In de late jaren zestig en vroege jaren zeventig had Fontella Bass een erg slechte naam. Dat dit geheel onterecht was en dat ze de waardering pas jaren later heeft gekregen, is wel een vaststaand feit, maar ze kocht er indertijd weinig voor. Het verhaal van Fontella Bass is er eentje van zoveel artiesten. Hoeveel coryfeeën uit de jaren zestig, maar ook van daarna, treden nog dagelijks op omdat ze voor het eerst in hun carriére keiharde contanten verdienen? Fontella liet zich niet het kaas van het brood eten en dat was anno 1967 ongehoord en al helemaal voor een zwarte dame! Als kind leerde ze piano spelen en begeleidde haar moeder Martha Bass, lid van The Clara Ward Singers, een vooraanstaande Amerikaanse gospelgroep. Als pianiste deed ze in de vroege jaren vijftig auditie voor het rondreizend matinee van Leon Claxton. Terwijl dit circus voor twee weken neerstreek in St. Louis, verdiende Fontella een slordige 175 dollar voor de optredens. Echter, toen het weer de koffers pakte om naar de volgende stad te vertrekken, moest de jonge Fontella bijna letterlijk van de trein worden getrokken door haar moeder. De optredens in St. Louis waren echter bezocht door Little Milton en diens' toenmalige compaan Oliver Sain en Bass werd aangenomen als pianiste in de band van Milton. Toen deze eens niet kwam opdagen voor een concert werd Fontella gevraagd of zij wilde zingen. Dat werd al snel een onderdeel van de show.
Alras werd Fontella Bass gekoppeld aan Bobby McClure en Bass volgde hem in zijn tred door bij Chess te tekenen. Na een paar redelijk succesvolle duetten met McClure nam Bass eind 1965 haar eerste soloplaat op: 'Rescue Me'. Chess had bijna tien jaar eerder de laatste 'millionseller' gehad dankzij haar stadgenoot Chuck Berry, 'Rescue Me' was de volgende om zo vaak over de toonbank te gaan. Wat vaker het geval is bij Amerikaanse pop uit die jaren is dat een eerder succes wordt herhaald door een variatie op de titel en zo neemt Fontella Bass opvolgers op met de titels 'Recovery' en 'Safe And Sound', maar geen van de platen komen qua verkoop in de buurt van 'Rescue Me'. Ze neemt ook een album op voor Chess: 'The New Look' uit 1966. Dan is het al hommeles tussen Bass en de leiding van de platenmaatschappij. Terwijl ze zelf heeft mee geschreven aan 'Rescue Me' wordt haar naam aanvankelijk niet gebruikt in de 'credits'. Iets waar ze zich niet druk over hoeft te maken, volgens haar meerderen. Het contract vermeldt evenmin haar naam en ze staat helemaal op haar achterste benen als ze een royalty-cheque ontvangt van Chess. Een paar losse dollars voor een 'millionseller'? In 1967 laat ze haar contract ontbinden. Andere maatschappijen staan niet bepaald in de rij om haar op te vangen, ze staat immers te boek als een zaaister van problemen. Fontella Bass blijft echter trekken aan de zaak en krijgt pas jaren later gelijk. In 1993 klaagt ze American Express aan wegens ongeoorloofd gebruik van 'Rescue Me' in een televisiereclame.
In 1972 maakt Fontella Bass een tweede album, maar is de showbiz dan wel helemaal zat. Ze is inmiddels getrouwd met de legendarische jazztrompettist Lester Bowie (ene David Jones zal zijn pseudoniem 'lenen' van Lester Bowie) en doet nog wel eens wat gastvocalen op de platen van haar man, ook neemt ze begin jaren tachtig een gospelalbum op met haar moeder en broer David Peaston. Hoewel ze vaak is weggezet als 'eendagsvlieg', krijgt ze in de jaren negentig de waardering die zo heeft verdiend. Fontella is nog altijd springlevend, mag op 3 juli 72 kaarsjes uitblazen, hoewel haar echtgenoot al twaalf jaar niet meer onder ons is.
Tenslotte wil ik iedere lezer van dit bericht vragen in 'reacties' of via de mail mij een cijfer van tussen de 0 en 34 te noemen en vervolgens een cijfer van tussen de 0 en de 151. Daarmee gaan we morgen raddraaien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten