Tot mijn grote tevredenheid tref ik het fotohoesje aan op singlehoesjes.nl, hoef ik me nergens voor te schamen! Een heel klein beetje 'fout' is onze grote vriend Whittaker wél. Een gemiddelde northern soul-liefhebber met het uiterlijk van een stoere hardrocker zal niet gauw zijn liefde voor deze easy listening-koning in het openbaar uitspreken, laat mij dan eens de uitzondering maken. Zijn vader raakt arbeidsongeschikt en heeft voor zijn kwaal de meeste baat bij een vriendelijk klimaat. Zo vertrekt de familie Whittaker vanuit het regenachtige Engeland naar het meer aangename Kenia, waar in 1936 zoonlief Roger wordt geboren. Een ambitieus kereltje dat goed kan leren, maar daarnaast ook een meesterlijke stem heeft en goed kan fluiten. Met een tussenstop in Zuid-Afrika brengt de studie de jonge Roger in 1959 terug in Engeland, in Bangor om precies te zijn. Na het als leraar te hebben geprobeerd, beleeft Roger in 1963 zijn eerste serieuze optreden in Noord-Ierland. Het levert hem een contract op met een platenmaatschappij, hoewel hij in die eerste jaren niet rijk wordt.
In Engeland breekt hij pas in 1969 door met 'Durham Town', maar dan heeft hij in Nederland al twee hits op zijn naam staan. 'If I Were A Rich Man', uit 'The Fiddler On The Roof' en 'Mexican Whistler' staan bijna gelijktijdig in de Top 40. De eerste wordt met zijn kenmerkende bariton gezongen, de tweede is geheel gefloten. Het album 'New World In The Morning' uit 1970 is Whittaker's meest succesvolle elpee. De titeltrack bereikt een hoge plaats in de Amerikaanse easy listening-charts en 'The Last Farewell' gooit pas in 1975 hoge ogen in zowel Amerika, Engeland als Europa. Dat Whittaker een fijne neus voor andermans' composities heeft, blijkt uit het feit dat hij 'Streets Of London' heeft opgenomen van Ralph McTell. Door Whittaker's versie stijgt de vraag naar het origineel en McTell neemt in 1972 een nieuwe versie op van het nummer en scoort daarmee zijn enige hit. Over 'New World In The Morning' raak ik maar niet uitgesproken...
De zomerprogrammering van Radio 2 stond me in 2005 niet echt aan en dus ging ik de zenderschaal van de radio onderzoeken. Al snel ontdekte ik Big L, de voortzetting van 'Wonderful Radio London', plus de programmering van de VPRO op 747 AM. Vooral die laatste zal ik blijven volgen totdat 747 overgaat op Radio 5. In 'De Avonden', de doordeweekse show van de VPRO met aandacht voor allerhande kunstzaken, hoor ik op een zeker moment een, volgens de presentator, 'zeer exclusieve opname'. Hoe exclusief deze is geweest, blijkt nu wel: Er is helemaal niks over terug te vinden! Enerzijds denk ik aan Espers, maar er was toen een soortgelijke band die, volgens mij, Ivy Tree heette. Ze zongen, hoe dan ook, een huiveringwekkend mooie cover van 'New World In The Morning'. In plaats van op te letten wie dat nu had gezongen, zette ik mijn zoeklichten aan naar de originele single van Roger Whittaker. De eerste keer dat ik hem tegenkwam, was in Het Bolwerk in Sneek. Als decoratie hadden ze daar iets creatiefs gedaan met oude singles uit de kringloopwinkel, Roger zat daar ook bij en was niet meer te redden. Pas een jaar later kom ik de single tegen in Leeuwarden en andermaal blijkt dat de coverversie er niet zoveel toe doet: 'New World In The Morning' is vooral van zichzelf een schoonheid!
Hoewel de rest van de wereld Whittaker al snel is vergeten na 1975, ontdekt deze 'der Heimat' als de nieuwe haven voor zijn muziek. In het begin van de jaren tachtig is Whittaker nog niet bepaald familiair met het Duits en zingt de teksten fonetisch, maar enkele jaren geleden gaf hij een televisie-interview in vloeiend Duits! Tussen 1976 en 1999 heeft Whittaker maar liefst 26 hits in Duitsland, die nergens anders aanslaan. Hij heeft tientallen albums en cd's uitgebracht in Duitsland, veel cover-werk, maar is ook verantwoordelijk voor enkele 'originals'. 'Schön War Die Zeit' zou in Nederland een succesvol leven krijgen als 'Mooi Was Die Tijd' van Corrie Konings. Vorig jaar heeft Whittaker zijn afscheidstournee door Duitsland en Oostenrijk gemaakt. Op zijn 75e mag hij dan eindelijk van zijn pensioentje genieten!
'I Don't Believe In If Anymore' is, als je het goed bekijkt, net zo'n mooi nummer als 'New World In The Morning'. Ook nu weer een wijze tekst met schitterend orkest van Zack Laurence. En hoewel je er niet beslist een t-shirt van aan hoeft, zijn dit nummers voor de eeuwigheid en verdienen daarom hun plekje op Soul-xotica. Lang leve het raddraaien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten