rad-donna

Eén voor twaalf? Voor het kabinet Rutte lijkt het inderdaad zo laat te zijn, ik kan me niet voorstellen dat dat maandag nog wat zinnigs gaat opleveren. Is het dan één voor twaalf voor het raddraaien? Dacht het niet, het is momenteel het meest gelezen onderdeel op Soul-xotica, dus dat gaan we niet schrappen! Toch heb ik geen gehoor gekregen op mijn oproep van donderdag om twee cijfers voor het raddraaien en zo besloot ik vanmiddag 'één voor twaalf', ofwel de 59e single uit bak 23. Het is overigens een alternatieve bak 23 geworden, want de oorspronkelijke bak 23 gaf me 'The Expander Calibration Record' als 59e, een 33-toeren-single met kleine experimentjes voor de audiofiel om zijn/haar apparatuur op oneffenheden te testen. Daar ben je snel over uitgepraat! De 'alternatieve' bak 23 levert een artiest op die haar opwachting op Soul-xotica nog niet had gemaakt. Ik hoop van harte dat niet teveel 'serieuze popliefhebbers' al hebben weggeklikt, want van Madonna was je hooguit in 1987 'fan' en dat wordt tegenwoordig bestempeld als een jeugdzonde...

Je zal het maar gemist hebben, maar het was vandaag International Record Store Day. Ikzelf heb het met een paar singles gevierd bij kringloopwinkel De Kring in Meppel.
* Dam Chips- Dam Chips-Jingle/ Klare Taal (reclamesingle voor, inderdaad, Dam Chips. Ben benieuwd!)
* Jimi Hendrix- Are You Experienced (opnieuw een reclamesingle, nu uitgegeven in 2000 door Telfort)
* Pointer Sisters- Happiness
* Pete Seeger- We Shall Overcome
* Cat Stevens- Tuesday's Dead
* Tone Loc- Wild Thing
* Ike & Tina Turner- Baby Get It On
Voor wie niet precies weet hoe oud ik ben, ik ben nog precies een week 36 lentes jong. Ik schrok ook enigzins toen ik gisteren moest concluderen dat ik een kwart van mijn leven aan de Rembrandtstraat had gewoond. Bouwjaar 1975, dan ben je opgegroeid in de jaren tachtig. En wie jaren tachtig zegt, denkt meteen aan E.T., die praktisch onoplosbare kubus en Madonna. Hoewel ze haar eerste plaatje al in 1979 had afgeleverd, leek deze dame in 1985 een 'overnight sensation'. Nadat 'Like A Virgin' de hitparades was ingeschoten, ging het ook ontzettend snel. In het begin was het echter 'gewoon' een zangeresje met een hit die haar nieuwste luid 'playbackend' moest promoten in Countdown. De cameraman van Countdown werd op een bepaald ogenblik gevraagd door zo'n zangeresje of hij iets met haar wilde gaan drinken. ,,Ik heb het nogal druk momenteel, doen we een volgende keer", was zijn antwoord. De zangeres was Madonna...

Ik was elf jaar, broer Jelte zo'n vijf jaar ouder. Hij had zijn hele kamer behangen met Madonna. Ik moest niks van haar hebben. Ik kan me trouwens ook niet echt herinneren wat me muzikaal echt boeide in 1986. Tuurlijk, oude muziek, maar met meer recente dingen schiet Modern Talking me te binnen. Ja, dáár wil je mee geassocieerd worden anno 2012! Het zou twaalf jaar duren eer ik Madonna een beetje leerde waarderen. Het was in de eerste maanden in York, toen Madonna na een lange stilte terug sloeg met het album 'Ray Of Light'. De eerste single, 'Frozen', sprak boekdelen over mijn lichaamstemperatuur van dat moment. In dat rare gekke Engeland met al die nieuwe sensaties, klonk Madonna ineens als het buurvriendinnetje uit een grijs verleden. Ik heb 'Ray Of Light' nog eens op cassette gehad, vond het buiten de singles om niet zo heel erg bijzonder, maar volgens mij geldt dat voor alle Madonna-albums. Madonna vestigde zich in Londen en kwam dus ook geregeld voorbij in de boulevardbladen. Madonna, vergezeld door een horde fotografen, die Lourdes van school haalt. Het vertederde mij. De kink kwam in de kabel toen ze zich met Kaballah ging bezig houden. Vind ik nog altijd een beetje jammer...

Zoals ik maandag schreef bij Freddie Aguilar leerde ik in 2003 de jaren tachtig waarderen. Eén van de eerste artiesten waarmee ik het goed maakte, was Madonna. Ik ging intensief speuren naar haar singles. 'Live To Tell' heeft lang op mijn verlanglijstje gestaan, maar ik kwam hem maar niet tegen. Deze heb ik twee jaar geleden gekocht, meteen ook de laatste van Madonna tot nu toe. Eén van de allereerste keren dat ik stond te draaien in De Singel in Zwolle, gooide ik na een handvol funkkneiters 'Material Girl' erin. Ik heb nog nimmer zoveel kwaaie gezichten gezien! Of het moet die keer in De Buze zijn geweest toen ik het grappig vond om 'De Pieteröliekar' van het Börker Trio op te zetten. Toen werd een barkruk naar mijn hoofd geslingerd!