Heel veel nieuws aan het singles-front? Valt wel mee! Vorige week kreeg ik een verzoek om invoerrechten te betalen ten behoeve van een cd. Omdat ik geen cd heb besteld, ben ik wel benieuwd naar wie me een cd zou sturen en heb dus de kosten betaald. Wat blijkt? Het is het verloren gewaande pakket met de oorspronkelijke Bobby Harden & The Soulful Saints. Weer een nieuw record want dit pakket is drie maanden onderweg geweest. Ik moet nu maar zien om deze drie singles kwijt te raken. In geval van Bobby Harden en Carlton Jumel Smith voorzie ik geen problemen. Sean Oliver kan een stukje lastiger worden? Enfin, ik ben weer 'een slechte ervaring' armer en zal voortaan voor aangetekend kiezen als het niet veel duurder is. Verder heb ik vanmorgen een fiks geldbedrag overgemaakt aan Mark voor een volgend pakket. Verder ben ik vandaag op bezoek geweest bij mijn moeder en had bijna een single gekocht. Ik heb de laatste keer vanuit de bus gezien dat er een inbrengwinkel zit aan de Jousterkade. Het valt echter zwaar tegen en ik heb even staan dralen met 'Telegram Sam' van T.Rex in mijn handen. Ik vind drie euro toch een beetje gortig en zet hem terug. Er is dus geen gezelschap voor de twee singles van twee weken geleden, maar ik wacht geduldig af. Bij een 'Singles round-up' over 'algemene' singles mag dat duo komen opdraven. Nu eerst de zes meest recente aanwinsten voor de Blauwe Bak.
* Black Smoke Band- I'll Keep Searching (UK, Epsilon, 1977, re: 2022)
Het Epsilon-label van de Engelse dj Yann Vatiste blijft met verrassende onuitgebrachte opnames komen. Ditmaal de eer aan Black Smoke Band, een soul/funk-gezelschap uit Dunn in North Carolina. In 1977 hebben ze dit 'I'll Keep Searching' aan de magneetband toevertrouwd maar het is nimmer tot een release gekomen. Tot nu toe. Ik ben een trouwe klant geworden van Epsilon hoewel ik her en der wel eens een release heb overgeslagen. Het duo van Kenyatta van een jaar geleden ligt nog vers in het geheugen en Black Smoke Band valt voor mij in dezelfde categorie. Ook hier kun je horen dat de leden ambitieus zijn en een zo professioneel mogelijk klinkende opname willen vervaardigen. Toch schiet het her en der tekort en dat maakt dat het onweerstaanbaar is. Net zoals bij Kenyatta is hier eveneens sprake van een 'open productie'. Waar funk snel zompig wil klinken, daar kun je hier bijna ieder instrument benoemen en heeft het een eigen plek in het totaalgeluid gekregen. Niets ten nadele van overige Epsilon-uitgaven, maar het is voor het eerst sinds Kenyatta dat ik weer enthousiast word van een plaat.
* Roy Hamilton- My Peaceful Forest (UK, Izipho Soul, 196?, re: 2022)
Patrick is niet alleen eigenaar van Izipho Soul, maar in de eerste plaats een dj en verzamelaar. Als 'My Peaceful Forest' in 2009 op cd verschijnt, is hij in alle staten. Hij moet het zijn soul-vrienden en collega's laten horen, maar ja... er is één probleem. Cd's zijn 'not done' in de wereld van de Northern Soul, ook al is de opname nooit op vinyl uitgebracht. Nu hij zijn Izipho Soul-label bestiert, heeft hij het voor elkaar gekregen om deze en en andere onuitgebrachte opname te kunnen uitbrengen. Met alle respect naar de beste man maar ik deel het enthousiasme voor Roy Hamilton nog niet helemaal. Wellicht dat het nog moet groeien, maar ik vind het nummer in ieder geval té lang. Het gaat vier-en-een-halve minuut door terwijl het mopje na twee minuten al klaar is. 'Don't Let Me Know' van Charlie Thomas is iets interessanter in mijn beleving. De twee hebben overeen dat het beide producties zijn van Bill Haney.
* Vasti Jackson- I'm Still In Love With You (UK, Izipho Soul, 2016, re: 2022)
Izipho's komen vrijwel nooit alleen en dat is ook hier het geval. De tweede schijf is meer recent. Vasti Jackson is een muzikant die zich beweegt in de bluesy soul of de soulvolle blues. 'I'm Still In Love With You' is een prachtig eerbetoon aan een onsterfelijke liefde voor een bepaalde persoon en heeft, net als bijvoorbeeld Gregg Jackson, de potentie om uit te groeien tot een favoriet voor mij. Ik geef het gerust nog een paar draaibeurten. Vervelend is het allerminst!
* Bobby Harden & The Soulful Saints- Feels So Good (US, Dala, 2022)
De Week Spot van deze week en de eerste van drie die ik sinds vandaag dubbel heb.
* Sean Oliver- You And Me (UK, One World, 1997, re: 2021)
Ik heb het One World label leren kennen dankzij Michelle David en ben helemaal fan van de releases van Freedom Affair op het Engelse label. Ik heb getwijfeld bij een andere release op One World, maar dat is toch té jazzy voor de soul-collectie. Deze van Sean Oliver klinkt wel okay in mijn oren. Een beetje gedateerd maar wel lekker. Pas bij binnenkomst zie ik dat het nummer uit 1997 komt en dat verklaart alles. Het is poppy r&b zoals we dat uit die tijd kennen maar dan eigenlijk best wel lekker. Zo lekker dat ik het in de Blauwe Bak ga stoppen!
* Carlton Jumel Smith- Heaven In My Arms (Finland, Timmion, 2022)
Hoewel er de afgelopen jaren uitstekende releases bij zijn gekomen, beschouw ik 'This Is What Love Looks Like' nog altijd als één van de platen die er met kop en schouders uitsteekt. Eveneens één van de eerste redenen waarom ik meen dat we wederom in een 'golden era' van soul zijn terecht gekomen. Een authentiek geluid maar ver uit de buurt van de mainstream geworden Dap Kings-blazers en allerhande effecten om het als een mono-plaat uit de jaren zestig te doen klinken. Nee, het is terug naar de basis. Een goede band en een overtuigende zanger die vanuit zijn tenen kan zingen. Dan ben je bij Carlton Jumel Smith aan het goede adres. De man heeft in de afgelopen jaren voor verschillende labels platen gemaakt maar is nu weer helemaal terug op het Timmion-label met zijn begeleiders Cold Diamond & Mink. 'Heaven In My Arms' is minder opzwepend dan 'This Is What Love Looks Like', maar C.J. roert andermaal de krochten van zijn ziel aan voor de vertolking. Het is de eerste van een paar die het afgelopen jaar zijn uitgekomen en ik moet de andere titels ook nog eens mee pikken. Eens even kijken of Record Shack ze heeft want dat scheelt weer invoerkosten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten