Op avonden als deze ben ik dankbaar voor deze nieuwe rubriek. Zonder heel veel moeite te hoeven nemen voor wat betreft de foto kan ik lekker een eindje weg schrijven. Voor een deel een persoonlijke herinnering maar dan in combinatie met wat achtergrond over het plaatje zélf. In dit specifieke geval zelfs over het deuntje. In het uiterste begin van mijn verzamelen, staat The Skope te boek als de 'duurste' Top 40-hit op dat moment. Waar je veel van de overige Top 40-hits met gemak voor een kwartje tot hooguit een paar gulden kan vinden, daar moet je bij The Skope even dieper in de portemonnee grijpen. Zó diep dat ik er in de jaren negentig vanaf zie en pas dit jaar weer eens ga rondkijken om te zien of die goedkoper is geworden. Nou nee, echt goedkoper niet. De prijzen van de 'goedkope' platen zijn intussen een stuk omhoog gegaan en dat maakt dat het eigenlijk best een fraaie 'gemiddelde' prijs is. Vooral als je dan ook nog zo'n puik exemplaar als de mijne treft. Compleet met stempel van de eerste eigenaar. In deze aflevering staat de single 'Be Mine Again' van The Skope centraal. De nummer vier uit de Gele Bak Top 100 verschijnt eind 1966 op single, maar staat in de eerste maanden van 1967 een paar weken in de Top 40.
In de jaren 1992 en 1993 haal ik veel van mijn platen in de jukeboxwinkel van Klaas in Sneek. Hierdoor leer ik ook de rest van de familie kennen want de liefhebberij voor jukeboxen en oude platen stroomt door de familie. Ik doe regelmatig zaken met zijn zwager en zijn broer is ook een fervent verzamelaar van jukeboxen en zeer gezochte platen. De laatste is het meest interessant voor de discussies. Ik ben één keer bij hem over de vloer geweest om zijn 'dubbele' platen uit te zoeken. Waar Klaas zich beperkt tot Elvis en de late jaren vijftig, daar is zijn broer meer van de jaren zestig. Ik geloof dat ik bij hem in de jukebox 'Be Mine Again' voor het eerst hoor. Het is in 1994 een 'zwart gat', ofwel: Een plaatje dat dan nog niet op cd verkrijgbaar is. De plaat is gewild bij verzamelaars van Top 40-hits en Nederbeat en dat maakt dat de prijs dan al redelijk hoog is. Ik geloof dat een gaaf exemplaar dan ongeveer vijfendertig gulden doet. Dat is iets minder dan een hagelnieuwe cd. Anno 2022 beginnen de redelijk begaanbare exemplaren bij ongeveer twintig euro. Daaronder heb je meer kraakjes dan muziek. Ik geloof dat de mijne vijfentwintig heeft gekost, maar nogmaals: Daarvoor heb ik een erg fraai exemplaar getroffen. En het blijft natuurlijk een wereldplaat!
The Skope komt uit Limburg. Mijn vriend van NLDiscografie is doorgaans erg correct als het aankomt op de info en hij vermeldt Valkenburg. Rateyourmusic zegt Heerlen. De groep bestaat slechts één jaar en maakt twee singles. Leon 'Lei' Hendriks verzorgt de zang, Arno Roelofssen is gitarist, Dic Lamberti de tweede, Jean Dorren speelt basgitaar en op de boemketels is Willy Beek actief. De tweede single heet 'Wanna Dance' maar die heb ik nog nooit gezien of gehoord. 'Be Mine Again' staat een paar weken in de Top 40 en bereikt daarmee een 36e plek. Ik kan me een karakteristiek herinneren uit de oude Nederpop-'bijbel' van 1982 en met name het fotohoesje van de tweede doet het vermoeden: De groep treedt op in zilveren glitterkostuums, iets dat ze hebben afgekeken van een Engelse groep. Alleen weet ik niet meer welke.
Met het liedje zwerven we over de hele aardbol. Zo maken we kennis met Norman David 'Shel' Shapiro, een Londense gitarist. Hij speelt een tijdje in de begeleidingsgroep van Gene Vincent als hij besluit zijn eigen band te starten: The Shel Carson Combo. De groep heeft sterke banden met de Engelse defensie en doet tournees door het zuiden van Engeland en Schotland, vooral langs plekken waar legerbases zijn gevestigd. In 1963 steekt de groep over naar Duitsland en heeft een residentie in een club in Hannover. Vanuit daar gaat The Shel Carson Combo op tournee door Italië met zanger Colin Hicks, de broer van Tommy Steele. Alleen Vic Briggs besluit om terug te gaan naar Engeland. In Italië weken ze zich los van Hicks en krijgen Teddy Reno als nieuwe manager. Reno is tevens echtgenoot van de populaire Italiaanse zangeres Rita Pavone. Hier verandert de groep de naam in I Rokes. 'I' is Italiaans voor 'The' en dus kennen wij ze vooral als The Rokes. De band scoort een paar enorme hits in Italië met vertalingen van populaire Engelse beatnummers. In de zomer van 1966 schrijft Shel Shapiro samen met Italiaan Mogol een nummer dat aanvankelijk een b-kant dreigt te worden: 'Piangi Con Me'. Twee maanden nadat de eerste versie van The Rokes is uitgebracht, neemt The Skope haar versie op van het nummer maar dan met een zelf geschreven Engelse tekst: 'Be Mine Again'. Oorspronkelijk betekent 'Piangi Con Me' zoiets als 'huil met mij', maar van die titel is in 'Be Mine Again' niets terug te vinden. Evenmin de Engelse vertaling van The Rokes zélf. In 1967 herschrijft Shapiro 'Piangi Con Me' met Michael Julien, een songschrijver uit de stal van Dick James Music. Het resultaat is 'Live For Today' en is in eerste instantie een grote hit voor The Rokes. In Engeland wordt het door Living Daylights op de plaat gezet en dan krijgen P.F. Sloan en Steve Barri in Amerika lucht van het nummer. Zij brengen het uit met de Amerikaanse band The Grass Roots. Als The Rokes in 1970 uit elkaar valt, heeft de groep wereldwijd maar liefst vijf miljoen platen verkocht.
Overigens is het vertalen/hertalen niet helemaal vreemd bij het nummer. Er verschijnt ook een versie met een Spaanse tekst en binnen het Italiaans wordt de melodie vaak aangewend voor een andere tekst. Wat in tact blijft is het 'Sha La La La La'-refreintje dat verdacht veel lijkt op 'I Count The Tears' van The Drifters. Volgens Rokes-lid Bobby Posner dom toeval en de belanghebbenden van het nummer van The Drifters zullen nimmer actie ondernemen.
In de volgende aflevering ga ik schrijven over het eenmalige succes voor Count Five, toevallig ook de nummer vijf in de Gele Bak Top 100.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten