Singles round-up: mei 10

Zijn tien 'Singles round-up'-afleveringen in een maand wel eens eerder voor gekomen? Dat vroeg ik me gisteren af. Ik heb gewoon één maand aangeklikt en dat geeft tienmaal een 'Singles round-up'. Het is sowieso in maart 2016 het geval geweest en, ja, dat is een tijd waarin ik bijna dagelijks singles koop. Morgen aan mij de eer om een 'Eindstreep' samen te stellen uit deze hoeveelheid platen, maar eerst dan de laatste 'Singles round-up' van deze maand. De laatste zeven singles van de kringloopwinkel in Havelte Plannen voor volgende maand? Ik moet nog eens nodig langs de kringloopwinkels in Meppel en verder heb ik inmiddels ook alweer een fikse stapel opgebouwd bij Mark. We zullen het volgende maand wel zien. Nu de laatste zeven van deze maand.

* Nux Nemo- Hiroshima (België, Clip Records, 1987)
De overige singles van Nux Nemo staan wel op 45cat, maar deze niet. Ofwel: Daar heb ik persoonlijk verandering in gebracht door de plaat toe te voegen aan de bestaande discografie. Nux Nemo is het 'New Beat'-project van Jo Bogaerts en dat brengt in 1987 de eerste elpee uit van het genre. De titels worden gekenmerkt door een liefde voor de Oosterse wereld en de ietwat deprimerende beat van 'Hiroshima' wordt bijgestaan door een vrolijk kwetterende Chinese dame. Naar verluid heeft het in de Vlaamse Top 30 gestaan, maar in Havelte is het zonder meer een vreemde eend in de bijt.

* Papa San- Dancehall Good To We (NL, Munich, 1991)
Thuis staat de radio zes dagen per week op 3, met uitzondering van de dag dat de EO en VPRO uitzendt. Gelukkig zit Veronica op de woensdag op 2. De radio staat de helft van de tijd aan en hoewel ik zelf in die tijd meer interesse heb voor de klanken uit de jaren zestig en zeventig, pik ik wel geluiden mee die me bij blijven. 'Dancehall Good To We' is niet bepaald een grote hit geweest en ik heb het altijd beschouwd als een slap aftreksel van Beats International. Na 1991 hoor je hem nergens meer op de radio en toch heeft het een indruk achtergelaten in mijn geheugen. Nu ik de plaat na 27 jaar weer eens beluister, moet ik mijn eerdere kritiek bijstellen. Een lekker plaatje en vooral met deze temperaturen!

* Lawrence Reynolds- Jesus Is A Soul Man (NL, Warner Bros., 1970)
Het zal toch niet waar zijn? Ga ik een plaat voor de gospel-koffer vinden in Havelte? Nee, natuurlijk is dat onzin. Niet alle gospel komt automatisch in de gospel-koffer en bovendien hoeft niet iedere plaat over Jezus interessant te ze zijn. Bij Lawrence Reynolds heb ik echter goede hoop. En? Ik heb de single tweemaal achtereen gedraaid en heel sterk zitten twijfelen. Tuurlijk, het is geen soul, funk of disco. Toch heb ik ook Richie Havens' folky 'I'm On My Way' in die bak staan en dus zou Reynolds' countrypop dan niet kunnen? De tweede keer móet ik het besluit nemen en helaas... hóe leuk ik 'Jesus Is A Soul Man' ook vind, het gaat geen plek krijgen in de koffer. Deze gaan we over een maand zeker tegenkomen in de Gele Bak Top 100. Daarmee start ik op zaterdag 30 juni.

* Secret Service- L.A. Goodbye (Zweden, Sonet, 1981)
Ik heb eerst een associatie met de Engelse mod-band, maar dat is Secret Affair. Secret Service is echter ook geen onbekende. Ik heb, geloof ik, een andere single van deze Zweedse band en dat heeft me altijd goed gesmaakt. 'L.A. Goodbye' is van eenzelfde allure. Uitstekende melodieuze rock uit de vroege jaren tachtig. Het heeft echter alle schijn ervan dat de single in Engeland is geperst. Wellicht nog een voortvloeisel uit de jaren zestig toen Engeland ook Scandinavische export-singles vervaardigde?

* Teardrop Explodes- Colours Fly Away (UK, Mercury, 1981)
Ik ben bijna klaar met de 'Top 100 zomerlijsten' van Engeland. Straks na publicatie van beide berichten leg ik de laatste hand aan de Top 100 van 1966 en denk dat 1963 het eindpunt wordt, Hoewel... het is zó leuk om te doen dat ik gerust nog wel verder terug in de tijd wil. De Engelse hitparade bestaat immers sinds 1952. Als ik me niet vergis is deze single van Teardrop Explodes een Engelse hit in de zomer van 1981. Ik haal nog wel eens een paar bands door elkaar. Nick Heyward zit bij Haircut 100, maar wie zat er ook alweer bij The Teardrop Explodes? Ik had alleen maar een kijkje op het label hoeven nemen: Julian Cope. Later een eigenzinnige maar hoogstaande singer-songwriter en hij doet met The Teardrop Explodes zijn eerste vingeroefeningen. 'Colours Fly Away' is één van de hoogtepunten van de band.

* Virginia Wolf- Action (UK, Creole, 1982)
Van de Britse art-rock naar de Britse hardrock. Het kan in de 'Singles round-up'. Virginia Wolf is een Engelse band welke van 1977 tot 1987 actief is en twee albums maakt. Drummer van Virginia Wolf is Jason Bonham, de zoon van wijlen Led Zeppelin-drummer John Bonham. Zo gaat het later nog op tournee met Robert Plant en zijn 'supergroep' The Firm. In 1982 neemt Virginia Wolf een cover op van een nummer van The Sweet uit 1975. Ik moet bekennen dat ik het origineel beter vindt en dat de band niets toevoegt aan dat origineel. Beetje jammer, maar ik heb hier best ruimte voor in de jaren tachtig-bak.

* Lonnie Youngblood- Man To Woman (US, Shakat, 1974)
Natuurlijk mag je het een cliché noemen, maar ik vind 'Jolene' nog altijd de mooiste gezongen monoloog aan het adres van degene die je liefje heeft gestolen. Shirley Brown pakt in 1974 de telefoon en belt het nummer dat ze in de broekzakken van haar man vindt. Vraag 1: Hoe jaloers ben je als je de broekzakken van je man gaat controleren? Toch maakt Shirley een nóg grotere fout in haar gesprek met Barbara. Ze benadrukt dat zij de rekeningen betaald voor zijn auto en dat ze zijn kleding koopt. Bij de feministen gaan de handen op elkaar want eindelijk is de vrouw eens niet onderdanig aan de man. Hij mag aan het aanrecht terwijl Shirley de rekeningen voldoet. Toch wijst Barbara Acklin haar plek als die met een 'antwoord' komt in de vorm van 'You Give Him Everything, But I Give Him Love' opneemt. Het blijft niet bij één antwoord. Lonnie Youngblood doet een duit in het zakje met 'Man To Woman' waarin hij Barbara belt omdat hij vermoedt dat Shirley haar telefoonnummer heeft gevonden en haar waarschijnlijk zal bellen. Helaas is het op papier leuker dan in werkelijkheid. Youngblood maakt er een zeer standaard-bluesje ervan en hoe hilarisch de tekst ook mag zijn, het doet me helemaal niks. Hup, de jaren zeventig-bak in.