Heb ik erger voorkomen? Er zijn in eerste instantie twee gebeurtenissen die ik het de schuld geef. Ten eerste heb ik donderdag mijn moeder bezocht terwijl deze een longontsteking heeft. Als ik bij haar vandaan naar de bushalte loop, zit ik in een plensbui. Omdat het 's ochtends niet bepaald koud is en ik met de bus en trein ga reizen, heb ik een bodywarmer over een hoodie aangetrokken. De eerste droogt al snel als ik in de bus zit. De mouwen van de hoodie voelen vrijdagmorgen nog altijd wat klam aan. Hoe dan ook: Ik word wakker met spierpijn in mijn knieën. Omdat de koffie en het ontbijt me goed smaakt, trek ik de kleren aan en fiets naar Steenwijk. Dat is al een zware bevalling. Ik heb tegenwind maar heb het gevoel dat iets anders me belet om snelheid te maken. Eenmaal op het bedrijf voel ik dat het mis is. De sigaar smaakt me niet en mijn knieën voelen aan alsof ze elk moment kunnen bezwijken. Ik heb me ter plekke ziek gemeld en drink eerst een ijskoude milkshake. Dat is al een indicatie... Bij de winkel sla ik vooral vitamines in. Hoewel ik in de nacht geen gebrek aan slaap heb gehad, kruip ik lekker onder de wol als ik thuis kom. Een paar uur later krijg ik trek in eten. En vanaf dat moment? Een beetje ziek in het hoofd en lamlendig in de benen, maar ik eet lekker mét smaak en ik hou alles binnen. Als ik écht ziek ben, lust ik ook geen koffie. Nu drink ik vrolijk koffie en ook dat smaakt uitstekend. De stem is wonderwel ook goed zodat ik gisteravond nog een radioshow heb gedaan. Ik zou ontzettend graag warm willen douchen en dat moet binnenkort ook even gebeuren, alleen... zit ik helemaal door de shampoo heen en ben ik dat steeds vergeten bij winkelbezoeken. Ik zal dus nog even 'smerig' naar Havelte moeten. Daarvoor moet ik even een droge periode inboeken. Alleen het publiceren op Soul-xotica is er gisteren bij ingeschoten en dus trap ik vandaag af met de nummer drie uit de Gele Bak Top 100 van dit jaar: 'Hunting High And Low' van A-Ha uit 1986.
Ik geloof dat als je 47 jaar bent dat je jezelf mag rekenen tot de videoclip-generatie. Natuurlijk zijn er al speelse clips in de jaren zestig en zeventig. In dat geval denk ik bijvoorbeeld aan 'Love Is All' van Roger Glover. Met de komst van MTV gaat de video een steeds grotere rol spelen. Ook volgen er protesten. Ik kan me iets herinneren met Peter Gabriel terwijl die in de late jaren tachtig en vroege jaren negentig een paar uitzonderlijk creatieve video's heeft voortgebracht bij zijn hits. Het is in 1985 als ik de videoclip zie van een 'nieuwe' Scandinavische band. Een jong meisje in een cafetaria dat zit weg te dromen boven een stripboekje. Opeens wordt ze letterlijk meegesleurd in het verhaal en gooit de medewerkster van het etablissement het boekje in de prullenbak. A-Ha brengt een 'fris' geluid dat helemaal in de jaren tachtig past. Een sterke popsong met een overvloed aan synthesizers. Als ik me niet vergis, is mijn volgende broer ook meteen 'fan' en koopt de platen van het gezelschap. De radio staat vijf dagen per week op 3 (met uitzondering van zondag en de dag dat de EO uitzendt) en je kan in de jaren 1985-86 niet om A-Ha heen. Ik mag met name 'Hunting High And Low' graag horen en toch duurt het pas tot maart 2022 eer ik de single in de verzameling heb. Het weerzien met de plaat is erg fijn en heeft ervoor gezorgd dat die op drie in de Gele Bak Top 100 is gekomen.
Ik heb de band tot nu toe aangeduid als Scandinavisch omdat ik zit te twijfelen tussen Zweden en Noorwegen of wellicht een mix tussen beide. A-Ha is toch echt een Noorse band. Leadzanger Morten Harket, gitarist Paul Waaktaar-Savoy, en toetsenist, zanger en gitarist Magne Furuholmen vormen de vaste kern van de band die in 1982 in Oslo is opgericht. De band heeft meteen grote ambities en ziet het niet zitten om vanuit het geïsoleerde Noorwegen te opereren. Het trio maakt de oversteek naar Londen. Daar zoeken ze zelf naar professionals die ze verder kan helpen. Ze komen terecht bij producent en muzikant John Ratcliff. Deze heeft een 'Space Invaders'-speelautomaat in zijn studio en dat weegt mee in het besluit. Ratcliff stelt de mannen voor aan Terry Slater. Slater en Ratcliff vormen het TJ Management waarbij John zich bezig zal houden met de opnames. Slater is belast met het zakelijke aspect en is verantwoordelijk voor de platendeal met Warner Bros. in Los Angeles. Het succes van de band begint dan ook in Amerika. Ze treden op in het nog altijd populaire muziekprogramma 'Soul Train' en de videoclip met het 'rotoscoping'-effect doet de rest. Het eerste album heet 'Hunting High And Low' en is een groot succes. In 1986 wordt het spoedig gevolgd door 'Scoundrel Days' terwijl de groep niet uit de hitparade is te meppen met haar aanstekelijke singles.
De groep is op een bepaald moment zó groot dat het zelfs het titelnummer van de James Bond-film 'The Living Daylights' mag vertolken. Toch raak ik de band op een bepaald moment kwijt. In 1990 is het de cover van 'Crying In The Rain' die de band terug brengt voor mij. Dankzij mijn broer zal ik een paar jaar later de cd-single krijgen en sinds 2016 heb ik het eveneens op single. Daarna breekt de grunge-explosie los en is A-Ha opeens erg gedateerd. In het begin van de nieuwe eeuw draai ik regelmatig 'The Sun Always Shines On TV' tijdens avonden in De Buze omdat het nummer winterse herinneringen uit de jaren tachtig naar boven haalt. Als ik de mogelijkheid heb om de video van 'Take On Me' te zien, wend ik mijn hoofd geen seconde af en probeer nieuwe aspecten te ontdekken. Dan zet ik het cassettebandje op 'fast forward' en kom ik uit in eind 2017. Ik zie in de digitale database (waar ik de muziek voor 'Tuesday Night Music Club' en 'Afterglow' vandaan haal) het album 'Summer Solstice', ofwel: De MTV Unplugged-opnames van de band met een orkest in plaats van de synthesizers. Het is eveneens een tijd dat meer jaren tachtig-artiesten en groepen 'klassieke' opnames maken van de oude hits maar nergens 'werkt' het zo goed als bij A-Ha. Het maakt dat ik eveneens ga terug grijpen naar oudere singles van de groep waar ik eerder niet een hele hoge pet van op heb. Ik vind het nog altijd een lust om naar Morten's huilerige stem te luisteren en ontdek steeds meer elementen in de muziek die me eerder niet zijn opgevallen. Conclusie: A-Ha en haar team laat niets aan toeval over. Iedere klank is zorgvuldig bedacht en past in het concept zonder dat het mechanisch of voorspelbaar wordt.
'Hunting High And Low' piekt in de Nationale Hitparade op negen. In de Top 40 komt het niet verder dan een vijftiende plek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten