijn verschillende groepen. The Perfections van 'To You, My Love' is het meest bekend vanwege een single uit 1969 op het Jubilee-label. Net als de overige Perfections zijn ook de stemmen hier erg scherp, alleen spreekt het nummer me minder tot de verbeelding. 'Somewhere Over The Water' is de officiële a-kant. Dat klinkt lekker dramatisch in het intro en is ook een zeer fraai gearrangeerd stuk soul met prachtige samenzang. Hoewel ik het voor de andere kant heb gereserveerd, geef ik hier de keuze aan 'Somewhere Over The Water'.

* Que Sunryse- Friday The Thirteenth (US, Just Sunshine, 1973)
Het Just Sunshine-label staat sinds een paar jaar in de interesse. De reden hiervoor is 'Cashing In' van The Voices Of East Harlem welke idiote prijzen doet. Ik heb een paar jaar geleden 'They Said It Couldn't Be Done' van Norman Feels op het label gekocht en nu deze single van Que Sunryse. Dat is een nummer dat nog moet groeien bij mij. Vooralsnog wil het nummer me niet bij de lurven pakken terwijl dat er genoeg gebeurd binnen de vier minuten van het nummer. De andere kant heet 'A Storm Brewing' en dat begint chaotisch en dan een stuk vlotter dan 'Friday'. Het heeft een fascinerend ritme terwijl dat de zanger nu echt even 'deep' mag gaan. Vooralsnog is dit de meer interessante kant voor mij.

* The Younghearts- Wake Up And Start Standing (UK, 20th Century, 1974)
In 1974 beginnen de eerste contouren van disco zich af te schilderen. Deze single van The Younghearts is daarvan een fraai voorbeeld. Hoewel het vooral een sterk staaltje samenzang is, is het gestoeld op een groove welke het goed zal doen in de discotheken. 'Dedicate' is meer het soort van ballades waar The Younghearts patent op heeft, alleen heb ik daar geen tijd voor.

* The Inception- Everybody Loves A Winner (US, RCA, 1975)
Een promo met op de ene kant de lange versie in stereo en de korte versie in mono op de keerzijde. Tja, dan is de keuze niet zo moeilijk? Als het beter is georganiseerd dan bepaalde Franse persingen waar de lange versie vaak op de b-kant staat in een mindere geluidskwaliteit. Het gaat meteen los in een lekkere vroege disco-groove en dat willen we uiteraard alleen in de lange versie. Lang duurt het bijna vijf minuten en kort slechts de helft. Ik krijg een goede bui van het nummer en heb het gevoel dat het verderop alleen maar gezelliger wordt.

* The Jelly Beans- You Don't Mean Me No Good (UK, Right On!, 1966, re: 1975)
Hoezo in chronologische volgorde? Ik heb alleen maar gekekn naar '1975' op het platenlabel, maar dit is uiteraard een heruitgave van een gezochte single uit 1966. 'You Don't Mean Me No Good' is dan de b-kant maar is gepromoveerd tot a-kant in 1975. Het is niet moeilijk te zien hoe dit een grote hit is geworden in de Northern Soul. Een eenvoudig ritme en handjeklap, het is bijna bij het banale af. Maar wel erg lekker en zeker 250 euro goedkoper dan een origineel. Ik heb de plaat gereserveerd voor 'I'm Hip To You' en, ja, dat is méér mijn kant. Deze kant is pure klasse! Opvallend is ook dat de 'spindle' maagdelijk is. Het kost een halve minuut om de plaat op en af te zetten. Ik ga het voortaan, denk ik, alleen nog doen voor 'I'm Hip To You'.

* John Edwards- Baby Hold On To Me (UK, Cotillion, 1976)
Zijn er ook nog solisten in de zaal? Ja, na een rijtje bands die beginnen met The is het tenslotte tijd voor John Edwards. Moederziel alleen met een anonieme band. 'Baby Hold On To Me' is een vocaal hoogstandje en een erg sfeervolle plaat. Zó goed dat ik de b-kant laat voor wat het is. Het kan nooit zó goed worden als dit? Volgens 'Blues & Soul' zou dit meer als Al Green klinken en daar bedank ik nu voor. 'Baby Hold On To Me' is een geval van grote schoonheid!

Week Spot Kwartet: week 30

De tweede van de drie koppen koffie is zojuist geserveerd en dus heb ik best tijd om het Week Spot Kwartet er achteraan te gooien. Ik ben geen doemdenker en bovendien is iedere fietstocht 'door de achtertuin' de moeite waard, maar verwacht niet dat ik heel veel 'nieuwe' dingen ga ontdekken deze middag. Het wordt waarschijnlijk een ontspannen rondje met steeds een hoofdletter H linksboven. De H van 'herhalingsoefening'. Er wordt creativiteit gevraagd voor de foto maar gelukkig heeft de Week Spot van 2020 een enorme 'bumper sticker' bovenaan de hoes waardoor het eenvoudig is op te lossen. Dan nu de verhaaltjes bij de plaatjes.

2020: Real Love - Driza-Bone (1991)
Afgelopen vrijdag zou mijn moeder 86 zijn geworden. In 2020 viert ze op een zondag haar 82e verjaardag. 'De lieve vrede bewaren', vind ik anno 2020 even belangrijker dan moeder bezoeken op haar verjaardag. De toespraak van Rutte is pas op televisie geweest als ik mijn zwager bel voor zijn verjaardag. 'Wij volgen de overheid', laat hij dan weten. In juli 2020 sta ik al heel anders in het verhaal en 'c' is een onvermijdelijk gespreksonderwerp in deze tijd. Daar komt heibel van! Bovendien heb ik moeder sinds de kerst niet meer gezien en wil haar best een dag 'voor me alleen' hebben. Alle partijen lijken het te kunnen begrijpen en zo stap ik de dinsdag na de verjaardag op de gehuurde e-bike en leg de reis af naar Jutrijp. Ik word vergezeld door de radioshow van de afgelopen zondag en het is opnieuw een feestje: Drie uren lang het beste uit 1991. Op de zaterdag heb ik het algemeen jaren tachtig en negentig gehouden als ik me niet vergis. Ik heb dan nog niet genoeg platen uit de 21e eeuw om een show te vullen? De pas aangeschafte 12" van Drizabone mag de Week Spot heten. De 'Up All Night Mix' spreekt me aan in de advertentie, maar nee... het is de 'Alternative 12" Mix' die ik uiteindelijk kies als Week Spot. Het zal in de twee volgende jaren overigens 'traditie' worden om moeder kort na de verjaardag te bezoeken. In 2021 opnieuw met de e-bike maar het bezoek op 1 augustus 2022 zal het meest legendarisch worden. Het is de laatste keer dat ze thuis is en ik weet moeder zelfs te verleiden om een uurtje buiten te zitten. Buiten de vijf stappen naar de kliko en terug komt ze vaak niet.

2021: Set Me Free - Viola Wills (1975)
Ditmaal ga ik op woensdag naar moeder toe. De elektrische fiets is me de heenweg niet al te goed gezind want ik moet al vroeg terug vallen op trapkracht. De rit gaat dan door de polder over Kuinre en Lemmer. Het verschil met vorig jaar is dat ik dit jaar de fiets voor twee dagen heb gehuurd. Ik kan de volgende dag, als ik wil, nog een bochtje om maken voordat ik het aan het einde van de dag in lever. In 2020 heb ik hem voor één dag en moet ik de volgende ochtend voor dag en dauw al bij de fietsenwinkel zijn. Dat is me slecht bevallen! In 2021 maak ik inderdaad nog een fraai tochtje door het Drents-Friese Wold op deze vrije donderdagmiddag. Maar nu... 'The Vinyl Summer Spirit Of 1975'. Ik heb hem ongetwijfeld opgenomen maar heeft geen blijvende indruk achtergelaten. Hetzelfde geldt voor het gehele weekend.

2022: Just Another Guy - Stage IV (1971)
Na twee seizoenen zijn de jaren al een beetje 'op' en ik ben huiverig om bepaalde jaren op herhaling te doen. 'The Vinyl Summer Spirit' piekt vooral in 2020 en ik luister met genoegen terug naar deze shows. Het jaar 1971 ben ik al die tijd nooit aan toe gekomen. Het is pas in week 31 als ik moeder bezoek en daarover heb ik al vaker geschreven. Het is evenwel een goed excuus om deze prachtplaat van Stage IV tot Week Spot te maken want het is één van mijn ultieme crossover-favorieten van de afgelopen jaren.

2023: You Cheer Me Up - Fruitcake (1980)
En plots zit iedereen thuis in 2020. Muzikanten kunnen niet optreden, niet-essentiële beroepsgroepen moeten thuis werken en winkels die dicht zijn. Op het internet lijkt er een bom te ontploffen. Opeens gaat iedereen een podcast maken. De ene met een opinie over de heersende maatregelen, de andere vertelt gepassioneerd over zijn of haar hobby of liefhebberij. Anno 2024 zijn er een aantal die een boterham weten te verdienen met het concept. De muzikanten zijn onderhand té druk met het musiceren op het podium en de festivals om zich terug te trekken in een studio voor een podcast. Ik zou een pushbericht moeten ontvangen als Rob Taekema en Johannes Blanksma een nieuwe podcast online hebben gezet, maar ik heb ze sinds 2021 niet meer gezien. Ik heb de kleine grote kleine eer om Taekema op de hoogte te stellen van de hernieuwde interesse in de Engelse soul-scene voor zijn 'You Cheer Me Up'. In 2023 doe ik een deel van de Blauwe Bak Top 80 van de jaren tachtig maar volgens mij mislukt dat doordat de oude platenspeler kuren krijgt. Een week later doe ik het dan opnieuw met de nieuwe Reloops die ik onderhand ook al een jaar heb. Het is volgens mij ook de tijd dat mijn oude trouwe VirtualDJ erg lastig wordt bij het draaien van digitale bestanden waardoor ik uitsluitend vinyl ga doen in de radioshows. De zondagavond heb ik echter opgevangen met een (laatste?) digitale show.

Gele Bak Top 100: 55-47

De nieuwe dag is officieel door mezelf aanvaard en ik begin deze dag anders dan anders. Met een kop koffie en een broodje. Ofwel... niets bijzonders ten opzichte van overige dagen. De eerste van drie tropische dagen (met ook woensdag nog grotendeels fraai weer) en dagen die zich uitstekend lenen voor buitenactiviteiten. Ik denk dat ik straks nog wel een bochtje om ga op de fiets maar op Soul-xotica trap ik de dag af met het volgende deel uit de Gele Bak Top 100. Eventuele fietsverhalen moeten helaas wachten tot de nieuwe maand want ik zit al volgeboekt de komende dagen. In de Gele Bak Top 100 ga ik over de helft. Zoals het er nu naar uit ziet, ga ik de onderste vijftig op zondag 25 augustus de ether in slingeren. De top vijftig volgt een week later. De foto heb ik gisteravond al gemaakt dus dat maakt het schrijven tot een peulenschil. Veiligheidsriemen vast en daar gaan we....

55. Border Song - Elton John (NL, DJM DJS 217, 1970)

54. Southern Nights - Glen Campbell (NL, Capitol 5C 006-85082, 1977)

53. Have A Heart - Bonnie Raitt (Duitsland, Capitol 006-203819 7, 1989)

52. Tell Me Something Good - Rufus (NL, Probe 5C 006-95659, 1974)

51. Body And Soul - Mai Tai (NL, Injection 134.669, 1984)

50. The Ballad Of Bonnie And Clyde - Georgie Fame (NL, CBS 3124, 1967)

49. Nevertheless - Eclection (NL, Elektra EKS 45637, 1968)

48. Oh Lonesome Me - The Walkers (NL, Killroy KR 1917 KS, 1973)

47. I Should Have Known Better - Jim Diamond (NL, A&M AMS 9796, 1984)

Alleen de nummers 50 en 48 zijn in 2023 bij de verzameling gekomen, de rest in het nieuwe jaar. Elton John en Rufus komen beide uit Assen. Glen Campbell,en Mai Tai uit Ruinen, Bonnie Raitt is onderdeel van de partij die ik in april bij 45toeren heb gekocht. Georgie Fame blijk ik tot mijn grote verrassing nog altijd niet te hebben en woont bijna een jaar bij me nadat ik het in Meppel heb gevonden. Eclection komt uit de Discogs-partij die ik in februari heb gekocht. The Walkers mag mee uit Sneek tijdens mijn vakantie. We eindigen dicht bij huis want Jim Diamond pik ik op in Steenwijk. Het volgende bericht gaat het Week Spot Kwartet worden.

Gele Bak Top 100: 64-56

Zo is het in één keer stil op Soul-xotica? Ik heb het idee al een paar maal geopperd en het heeft eveneens met de reden te maken dat ik de nieuwe aanwinsten voor de Blauwe Bak even in chronologische volgorde doe. Ik ben donderdag begonnen met het opnemen van een nieuwe serie 'Vakantiemixen'. Hierin draai ik 'back-to-back' alle aanwinsten uit een bepaalde maand. Het resultaat is dat ik december, januari en februari klaar heb en met name januari gaat over de drie uren heen. Daar is de tijd in gaan zitten die ik normaal gesproken uittrek voor Soul-xotica. Aan het beluisteren van de nieuwe singles ben ik nog niet toegekomen en bovendien loopt de maand ten einde. Ik heb met mezelf vergaderd en besloten dat ik ga beginnen met twee afleveringen van de Gele Bak Top 100, het Week Spot Kwartet van de afgelopen week, de twee overgebleven afleveringen van de 'Singles round-up' en dinsdag of woensdag een aflevering met de 'nieuwe' singles. Hopelijk is het Juno-pakket dan ook gearriveerd. Ik ga nu snel één aflevering Top 100 doen zodat deze nog mee kan voor zaterdag.

64. Requiem - Slik (NL, Bell NG 730, 1976)

63. Give Me The Night - George Benson (NL, Warner Bros. WB 17.653, 1980)

62. I Was Made For Dancin' - Leif Garrett (NL, Atlantic ATL 11.202, 1978)

61. Let's Stay Together - Tina Turner (Duitsland, Capitol 1A 006-1868197, 1983)

60. John Wayne Is Big Leggy - Haysi Fantayzee (Duitsland, Regard ZB 9957, 1982)

59. Hang 'Em High - Hugo Montenegro, His Orchestra And Chorus (Duitsland, RCA Victor 47-9554, 1968)

58. Ballad Of You & Me & Pooneil - Jefferson Airplane (Duitsland, RCA Victor 47-9297, 1967)

57. Everybody Join Us - General Of Budapest (NL, CNR 144.495, 1975)

56. Bye Bye Baby - The Symbols (NL, President PTF 144, 1967)

Tina Turner kwam in een verfomfaaid hoesje dat ik nu ga vervangen door een blanco hoesje. Op de foto is ze dus nog even 'bloot'. De nummers 64 tot en met 60 komen allemaal uit Beilen waarvan alleen de laatste in 2024 is gekocht. Hugo Montenegro komt van de vlooienmarkt in Ruinen, Jefferson Airplane van Discogs en de laatste twee zitten in het pakket van Albert. De nummers 60 tot en met 56 zijn in 2024 bij de collectie gekomen. Morgen vervolg ik met de nummers 55 tot en met 47.

Singles round-up: juli 5

Mag ik ook eens? Wat is dat UPS een strontbedrijf. Alsof ik van de handelaar niet krijg te horen dat het pakket is opgestuurd en wanneer het aankomt bij het afhaalpunt? UPS doet er nog een schepje bovenop want bij iedere handeling krijg je meteen een sms en een email. Sms kun je uitzetten. Hoe dan? Welnu, de code overnemen die in het scherm staat en dan... 'oeps... we kunnen je hiermee niet helpen'. Dan krijg je een chatbot die het overneemt en deze 'leert nog iedere dag'. Nou leuk dan! Het betekent wel dat ik de telefoon niet als wekker kan gebruiken door dat idiote UPS terwijl het pakketje niet eerder dan vrijdag op het afhaalpunt is. Ik ga morgen maar eens een telefoontje plegen om ervoor te zorgen dat ze me nóóit meer gaan sms-en. Zo, dat moest er even uit! Nog meer platen? Nee, ditmaal betreft het kleding. Zomerkleding koop ik in de winter als ik sta te rillen als ik de nieuwe aanwinst ga passen, winterkleding bestel ik als de mussen dood van het dak vallen. Dat is de logica volgens ondergetekende. Nu ga ik verder met de 'Singles round-up' welke eens niet op alfabetische volgorde is maar in chronologische volgorde. In deze aflevering zeven singles uit de jaren 1968, 1969 en 1970.

* James Coit- Black Power (US, Phoof, 1968, re: 1977/1979)
In 2002 ben ik min of meer 'thuisloos'. Mijn spullen staan onder dak bij Jan in Steenwijk maar ik kan daar zelf niet vertoeven. Ik vlucht naar Leeuwarden en ga kort daarop de daklozenkrant verkopen in Dokkum. In Leeuwarden maak ik een klopjacht mee van junks die een 'dealer' achteraan zitten. De laatste heeft namelijk (geurloze?) wasmiddel verkocht als cocaïne. Leuk verhaaltje, Gerrit, maar wat doet dit in een 'Singles round-up'? Welnu, er is omstreeks 2010 een download in omloop van dit nummer van James Coit dat per ongeluk de titel 'Black Powder' heeft gekregen. Ik heb hem op de 'Northern Soul Jukebox' staan en collega Lee is er ook bekend mee. Vandaar dat we het altijd over 'Black Powder' hebben als het over James Coit gaat. Dit is meer een 'counterfeit' dan een bootleg. Qua label oogt hij als het origineel. De uitloopgroef is anders en op de b-kant staat een heel klein stempeltje in de 'deadwax' welke wijst op de latere uitgave. Hij is in 1977 en 1979 geperst en in dat laatste jaar verschijnt de plaat ook op het officiële Destiny-label. 'Black Power' is een echte Northern Soul-klassieker. Het styreen is flink afgedraaid maar ach... dat heeft zo zijn charme. Nu eens luisteren naar het grote onbekende 'Philandrine'. Het is meer ingetogen. Helemaal geen gekke kant hoewel het hier vooral gaat om de klassieker natuurlijk. Zeer geschikt voor 'Beside The A-side' als je het mij vraagt.

* Laura Lee- As Long As I Got You (US, Chess, 1968)
Laura Lee op Chess. Meer hoef ik niet te weten om meteen 'fan' te zijn. Ook in 1968 is er van alles aan de hand in de wereld als je het nieuws mag geloven, maar ook dan is het niet belangrijk zolang als ik jou heb. Wie de 'jou' ook mag zijn. Een productie van Rick Hall en zijn personeel en dat betekent dat het een dijenkletser is als je van het Chess-geluid houdt. Op de flip staat 'A Man With Some Backbone'. Oef, dat klinkt ook erg fraai. Het is iets meer bluesy maar dat geeft Laura de gelegenheid om nog nét ietsje 'dieper' te gaan. Een uitstekende 'double-sider'.

* The Upsetters Featuring Jimmy Wess- Always At The Wrong Place At The Wrong Time (US, ABC, 1968)
Toch maar even voor de goede orde: Dit is uiteraard niet de reggaegroep van Lee 'Scratch' Perry. Gewoon een Amerikaans bandje met deze naam. 'Always' is de b-kant van deze promo-single op ABC en dat is een ouderwetse ballade met een hoog Southern Soul-gehalte. Toch gaat Jimmy niet helemaal loos waardoor het meer stad blijft dan het platteland. Op de a-kant staat 'Tossin' And Turnin' en dat is duidelijk geënt op de snelle Stax-soul. Jullie weten inmiddels vast wel dat ik daarmee niet zoveel op heb.

* Compass- Her Sadness Primer (US, AJP, 1969)
Dat ik niet van snelle Stax-soul hou, betekent niet dat ik een hekel heb aan snelle stampers. Compass is namelijk een '100 miles per hour'-stamper Weinig subtiliteit aan deze kant van de single maar het wordt overtuigend gedaan en ik lust er wel soep van. Op de keerzijde staat 'Later In The Day' en dan is de band flink uitgeraasd en gaat over in een poppy ballade. Het is op zichzelf niet onaardig maar niet voor 'Do The 45'.

* Specialities Unltd- Hold On To Your Man (US, Sack, 1969)
Ik zie nu opeens een naam op het label staan. Toch even op Discogs kijken? Specialities Unltd bestaat uit Alex Brown (waarvan ik 'I'm In Love' op Tangerine heb), Clydie King (van 'My Mistakes Of Yesterday') en Mamie Galore (diverse singles in de Blauwe Bak). Mamie heeft beide nummers geschreven met Virginia P. Bland onder de naam Vee Pea. Bland is de echtgenote van arrangeur Monk Higgins. Specialities is dus een beetje een 'supergroep' en toch is het niet verder gekomen dan deze single. Deze drie markante soulstemmen samen levert kippenvel op voor mij. Een soort van The Emotions maar dan in een crossover-setting. Wat is dit een héérlijke plaat! 'You Owe'd Me' is de eigenlijke a-kant en dat is meer upbeat en ietwat in de 'sista funk'-stijl van weer The Emotions. Niet slecht maar 'Hold On' is voor mij dé kant.

* The Blossoms- Break Your Promise (US, Bell, 1970)
Gisteren heb ik op Youtube een aflevering gezien van een oudere serie waarvan ik nog zeker een paar ga checken. In 'Vinyljunkies' komen vooral verzamelaars van piratenmuziek aan het woord maar niet minder interessant. De verzamelaar die ik heb gezien moet alles hebben. Een lettertje verschil op het label en hij heeft het in zijn collectie. Bij een grote hit heeft hij keuze uit dertig exemplaren. Hij zal vast niet The Blossoms in zijn koffers hebben maar anders zou hij ook geïnteresseerd zijn in deze. Dit is de originele eerste persing, de tweede verschijnt een paar weken later met een 'B-' voor het catalogusnummer. Deze eerste persing is een fortuin waard en ook de mijne is niet goedkoop geweest. De muziek is daarbij het belangrijkste argument. 'Break Your Promise' is overheerlijke crossover van de dames. Geschreven door Thom Bell heeft het een Philly-gevoel. 'One Step Away' klinkt meer als een 1970-uitvoering van de liedjes die ze vijf jaar eerder maakten.

* Eddie Simpson- Stay That Way (US, Back Beat, 1970)
De laatste alweer? Ik ben net zo lekker bezig! Eddie Simpson brengt ons lekkere gruizige funk met fijne blazers. Het is niet heel erg essentieel maar kan ongetwijfeld een dansvloer in beweging krijgen. 'Stone Soul Sister' is in hetzelfde stramien maar iets minder drammerig in mijn oren. Eigenlijk is dit gewoon de betere kant voor mij. Ik wil eigenlijk niet meer dan twee keer publiceren per dag dus de kans is groot dat ik morgenavond de 'Singles round-up' vervolg. Ik ga de foto's wel alvast maken.

Week Spot: Gloria (Ann) Taylor

Voordat ik verder ga met de 'Singles round-up' kan ik best eerst even de Week Spot aan jullie voorstellen. Dat is uiteindelijk nog een andere plaat geworden dan dat ik eerst in gedachten had. Vóór 2020 koop ik nauwelijks nieuwe releases en als het dan eens voor komt dan is de kans groot dat het de Week Spot is geworden. In de lijst van 2018 heb ik twee of drie 'nieuwe' releases en die zijn allemaal al eens aan beurt gekomen. Dan neem ik een kijkje tussen de heruitgaven en denk dan meteen aan Vivian Copeland. Dat heeft immers 2018 op het label staan. Ja, dat kan best, maar het kleinood is toch niet eerder uitgebracht dan in februari 2020. Tja, wat nu? Ik zie in de lijst deze van Gloria Taylor staan maar deze artieste heeft al vaker de Week Spot gehad. Omdat ik niet van plan was een héél lang verhaal te schrijven, lijkt het opeens de beste oplossing te zijn. De kersverse Week Spot is 'Deep Inside You' van Gloria Taylor uit 1973 maar opnieuw uitgegeven door Expansion in 2018.

Vrijdag 26 juli 2013. Moeder viert haar 75e verjaardag en we gaan met de familie en aanhang een dagje ravotten in een pretpark in Appelscha. 's Avonds besluiten we de dag met een etentje in de herberg van IJlst. Het is net als met de vakanties. Ik ben als de dood dat ik me ga verslapen en kan eenmaal in bed niet de slaap vatten. Ik heb de hele avond en nacht rondgehangen op het internet. Het is rond middernacht onze tijd dat iemand in Amerika 'World That's Not Real' van Gloria Ann Taylor aanbiedt voor een zonnige prijs. Ik ken Gloria Taylor wél en ontdek dan dat ze later platen heeft gemaakt als Gloria Ann. Ik luister een paar maal naar de videoclip en op ene of andere manier intrigeert de plaat me. De prijs is op het eerste oog vrij fors en dat weerhoudt me ervan om hem meteen te kopen. Als de slaap definitief is mislukt, ga ik naar beneden en geef aan dat ik hem wil kopen. Nét op tijd! Een kwartier later is er een tweede geïnteresseerde. Ik heb de single voor ongeveer veertig dollar. Veel geld? In 2013 is die een beetje aan de prijs. Gloria Ann Taylor beleeft pas in 2015 een soort van revival rondom haar 12"-EP 'Deep Inside You'. Sindsdien zijn de prijzen flink omhoog gegaan of...? Nee, ik geloof dat de prijzen juist weer zijn gedaald? Ik heb rond 2017 wel eens een exemplaar voor 200 pond zien weg gaan maar een keurig exemplaar zit nu op ongeveer 70.

Gloria brengt 'Deep Inside You' eerst uit op het Selector Sound-label van Walter Whisenhunt uit Toledo in de staat Ohio. Gloria is getrouwd met deze Whisenhunt. In die hoedanigheid luidt de artiestennaam Gloria Ann Taylor en heet het nummer 'Deep Inside Of You'. Dat is feitelijk ook wat ze zingt op de plaat. Eind 1973 krijgt deze single een nationale distributie door Columbia. Wellicht in de hoop om de liefhebbers te trekken van haar vroegere Silver Fox-werk wordt de zangeres aangeduid als Gloria Taylor en gaat 'Deep Inside Of You' definitief als 'Deep Inside You' door het leven. De laatste is ook de titel van de gezochte 12". Het wordt beschouwd als de voorloper van de latere 12"-single. Drie nummers is strikt gezien ook geen EP. Gloria Ann is ons overigens op 6 december 2017 ontvallen. Ze is 73 geworden.

Ik zou in geval van Vivian Copeland dieper in gaan op het Soul Junction-label en ditzelfde zou ik nu ook kunnen doen, ware het niet dat ik een paar weken geleden al een Expansion-plaat heb gehad als Week Spot.

Singles round-up: juli 4

Gisteravond heb ik heel hard lopen twijfelen. Ik had zelfs al het hoesje van Philip Goodhand-Tait gedownload en was van plan een 'Honderd achteruit' te doen. Maar dan opnieuw... Als de platen van Mark vandaag of morgen binnenkomen, hoe ga ik het dan redden vóór 31 juli? Het is een terechte gedachte want ze zijn vanmiddag gearriveerd. Het zijn totaal 29 singles en ook ben ik in blijde verwachting van een Juno-pakket voor een 'nieuwe' aflevering van de 'Singles round-up'. Als ik de platen recht wil aan doen, kan ik het beste drie afleveringen van zeven en eentje van acht doen. De Week Spot schuif ik dan nog even vooruit hoewel die al wel bekend is. In augustus moest ik dan maar de schade inhalen van de Symfonie, het Week Spot Kwartet en 'Het zilveren goud'. Omdat ik van plan ben om de 29 singles te gebruiken voor een mix op mijn mp3-speler heb ik ze ditmaal in chronologische volgorde neergelegd van de verschijningsjaren. De oudsten zijn van 1964 en de meest recente van 2007. In deze eerste aflevering ga ik van 1964 naar 1967.

* Johnette- I Gotta Hold On To My Man (US, Rich, 1964)
Ik noem wederom de singles bij de kanten waarvoor ik ze heb gereserveerd of waarmee Mark ze aanbiedt. In geval van Johnette beginnen we dan op de b-kant. 'I Gotta Hold On' is lekkere rauwe vrouwelijke rhythm & blues met een prettige hook. Ik ben gewaarschuwd dat de plaat niet smetteloos is maar eigenlijk hoort dat ook niet bij dit type muziek. Op de a-kant staat 'Living With The Blues' en ook deze is erg fijn. Wat Johnette ook zingt, het komt haar heerlijk uit de tenen. Meteen een 'double-sider'.

* Gladys Knight & The Pips- Giving Up (US, Maxx, 1964)
Het is alleen bij sommige Europese uitgaven dat ik eens een extra check doe op Discogs. In geval van Duane Clark heeft me dat een koopje opgeleverd. Mark vraagt een stevige prijs voor deze van Gladys Knight en ik schrik wel een beetje als ik de prijs zie die op 45cat wordt genoemd. Als ik dan nu kijk op Discogs dan blijkt dat de plaat in Engeland doorgaans ietsje meer waard is. Je kan hem wel voor de helft goedkoper krijgen in Amerika maar ook dan heb je nog verzend- en invoerkosten. 'Giving Up' is een stuk Van McCoy-magie en zoals altijd overtuigend gebracht door Gladys. Het styreen is in principe smetteloos maar hangt er wel tegenaan. 'Giving Up' is een grootse beatballade. 'Maybe Maybe Baby' op de keerzijde heeft een Pip op de leadzang voor de variatie. Het klinkt best gezellig maar is geen 'Giving Up'.

* J.J. Barnes- Don't Bring Me Bad News (US, Ric-Tic, 1966)
Bij Ric-Tic zitten ze met de handen in het haar. Dan heb je een J.J. Barnes met 'Don't Bring Me Bad News', een envelop vol contanten voor de radiostations en de plaat flopt genadeloos. Totdat Golden World, Ric-Tic en andere labels uit Detroit ontdekken dat ze worden geschaduwd door een vertegenwoordiger van Motown die de deejays de primeur van een elpee belooft als ze de nieuwe Ric-Tic en Golden World aan gruzelementen slaan. Motown zal uiteindelijk beide labels kopen in de loop van 1966. 'Don't Bring Me Bad News' klinkt helemaal Detroit zonder overdreven naar Motown te neigen. Op de a-kant doet Barnes zijn versie van 'Day Tripper'. Hoewel zijn uitvoering een grote schare fans heeft in Engeland heb ik het altijd vlees noch vis gevonden.

* Marian Love- The Right To Cry (US, Capitol, 1967)
Marian Love is uit hetzelfde hout gesneden als bijvoorbeeld Nancy Wilson. Een typische allround zangeres die het voor de Blauwe Bak vooral moet hebben van een fraai georkestreerde beatballade want de soul druipt er niet van af. Als beatballade doet het echter precies wat ik ervan verwacht maar qua zang is het meer een routine van een allround zangeres. 'No Advice' is meer upbeat en helemaal niet onaardig. Toch is 'The Right To Cry' iets meer in mijn straatje.

* Cliff Nobles- Everybody Is Weak For Somebody (US, Atlantic, 1967)
De opvolger van 'My Love Is Getting Stronger', eveneens op Atlantic, en de duurste single uit de catalogus van Nobles. Deze is ook aan de prijs zowel in de catalogus als bij Mark. Nobles maakt in 1967 al gebruik van Jesse James als songschrijver (James zal ook 'Love Is All Right' of 'The Horse'  componeren). Ik ken Cliff eigenlijk alleen van de upbeat jaren zestig-dingen maar hij excelleert vooral in de langzamere nummers. 'Everybody' is daar een zeer fraai voorbeeld van. Hij is ieder dubbeltje meer dan waard! 'Your Love Is All I Need' riekt al meer naar 'The Horse' en doet het ongetwijfeld beter op de dansvloer maar mijn geld gaat naar 'Everybody'.

* Bobby Powell- Thank You (US, Whit, 1967)
Whit heeft met Bobby Powell haar eigen Wilson Pickett in huis. 'Thank You' is al enigszins funky terwijl dat die term in 1967 nog vrij ongebruikelijk is in de soul. De b-kant heet 'Why Am I Treated So Bad' en is een bluesje verpakt in een midtempo groove met orgel en gospelkoortje. Nee, doe mij maar het upbeat werk van meneer Powell.

* Freddie Scott- He Ain't Give You None (US, Shout, 1967)
Freddie Scott met een nummer van Van Morrison. Hoe kan dat? Welnu, Shout is van dezelfde firma als Bang en beide uit de koker van Bert Berns. Deze produceert ook deze single van Freddie Scott. Van Morrison heeft na het uiteengaan van Them een album opgenomen in Amerika met Bert Berns die ook met Neil Diamond werkt. Van Morrison denkt dat hij een pure blues- en soulplaat heeft gemaakt en als hij in het vliegtuig naar Ierland zit, mixt Berns de trompetjes in van de Neil Diamond-producties. Zoiets durft hij niet aan bij Freddie Scott en dus blijft dit puur en onversneden. Wellicht had Van de dameszang iets minder zoet gewild, maar Freddie doet een erg goede Van Morrison-impressie. 'Run Joe' is een snelle danser maar niet het beste wat Freddie ooit heeft gedaan. 'He Ain't Give You None' is de winnaar hier.

Levend kleur bekennen

'Wat zullen we drinken, zeven dagen lang?'. Die vraag wordt in mijn geboortejaar gesteld door de mannen van Bots. Ik hoef nog niet eens na te denken over zeven dagen maar slechts aan zeven uren of daaromtrent. Het is een gegeven dat ik al ken sinds de jaren negentig als ik zo nu en dan eens een maandje vrijaf neem van de drank: Vervang het bier niet door cola! Een kater door bier is te verhelpen, een kater van de cola betekent dat je de volgende dag in de lappenmand ligt. Toch blijkt in Steenwijk weinig andere keuze te zijn. Alle drankjes zijn met prik en van jus d'orange en dergelijke krijg ik ook buikpijn. Aan de cola dan maar? Het is op de eerste maart van dit jaar als ik de eerste aankondiging zie van een festival ter ere van het 50-jarig bestaan van De Buze. Ik denk op dat moment dat dit de headliners zijn en de rest van het programma nog bekend moet worden. Nee dus... We moeten het met vijf bands stellen die allemaal wel in staat zijn om een volledige set te spelen. Het terrein is erg ruim opgezet en bovendien kan het bordje van 'uitverkocht' achterwege blijven. Bij duizend bezoekers zou het zijn uitverkocht en ik denk dat het met negenhonderd ophoudt. Volgend jaar komt er zeker wéér een editie maar ik betwijfel of ik daar een kaartje voor ga kopen. Op de stadswal heb je beter uitzicht op het podium en is het geluid ietsje beter. En dan kan ik ook mijn eigen ranja mee brengen!

'Levend kleur bekennen' is een verwijzing naar de hoofdact: Living Colour. Toch moet ik op meerdere vlakken kleur bekennen tijdens deze Rocktown Revival. Ten eerste de leeftijd. Ik tref mensen die ik in vijftien jaar niet heb gezien en ze hebben allemaal één ding gemeen: Ze zijn vijftien jaar ouder geworden. Gelukkig heb ik daar geen last van? Mijn oude kameraad Robert heeft een grijs baardje laten groeien maar zijn haar is nog opvallend zwart. 'Goh, wat zie jij er goed uit. Kom hier'. Ik ben een beetje verbouwereerd als een jonge vrouw me een knuffel geeft. Ik ken haar vijftien jaar geleden als het een jonge meid is en vrijwilliger. We zijn dan niet echt fan van elkaar. En dan nu een knuffel? Enfin, ik sla een knuffel nooit af. Ik geloof het enerzijds wel. In die tijd was ik nog geen postbode die dagelijks in de zon loopt en fietst en zat ik beduidend minder goed in mijn vel. Het was de tijd dat ik nog dronk en dat er soms ook eens een ander goedje om de hoek kwam kijken. Ik heb gisteren met een aantal mensen staan praten waar ik toendertijd een bloedhekel aan had, maar ook genoten van 'bekenden' die me niet herkenden en dat heb ik vaak zo gelaten.

Omdat het rond een uur of drie 31 graden zal zijn in Steenwijk heb ik al besloten de eerste twee bands te gaan missen. The Paceshifters is een typisch Excelsior-gitaarpopbandje waar ik wel zonder kan. Undawn moet iets van metal zijn. Toch maak ik van de laatste nog wel een halve set mee tegen wil en dank. De colaatjes gaan even erg vlot en dan besluit ik even naar de supermarkt te gaan. Een groot pak karnemelk en dat eerst maar eens gebruiken om de dorst te stillen. Terug op het terrein speelt Undawn het laatste nummer. Ik tref Robert en zal veel van de dag met hem optrekken. Het is weer 'good old boys'. Het ietwat dwarse duo dat de rest van de dag blijft roepen dat De Buze vijftig jaar geleden is opgericht maar intussen al zeven keer dood is geweest. De volgende band op het programma is Weekend At Waikiki en dat is een soort van bonus voor mij. Ik ken de muziek van de band uit de late jaren tachtig maar ze staan net op non-actief als ik in 1992 begin met het bezoeken van concerten. De drummer is inmiddels met pensioen maar het vangt het goed op met elektronische drums hetgeen het nóg meer een jaren tachtig-sausje geeft.

Ik moet zelf ook een paar maal kleur bekennen tijdens het festival. Het is me al opgevallen tijdens wappie-bijeenkomsten waarbij we geacht worden om met de armen over elkaar te staan luisteren naar sprekers op het podium. Mijn lijf wil dat niet meer. Het schiet me bijkans in de rug als ik langer dan een half uur in die houding moet staan en moet dan eerst weer even zitten. Ik heb geen zin om te dansen want de bands rocken me net iets teveel voor een dansje. Een eind lopen of fietsen is geen probleem, maar stilstaan is niet goed voor mijn lijf. Word ik dan tóch ouder? Urban Dance Squad is snoeihard en al gauw vind ik een plekje buiten het terrein waar het beter uit te houden is. Uit verveling loop ik de stad in voor een snackje. Dat wordt een broodje kebab bij Steenovenland. Living Colour vindt het blijkbaar erg gezellig in de kleedkamer want om tien uur staan ze nog niet op het podium. Als ze daar eenmaal staan, ben ik binnen drie nummers weer buiten de hekken. Niet alleen is het geluid knoerthard maar lijkt ook iemand de treble-knop te hebben gevonden. Dit komt de funky gitaren ten goede maar geeft bovenal een schel geluid dat niet lekker landt in de oren. Later tijdens het optreden wordt de volume nog eens extra open geschroefd en dan klinkt het helemaal als een varkensstal.

Living Colour speelt desondanks een uur vol en, zoals beloofd vanaf de Zwarte Cross, tjokvol oude hits. Het geluid is niet gezellig genoeg om van dichtbij mee te maken, maar qua strot en muzikaliteit heeft Living Colour het nog helemaal in de vingers. Ik wacht tevergeefs op 'Solace Of You', maar de band knalt wel 'Love Rears Its Ugly Head' het publiek in. Het doet ook een paar covers waarvan 'Should I Stay Or Should I Go' compleet tenonder gaat in de té luide bassen. Robert en ik hebben de dikste lol als we het over Living Covers gaan hebben in plaats van Living Colour. Rond middernacht is de boel voorbij en heb ik nog één muntje voor een laatste cola. Ik fiets vrij vlot naar huis en ben dan doodop. De hoeveelheid cola gaat vannacht los komen en dus zet ik de wekker maar op een paar momenten zodat ik bijtijds het bed uit kan voor een plaspauze. De rest van de dag ben ik brak geweest, het wandelingetje is niet meer een rondje van tien minuten geworden.

De foto is van een bevriende vrijwilligster en brengt nóg meer kleur aan het bericht. Omdat ik (terecht) vermoed dat de meeste bezoekers een zwart t-shirt zullen aantrekken, trek ik mijn oranje shirt aan. Altijd dwars zoals ze me ook in De Buze kennen.

Gele Bak Top 100: 73-65

Straks maar even een blokje wandelen. Niet té ver van huis want rond een uurtje of vier wordt wederom een bak zure appels verwacht. Compleet met lichtshow. Ik hoef vandaag niet zo nodig naar de winkel voor boodschapjes en wil gewoon even in beweging zijn dus waarschijnlijk even een rondje met de Weg Achter De Es als verste punt. Hopelijk voel ik me iets meer mans na deze wandeling want oef... de kater is zwaar. Waarom deze kater een stuk zwaarder is dan eentje met drank ga ik in het betreffende bericht uitleggen. Een kleine wijziging in het schema van de Gele Bak Top 100. Dit weekend slechts één aflevering. Ik ga nog eens rekenen na publicatie maar volgens mij gaat het nóg mooier aansluiten op de live-uitzendingen van deze Gele Bak Top 100. Vandaag tel ik af van 73 naar nummertje 65.

73. Moon Talk - Sammy Soul Set (NL, Relax 45.063, 1967)

72. Mary In The Morning - Guy Fletcher (NL, Philips 6000 020, 1971)

71. The Things We Did Last Summer - Shelley Fabares (UK, Pye International 7N.25166, 1962)

70. Can't Be With You Tonight - Judy Boucher (NL, CNR 145.311, 1987)

69. This Is It - Kenny Loggins (NL, CBS 7987, 1979)

68. Pipeline - The Chantays (UK, Old Gold OG 9171, 1963, re: 1982)

67. Hole In My Shoe - Traffic (NL, Island WIP 6017, 1967)

66. Home On Monday - Little River Band (NL, EMI 5C 006-82401, 1977)

65. All You Pretty Girls - XTC (Duitsland, Virgin 106 799, 1984)

De nummers 67, 68 en 69 heb ik in 2024 gekocht en de rest is van 2023. Sammy Soul Set heb ik een jaar geleden in een flinke partij van Discogs gehaald. Een beetje op de gok en hoewel het een aardig item is voor een Nederbeat-verzameling is het een ietwat slap Procol Harum-aftreksel. Guy Fletcher, Kenny Loggins en Little River Band komen allemaal uit Beilen. Little River Band heb ik eigenlijk al als een BR-heruitgave met 'It's A Long Way There' op de andere kant maar het 'Monday' speelt dermate een belangrijke rol in het afgelopen jaar dat ik hem als 'nieuw' beschouw. Shelley Fabares heb ik vorig jaar zomer tijdens de vakantie in Assen gekocht en Judy Boucher in Emmeloord. The Chantays komt van 45toeren (hoewel ik in eerste instantie steeds 'Wipeout' van The Surfaris als a-kant noem). Traffic heb ik in februari van Discogs gehaald en XTC kom ik in augustus 2023 tegen in Meppel. Naar alle waarschijnlijkheid krijgen jullie volgende week twee afleveringen en gaan we over de helft van de top honderd.

Week Spot Kwartet: week 29

'The morning after the night before'. Meer daarover in een later bericht. Ik denk dat ik vandaag driemaal ga publiceren plus dat er een kleine verandering komt in het schema. Ik had beloofd twee afleveringen te doen van de Gele Bak Top 100 maar dat wordt slechts eentje. Het andere bericht wil ik graag spenderen aan de dag van gisteren waar ik met alle plezier de huidige 'kater' ga uitleggen. Ook hoop ik dat in de loop van deze dag iemand een fraaie sfeerfoto plaatst die ik kan 'lenen' voor het bericht. Dat is nu nog niet het geval. Dan ga ik eerst verder met het kwartetje Week Spots uit de voorgaande vier jaren inclusief eentje die vanavond zeker gaat langskomen in de radioshow. Voor de goede orde: Ik doe vanavond de soul-aflevering van 'The Vinyl Summer Spirit Of 2017'. Veiligheidsriemen vast en gaan met de banaan.

2020: Dathon's Theme - Soul Survivors (1968)
Buiten de ene plaat uit 2017 om is het vandaag vooral een sixties-feestje. Het jaar 1968 moet een knaluitzending zijn geweest op de zondagavond. Van de zaterdag staat me niet heel veel meer bij. Dat zal vooral een drukke uitzending zijn geweest door de tijdsduur van de gemiddelde platen. Ik bedoel... op zondagavond heb ik bijvoorbeeld 'Mac Arthur Park' kunnen draaien van dik zeven minuten, maar in de soul is het verhaal na drie minuten wel verteld. Dat geldt trouwens ook voor dit weekend in 2021. 'Dathon's Theme' is een beetje een eigenwijze 'ontdekking' van ondergetekende. 'Explosion In Your Soul' is een fraaie novelty met de geluidseffecten maar ergens zoek ik meer naar een zekere klasse. En dat vind ik in het meer ingetogen 'Dathon's Theme'. Het is ook handig dat ik in februari 2020 nog een upgrade van de Nederlandse persing heb gevonden. Of... een upgrade? Ik heb hem in de jaren negentig met Nederlandse fotohoes maar die heb ik al tijden niet meer gezien. Net als 'Mama Soul' overigens.

2021: Sad Sad Feeling - The Autographs (1966)
Het weekend zélf heeft geen specifieke indruk achter gelaten. Feit is dat ik de shows terug luister op de eerste zondag dat ik de elektrische fiets heb gehuurd. Het is de ietwat bewolkte en niet geheel droge zondag dat ik over Bakkeveen fiets. Hoewel ik de plaat vast over het hoofd zal zien bij een dergelijke onderneming zou het geheel verdiend zijn om deze op te nemen in een favouriete soul top 100 of iets dergelijks. 'Sad Sad Feeling' is op alle fronten perfect. Het nummer en de 'wear' van het styreen... dit somt voor mij wel het begin van de soulverzameling op. En dan te bedenken dat ik in die tijd vooral op zoek ben naar het meer stampende 'I Can Do It'. Het is een groeibriljantje gebleken!

2022: Higher - Grace Love (2017)
In deze weken van 'The Vinyl Summer Spirit' kun je soms eindelijk een Week Spot kiezen waarvan je het vermoeden hebt dat deze al eens Week Spot is geweest. Dat maakt het in 2024 met het huidige concept ook lastig. Veel van de 'nieuwe' platen zijn al eens Week Spot geweest. Volgende week wordt dus naar waarschijnlijkheid weer een heruitgave omdat ik alle 'nieuwe' platen al eens als Week Spot heb gehad. Hoewel Grace Love uit 2017 stamt, ademt deze plaat 2018 voor mij. Het is de periode dat ik Cannonball op de voet ga volgen. Alberto vindt een paar losse exemplaren van 'Higher' welke eigenlijk al lang uitverkocht is en biedt deze aan met twee nieuwe releases. Het zou dus nog kunnen dat El Willie de Week Spot wordt in de komende week. Ik doe vanavond dus de soul in 'The Vinyl Summer Spirit Of 2017' en twee jaar geleden heb ik... 'The Vinyl Summer Spirit Of 2017'. Op zaterdag draai ik uitsluitend releases uit de nieuwe eeuw en op zondag doe ik het concept dat nu de norm is geworden op die avond. Uit de Gele Bak Top 100 van 2017 en 2018 stel ik een top 40 samen van platen die ik in 2017 heb gekocht. Het komt helemaal goed uit want ik hou niet zo van herhaling en dus vanavond de soul uit 2017 plus alle heruitgaven en nieuwe releases van dat jaar.

2023: Stuff - Jeanette Williams (1969)
Foutje bedankt? Ik heb vorig jaar wederom shows gedaan met 1968 in de hoofdrol maar als ik Jeanette heb uitgekozen als Week Spot en het bericht reeds heb geplaatst, ontdek ik dat ik de plaat eigenlijk uit 1969 komt. Enfin, zoiets gaat me vast nog wel eens overkomen? Het onweer lijkt voorbij te zijn in Uffelte en dus moet ik straks maar een buitenactiviteit ondernemen. Om de kater kwijt te raken!

Singles round-up: juli 3

Toch nog maar even publiceren. Morgen ben ik rond deze tijd terug van het festival uit Steenwijk en dan wordt het wellicht moeilijk om de fietstocht van gisteren nog goed voor de geest te halen. In het bericht van gisteren ben ik naar Hoogeveen gefietst. Ik heb niet héél lang door gebracht in de kringloop. Ik weet dat ik straks eens moet drinken maar heb nog geen echte dorst. Ik laat Hoogeveen dus al snel achter me en fiets ongemerkt naar Pesse. Daar duik ik de Coop in en koop twee kleine bekertjes 'milkshake' en een pak koeken. Ik ga voor de variatie weer eens het tunneltje door. Dat heb ik vooral veel gefietst in de tijd van de Pioneer. Bij het eerste de beste bankje nuttig ik de drankjes. Daarna hou ik min of meer Gijsselte aan. Op een gegeven ogenblik kom ik uit op een kruispunt en meende dat ik zojuist iets opvallends zag aan de rechterkant. Jawel, dit is het kruispunt van de Defensieweg en Pesserveldweg. Ofwel... het kruispunt dat ik maandagavond heb gezien en waar ik de heenweg langs wilde fietsen. Enfin, ik ga een heel stuk door het bos en kom uit bij de Ruinerweg tussen Ruinen en Echten. Ik ga even over Hees (waar ik in 2020 had willen kamperen) naar Ruinen want ik heb mezelf iets beloofd. Het is de verjaardag van een vriendin en dat vieren we altijd met kroketten. Een lang verhaal... Ik wil straks een kroket eten bij het cafetaria in Ruinen. Daarna fiets ik de kortste route naar Uffelte en passeer daarbij het Vogelpop-terrein. Ik wist niet eens dat er Vogelpop was? Het is dus niet een héle grote bocht om geweest maar fraai genoeg voor een ietwat drukkende donderdagmiddag. Dan mag ik nu de laatste twaalf singles aan jullie voorstellen.

* Madleen Kane- You Can (Frankrijk, Trema, 1981)
Bekende naam? Ja, ik heb deze single in oktober in Beilen gekocht maar dan als Amerikaanse persing. Buiten dat hij niet heel erg interessant is, heeft de Amerikaanse persing wat steenslag opgelopen waardoor het draaien in ieder geval problematisch is. Een euro voor de Franse persing met fotohoes is verleidelijk. Opvallend dat een een weinig opvallend plaatje door twee verschillende noordelijke discotheken is aangeschaft en dat de plaat zélf nooit een hit is geweest.

* Massada- Feelin' Lonely (NL, Kendari, 1979)
En dan wordt het wel interessant. Voordat ik meteen 'Sajang E' krijg toegestuurd, zeg ik heel voorzichtig dat ik met een herwaardering van Massada bezig ben. Ik heb vele jaren geleden al de eerste elpee gekocht en ook vrij veel gedraaid. Nu de Latin Rock een dingetje begint te worden in de meer progressieve soul-hoek kijk ik graag naar het werk van onze eigen Massada. Toch is 'Feelin' Lonely' typisch een single voor de Gele Bak. Het is een ballade en wel een van het fraaiere soort maar niet de Latin Rock waar ik op had gehoopt. De plaat zélf zou een upgrade kunnen gebruiken, het hoesje is daarentegen erg gaaf.

* Rick Nelson- Windfall (NL, MCA, 1974)
Een plaatje dat jaren op een virtuele zoeklijst heeft gestaan. Ik heb niet het allerbeste exemplaar getroffen maar voor nu kan het ermee door. Rick Nelson is naar mijn mening één van de weinige coryfeeën uit de jaren vijftig en zestig welke in de jaren zeventig helemaal overnieuw kan beginnen. Misschien is Neil Sedaka slechts de andere. De plaat zit overigens verpakt in een plastic hoes uit de jaren tachtig, het papieren met plastic hoesje heb ik op zolder gevonden tussen de 'dubbele' singles.

* Paul Nicholas- On The Strip (Duitsland, RSO, 1978)
Ik geloof dat het twee jaar is geleden dat ik een zomer lang een nostalgische reis maak op Youtube. Met name de afleveringen van het Achteruitrijden met Dafjes in 'Ter Land, Ter Zee En In De Lucht'. Inclusief een paar afleveringen die ik niet heb kunnen zien omdat ik té jong ben. In de aflevering van 1978 zit een optreden van deze Paul Nicholas met 'On The Strip'. Ik heb dan ook meteen de neiging om 'Mijn gras' te roepen bij het starten van het intro.

* One Way- Let's Talk (Duitsland, MCA, 1985)
Ik heb 1985 vrij bewust mee gemaakt en ken nog heel veel liedjes uit dat jaar. Ik ken 'Let's Talk' eigenlijk alleen maar uit de boeken, althans... ik kan me er geen herinnering bij vormen. Tijd om het geheugen op te frissen? Euh... nee... het is een grote disco-hit en daar zijn maar weinig van die ik echt kan herinneren uit 1985. Niet een slecht nummer en zeker een aanvulling voor de verzameling, maar geen concrete herinneringen hier.

* Princess- Say I'm Your No. 1 (Duitsland, RCA, 1985)
Dat gaat eveneens op voor Princess. Toch staat ze al stiekem een tijdje op mijn verlanglijstje omdat ik het koningshuis wel eens compleet wil hebben: King, Queen, Prince en dus Princess. Ik verbaas me ten eerste al dat het een Stock, Aitken & Waterman-productie is. Ik dacht altijd dat het een typische Amerikaanse productie was. Stock, Aitken & Waterman staan nog in de kinderschoenen en brengen vooral een productie die als Fluitsma & Van Tijn klinkt. Achteraf gezien herinner ik het nummer wel weer. Het hangt zo gezegd tegen Mai Tai aan en dat is voor mij allerminst een bezwaar. Helaas is de single al wel afgedraaid.

* Millie Scott- Prisoner Of Love (Duitsland, Island, 1986)
Uiteraard niet te verwarren met de Nederlandse Milly Scott van 'Fernando & Filippo'. Het is een lekker vlot nummer dat het ongetwijfeld goed heeft gedaan op de dansvloer in Coevorden en verre omstreken. De single heeft het goed overleefd.

* Shakin' Stevens- I'll Be Satisfied (NL, Epic, 1982)
* Shakin' Stevens- Cry Just A Little Bit (NL, Epic, 1983)
Moet ik inhoudelijk een recensie geven van de singles? Nee toch? Ik heb al eerder singles van Shaky op dit adres gekocht waaronder de héle vroege op Pink Elephant. Het is erg prettige muziek om op zondagavond te draaien maar verder niet heel erg essentieel in mijn ogen. Ik zie wel dat 'I'll Be Satisfied' een cover is van het Jackie Wilson-nummer uit 1959 (mede geschreven door Berry Gordy) maar ik ben de pijn van Boys Town Gang net te boven.

* War- You Got The Power (NL, RCA, 1982)
Een dubbele crisis op het fotohoesje. Niet alleen is er oorlog maar ook heerst er corona in de groep. De mannen hebben doeken voor mond en neus. War heeft de Latin Rock al lang afgezworen en is gewoon een 'in your face'-discogroep geworden. 'You Got The Power' is een fijn nummer, begrijp me niet verkeerd, maar ik denk met weemoed terug aan hun 'This World Is A Ghetto'-album van bijna tien jaar eerder. War is ietwat kleurloos geworden, ook al kun je dat niet zeggen van hun mondkapjes.

* Precious Wilson- Cr-Cr-Cr-Cry To Me (Duitsland, Hansa, 1980)
'Hold On I'm Comin' blijft uiteindelijk liggen. Iets met 'overkill'. In geval van Shaky wil ik wel twee platen tegelijk hebben en ook geen probleem bij Fun Boy Three, maar een 'double shot' van Precious Wilson is weer teveel gevraagd. De keuze valt dus op het Bert Russell-nummer 'Cry To Me' dat ik het beste ken van The Pretty Things.

* Shanice Wilson- Can You Dance (UK, A&M, 1987)
Ik ontdek pas thuis dat het de Engelse persing is. Het is een moddervette New York Disco-groove. Niet onaardig maar ook zeker niet essentieel. Leuk voor op een zondagavond. Ik ben nog even benieuwd naar de b-kant maar Shanice is nog niet aan het woord gekomen of ik heb al zoveel clichés gehoord dat het van mij niet meer hoeft. 'Can You Dance' blijft de favoriete kant hier.

Singles round-up: juli 2

In eerste instantie heb ik héle ambitieuze plannen voor de vrije donderdag. Ik ben gelukkig dat ik hiervan heb afgezien. Het eerste idee is namelijk op de fiets op en neer naar Zwolle te gaan. Ik kan me de rit van vorig jaar september nog goed herinneren en met een beetje omfietsen is dat eigenlijk teveel tussen twee werkdagen in. Bovendien staat er net té weinig wind om het fris te houden. Vervolgens krijg ik een volgend idee. Ik ben immers in dik twee jaar niet meer bij de kringloop in Hoogeveen geweest. Degene met de wisselende voorraad van een paar duizend singles. Het is op mijn verjaardag twee jaar geleden dat ik er voor het laatst ben geweest. Ook heb ik maandagavond tijdens het half geslaagde fietstochtje een kruispunt gezien. Ik wil weten waar ik uit kom als ik daar rechts ga in plaats van rechtdoor. Dat is dus het plan. Het is halverwege de middag dat ik op de fiets stap. Via Rheebruggen naar Ansen en vlak voor Ruinen langs de molen (welke op dat moment in bedrijf is) en over Engeland richting Pesse. Ik wil tot aan de Defensieweg fietsen en daarna zien wat ik vind na het kruispunt. Ik vergis me echter en ga de Tolhuisweg op. Vervolgens een stukje Achterma en dan komt het me bekend voor. Chips... dit is gewoon de weg vanuit Ruinen naar Gijsselte. Ik zou nu straks het fietspad kunnen op gaan en zo naar het kruispunt kunnen fietsen, maar ik volg toch maar een beetje de paddenstoelen en handwijzers naar Hoogeveen. Dat wordt dus achterlangs naar Fluitenberg, een stuk dat ik aardig goed ken. In Fluitenberg wil ik wel even alternatief fietsen en dat brengt me wederom door het natuurgebied De Olde Kene. Dat betekent wel dat ik een flink stuk door Hoogeveen moet om bij de gewenste kringloop uit te komen. Ik kan kijken hoelang ik erover heb gedaan: Een uur en een kwartier. Ik luister tijdens de tocht namelijk naar een verzamelalbum van Yes. De opbrengst bij de winkel is slechts vierentwintig en niet de meest belangwekkende singles. Deze ga ik in twee afleveringen met jullie delen. In de inleiding van het volgende bericht de terugweg van de fietstocht.

* Boy George- Sold (Duitsland, Virgin, 1987)
Bij deze kringloop vermoed ik dat het pakhuis nog vol staat en dat iedere maand de bakken worden aangevuld. Het zijn veelal singles van een bedrijf met meerdere drive-in shows dus soms meerdere exemplaren van grote hits. Daarnaast veel Hollands en Duits (Coevorden ligt tegen de grens aan). Er zitten een paar zoekplaatjes bij maar het wordt nergens héél bijzonder. 'Sold' is één van die plaatjes waar ik de afgelopen jaren erg van ben gaan houden. Een fraaie aanwinst.

* Boys Town Gang- Come And Get Your Love (NL, Rams Horn, 1982)
Voordat ik dit plaatje ga beluisteren, moet ik eerst even een paar dingen doen. Oeh, wat heerlijk! Ik heb punaises op mijn stoel gelegd en er met mijn blote kont in gaan zitten. Verrukkelijk! Een beetje brandend kaarsvet op mijn edele delen. Intussen heb ik mijn lichaam versierd naar gekleurde wasknijpers. Zo, nu ben ik klaar voor Boys Town Gang. Het is namelijk pure sm als je van het origineel houdt van Redbone, maar hee... het leven hoeft niet altijd van een leien dakje te gaan! Och, het doet pijn aan de oren maar hij moest in de verzameling!

* Cardinal Point- Keep On Dancing (NL, Philips, 1973)
Hier heb ik geen hoge pet van op maar vooruit... voor een euro. Het is lekker stampende pop dat met een beetje fantasie glamrock genoemd kan worden. Ik heb ze minder gehoord van de Italianen. Ik denk dat deze wel gaat groeien bij mij.

* The Cars- Shake It Up (NL, Elektra, 1981)
Hier is dan weer zo'n plaatje dat ik niet zou hadden verwacht te vinden maar waar ik erg gelukkig mee ben. Ik ken 'Shake It Up' vooral van onze oude jukebox op Wolfman Radio maar op ene of andere manier kom ik weinig van The Cars tegen. Vandaag is dus zo'n 'lucky day'.

* Randy Crawford- Rainy Night In Georgia (NL, Warner Bros., 1981)
Per rij staan er vast een stuk of zeshonderd. Ik ben twee rijen door geweest en bij een derde heb ik sprongetjes gemaakt. Het is eigenlijk zonde om met dit mooie weer in een stoffige kringloopwinkel te staan en bovendien bevalt de houding tegenover de rekken me niet. Ik gebruik een poef voor de eerste tweehonderd vooraan maar dan moet ik alweer half over het rek leunen. Ik heb in eerste instantie meerdere singles van Randy Crawford klaar liggen maar het is uiteindelijk alleen haar klassieke versie van Tony Joe White's prachtnummer dat mee mag naar Uffelte.

* Curiosity Killed The Cat- Ordinary Day (NL, Mercury, 1987)
Deze titel is niet blijven hangen in mijn geheugen maar blijkt een zeer aangenaam funky dingetje te zijn van heer Curiosity en zijn kornuiten. Goed gegokt!

* Fun Boy Three- The Telephone Always Rings (NL, Chrysalis, 1982)
* Fun Boy Three- The Tunnel Of Love (NL, Chrysalis, 1983)
Randy Crawford snoei ik terug van drie naar een en bij Precious Wilson dwing ik mezelf een keuze te maken tussen twee. Ik wil niet teveel kopen met het oog op de 'Singles round-up'. Eerst denk ik aan twintig maar twee afleveringen van twaalf is ook prima te doen. Van Shakin' Stevens mogen beide singles mee en dat geldt ook voor Fun Boy Three. Neville Staples, Terry Hall en Lynval Golding zijn afkomstig uit The Specials en 'Telephone' ademt nog iets van de 2Tone-ska. Bij 'The Tunnel Of Love' is het trio al bekeerd tot pure pop. De meest interessante van de twee maar beide niet te versmaden!

* Lou Gramm- Midnight Blue (Duitsland, Atlantic, 1987)
De stem van Foreigner. Ik kan me even geen voorstelling meer maken bij 'Midnight Blue' en denk in eerste instantie aan een zoete ballade. Euh nee... Gramm trekt stevig van leer in 'Midnight Blue' en uiteindelijk kan ik het nummer wel weer herinneren uit de jaren tachtig. Valt dus honderd procent mee!

* Haircut One Hundred- Nobody's Fool (NL, Arista, 1982)
Ja, de bandnaam is hier voluit geschreven. Het recept is onveranderd want ook 'Nobody's Fool' is weer een perfecte popsong waar Haircut 100 patent op lijkt te hebben. Hoe langer ik er naar luister hoe leuker dat het begint te worden. Ik denk dat we hier alvast een kandidaat hebben voor de Top 100 van volgend jaar?

* Dan Hartman- Waiting To See You (NL, Epic, 1986)
Hoewel ik de meeste Dan Hartman-liedjes uit de jaren tachtig kan neuriën, is deze 'Waiting To See You' niet blijven hangen bij mij. Gezellig genoeg voor een zondagavond.

* Grayson Hugh- Talk It Over (Duitsland, RCA, 1989)
Weer zo'n plaatje dat massaal is ingekocht door de platendealers en welke ze in de daaropvolgende jaren voor bodemprijzen proberen te slijten. Ik word ietwat nostalgisch als ik zo'n plaatje tegenkom, ook al weet ik nog altijd niet wat Grayson Hugh voor me in petto heeft. Hebben we destijds een pareltje laten liggen of...? Het nummer is geschreven door het duo Linzer en Randell en komt ietwat bluesy en soul-achtig over met een gospelkoortje maar toch is het me té gezapig. Op zichzelf niet verkeerd voor een zondagavond.

Week Spot: Tanika Charles

Vorig jaar heb ik op 15 juli mijn foto-archief leeg gekieperd. Ik doe dit eigenlijk eens per jaar. Het is nogal irritant dat als ik een foto wil opslaan als '16072024' dat het dan '16072023' suggereert. Ik ben vandaag dus weer met schone lei begonnen maar niet voordat ik '09072024' heb omgezet naar '16072024'. Vandaag hebben we namelijk de Week Spot die ik in eerste instantie had geselecteerd voor afgelopen week. Dit omdat het label van de bewuste single '2016' aangeeft en het daar ook een b-kant is. Dan blijkt dat zowel deze vinylsingle als ook de digitale single van het nummer in 2017 zijn uitgebracht. Ik zou willen zeggen dat komend weekend 2017 centraal staat maar dat is alleen zondagavond. Ik heb een paar jaar geleden een experiment gedaan met 2017 op de zondagavond en dit weekend zou een herhaling van zetten worden. Het komt goed uit omdat ik zaterdag naar een festival in Steenwijk ben en ik dus geen show kan doen. Nu ga ik komende zondag de soul-aflevering van 2017 doen in het kader van 'The Vinyl Summer Spirit Of'. De Week Spot van deze week is in dit geval 'Endless Chain' van Tanika Charles welke in 2017 is uitgebracht als single.

De opnames hebben duidelijk plaats gehad in 2016 en dat is ook het jaar dat de nummers officieel zijn geregistreerd. Toch is het pas in de eerste maanden van 2017 dat Tanika Charles ons haar debuutalbum presenteert: 'Soul Run'. Het titelnummer verschijnt dan als een vinylsingle met het genoemde 'Endless Chain' op de b-kant dat eveneens als aparte digitale single wordt uitgebracht. Tanika Charles is afkomstig uit Toronto in Canada en wordt door kenners gezien als één van de best bewaarde geheimen in de moderne soulmuziek. De research naar Tanika Charles leert me opeens ook dat Record Kicks een Italiaans platenlabel is terwijl ik altijd aan Amerika heb gedacht. De plaat trekt in september van het vorige jaar mijn aandacht omdat ik dan juist een single van The Sextones op hetzelfde Record Kicks heb gekocht. Het album 'Soul Run' verschijnt eerst in begin 2016 via haar eigen onafhankelijke platenlabel en is enkel toegankelijk voor lokale fans. Een jaar later brengt Record Kicks het album uit en krijgt het een wereldwijde distributie. Het is dus nóg waarschijnlijker dat de opnames al van 2015 zijn.

Tanika's ouders zijn afkomstig uit Trinidad en zijn woonachtig in Toronto op het moment dat ze wordt geboren. Haar vader werkt in de energiesector en hierdoor verhuist het gezin naar Alberta. Na een lange werkweek komt haar vader thuis met de nieuwste jazzplaten. De kinderen uit het gezin Charles zijn allemaal erg muzikaal en worden aangespoord om 'mee te spelen' met de platen. Haar oudste broer traint Tanika in het zingen en componeren. Als jongvolwassene trekt ze erop uit en belandt in Vancouver waar ze haar eerste ervaring op doet als achtergrondzangeres en waar ze leert dat een leven op tournee niet eentje van pure romantiek is. Ze keert eventueel terug naar Toronto en weet dan al dat ze de wereld wil bespelen met haar muziek. Ze brengt een EP uit welke wordt opgepikt door lokale liefhebbers en langzamerhand ontstaat er een belangstelling voor Tanik Charles. Dat resulteert in het album 'Soul Run' en sinds 2017 is haar carrière goed op stoom gekomen.

Het titelnummer van 'Soul Run' oordeel ik bijna een jaar geleden als té rampetamp retro-Northern Soul. Ik vind de b-kant meteen al beter. Het is iets meer rauw en funky. Zonder dat ik haar op één lijn durf te plaatsen, is het iets meer in de geest van Sharon Jones. Toch moet ik bekennen dat ik het nummer glad ben vergeten als ik op een zekere middag vanuit Steenwijk naar Uffelte fiets en terug luister naar een uitzending van 'Do The 45' uit oktober of november. Daar komt dit 'Endless Chain' voorbij en ik herken het in eerste instantie niet. Er zijn niet veel momenten dat ik niet kan wachten om mijn eigen stem te horen. 'Kom op Gerrit! Vertel me waar Gerrit nu naar luistert!'. Gerrit vertelt me dan in het Engels dat ik heb geluisterd naar 'Endless Chain' van Tanika Charles. En zo is het stiekem al méér een hit van 2024 geworden dan van 2023 of 2017. Een logische keuze voor de Week Spot!

Honderd achteruit: F.R. David

De fietstocht van maandag is niet bepaald lang geworden maar nog altijd goed voor een kilometer of vijftien tot twintig. Het wil niet. De tocht zélf is fraai maar op zichzelf weer niet zo bijzonder dat ik er een bericht over kan schrijven. Ik zal hem noteren in het overzicht van de fietstochten zodat ik wellicht in december de tocht kan noemen in de opsomming. Als ik hem niet noteer, ben ik hem volgende week alweer vergeten. Vandaag heb ik de gebruikelijke fietstocht naar Steenwijk gemaakt. Vanmiddag even heel veel mazzel gehad. Er staat voor later op de middag een pittige regen- en onweersbui ingetekend. Welnu, het onweer is achterwege gebleven maar qua regen gaat het even goed tekeer. Ik ben juist in de buurt van een overkapping waar ik heel rustig een sigaartje heb staan roken. Daarna is het alweer snel droog. Ik ben zojuist al op Google en Wikipedia geweest want ik meen dat ik iets speciaals kan vertellen over de naam F.R. David, maar geen spoor te vinden op het internet. Onderwerp van het bericht is de single 'Words' van F.R. David uit 1982. Op het eerste gezicht een eendagsvlieg maar stiekem méér dan dat.

'I plead the fifth', zei een Amerikaanse radiocollega van mij iedere keer als hij onschuldig wilde lijken maar donders goed wist waar het over ging. Na verloop van tijd ben ik dat 'I plead the fifth' gaan opzoeken en, ja, het is typisch Amerikaans en komt uit de rechtsgang. In 2020 of 2021 leer ik over het bestaan van een 'FR David'. Het is de tijd van na de laatste presidentsverkiezingen in Amerika. Nee, ik ga hier niet de discussie voeren of deze eerlijk zijn verlopen of niet, dat laat ik hier in het midden. Er zouden honderden mensen zijn die een 'FR David' zouden willen afleggen. Een 'FR David' zou in dat geval een getuigenis onder ede zijn. Als de getuigenis onwaar of ongegrond zou worden verklaard dan zou de getuige zonder tussenkomst van een rechter meteen voor tien jaar de bak in draaien. Toch heb ik alle zoektermen los gelaten op 'FR David', maar lijk steeds uit te komen bij de Franse zanger. Enfin, het was een leuk intro geweest maar dan maar door naar de muziek.

Op Nieuwjaarsdag 1947 wordt de familie Fitoussi verrast door de geboorte van een zoon. Ze noemen hem Elli Robert. Zijn wieg staat in Menzel Bourguiba, ook bekend als Ferryville, in het noorden van Tunesië. In de jaren zestig maakt hij de oversteek naar Parijs en begint zijn muzikale loopbaan als Robert Fitoussi. Hij zingt en speelt bij de Franse garagerockband Les Trèfles dat één EP maakt. Vervolgens gaat hij met Les Boots in zee maar het levert geen boterham op. In 1967 neemt hij de naam F.R. David aan. De 'F' van Fitoussi, de 'R' van Robert en David naar de populaire songschrijver uit de bijbel. In 1967 gaat hij werken met Michel Colombier. Dat resulteert in een aantal georkestreerde psychedelische pop-pareltjes als een vertaling van 'Strawberry Fields Forever' en het redelijk succesvolle 'Symphonie' (echter geschreven door Eric Charden). In de late jaren zestig en vroege jaren zeventig produceert hij verschillende Franse progrock-platen. In 1974 treedt hij toe als gitarist in de band van Vangelis. Zijn stem is te horen op Vangelis' single 'Who' uit 1974. Hij doet nog mee op het laatste album van Les Variations in 1975 maar hij gedijt niet goed in groepsverband. Zodra hij de kans ziet om solo te gaan, moeten de bands weer op zoek naar een nieuwe gitarist.

In 1982 maakt F.R. David voor Franse begrippen een 'comeback' met 'Words'. In de rest van Europa is het de eerste keer dat we van de man horen. F.R. David is te herkennen aan zijn witte Fender Stratocaster en eeuwige zonnebril, een combinatie die hij al sinds de start van zijn loopbaan in stand houdt. In Engeland dreigt The Tremeloes eerst nog een hit te scoren met 'Words', maar dan haalt F.R. David hen in. In het voorjaar van 1983 bereikt het een tweede plek in Engeland en zal de nummer 22 worden in de top 100 van best verkochte singles van 1983. In Nederland staat het drie weken op nummer 2 in augustus en september 1982. De single 'Als Je Huilt/Bim Bam' van André Van Duin weet van geen wijken in de Top 40. F.R. David doet nog enkele verwoede pogingen maar heeft alleen nog twee extra hits in Duitsland en eentje in Engeland. Hij is tot de dag van vandaag actief, ook al dateert zijn laatste album van 2013. In 2023 heeft hij bijvoorbeeld nog een 'Sped Up 10%'-versie uitgebracht van 'Words'. Maar ja, wie zit daar nu op te wachten?

'Words' bereikt in 2022 een 92e plek in mijn Gele Bak Top 100. Het plaatje heeft een gezonde dosis jeugdsentiment voor mij. Mijn zus stelt zichzelf doorgaans tevreden met singles in de uitverkoop dus kleine hits of plaatjes die het net niet hebben gehaald. Ze betaalt alleen de volledige prijs voor elpees van ELO, Abba en nog een paar. Christopher Cross bijvoorbeeld. Ik denk dat 'Words' één van de weinige singles is waarbij dit van toepassing is. Ze verdient het plaatje overigens met netten knopen en op ene of andere manier doet dit plaatje me meteen denken aan de werkplaats met de netten. Ik moet even nakijken wat ik met de nummer 93 ga doen want er staat me iets van bij dat ik Philip Goodhand-Tait al eens te gast heb gehad?