Deense cinema is bij uitstek een tikkeltje eigenzinnig. Om een 'roadmovie' op de Faroer-eilanden uit te stippelen, betekent dat je gedurende de film viermaal hetzelfde dorp komt binnen rijden, want veel groter is het eiland niet. Dat is ook precies wat er gebeurd in 'Bye Bye Blue Bird' (Denemarken, 1998, 97 min.). Barba en Rannvá zijn twee innemende vogelverschrikkers die op het eerste gezicht de toerist komen uithangen, maar al snel hun 'roots' op het eiland blijken te hebben. Het duo lijkt een beetje misplaatst in het winderige landschap, met de aaneenschakeling van hilarische sketches krijgt het verhaal bijna het idee van een sprookje. Op het eind krijgt het dan toch nog een dramatische wending. Een film om stil van te worden, om gerust nog eens op te zetten. De VPRO beloonde het in 2000 met de prestigieuze Tiger-award.
Van 'The Girlfriend Experience' (VS, 2009, 74 min.) had ik al eens een trailer gezien. Deze prikkelde enerzijds mijn nieuwsgierigheid vanwege de originele inval, anderzijds merkte ik ook meteen dat dit geen standaardfilm was. En dat is het ook niet. De gevierde porno-actrice Sasha Grey schittert in deze film, maar niet vanwege haar acteertalent. Ze speelt een chique prostituee die zich voor 2000 dollar laat verhuren als tijdelijk vriendinnetje. Grey komt heel natuurlijk over, alsof ze zoiets dagelijks zou doen. Verwacht geen wilde sex-scénes, het blijft immers Amerikaans, maar die tongzoen... Die straalt pure klasse uit van een vakvrouw. De nieuwsgierige journalist, verschillende mensen die proberen haar carriére op te vijzelen, het moeizame contact met haar vaste relatie en de talloze klanten maken het verhaal lastig te volgen, maar dat is allerminst een bezwaar! Het is een prachtige film om na 74 minuten zélf te evalueren, ook al heeft het bij vlagen meer weg van een documentaire of diepte-interview.
'God invented The Sex Pistols', aldus de commentaarstem in 'Still Crazy'(GB, 1998, 92 min.). De fictieve band Strange Fruit is na een rampzalig optreden op het Wisbech-festival in 1978 uit elkaar gegaan en twintig jaar later worden ze weer bijeen gebracht. Met uitzondering van gitarist Brian, want die zou dood zijn. De band onderneemt een tournee door Nederland welke niet bepaald vlekkeloos verloopt. Met name de zanger heeft grootheidswaanzin en tijdens de opnames van de comeback-plaat barst de bom. Dan wordt Brian eindelijk getraceerd en komt de band opnieuw weer bij elkaar. De muzikanten hebben een woordspelletje bedacht met bandnamen met lichaamsdelen. Hoogtepunt hiervan is Cockney Rebel (drie lichaamsdelen: cock, knee en bell). Een heerlijke feelgood-film met veel onversneden Engelse humor!
God zou The Sex Pistols hebben uitgevonden, omdat hij het had gehad met de jaren zeventig-acts. Een band die geheel en wel jaren zeventig is, is The Runaways. De gelijknamige film (VS, 2010, 102 min.) valt onder het genre 'drama', maar er valt genoeg te lachen. Lita Ford, Sandy West en Jackie Fox zijn niet meer dan poppetjes in het verhaal, de camera richt zich voornamelijk op de relatie van en tussen Joan Jett en Cherie Currie. Hoe de dames elkaar vinden in de liefde, maar ook bijna ten ondergaan aan overmatig drugsgebruik. Hoewel de methodes van Kim Fowley omstreden zijn (hij probeerde de meisjes tegen elkaar op te zetten om zo de juiste agressie en rock'n'roll-attitude te verkrijgen), was de groep nergens geweest zonder zijn hulp. Het is dan een beetje jammer dat Fowley wat al te veel de zwarte piet wordt toegespeeld, want de dames kregen al vrij snel sterallures. De film schiet in een moordend tempo door de eerste drie jaar heen en sluit met het fenomenale succes van Joan Jett's debuut 'I Love Rock'N'Roll'. Het album wat door 37 platenmaatschappijen werd uitgespuugd en dat ze dus in eigen beheer uitbracht. De rest is inderdaad geschiedenis, 'The Runaways' is buiten het genoemde minpuntje een leuke film met inderdaad wat dieptepunten, maar geen tranentrekkend drama!
Wat ik nog vergeten was: Ik had vorige week in Recenzeuren nog een kwispeltje verstopt. De oplossing was: 'Begraaf Me Nooit In Ermelo'. Als winnaars mocht ik de voltallige directie van de Rova feliciteren, zij hebben de muisgrijze 'goodies-bag' woensdagochtend in ontvangst genomen. Morgen, zoals beloofd, verder met 20 Years Ago Today, dan 1 en 2 mei 1992 in één bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten