Singles round-up: mei 5

Er is niemand anders die ik de schuld kan geven, maar ik heb een rare vrije dag. Ik ben nog vrolijk aan het schrijven als de vogeltjes dinsdagmorgen gaan fluiten, even later zie ik dat deze dag een paar pakketjes worden bezorgd waarvoor ik thuis moet zijn en besluit dan maar om 'op te blijven'. De pakketten zijn rond het middaguur binnen en buiten een héél kort hazenslaapje om, blijf ik wakker en doe de show. Daarna ga ik 'even' liggen, maar weet ook wel wat de uitkomst zal zijn en inderdaad... ik ben vanmorgen om half negen wakker geworden! Ik ga niet weer drie berichten publiceren op een dag en ga vandaag de beloofde twee berichten van gisteren doen. 'Het zilveren goud' kan ik desnoods ook altijd nog eens in het weekend doen en bovendien ga ik een paar 'Singles round-up'-afleveringen vooruit schrijven zodat ik deze alleen maar hoef te publiceren. Vandaag eerst de volgende zeven singles uit het pakket van Albert. Dan kan ik ook nog melden dat de 'bonus'-single van Carrie Cleveland, die ik maandag heb genoemd, inmiddels onderweg is naar Uffelte en hopelijk kan die nog mee in de laatste 'Round-up' van deze maand. De draaitafel steekt een duim omhoog en dat betekent dat ik kan beginnen.

* Maddog- It's Gonna Be Better (NL, Imperial, 1973)
Ik heb nog steeds niet gekeken of ik deze single al had. Ga ik meteen doen! Ja, ik blijk hem dus wel te hebben, maar die is zonder fotohoes en dus is dit een fijne 'upgrade'. Ik zal hem toch even moeten draaien om te 'herinneren' want volgens mij is hij na aankoop, hup, de jaren zeventig-bak in gegaan en er niet meer uitgekomen. Leuk om hem weer eens te treffen met fotohoes. Eén ding waarmee de groep meteen 'mag' voor mij, het is één van de weinige... euh... 'underdogs' uit de Volendamse muziekwereld. Nimmer populair geworden zoals The Cats, Left Side en BZN. Waar Next One nog jaren is door gegaan als Top 100-orkest (en misschien nog steeds bestaat?), daar houdt Maddog het na een paar singles voor gezien. Van de individuele bandleden wordt niet veel meer vernomen. Een Smit, een Tuip, een Buis en een Kroon. Ja, méér Volendams dan dit gaat het niet worden. Leuk om te horen hoe de 'palingsound' écht bestaat. De drums, de akoestische slaggitaar en perfecte harmonieën. O ja, ook nog een stukje Donald Duck. Dat hebben we dan weer niet gehoord bij The Cats? Ja okay, het is je reinste palingpop, maar het krijgt van mij het duimpje omhoog. Diepgang van een kano, maar je krijgt er een goed humeur van.

* The Marbles- The Walls Fell Down (Duitsland, Polydor, 1969)
Hierover zal ik proberen kort te zijn. Het is de laatste vinylsingle die ik in de jaren tachtig koop en dat exemplaar is niet bijster goed. Ik heb een paar jaar geleden een erg fraaie 'upgrade' gevonden die sowieso mag blijven. De single uit het pakket heeft een prachtig fotohoesje, evenals mijn 'upgrade'. Helaas heeft de single, welke goed oogt, een zwaar leven achter de rug. Vermoedelijk een jukebox? Het nummer wordt verstierd door de nodige 'distortion' en gaat dus rechtstreeks de 'dubbele' bak in. Als iemand de single in een neutraal hoesje heeft en graag de fotohoes wil, mag deze zich melden.

* Penny McLean- 1-2-3-4... Fire (Duitsland, Jupiter, 1975)
'Die neue LP von Penny McLean ist ein Party Fetzer'. Met die tekst wordt het album van McLean door de platenmaatschappij aan de man/vrouw gebracht. Het album heet 'Lady Bump' naar dé grote hit van het album, maar ook deze opvolger is daar te vinden. Een nummer waarbij ik me niet verbaas dat het niet zo groot is geworden als 'Lady Bump', maar neemt niet weg dat het een héérlijk plaatje blijft. Eentje die tot nu toe ontbreekt in de verzameling. Geen Blauwe Bak, maar had iemand dat verwacht?

* David McWilliams- Days Of Pearly Spencer (UK, EMI, 1967, re: 1978)
,,Heb je een zoeklijst?". Het is een vraag die ik regelmatig krijg en het antwoord is altijd hetzelfde: Nee. Qua Blauwe Bak heb ik wel een aantal hoog op mijn verlanglijstje maar daarvan verwacht ik niet dat ze hier in Nederland in een kringloopwinkel zullen opduiken. Met de 'algemene' singles denk ik dikwijls als ik 'The Vinyl Countdown' doe: Deze moest ik eens beter zien te vinden. Helaas noteer ik ze dan niet. Ik heb vorige maand in 'Het zilveren goud' nog geschreven over David McWilliams en 'Days Of Pearly Spencer'. Sterker nog: Ik heb zelfs een oproep gedaan. Als Albert me overvalt met de vraag bedenk ik opeens deze van David McWilliams. ,,Op Soul-xotica heb ik nogal wat wensen, maar een fijn spelend exemplaar zou al heel wat zijn". Een paar dagen later krijg ik bericht terug: Hij is gevonden, maar in de 'fabriekshoes'. Nu blijkt het de Engelse persing te zijn die mooi naast de Nederlandse Ariola komt te staan. En... hoe klinkt die? Ik ben als een kind zo blij dat ik het nummer eindelijk eens helemaal kan draaien van vinyl en, ja, het is een Engelse persing en daarvan is het geluid nóg beter. Hij valt zondag eigenlijk nét buiten de bakken in 'The Vinyl Countdown', maar móet hem gewoon even draaien. Op de b-kant staat 'By The Lights Of Cyrian' en dat is een vrij 'recent' nummer. David heeft dit in 1977 uitgebracht als single maar ademt door de piccolo de sfeer van zijn oudere platen. Ook een fijn nummer! Maar ja, ik heb dan ook een beetje een zwak voor David McWilliams, ik heb zelfs nog eens een redelijke prijs neergelegd voor 'The Beggar And The Priest', zijn album uit 1972.

* Michael Nesmith & The First National Band- Joanne (Duitsland, RCA Victor, 1971)
Een getalenteerd man. Dat is een goede eerste zin voor een verhaaltje over Michael Nesmith. Gedurende de tweede helft van de jaren zestig is hij één van The Monkees en Nesmith is de meest muzikale van het stel. Hij schrijft zelfs liedjes die in eerste instantie door de platenmaatschappij worden genegeerd. Pas ten tijde van 'Head' sijpelen de eerste nummers van Nesmith binnen op vinyl van The Monkees. Als het verhaal ten einde is, gaat Nesmith meteen begin met wat hij al jaren wilde doen: Een band formeren en zélf bepalen wat hij gaat opnemen. Michael Nesmith & The First National Band lijkt op het eerste gezicht commerciële zelfmoord, maar het is het uptempo 'Silver Moon' dat moeiteloos overal de top tien in gaat. Het is een zo'n plaatje waar je me midden in de middag wakker voor mag maken. 'Joanne' is in 1971 de opvolger van 'Silver Moon' en... oef... wat is dat een prachtig nummer! Eentje voor de 'Eindstreep'!

* Ohio Players- Skin Tight (Duitsland, Mercury, 1974)
De eerste single die ik uit het pakket haal en meteen de mond laat open vallen. Ik koop in 2012 voor het eerst 'Fire', dé grote hit van Ohio Players, en 'ontdek' vrijwel meteen 'Together' op de b-kant. Die single staat sinds jaar en dag in de Blauwe Bak. Eens kijken of deze daar ook komt te staan. De a-kant is lekker funky, een beetje 'moeilijk' rondom het refrein, maar wel ontzettend fijn. De b-kant heet 'Heaven Must Be Like This' en daar ben ik het meest benieuwd naar. Ja hoor, behoorlijk 'downtempo' vergeleken met de a-kant en met een doowop/gospel-achtig gesproken intro. Weten hoe de hemel eruit ziet? Gewoon even naar 'haar' kijken, dat is het devies. Reserve-Blauwe Bak is het meest maximale, maar hij mag erin. Leuke aanwinst, Albert!

* Paper Lace- The Black Eyed Boys (NL, Philips, 1974)
Deze single koop ik voor het eerst in de zomer van 1995, ook met fotohoes. Ik zal de beide exemplaren even naast elkaar moeten liggen om te zien welke het beste is en mag blijven. Toch even draaien want heb ik datzelfde de afgelopen 23 jaar met de vorige single gedaan? Nee, ik geloof het niet. Het klinkt helemaal 'nieuw' voor mij. Een motorclubje dat een band formeert, niet zo interessant als de nacht waarin de stad Chicago van ons heen ging. Ik zeg het héél voorzichtig, maar alleen 'Billy, Don't Be A Hero' ontbreekt nu nog in de bakken. Ik zit nu te twijfelen of ik de Week Spot nog ga schrijven of dat ik dit morgen ga doen. We zullen het zien!