Schijf van 5: paarden

Het mocht geen naam hebben. En toch moest het beestje een naam hebben. Dus noemden ze hem 'A Horse With No Name'. De boodschap is begrepen! Of er überhaupt paarden met een naam zijn? We hebben natuurlijk Mister Ed, het pratende paard, maar vooral in Nederland geven we de paarden een naam in onze plaatjes. The Motions bracht ons in 1967 'Nellie The Horse', Geebros presenteerde in 1968 haar broer 'Henry The Horse'. Beiden hebben de Schijf van vandaag nét niet gehaald. Volgende week gaan we het al over America hebben, dus die staat er ook niet tussen. Deze paardenschijf leek eenvoudiger dan het was, de échte uitschieters zijn ook werkelijk wonderschoon. Om deze dan in een top vijf-lijstje te gieten, is een heidens karwei. Toch zijn we er wederom in geslaagd, dus hierbij de Schijf van 5 over paarden.

Nellie deed eigenlijk niet mee, Henry wél en stond enige tijd op vijf. Hij sneuvelde in een gevecht met het paard van Cliff Nobles ('The Horse', de tune van de Veronica drive-in-show) en ook deze kon naar de slager nadat het lek was gestoken door een horde bijen. Op de vijfde plaats staat zo'n typische Soul-xotica-plaat. Of die bestaan? Ik schat in dat zoekfuncties in het Nederlands op 'Free The Bees' van The Bees maar weinig resultaten zullen opleveren, of het moet van Soul-xotica komen of ik moet elders reclame hebben gemaakt. Dit fraaie dubbelalbum uit 2004 van deze eigenzinnige Britse groep toont een prachtige dwarsdoorsnee van de muziek uit de periode 1963 tot 1975. De nummer vijf is wat dat betreft een hommage aan de Britse blues- en hardrock uit de vroege jaren zeventig. Een beetje Led Zeppelin, een beetje The Free, maar vooral The Bees. Ik zet 'Horseman' op vijf.

Over Soul-xotica-klassiekers gesproken! Het doet eigenlijk pijn dat deze op vier staat, want in een bericht van twee jaar geleden kwam ik superlatieven tekort en noemde het de beste jaren zestig-plaat ooit. Overdreven? Mijn gevoel zegt van niet. Dit is nu typisch zo'n plaat waar ik in geloof, waar ik nooit en te nimmer genoeg van zal krijgen, ook al doseer ik hem wel tegenwoordig. Er was eens een tijd dat ik dagelijks naar een cassette of minidisc luisterde met dit wereldnummer van The Pebbles erop. Op vier parkeer ik niet één, maar direct maar zeven: 'Seven Horses In The Sky' van The Pebbles.

Voor de soulvolle ontdekking van deze Schijf kijk ik dankbaar naar mijn leverancier van de singlehoesjes. Betty Harris. Een jaar geleden had ik nog nooit van haar gehoord, maar sinds ik in september de singles-box 'Action Speaks Louder Than Words' heb gekocht, is haar 'There's A Break In The Road' een geheide favoriet. Een moddervette Allen Toussaint-productie met Betty's felle rauwe stemgeluid. Ik lust er wel pap van. Toen Peter de nummer drie van deze week voorstelde, moest ik hem toch even opzoeken op Youtube. Ik maak geen grapje, maar ik zat zo te swingen achter de computer dat mijn bijzettafeltje omviel. Terwijl ik dit schrijf zit ik me nog te bedenken om hem stiekem een plaatsje te laten stijgen, maar die gekke paarden aldaar verzetten zich hevig. Dan maar in stal drie: 'Ride Your Pony' van Betty Harris.

Naast mormonen, televisiepersoonlijkheden met een eigen show en tieneridolen, waren de gebroeders Osmond maar 'gewone' mensen. Je passie mag dan in kunstschilderen liggen, zolang je er de kost niet mee kan verdienen, zal je toch dagelijks je gang moeten maken naar de fabriek. In het geval van The Osmonds betekende dat het maken van vlotte deuntjes, goed in het gehoor liggend en meer van dat. Dat ze hun lange haren flink lieten schudden op de muziek van Led Zeppelin, wist tot 1972 niemand. Toen kregen de broers eenmalig de kans om eens te laten horen wat ze zelf prefereerden. In videoclips zie je The Osmonds vol overgave spelen, maar dat is een 'broodje aap'. Het waren in werkelijkheid de allerbeste studiomuzikanten die de track vervaardigde. Het onverwachte gebeurde, 'Crazy Horses' werd één van de allergrootste hits uit de geschiedenis van The Osmonds. Ook al een plaat waarvan je nooit genoeg krijgt. Hoe zit het dan met die nummer 1? Dan moet dat echt een onverwoestbaar nummer zijn?

En dat is het! Een nummer van bijna 42 jaar oud dat nog steeds even fris klinkt als de laatste plaat van The National of Fleet Foxes. Geen plaat over paarden, maar dóór paarden. Paarden zijn soms net mensen, of andersom, de ik-hengst in 'Chestnut Mare' jaagt al weken op deze kastanjebruine merrie. Als hij haar dan eindelijk te pakken heeft, springt ze een ravijn in. Of... euh... zo heb ik het altijd begrepen. 'Correct me when I'm wrong'. Dit was voor The Byrds, dat in de Amerikaanse popmuziek al een instituut was geworden, de start van de laatste periode. Daarbij rekenen we dan niet de reünie van de 1965-bezetting in 1973. Iets wat ik nooit heb geweten: Na 1970 was het grote succes van The Byrds afgelopen, in Nederland daarentegen werd het succes warm gehouden door de... VPRO! Die bracht zo nu en dan een documentaire uit rondom de groep, welke voor de laatste hits zorgde. De allermooiste paardenplaat in mijn optiek is deze: 'Chestnut Mare' van The Byrds.

BELANGRIJK!!! Check vóór volgende week zondag even of je paspoort wel geldig is, want oponthoud op de vliegvelden kunnen we niet gebruiken. We moeten immers binnen een dag erheen en weer terug. Ik zou toch maar maandag vrij nemen van je werk. Volgende week zondag, natúúrlijk staat het in ieders agenda, hebben we het Soul-xotica-volgelingen-uitje van dit jaar. Ik trakteer jullie op een dagje in het wonderschone Verenigde Staten Van Amerika. Vijf plaatjes over Amerika, alles wat Amerikaans is ('American...'). Voor de duidelijkheid: We bezoeken alleen het land en gaan niet specifiek naar een plek. Daar hebben we ook geen tijd voor! 'USA' of 'America' dient in de titel te zitten, dus wederom geen paarden zonder naam...