Achtenvijftig televisie-uitzendingen in 2 seizoenen. 'The Monkees', het geesteskind van Bob Rafelson en Bert Schneider, begon in september 1966 en eindigde in maart 1968, maar zou nog talloze keren worden herhaald, zowel in de Verenigde Staten op zaterdagochtend als in Europa. Goed beschouwd was The Monkees muzikaal niet bepaald een parodie op The Beatles, maar zakelijk gezien wél. Een voordeel van een tv-serie is dat je niet afhankelijk bent van de radiostations, maar dat je op je eigen manier het publiek langzaam het concept kan inpeperen. The Monkees trok echter vanaf het allereerste moment al veel publiek en niet alleen de platen deden goede zaken, wat te denken van de wollen muts van Peter Tork. Voor Tork, een voormalig folkzanger en bij de serie aangedragen door niemand minder dan Stephen Stills, was deze muts essentieel. Het moest het haar uit zijn ogen houden tijdens het besturen van zijn motor. Tork en Michael Nesmith zijn de enige die fatsoenlijk een instrument kunnen bespelen, Davy Jones heeft in 1965 een single gemaakt met een tenenkrommende 'It Ain't Me Babe' en Micky Dolenz, zoon van filmacteur George, deed 'pilots' aan de lopende band.
Don Kirshner is aangesteld als muzikaal leider, hij doet vooral boodschappen bij het duo Tommy Boyce en Bobby Hart en een aanstormend talent in de vorm van Neil Diamond. De eerste platen zijn allemaal goed voor goud: 'Last Train To Clarksville', 'I'm A Believer' en 'A Little Bit Me, A Little Bit You'. Maar dan volgt een ietwat merkwaardig incident dat we niet gewend zijn van de relatief brave Monkees: Het duurt evenwel een tijdje voordat de Amerikanen begrijpen wat 'Randy Scouse Git' betekent. In allerijl wordt het plaatje omgedoopt tot 'Alternate Title', zonder dat ze met een passende alternatieve titel komen en dan zijn de kansen voor de plaat eigenlijk al bekeken. 'Pleasant Valley Sunday', onlangs nog te gast in de zondagplate, is in Amerika weer een groot verkoopsucces, maar woont in Nederland een weekje op nummer 40. Met 'Daydream Believer' verovert de groep in ons land nog eenmaal de top tien, terwijl 'Valleri' op vijftien blijft steken. Dan is het zo goed als afgelopen met het succes. De serie is dan overigens ook net gestopt in Amerika. The Monkees zijn echter nog steeds actief in speelfilms, onder andere 'Head'. Een nieuw decennium vraagt om nieuwe tieneridolen, maar de invloed van The Monkees is groot. Een aantal van deze toekomstige posterhelden worden namelijk met net zoveel bombarie gepresenteerd als de boosdoeners uit de jaren zestig.
Vanaf 1976 vindt er om de tien jaar een opleving plaats. De televisie- en filmmaatschappijen staan dan klaar met videoboxen en platen krijgen een nieuwe persing. In 1986 komen The Monkees zelfs nog bijeen om het twintigjarig jubileum op de plaat kracht bij te zetten. Davy Jones overleed op Schrikkeldag 2012. Als achttienjarige trad hij met de musical-cast van 'Oliver!' op in de Ed Sullivan Show tegelijk met het Amerikaanse debuut van The Beatles. Toen Jones de massahysterie zag aan de zijkant van het podium, besloot hij hier een graantje van mee te willen pikken. Hij maakte een single voor Colpix in 1966, gevolgd door meer plaatwerk voor Pye. Vlak nadat Jones een Monkee was geworden, bracht Pye een album uit in Engeland. Jones zou nog een paar platen maken na zijn carriére als Monkee, maar zijn stem was te onopvallend om een succes in de wacht te slepen. Hij stierf aan een hartaanval en is 66 jaar geworden.
Tot slot nog de singles 641 tot en met 650:
641 Makin' Believe-Clover Leaf
642 Freedom Come Freedom Go-The Fortunes
643 The Free Electric Band-Albert Hammond
644 Valleri-The Monkees
645 Hey Jude-The Beatles
646 She's A Rainbow-The Rolling Stones
647 Seven O'Clock News/ Silent Night-Simon & Garfunkel
648 To My Father's House-Les Humphries Singers
649 George Jackson-Bob Dylan
650 If Not For You-Bob Dylan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten