Komende zaterdag is het slot van de 'labels-specials' in 'Do The 45'. Ik heb het gered! Het idee is om eens alle platen uit de Blauwe Bak te draaien om 'vergeten' platen naar boven te halen en ook beter ruimte te kunnen maken voor toekomstige aankopen. In chronologische volgorde van aankoop is iets dat ik een paar jaar geleden heb geprobeerd. De eerste jaren zijn dan nog wel lollig, maar met name in 2012 en 2013 gaat het 'diep' en behoorlijk obscuur voor de toevallige voorbijganger en bovendien zit ik uitzendingen achtereen alleen maar Northern Soul-klappers te draaien. Dat geeft geen voldoening en zo krijg ik in januari plots het idee om het op alfabetische volgorde van platenlabels te doen. Dat betekent méér een mix van stijlen en genres. Zaterdag zijn de laatste veertig platen aan bod met labels die met een W, Y en Z beginnen. Dat zijn er zevenendertig, de overige drie hebben geen duidelijk platenlabel. De Week Spot komt ná deze veertig singles alsook de 'Week Spot Carousel' en dan kunnen we weer terug naar 'normale' uitzendingen. De Week Spot van deze week is 'Wendy Is Gone' van Ronnie McNeir uit 1974.
Het plaatje staat in de zomer van 2016 op de pagina van Mark, maar dan ben ik er nog niet helemaal eerlijk aan toe. Een paar maanden geleden gebeurt het opnieuw en ook dan is de single binnen een paar minuten verkocht. Een zoektocht op Discogs leert me dat de plaat allesbehalve zeldzaam is en dat die voor een vriendelijke prijs op de kop is te tikken. Bovendien heeft de handelaar van 'On The Run' van The Accents eentje in de aanbieding en kan ik zo besparen op verzendkosten. De 'speciáls' in 'Do The 45' en de drukte met de 'Singles round-up' heeft ervoor gezorgd dat ik de plaat nog niet genoeg heb gedraaid, maar het mag beslist een Week Spot worden!
Lewis Ronald McNeir. Dat staat op mans' paspoort. Hij wordt op 14 december 1951 geboren in Camden in de AMerikaanse staat Alabama. Over zijn jeugd is weinig bekend en evenmin of hij zijn debuutplaatje vanuit de schoolbanken heeft opgenomen of dat hij dan de 'high school' al heeft verlaten. Hij is nog maar vijftien jaar oud als 'Sitting In My Class' uitkomt op De-To. Het plaatje doet in eerste instantie niets en wordt later massaal opgepikt door de Engelse Northern Soul-scene. Het blijft vijf jaar stil rondom de persoon van McNeir. Hij is inmiddels bevriend geraakt met voormalige Motown-ster Kim Weston en hij is haar muzikale begeleider op een single uit 1971 voor het Mikim-label. Een jaar later mag hij zelf een album maken voor RCA. Het is geen verkoopsucces en RCA ziet af van verdere samenwerking. In 1974 brengt hij voor de eerste maal 'Wendy Is Gone' uit op het Setting Sun-label. Dat trekt de aandacht van Barney Ales, voormalig vice-president van Motown en thans eigenaar van het Prodigal-label. Hij stelt McNeir in staat zijn single opnieuw uit te brengen met ditmaal betere distributiekanalen. In 1976 besluit Ales zich weer te melden bij zijn vorige werknemer en neemt McNeir op sleeptouw. Vanaf 1976 is zijn naam voor altijd verbonden aan Motown of aan Motown-gerelateerde projecten.
Toch werkt hij met méér artiesten samen. In 1981 krijgt hij een Grammy in de gospel-categorie voor zijn samenwerking met Rance Allen. Als Ian Levine in 1989 met zijn Motorcity-label begint, vooral een toevluchtsoord voor voormalige Motown-coryfeeën, is McNeir meteen van de partij. Hij wordt kort daarop de muzikale begeleider van The Four Tops en als Levi Stubbs in 1999 té zwak is om te blijven optreden, neemt Ronnie zijn plek in. Dat doet hij onderhand bijna twintig jaar.
De Week Spot ademt het beste van Detroit. Dat begint al met het 'knippen' van de vingers als in de meest klassieke Motown-hits. Verder heeft hij goed geluisterd naar de producties van Marvin Gaye. Als de laatste het had uitgevoerd, was het wellicht ook een veel grotere hit geworden dan in het geval van McNeir. De wereld heeft daarmee een ander eindeloos jaren zeventig-soumer gemist en dat zet ik met de Week Spot graag even recht. Ik noem in de inleiding 1974 als jaar van uitgifte, maar de gele Prodigal komt uit 1975. De vorige eigenaar, ene Vance Nolan, heeft op het label geschreven dat hij in juni 1975 eigenaar is geworden van het schijfje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten