Singles round-up: september 4

De singles van Mark zijn vanmiddag binnengekomen en deze komen volgende maand aan bod in de 'Singles round-up'. Het zijn er maar liefst eenenveertig als ik ze goed heb geteld. Bovendien verwacht ik elk moment een splinternieuwe release van LRK en dat zou het totaal op 42 brengen. Dat is weer ietsje handiger te delen. Ik maak nu gewoon de singles van deze maand verder af en ga wellicht later vanavond nog even een paar uit de partij van Mark een draaibeurt geven. Komende zaterdag ga ik ze allemaal draaien in 'Do The 45'. In de laatste twee delen van de singles van zondag zitten ook de beide singles die ik op donderdag 1 september in Dwingeloo heb gekocht. Tot zover ik kan beoordelen uit de twee vorige afleveringen (en de eerste editie met 'nieuwe' Blauwe Bak-singles) heb ik wel genoeg om vrijdag een 'Eindstreep' te kunnen doen. De Week Spot gaat waarschijnlijk wel eentje uit de greep van Mark worden. Er zit een plaatje bij dat me oprecht heeft vertroeteld de afgelopen weken en deze kan niet langer wachten. Nu eerst de volgende acht 'algemene' singles: Zeven uit Meppel en eentje uit Dwingeloo.

* The Pointer Sisters- Wang Dang Doodle (NL, Blue Thumb, 1973)
Dit mopje van Willie Dixon kennen we in Nederland eveneens van Livin' Blues maar ook deze van de gezusters mag er zijn. Het stamt uit de vroege periode van 'Yes We Can Can', een plaat die ooit nog wel in de Blauwe Bak heeft gestaan. Dat gaat niet lukken met deze, daarvoor is het teveel bluesrock maar dan met de attractieve zang van de Pointers. Nu hoorde 'Yes We Can Can' ook niet echt in de Blauwe Bak om te beginnen, maar ik was zo blij dat ik eindelijk de single had gevonden. 'Wang Dang Doodle' is een lekkere stamper en goed voor een feestje op een zondagavond.

* Cliff Richard- Congratulations (NL, Columbia, 1968)
* Cliff Richard- Silvery Rain (Duitsland, Columbia, 1971)
Gefeliciteerd! Eindelijk eens een fraai exemplaar gevonden met een complete fotohoes, ook al moet ik bekennen dat mijn meest recente niet echt bar slecht was. De hoes wordt ontsierd door een cijfer met viltstift en de plaat mist het 'hartje', maar verder is die nog goed genoeg voor in de jukebox. Voor een euro hoef ik niet lang na te denken. Het nummer dat eigenlijk het Songfestival in 1968 had moeten winnen, ware het niet dat er een lobby aan de gang was om Spanje op de kaart te zetten ten bate van het toerisme. En zo wint Massiel dat jaar met 'La La La' dat qua tekst nog een laag dieper het afvoerputje in gaat. 'Silvery Rain' is zelfs een maxi-single maar dat ontdek je pas als je het hoesje omdraait en de labels bekijkt. Het heeft twee nummers op de b-kant. Overigens is de naam 'maxi-single' ook pas eind 1971 geïntroduceerd met de Maxigold-serie van Island en als eerste met de maxi-single van Spencer Davis Group. 'Silvery Rain' is van de hand van Hank Marvin en begint onheilspellend. En dan? Het intro is al interessant voor een gevestigde artiest als Cliff. Licht-psychedelische tonen en de opzet van 'The Day I Met Marie' met akoestische coupletten en de volledige Shadows in het refrein. Maar dan iets verfijnder. Eigenlijk best een hele leuke single!

* Righeira- Vamos A La Playa (NL, Ariola, 1983)
Onze dealer heeft meerdere exemplaren liggen van 'Like A Mountain' van Soulsister. Twee met verschillende fotohoesjes en volgens mij ben ik op zoek naar de remix. Dat is tenslotte deze en die ligt nóg een keer in Meppel. Toch heb ik deze al uitgezocht en doe geen vergelijkend onderzoek. Als ik dat had gedaan? Dan had ik nog altijd niet Righeira in de bakken gehad. Deze single is per abuis in dit hoesje terecht gekomen en is het soort van oorwurm die ik niet direct zou kopen. Nu hij voor me ligt, ben ik er wel content mee.

* Rubettes- Foe-Dee-O-Dee (België, State, 1975)
Nou nou, het is wel een gouden greep geweest afgelopen zondag. Ik ben nog niet één plaat tegengekomen waarvan ik zoiets heb van 'mwah'. Ook 'Foe-Dee-O-Dee' mag er zijn. The Rubettes heeft 'Sugar Baby Love' van zich afgeschud en komt met deze stevige rocker. Doet in niets onder voor het werk van Mud. Het kan nog lastig worden om vrijdag tien te kiezen!

* Frank Sinatra- Summer Wind (NL, Reprise, 1966)
Ik verbaas me nu pas over de achterkant van het hoesje. Ik zie namelijk allemaal EMI-label designs staan plus de tekst 'Pathé Marconi. Dat lijkt me onwaarschijnlijk want Reprise wordt dan via Negram en in Frankrijk via Vogue gevoerd. Dan voel ik in het plastic hoesje en zie dat ik een 'twee-voor-de-prijs-van-een' heb. Het Pathé Marconi komt van het lege hoesje van 'I Love You, You Love Me' van Anthony Quinn. Die heb ik ooit wel gehad in een Duitse persing? Als dat zo is dan heeft deze ook meteen onderdak gekregen. 'Summer Wind' is in ons land de opvolger van 'Strangers In The Night' en hoort een achterkant te hebben met recente albums. Dat stuk ontbreekt. Enfin, de plaat ziet er niet slecht uit. Klinkt ook niet slecht buiten dat ik geen harde krijg van Ol' Blue Eyes. Hij was té leuk om in Dwingeloo achter te blijven.

* Sister Sledge- He's Just A Runaway (NL, Atlantic, 1981)
Narada Michael Walden mag zich even Giorgio Moroder wanen in deze productie. Dit is zo'n plaatje waarvan ik me lange tijd niet realiseer hoe goed ik het eigenlijk vind. Als ik tot deze ontdekking kom, volgt de schok: Ik heb de single niet. Terwijl ik een paar jaar geleden nog flink heb lopen shoppen qua Sister Sledge (vooral voor 'Love Don't You Go Through No Changes On Me'), maar mijn gebeden zijn verhoord en ik vind de plaat op zondagmiddag op een onchristelijke zondagmiddag met Oktoberfest-taferelen op het Prinsenplein.

* Slade- How Does It Feel (NL, Polydor, 1974)
Het is bijna twee jaar geleden als we op Wolfman Radio een marathonuitzending doen. Ik heb dit jaar nog niemand gehoord over een marathon en durf zelf geen harde afspraken te maken voor de nabije toekomst. Twee jaar geleden staat Specialized in het teken van de glamrock en natuurlijk levert dat veel Slade op. Op een bepaald ogenblik vragen we ons af wat de beste Slade-song is. Ik heb persoonlijk erg veel met 'Far Far Away', maar dat kan niet op applaus rekenen van enkele mensen. Tenslotte wordt het 'How Does It Feel' en daar ben ik het inmiddels wel mee eens. Immers... beide nummers komen uit de film 'Slade In Flame' die ik vorig jaar eens heb gezien. Helaas zonder ondertiteling want door het accent van de heren meen ik dat ik 'iets' heb gemist maar het is zonder meer een muziekfilm-klassieker en zowel 'Far Far Away' als 'How Does It Feel' hebben een prominente plek in de rolprent.