net als in de film

Sinds ik vorige week zaterdag ben begonnen met het sorteren en tellen van mijn singles, heb ik er inmiddels ruim vierduizend door mijn vingers gehad. Als ik gevraagd werd hoeveel singles ik totaal had, riep ik altijd iets van tien- tot twaalfduizend. Vermoedelijk zal ik blijven steken op 'slechts' acht- of negenduizend. Het is enerzijds een feest van herkenning, het bladeren door de bakken, maar eveneens een ontdekkingstocht. Zo ontdekte ik dat ik zowaar een kleine collectie van Jerry Butler heb. Ook kwam ik Linda Scott tegen die ik meteen moest draaien. Een ogenschijnlijk vrolijk liedje uit 1961 dat 'I've Told Every Little Star'heet. Je moest er goede luim van krijgen, toch bekruipt mij een soort van onrust en spanning als ik het nummer hoor. Dat komt door de vertolking van de blonde dame op de foto. Dat is niet Linda Scott!

Of toch wel? Nee, de blonde dame is niet Linda Scott, maar in de speelfilm 'playbackt' ze over de band met Linda Scott. Je hebt van die filmmuziek die maar niet wil losweken van de film, ook al had 'I've Told Every Little Star' voor 2000 al een eigen geschiedenis. Voor mij is het onlosmakelijk verbonden met 'Mulholland Drive', de film van David Lynch. Lynch, die bij de massa vooral bekend is vanwege 'Twin Peaks', is de specialist in redelijk wazige films die traag als stroop zijn. Niet zelden lopen er meerdere verhalen door elkaar, aan de geduldige kijker de eer om er na twee of drie uren een conclusie uit te trekken. 'Mulholland Drive' is compacter dan 'Lost Highways'(die duurt 135 minuten!), maar om nou te zeggen dat het een hele duidelijke film is? Nee. De film wordt gedragen door de vrij monotone muziek van Angelo Badalamenti dat spanning suggereert. Dat moment wil maar niet komen, maar alleen al door de muziek zit je op het puntje van je stoel.

Regisseur Adam Kesher laat audities doen voor een rol in een film die zich in de eind jaren vijftig, begin jaren zestig afspeelt. Hij krijgt te maken met een stel Italiaanse maffiosi die in de film gaan investeren, mits hij de hoofdrol aan 'hun' meisje geeft. Dat meisje, dat een prominente rol speelt in 'Mulholland Drive', is aanwezig bij de auditie. Kesher ziet haar en verwacht haar als de volgende die auditie doet. Dan zien we de blonde dame van de foto die, zoals gezegd, 'I've Told Every Little Star' zingt en Kesher roept, zoals afgesproken, 'this is the girl'. Plots kijkt hij over zijn schouder en ziet het meisje weglopen dat hij eigenlijk had moeten aannemen. Hij realiseert zijn fout, maar het is te laat. Zijn carriére ligt aan duigen...

Linda Joy Sampson wordt op 1 juni 1945 geboren in de Bronx. Als veertienjarige zit ze nog steeds in de schoolbanken als ze haar eerste contract tekent. 'In Between Teen' uit 1959 is geen hit. Twee jaar later bedenkt het pas opgerichte label Canadian-American Records haar artiestennaam en 'I've Told Every Little Star' is haar eerste single voor dat label. Het liedje is oorspronkelijk van Oscar Hammerstein II en Jerome Kern uit de musical 'It's In The Air' uit 1932. Bijna dertig jaar later is het goed voor een gouden plaat voor de piepjonge Linda Scott. Zij zal nog enkele hits scoren tot 1965. Haar laatste hit heet 'Who's Been Sleeping In My Bed' en is de allereerste samenwerking tussen tekstschrijver Hal David en componist Burt Bacharach. Hoewel daarna haar eigen carriére opdroogt, zal ze de eerste jaren nog volop in de muziek blijven. In 1969 horen we haar stem terug in het achtergrondkoortje van 'I'm Gonna Make You Mine' van Lou Christie.

De films van David Lynch laten zich op meer dan één manier uitleggen, vandaar dat er ook verschillende interpretaties van de beeldspraak in 'Mulholland Drive' voor handen zijn. Er is niet eentje die bevestigd is door David Lynch. Het absolute muzikale hoogtepunt van de film is echter van Rebekah Del Rio, die een a-capella Spaanstalige uitvoering doet van 'Crying' van Roy Orbison (het heet bij haar 'Llorando'). Opnieuw zo'n nummer dat moeilijk los van de film te beluisteren is.