Toen ik gisteren schreef over een mogelijke Week Spot waarover niet veel was te vertellen, had ik aanvankelijk een andere single in gedachten. Als ik de vangst van Mark nog eens bekijk, valt me deze single op. Niet zomaar een verrassing. Als Mark hem aanbiedt, is er iets van herkenning van de naam maar het spreekwoordelijke dubbeltje valt pas een half uur later. Van de andere kandidaat zou ik verwachten niet veel informatie te vinden maar over de nieuwe Week Spot is wel weer gewoon een bericht van normale lengte te schrijven. Hoewel Jerry zijn wortels heeft in Nederland werkt hij in 1977 vanuit Duitsland en zendt zijn 'Disco Train' over de gehele wereld. Als illustratie heb ik gekozen voor de Duitse fotohoes maar ik heb de Amerikaanse persing op het alom gerespecteerde AVI-label. De kersverse Week Spot is 'Hands Full Of Nothing' van Jerry Rix uit 1977.
In het seizoen 1990-91 heeft RTL4, als ik me niet vergis, een amusementsshow op televisie. Onder leiding van Ron Brandsteder wordt een jaar uit vervlogen tijden opnieuw beleefd met een prominente studiogast en met artiesten uit dat jaar. Ik denk dat het de uitzending van 1960 moet zijn geweest. Sjoukje Hooymaayer is de gast en Neil Sedaka zingt 'Oh Sjoukje' in de studio. Het is in deze show da took Toby Rix voorbij komt met zijn Toeteriks. Zelfs een paar weken geleden nadat ik Jerry Rix heb gereserveerd bij Mark heb ik nog een aantal jaren vijftig-clips terug gezien van Toby Rix en kan niet anders concluderen dat hij domweg één van de grootste Nederlandse entertainers is geweest. Toby is in december 2017 overleden op 97-jarige leeftijd. Zijn zoon Jerry is een jaar eerder van ons heen gegaan. De laatste is echter de hoofdrolspeler in dit verhaal maar ik wilde vader Toby niet onvermeld laten.
Toby Rix heet eigenlijk Toby Lacunes. Als Toby zevenentwintig jaar oud is wordt hij vader van Geert Jan Lacunes. Net zoals Willeke Verbruggen de podiumnaam van haar vader aan neemt, gebruikt ook Geert Jan de naam Rix voor zijn muzikale loopbaan. In 1964 debuteert hij op zeventienjarige leeftijd als Gerry Rix. In de eerste jaren zal hij zich Gerry of Gerry Rix noemen. Pas in de jaren zeventig zal het Jerry worden. In 1967 maakt hij deel uit van de artiestenploeg voor het liedjesfestival in Knokke en in 1971 wordt hij vijfde op een songfestival in Joegoslavië. Uit zijn solo-singles uit deze tijd spreekt een bewondering voor Louis Armstrong want hij neemt zowel 'Cabaret' als 'What A Wonderful World' op. In 1971 zoekt de Duitse groep Love Generation met spoed een zanger en dan pakt Jerry definitief de koffers en gaat in Duitsland wonen. Hij neemt gedurende de jaren zeventig en tachtig enkele Duitstalige schlagers op maar raakt ook betrokken bij de Munich Machine, een collectief disco-producenten. Anno 2022 is Berlijn het episch centrum in Duitsland van de dance, in de jaren zeventig komt de meest zompige disco uit München. Het is hier waar hij in 1977 'Disco Train' op de band zet. Een nummer waarbij de verwachtingen hooggespannen zijn en het wordt op meerdere plekken in de wereld uitgebracht.
In Engeland verschijnt het bijvoorbeeld op Contempo. Hetzelfde Contempo waar ik altijd warm voor loop (in de partij van Mark van gisteren zit ook weer een nieuwe aanwinst op het label). Dat betekent ook automatisch dat 'Blues & Soul'-magazine een recensie moet hebben geschreven. De mannen zijn meestal snoeihard in hun onderdeel, alleen... Contempo is een beetje gelieerd aan het tijdschrift en dus komen bij deze platen de zijden handschoenen van pas. De schrijver zegt dat het wel een paar draaibeurten nodig heeft om te ontdekken of je het geweldig vindt of niet. Bij een plaat op Atlantic zou de plaat zijn afgesabeld met twee sterren. Hier dus mogelijk een tweede kans en vijf sterren. Rix is overigens ook in de weer met Silver Convention. Overal waar je een mannenstem hoort, is die negen van de tien keren van Jerry Rix. Middels de Munich Machine is hij eveneens te horen op platen van Boney M en Donna Summer. De Engelse Contempo komt met de instrumentale versie op de b-kant, in Amerika en andere landen is 'Hands Full Of Nothing' de keerzijde.
In tegenstelling tot de 'drukke' a-kant is 'Hands Full Of Nothing' melodieus en poppy en met een refreintje dat nog lang in je hoofd blijft rondspoken. Iets dat overigens absoluut geen probleem is. De plaat smeekt dan al om Week Spot te worden en nu de plaat binnen is kan het echt geen week extra meer duren. Overigens ga ik komende zaterdag alvast alle platen van Mark draaien in 'Do The 45' en kunnen jullie dit weekend al een voorproefje krijgen van de 'Singles round-up'-afleveringen van de volgende week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten