Het voelt bijna 'nieuw' aan: Een bericht publiceren op zaterdagavond. Mijn Engelse collega's hebben vanavond uitgezonden vanaf het Specialive-festival in Reading en dus heb ik geen uitzending. Normaal gesproken ben ik nu halverwege de show, tenminste... zo lang als ik de label-specials doe en mijn collega nog geen aanstalten maakt om zijn oude 'slot' weer leven in te blazen. Ik heb vanmorgen post bezorgd in Steenwijk en het is best feestelijk met de uitgestoken vlaggen. Ik hoef echter niet in de binnenstad te zijn en hoef dus ook niet beslist over de kermis op de Markt. Ik geloof niet dat Steenwijk bevrijdingsdag op een andere manier heeft gevierd. Een paar jaar geleden had het nog wel eens een braderie en we hebben in De Buze nog eenmaal een eigen soort van bevrijdingsfestival gegeven. In de jaren negentig is het bijna een jaarlijks uitstapje naar Leeuwarden. Met uitzondering van 1997 ga ik dan vooral 's middags en 'ontdek' zo een paar 'onbekende' bands. In 2001 ga ik eveneens naar Leeuwarden en koop dan 'We're Only In It For The Money' van Frank Zappa op elpee. Dat het die dag mooi weer is geweest, blijkt wel uit deze schijf. Hij is vanaf dag 1 een beetje krom geweest. Twee jaar later ben ik op het bevrijdingsfestival in Zwolle, maar niet als bezoeker. Vijftien jaar geleden draai ik mijn enige vrijwillige dienst tijdens een bevrijdingsfestival.
Ik kom dan sinds een paar jaar in De Buze. Ik probeer meteen vrijwilliger te worden maar het jongerencentrum heeft dan een merkwaardige opvatting over het vrijwilligerschap. De doelgroep is mensen in de leeftijd tot 27 jaar en de vrijwilligers moeten eveneens van die leeftijd zijn. Tja, als je een kaartenbak vol jongeren hebt, dan zou ik ook zo hebben besloten. Het probleem met de Sweenwijker jongeren is echter dat de meeste vrijwilligers méér willen doen dan allen het RSG. Voor de vervolgstudies trekken ze naar de grote stad, gaan daar vaak ook wonen en bouwen aldaar een nieuwe sociale kring op. De motivatie om terug naar Steenwijk te gaan en een dienst in De Buze te draaien, zakt al snel. Met als gevolg dat De Buze in 2004 met de handen in het haar zit en me uiteindelijk toch nog vraagt om vrijwilliger te worden. In 2003 ben ik 'illegaal' vrijwilliger. Ik mag het niet vanwege de regels, maar de programmeur weet dat ik een 'goedkope kracht' ben. Ik breng een avond lang lege glazen vanuit de zaal naar de bar en doe dit voor drie consumptiemunten. Zijn eigen vrijwilligers behoeven vijf munten voor een enkele bardienst. Het bevrijdingsfestival drijft op vrijwilligers en het werft vooral mensen onder de jongerencentra. Zo word ik in 2003 door een kameraad gevraagd of ik 'mee wil gaan' naar het bevrijdingsfestival in Zwolle. Ach, waarom ook niet?
Het festival wordt dan nog gehouden op de Turfmarkt met enkele kleinere podia in het park. Ik weet niet hoe de rolverdeling tot stand komt, maar het is een feit dat het meest populaire podium een overschot heeft aan vrijwilligers. Dat is het podium waar wij, als jongerencentra, de meeste affiniteit mee hebben. Lokale en regionale bands met een eigen stijl en repertoire. Robert en ik worden samen naar een tentje in het park gestuurd waar we meteen een boodschap mee krijgen waar menig ander jaloers op is: We zijn 'vrij' gedurende de dag en hoeven pas te helpen als de 'headliner' gaat opbouwen. Bevrijdingsfestival Overijssel heeft warempel een eigen Wikipedia-pagina en daar probeer ik nog iets te vinden over 2003. De lijst van optredende artiesten is beknopt en ik zie dat Van Dik Hout op de 'mainstage' heeft gestaan. Is Ilse Delange dit jaar de rondreizende artiest? Het is in ieder geval een naam waar ik koud noch warm van word. Robert en ik hangen verveeld rond voor het grote podium. We kunnen niet 'los' gaan aan het bier omdat we vanavond dienst moeten draaien. Het vertier op het grote podium is niet echt aan ons besteed. De kleine tent, waar wij werken, gaat pas om zeven uur beginnen met de optredens. Lokale helden Da Skoda's treden later op de middag op op het 'alternatieve' podium. Het is dan stampend druk en helaas moet ik dit missen. Eén van de weinige optredens van de band in 2003 waar ik niet bij ben geweest. We krijgen een maaltijd in de tent terwijl Robert en ik onze eerste bijdrage nog moeten leveren aan het festival. Da Skoda's moeten die avond nog optreden in Rotterdam en ik wil dolgraag mee, maar ja...? Natuurlijk kan ik mijn plicht hier niet verzaken, maar enkele leden lijken opgelucht te zijn. 'No harsh feelings', ik heb het zelf veroorzaakt, maar ik ben flink in aanzien gedaald bij een paar leden van de band die me liever zien gaan dan komen bij concerten. Mijn dagen als 'roadie' zijn geteld.
Dan gaat eindelijk het programma beginnen in 'onze' tent. Ik gok dat Ralph Van Manen de eerste is. Het is in ieder geval een populaire Nederlandse gospel-zanger en Van Manen is de eerste die me te binnen schiet. Als tweede worden we getrakteerd op Daniël Lohues en zijn Louisiana Blues Club. Wij nemen plaats achter op het podium en hebben zo een geweldig uitzicht. Een prachtig optreden! Lohues wordt omringd door gekleurde Amerikanen en vertolkt de blues op zijn Drents. Ik heb niet veel met de blues, maar dit 'raakt' me echt. Neem daarbij de komische podium-act van Lohues en het feest is compleet. Hij trekt vóór een ogenschijnlijk eenvoudige gitaarsolo even een bruut gezicht en geeft halverwege de solo een knipoog. Bij gebrek aan foto-inspiratie een afbeelding van Lohues ten tijde van zijn Amerikaanse avontuur. Wij worden intussen ingefluisterd dat 'onze' band later is en dat de ombouw dus heel snel moet gebeuren. De band is Stuurbaard Bakkebaard. Een Brabantse groep die op dat moment erg gewild is in het clubcircuit. Ik verbaas me over de spullen die we naar het podium moeten brengen, het lijkt wel alsof ze aan het verhuizen zijn. Het optreden is onvergetelijk en ik ben op slag 'fan'. Dan moet de tent leeg en worden boven de sluisdeuren open gezet. Zo goed als kwaad proberen we de spullen zo snel mogelijk in de bus te krijgen. Later krijg ik een seintje van het meisje dat 'de leiding' heeft over ons als vrijwilligers. Ik word verwacht in de kleedkamer van Stuurbaard Bakkebaard. De mannen hebben een t-shirt voor mij met 'roadie'-vermelding. Ik zal het t-shirt in mei dragen als ik de band in Leeuwarden zie en dwing dan vervolgens een lift naar Steenwijk af. In september zie ik de band opnieuw tijdens een SP-manifestatie. Een paar jaar later speelt de band in De Buze, maar dan is voor mij de lol eraf.
Ze is al even ter sprake gekomen: Het meisje dat 'de leiding' heeft. Ik weet niet waar het aan ligt, maar ik ben rampzalig met het onthouden van meisjesnamen. Het doet voorkomen als ik in mijn leven een hele waslijst heb afgevinkt, maar niets is minder waar. Ik kan haar naam gewoon niet meer herinneren. (Drie uren na publicatie: Laura!!!) Het is geen liefde op het eerste gezicht, maar gedurende de dag ga ik haar steeds leuker vinden. We moeten al vroeg afscheid nemen om met de andere Buze-vrijwilligers mee naar Steenwijk te rijden en dan gebeurt het. ,,Aaah, jullie gaan toch nog niet weg?". Dát moment... Ik heb het terug in de bus, geloof ik, over niets anders gehad dan dát meisje. Het komt echter niet tot een tweede ontmoeting. Later praat ik met iemand die haar 'vaag' kent, maar ziet niet de prinses in haar die ik voor ogen heb. ,,Het is een lief meisje, maar ik zou er nog geen weekend mee willen kamperen", is zijn opvatting over mijn 'droomvrouw'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten