We zijn jaren lang 'buren' van elkaar geweest. Vanaf 2013 grenst de reggae- en dub-show van collega Lee aan mijn 'Do The 45' op de zaterdagmiddag. Het is voor mij jaren lang een aangename manier van wakker worden. Tussen 1 en 3 's middags de eerste muziek van de dag tot mij nemen met ontspannen en soms lome reggae en dub en dan zelf twee uurtjes soul de de stream op te knallen. Begin 2017 begin ik steeds meer nodig te zijn op het werk en wil ik zelf ook meer uren maken. De keuze is niet zo moeilijk. Ik ben bij tijd en wijle de zaterdagmiddag helemaal zat omdat ik de uren ook elders zou kunnen besteden. Dan denk ik voornamelijk aan bezoeken aan rommelmarkt of kringloopwinkel. Ik besluit 'Do The 45 te verplaatsen naar de zaterdagavond en mezelf aan te bieden om op zaterdag te werken. Sindsdien moet ik de show grotendeels missen. In Meppel zet ik zaterdagmiddag om 13.00 uur nog wel eens de computer aan als ik veel post moet sorteren, in Steenwijk ben ik vaak al onderweg met de post als Lee moet beginnen. Ook vermoed ik dat er geen speakers zijn aangesloten in Steenwijk. Vorige week zaterdag was ik echter in de gelegenheid om te luisteren. Moe, maar voldaan, van de fietstocht van vrijdag is een gepland telefoongesprek met mijn moeder praktisch het enige dat ik voor zaterdag op het programma heb. Daarbij kan ik wel een poepje reggae gebruiken en schakel ik in om naar mijn collega te luisteren. Dat heeft onder meer deze aflevering van 'Hier en nu' geïnspireerd.
We noemen het 'banter' in de chatroom. Zowel 'on-air' als 'off-air' vraag ik mezelf regelmatig af waarom we geen shows hebben zaterdag overdag en dat we heel goed een reggaeshow zouden kunnen gebruiken voor dat tijdstip. De waarheid is dat Lee de show al bijna tien jaar doet op dit tijdstip en zelfs een uurtje heeft uitgebreid. Zoals zijn meeste shows hangt het aan elkaar van de 'features' en daarnaast kan ik ook in september 2022 rekenen op een hoop UB40 en Culture, alsook andere grote favorieten van Lee. Hij kondigt aan dat eind volgende week (in het 'nu': Afgelopen vrijdag) het nieuwe album van Stick Figure gaat verschijnen. Hij heeft al kennis gemaakt emt een single waarop de gerespecteerde reggae-zanger Barrington Levy mee doet en bereidt ons voor op een kippenvel-ervaring. Ik verzoek 'Soul Of The World', de genoemde single, meteen voor 'Tuesday Night Music Club' en deze heb ik vorige week gedraaid. Hoewel het nieuwe album pas is verschenen, heb ik nog geen toegang tot het album. Misschien dat het al op Youtube staat maar ik wacht gerust even totdat ik een betere geluidskwaliteit heb. Intussen leer ik stukje bij beetje het oudere werk van Stick Figure kennen en vind ik het de moeite waard om deze man eens in het zonnetje te zetten.
Een man? Ja, Stick Figure heeft net zo'n constructie als het Zweedse Dungen (waar ik een grote fan van ben geweest). Aanvankelijk een eenmansproject totdat er 'live' moet worden opgetreden en een band wordt geformeerd. De albums worden echter stuk voor stuk compleet ingezongen en gespeeld door één man. Hij heet Scott Woodruff. Een jongeman uit de staat Massachusetts welke tegenwoordig huis houdt in het zuiden van Californië. Op negenjarige leeftijd is Woodruff al helemaal bevangen door de reggaemuziek en begint hij zichzelf wegwijs te maken op verschillende muziekinstrumenten. Hij wordt daarbij beïnvloed door Keller Williams. De laatste creëert zijn muziek aan de hand van loops en bouwt zo laagje op laagje totdat er een volledig bandgeluid ontstaat. Scott gaat op eenzelfde manier aan de slag en levert in 2007 zijn eerste werk af. Hij start daarvoor het Ruffwood-label dat tot nu toe alle platen van Stick Figure heeft uitgebracht. In 2012 maakt hij het album 'Burial Ground' en dan merkt hij dat hij een band nodig heeft om het werk op de bühne uit te voeren. KBong, Kevin Offizer, Tommy Sullman en Johnny Cosmic vormen het muzikale deel van de band, maar ook Cocoa mag niet onvermeld blijven. Cocoa is een herdershond die mee gaat op tournee en vaak op het podium is te vinden.
Waar Dungen is gegroeid van eenmansproject via jamsessie-gezelschap naar een volledige band, daar is de band Stick Figure nog altijd het geesteskind van Woodruff en het voert uit wat hij in de studio heeft gemaakt. Voor wat betreft de zang heeft hij vertrouwen en respect opgebouwd in de reegae-scene en doen grote namen als Barrington Levy, Collie Buddz en Slightly Stoopid mee op zijn platen. Levy is zo gezegd van de partij op het schitterende 'Soul Of The World'. Overigens heb ik vanmiddag ongemerkt ook een track van het nieuwe album gedraaid in 'Tuesday Night Music Club'. Hoewel 'Paradise' vorig jaar op 11 juni als single is gepresenteerd, maakt het deel uit van de lijst op het hagelnieuwe album 'Wisdom'. Ik blijk 'World On Fire' in 2019 ook al een (paar) keer te hebben gedraaid in mijn shows en toch is de naam Stick Figure niet blijven hangen. Ik ben intussen het andere werk van Stick Figure aan het ontdekken waarbij het album 'Prince Fatty Presents Fire & Stone' erg interessant klinkt. Het is een remix-album van numemrs van 'Set In Stone' en 'World On Fire' en dat klinkt bij vlagen erg authentiek en alsof het van een obscure Trojan-plaat uit de vroege jaren zeventig kon stammen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten