Ben ik eerst nog van plan om vier afleveringen van de 'Singles round-up' te 'knallen', komt opeens dit idee voorbij? Een verhaal dat begint als de plaat in 1985 uitkomt en vervolgens een grote sprong maakt naar 1997 en 1998. Over de jaren voordat ieder huis is uitgerust met een internetconnectie en ik mijn kennis nog moet verschaffen door boeken te lezen en mijn oren open te houden. Dit alles naar aanleiding van de aanschaf van 'The Love Parade' van gisteren hoewel blijkt dat ik het nummer al langere tijd op vinyl heb, maar dan niet als de felbegeerde single. Ik ga snel beginnen want, oef, The Dream Academy haalt niet een paar herinneringen naar boven. Ik begin het verhaal uiteraard in 1985 als ik een knaap ben van tien jaar oud.
Terwijl ik dit schrijf, geniet ik intens van mijn zwarte Douwe Egberts zonder externe toevoegingen. Als ik tien jaar oud ben, begin ik met koffie drinken. Mijn ouders staan niet te juichen maar als je ervaring hebt met drie identieke 'dwarskoppen' dan moet je op het laatst wel zwichten. Ik mag wel eens het laatste slokje hebben uit het kopje van mijn moeder en dat is hoe ik leer om koffie te waarderen. Uiteraard wel met koffiemelk! Ik geloof dat mijn moeder ook suiker gebruikt, maar ik heb in het begin melk én suiker in de koffie. Ik moet nu niet denken aan koffiemelk. Suiker overleef ik nog wel. In 1985 maak ik dus de overstap van ranja naar koffie voor de rustmomenten gedurende de dag. Zoals gezegd staan mijn ouders niet te trappelen om mij Douwe Egberts te voeden en ook mijn broers doen een duit in het zakje. 'Moet je hier luisteren, Gerrit', kan ik mijn broer nog horen zeggen. 'The children all drank lemonade'. Ik denk dat ik ter plekke besluit dat ik het nummer niet leuk vind. Er is me dan ook niet bijgebleven wie de uitvoerende artiest of groep is. Na een paar weken Tipparade verdwijnt de plaat overigens ook helemaal uit gezichtsveld. Gewoon één van de vele jaren tachtig-plaatjes welke het nooit heeft gehaald in ons land.
Dan wordt het opeens 'toekomstmuziek' in 'Het zilveren goud'. Het is eind 1997 dat ik kennis maak met een Nederlandse top tien-hit. Het heeft een nummer uit de jaren tachtig gesampled, maar ja... hoe wil je in 1997 ontdekken welke plaat dat is? 'Sunchyme' van Dario G. heeft een specifieke herinnering voor mij. Het moet begin december 1997 zijn geweest. Ik 'scharrel' op dat moment met S. Nee, ik ga haar naam niet noemen. Opnieuw een soort 'allemansvriendin' en één van hen heeft iets van thuiswerk aangenomen. Omdat hij zelf niet de tijd wil vrijmaken, heeft hij S. gevraagd om hem te helpen. Ofwel: Het werk voor hem te doen. Omdat ik ben blijven 'crashen' bij S. na een wilde nacht in Sneek ga ik mee naar het huis van de vriend. Met TMF op de achtergrond doen we het werk. Volgens mij was het folders vouwen? De hits van de dag komen voorbij en daar hoort ook 'Sunchyme' bij. De nummer 1 op dat moment is 'Alane' van Wes en dat vindt S. dan weer leuk. De vriend gaat ons trakteren op pizza en S. heeft gevraagd om extra kaas. Als de pizza's arriveren, blijkt er geen extra kaas op te zitten. De vriend gooit een paar plakken Goudse erop en schuift het voor een minuut in de oven. Even later neem ik een hap en krult een stuk kaas om mijn bovenlip. Dat doet pijn! Inmiddels lijkt het te zijn hersteld maar het plekje blijft nog jaren lang berucht bij het scheren van de snor. Even een verkeerde beweging en het bloedt als een rund!
Tot mijn tevredenheid ontdek ik dat 'Sunchyme' al in de Top 40 staat als ik betrokken ben bij de kraak van de ADM en zo wordt het als ware mijn 'volkslied'. Ik woon inmiddels een dikke maand in Mossley als ik de markthal van het nabijgelegen Ashton-under-Lyne ontdek met het leuke platenzaakje. Het is de eerste en laatste keer dat ik op de fiets naar Ashton ben geweest. Het is immers beide keren vier kilometer tegen een heuvel op lopen en vervolgens met de voeten van de pedalen recht naar beneden. Dat kun je net zo gemakkelijk met de trein doen. Het is de dag dat een 'companion' gazpacho heeft gemaakt waarvan ik gulzig heb gegeten. Later die middag krijg ik een dorstaanval in een supermarkt en drink ter plekke een fles prik leeg en reken de lege fles af bij de kassa. Maar... dit zijn allemaal verhalen voor over een paar maanden! De platenwinkel in Ashton heeft ook verschillende 'black label jukebox singles' en 'Sunchyme' is daar eentje van. Terug in Mossley draai ik de plaat en opeens weet ik het: Dit is de laatste week in Mossley en ik ga terug naar de ADM! Het is ook het grote verhaal als ik voor de eerste maal de Tollemache Arms binnenstap en daar zullen ze me nooit meer geloven als ik zeg dat ik weg ga. Wamt ja... lang verhaal in het kort... ik ga nóóit terug naar de ADM! En ik blijf tot half oktober 1999 in Mossley wonen.
Begin 2001 ga ik nog even terug naar Mossley tijdens de 'Monstertocht' (Tuk-Mossley-Tuk per fiets). Ik heb het de vorige avond erg bont gemaakt in de Tollemache Arms en wordt verplicht om vandaag een muur te witten in de oude keuken. Ik weiger en ga mijn kamer opruimen. 's Middags vertrek ik uit Mossley om nooit weer terug te komen. Tijdens het opruimen zet ik de radio aan en daar hoor ik het 'origineel' dat is gesampled door Dario G. Net op het moment dat de presentator ons vertelt om welk nummer het gaat, begint de radio te storen. Ik mag het niet weten! Eind 2001 ontdek ik het als ik in York in een boekenwinkel ben. Ik zie een boek met covers en samples en herinner me Dario G. Dan ontdek ik dat het 'Life In A Northern Town' van The Dream Academy is, een titel die ik uit het 'Hitdossier' ken. In de volgende aflevering van 'Honderd achteruit' ga ik het over mijn Top 100-lijsten hebben en daar is The Dream Academy altijd present in de latere jaren. Niet altijd in de top tien of top twintig maar altijd bij de honderd meest favoriete platen.
In 2013 begin ik met 'The Vinyl Countdown' op de radio en dit valt samen met een enorme leuke partij platen die ik tegenkom bij een inbrengwinkel. Alvorens ik los ga in de singles koop ik eerst een stapel elpees en daarbij zit ook het album van The Dream Academy. De single kom ik een paar jaar later tegen. Als je het origineel hebt, wil je je tanden niet meer zetten in de 'remix' van Dario G. en hoewel The Dream Academy geen bal heeft te maken met de ADM is het origineel inmiddels het 'volkslied' geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten