Warm 2018

Wederom geen platenhoesje maar een foto uit het archief boven de brief aan het oude jaar. De aanhef is zonder meer waar voor 2018 als we het meteorologisch bekijken, maar dat bedoel ik niet met 'warm'. Het nieuwe jaar is ruim drie uren geleden begonnen, maar ik heb dat gevoel niet. Het is alsof 2018 geruisloos is over gegaan in 2019 en misschien wil ik dat juist ook wel. In deze afscheidsbrief aan 2018 zal ik uitleggen waarom ik graag wil dat 2019 een XL-versie wordt van 2018.

2017 was een ondeugend jaar, 2016 een magisch jaar. In verhouding is 2017 'zwaar' geweest en ook 2018 is niet meteen smetteloos. Dan gebeurt er iets op financieel vlak dat betekent dat ik opeens wat meer adem krijg en dan gaat het opeens van een leien dakje. Het werk gaat lekker, de radioshows blijven inspireren en zo nu en dan een mooi eindje fietsen. Hoewel? 2018 is van zichzelf erg warm geweest en daar heb ik niet altijd even goed tegen gekund. Als ik zaterdag heb gewerkt, kom ik op zondagmiddag vaak niet verder dan het terras. Als ik in 2016 goed en wel in Uffelte woon wens ik maar één ding: 'Rust in de tempel'. Ik wil lekker in Uffelte wonen, leuk werk doen en geen zorgen te hoeven maken om het ene of het andere. In 2016 willen bepaalde instanties me niet met rust laten en ook 2017 heeft talloze kopzorgen. En 2018? Probleemvrij? Niet helemaal, maar in ieder geval zó rustig dat ik het overzicht kan behouden. Een lijn die ik graag wil doorzetten in 2019. Als ik een beeldbepalende foto moet uitzoeken voor 2018, dan grijp ik terug naar de vakantie. De vakantiemodus is al snel verdwenen als ik weer aan het werk ben, maar het ontspannende is gebleven en dat is ook al vóór de vakantie aanwezig. Het enige dat ik 2019 wil vragen is om ietsje minder warm te zijn qua weer, maar qua innerlijke warmte kan ik er niet genoeg van krijgen. Ik ga je als een fijn jaar herinneren...

Eindstreep: december 2018

Het is alleen maar minder geworden met de griep. Ik weet me tot nu toe goed te functioneren maar het eten smaakt me niet en ik proest niet erg fijn. Desondanks ga ik me straks schrap zetten voor vier uren radio om de overbrugging naar 2019 te maken. Vorig jaar heb ik in de 'Eindstreep' van december, geloof ik, ook een overzichtje van het volledige jaar gegeven. Dit stel ik even uit tot in het nieuwe jaar omdat er ook een top tien bij hoort waar ik nog helemaal niet naar heb gekeken. Op dit moment dus alleen de 'Eindstreep' over de platen die in december in mijn bak zijn komen wonen. Daar horen eveneens zes bij uit de vorige maand. Na de uitzending ga ik de slotnoot schrijven voor 2018.

De Blauwe Bak heeft gewonnen! Dat geldt voor het hele jaar en ook in december. Ik koop deze maand zeventien singles en tevens komen zes singles uit november alsnog binnen. Daar had ik immers even niet meer op gerekend? Van deze 23 singles is echter eentje dubbel: Het bevat een 'upgrade' voor 'Messing With My Mind' van Otis Clay. Als ik een top tien moet samenstellen hieruit dan zou dat er als volgt uitzien.

1. I'll Always Have You There-Doug Gibbs

2. I Come A Long Ways-Jerry Washington

3. We're Gonna Have A Good Time-Jacqui Verdell

4. LOVE Spells Hurt-Jr. Jackson

5. Don't Take Your Love From Me-The Perfections

6. Lord I'm Trying-Gospel Harmonettes

7. Got To Get You Back-Sons Of Robin Stone

8. Tell It Like It Is-Aaron Neville

9. Lord Help Me-Soul Searchers

10. Messing With My Mind-Otis Clay

Fietsen door 2018 deel III

Zou het dan toch gisteren zijn gebeurd? Ik heb het met name na de stortbui van zaterdagmiddag even ontzettend koud. Hoewel ik naar huis de wind in de rug heb, heb ik ook het gevoel dat het bomberjack me niet warm genoeg houdt. Dan te bedenken dat ik in hetzelfde tenue wel met lagere temperaturen heb gefietst. Het is frappant maar een terugkerend verschijnsel. Ik ben vaker niet helemaal fit op oudejaarsdag en ook nu hoest en proest ik dat het een lolletje is. Tegelijk heb ik me beschikbaar gesteld om vanavond vier of vijf uren radio te maken. Maar goed... niet helemaal fit op dit moment. Dan ga ik vanavond de fietstocht door 2018 besluiten. In het laatste bericht ga ik de precieze aantal kilometers van de fiets nog even vermelden, met een boodschapje in Havelte en terug heb ik op de kop af zevenduizend kilometer gefietst in dit jaar. Vandaag begin ik pas eind september.

Zoals jullie in de vorige aflevering hebben kunnen lezen, heb ik erg genoten van de fietstochtjes naar Steenwijk. Dat krijgt personeelsuitbreiding hoewel het werk er niet meer door is geworden. Intussen lopen we al twee wijken voor PostNL in Meppel en dat zijn er vanaf woensdag vier. Mijn hulp is dus meer gewenst in Meppel. Het is lastig op elkaar af te stemmen voor de reguliere bezorgers. De post van Cycloon is even belangrijk als dat van PostNL en beide moeten dezelfde dag worden bezorgd. Als Cycloon veel heeft, kan de bezorger onmogelijk om half een bij het depot zijn. Als de PostNL dan onverhoopt ook nog veel is, zit je met een probleem. Vandaar dat ik op woensdag, donderdag en zaterdag de 'vaste man' ben geworden voor de PostNL-wijk in de Koedijkslanden. Is de fietstocht daardoor saaier geworden? Valt mee! De Overcingelaan is eens flink onder handen genomen en daar liggen de klinkers weer recht in. Ik fiets nu vaak over de Overcingelaan en Eursinge naar Veendijk en ga bij de Lokbrug het fietspad op langs de vaart. Toch nog een beetje bos op de route. De eerste gedocumenteerde fietstochtjes zijn vanuit het werk. Deze voeren me over Broekhuizen naar Ruinerwold en een tweede maal zelfs tot Weerwille. Op woensdag 11 oktober ben ik vrij en onderneem ik 's middags een 'herfsttochtje' over Dwingeloo en het Commissaris Cramerpad. In de bossen van Lheebroek geniet ik van een hapje en een drankje en daar wordt bovenstaande foto genomen. Een week later is het nog altijd schitterend weer en fiets ik naar Hoogeveen voor een flinke zwik singles. De fietstocht is minstens zo mooi en wordt een flinke bocht om!

Op dinsdag 6 november is het buitengewoon warm voor de tijd van het jaar. Helaas schiet het fietsen me wat te laat binnen en het is reeds donker als ik van huis ga. Toch voel ik halverwege een 'warme mist' zoals je die op een zomeravond kan voelen. Een magisch moment! De daaropvolgende zaterdag is het tranen met tuiten. Ik snipper even van 'The Big One' en fiets naar Diever voor dampbenodigdheden en boodschappen. Het is waterkoud en het regent. Op dinsdag 11 december is het helemaal koud! Dan ga ik naar Meppel voor een nieuwe damper. Ik heb dan pas een week de nieuwe winterjas en deze geeft een nieuwe impuls aan het 'winterfietsen'. Toch wil ik voorkomen dat deze al te vaak nat regent en dat is de reden waarom ik hem zaterdag thuis laat. Hoewel? Het heeft nóg een reden. We hebben van Cycloon jassen met een rode en een zwarte mouw. Voor PostNL dragen we een rood hesje. Je bent met twee verschillende mouwen net een kermisattractie en dus draag ik een Cycloon-broek en het hesje over een zwart bomberjack. Het rode staat weer niet zo goed bij de blauwe winterjas en bovendien wil ik niet in een tak blijven hangen met de jas. Dat moet ik nu even bezuren en dus ga ik nu dan toch weer proberen te slapen. Morgen ook een druk programma met onder andere de 'Eindstreep' en een laatste bericht van 2018.

Fietsen door 2018 deel II

Ik heb ooit eens gezegd dat ik minimaal zevenduizend kilometer per jaar wilde fietsen met de Pioneer. Aan de ene kant denk ik dat ik daar vorig jaar niet aan ben gekomen, maar getuige een 'fietsbericht' van vorig jaar lijkt het desondanks tot zesduizend te zijn gekomen. Nu moet ik nog dertig kilometer om de zevenduizend te bereiken. Het oorspronkelijke plan was om komende zondag nog een blokje om te doen en wellicht dat ik dit eveneens ga doen. Ik ben vooral vandaag eindjes om gefietst naar het werk en terug. Dat heeft als resultaat dat ik wellicht maar acht kilometer hoef te fietsen na morgen om op de zevenduizend te komen. Op en neer naar Havelte zou al voldoende zijn. In dit tweede deel van 'Fietsen door 2018' schets ik het jaar aan de hand van de (gedocumenteerde) fietstochten van mei tot en met augustus.

De uitzonderlijke zomer zal vast voor veel fietsvertier hebben gezorgd? Ja! Alleen speelt het meeste af tussen Uffelte en Steenwijk en soms een bocht om. De zaterdag is mijn vaste werkdag geworden. Collega's hebben dan steevast maandag vrij zodat ze een soort 'weekend' hebben, maar ik wil mijn sortering op maandag niet kwijt en heb dus dinsdag vrij. Het heeft wel als resultaat dat ik zondagmiddag helemaal uitgeteld ben en liever een beetje rondhang achter huis dan dat ik in de stoel van de Pioneer ga zitten. Werken in Steenwijk heeft immers een voordeel: De kortste route is over Darp en Havelterberg en je waant je op vakantie tot aan het fietstunneltje. De bankjes worden vooral benut op de terugweg. Op het hoogste punt van de weg tussen Havelterberg en Darp staat een bankje in de schaduw van hoge bomen. Daar mag ik ontzettend graag even zitten uit het werk. Beetje drinken en een scheutje nicotine tot mij nemen, maar vooral genieten van de fietsers en de zang van de bewoners van het bos. Ik heb geen specifieke datums voor deze tochten maar het bestrijkt voornamelijk de periode tot en met mijn zomervakantie. Er is ook een tochtje vanuit het werk welke door het Drents-Friese Wold gaat en over Vledder en Wapse naar Diever en Dwingeloo. Mijn vermoeden zegt dat het in juli of augustus is geweest. Het is in ieder geval een keer uit het werk en het is ten bate van dampvloeistofjes in Diever.

Als mijn moeder met Hemelvaart in Nederland is, is dat een vaste prik. Ze is echter een paar keer naar Denemarken geweest in die periode en is het voor het eerst sinds 2015 dat ik haar bezoek op Hemelvaartsdag. Ofwel: Op woensdag er naartoe en donderdag later op de dag naar huis. In 2015 nog vanwege 'Floorfillers', maar tegenwoordig omdat ik op de vrijdagmiddag moet werken. Het weer lijkt zo gunstig dit jaar dat ik op de fiets ga. Woensdag is het snikheet en ik heb een stukje tussen Wolvega en Heerenveen zijwind. Verder heb ik alles wind in de rug. Het is de eerste keer voor mij over het verkeersplein in Joure. De volgende dag is het weer omgeslagen. Grijs, koeler en... de wind is gedraaid! Ik heb dus opnieuw wind in de rug en 'vier' dit tussen Lemmer en Ossenzijl met een tussenstop in Kuinre. De volgende gedocumenteerde route is zéér bizar te noemen. We verplaatsen ons daarvoor naar zondag 27 mei.

Het is al geruime tijd snikheet en je kan als het ware de buien 'voelen' en wil ze bijna aan de haren het land binnen trekken. Buienradar heeft vaak gelijk? Dat is wel mijn indruk. Deze zondag hebben ze het echter he-le-maal mis! Het voorspelt voor de hele route droog, warm en zonnig weer hoewel de lucht (als in: geur) anders doet vermoeden. Ik heb thuis al besloten dat Sleen het keerpunt gaat worden en ook daar zal het de middag droog blijven. De foto is de heenreis genomen bij de molen tussen de Anserdennen en Ruinen. Voorbij Hoogeveen betrekt de lucht, maar ja... het zou droog blijven. Ik ben bijna in Sleen als ik merk dat het achter mij weerlicht en dat het gebulder geen motoren op de snelweg zijn. Ik kom Sleen binnen fietsen en ga geld pinnen. Ik wil graag op een terrasje koffie met gebak hebben. Veel succes! Alles is gesloten in Sleen. Op dat moment gaat boven het luik open. Ik sta aanvankelijk bij de bakker op het terras totdat deze automatisch het zonnescherm intrekt. Ik vlucht de weg over en vind een richel onder de luifel van de drogist. Fiets en ik staan droog voor een uur en... in dat uur? Ik maak beelden met de videocamera. De hele straat staat blank en er trekken twee woeste onweersbuien over. Om half zeven wordt het droog en ga ik snel fietsen. In Zweeloo (of Aalden of Meppen, ik haal ze altijd door elkaar) haal ik snel een softijsje en fiets weer verder. Ik heb de wind in de rug en het blijft grijs. In de buurt van Wijster ontmoet ik een tweede onweersbui en weet deze te 'ontwijken' door met recordsnelheid te fietsen. Mijn vermoeden blijkt waar: De snelweg van Meppel naar Groningen houdt de bui tegen. Als ik eenmaal aan die kant ben, zie ik dat het ook hier stevig heeft geregend. Ondanks de onweersangst nabij Wijster een memorabele tocht!

Vrijdag 20 juli! Ik wist nog dat het de eerste avond was van Vogelpop, het alternatieve muziekfestival in Ansen. Ik fiets die avond 'een eind om' vanuit het werk. Het is inderdaad ietsje langer. De snelste weg vanuit Meppel is om meteen het noordoosten in te gaan naar Havelte. Het is 'toeristisch' om over Ruinerwold te gaan en de eindeloze Dr. Larijweg te volgen. Van daaruit kun je het zo bont maken als je maar wilt. De weg loopt bijna door tot Ruinen en je hebt drie verschillende mogelijkheden om de tocht in te korten. Ik fiets dit soms ook op maandagavond en vooral als ik die avond 'Mixed Bag' moet waarnemen voor een radio-collega. Om te voorkomen dat ik tussen half acht en negen 'inkak' voor de show, verleng ik de thuisreis met een uurtje. Ik denk niet dat ik op 6 augustus de radioshow heb gedaan maar ik neem het er wel van deze avond. Helaas heb ik geen fototoestel bij me en moet een foto 'googlen' voor bij het berichtje over de tocht 'die ik zeker niet wil vergeten bij het overzicht in december'. Waarvan akte. Er is nóg een mysterie. Ik heb in juli of augustus op een woensdagavond een eind gefietst. Vanaf Havelte over Frederiksoord, Vledder, Wapse, Diever en Dieverbrug. Blijkbaar heb ik dat niet ergens vastgelegd.

Tot slot volgt de vakantie en de Pioneer mag na de afwezigheid in 2017 wederom mee. We maken deze week ruim driehonderd kilometer. Of meer? Ik denk dat ik het totaal in het bericht heb geschreven. Net zoals mijn zus en zwager volgend jaar wéér naar dezelfde camping gaan, is Sleen volgend jaar ook weer mijn bestemming mét ligfiets. Morgen of zondag kijk ik naar de laatste vier maanden van dit jaar.

Fietsen door 2018 deel I

Ik ben vanmiddag er eens goed voor gaan zitten om de fietstochten op te halen. Ik had mezelf voorgenomen om een Word-documentje aan te maken en iedere fietstocht in te vullen, maar helaas...? Een jaar later moet ik het weer doen met mijn blote hoofd, het archief van de fotocamera, de berichten op Facebook en uiteraard de berichten hier. Ik kom in eerste instantie tot een lijst van 18 fietstochten maar daar is inmiddels een 19e aan toegevoegd en ook heb ik nog niet echt nagedacht over de vakantie. Er is in dit jaar ook méér gebeurt dan alleen maar fietstochten en dus wil ik deze tochtjes als leidraad gebruiken door een soort van overzicht. Ik ga dit in drie delen en het eerste deel betreft de maanden januari, februari, maart en april. Bij ieder verhaaltje een foto van mijn geliefde Pioneer en ik weet niet of ik deze foto's eerder heb gebruikt voor Soul-xotica. Bovenstaande foto is van één van mijn allereerste fietstochten in het jaar en is genomen nabij Wanneperveen.

Wie Soul-xotica het afgelopen jaar heeft gevolgd, zal weinig tot geen wanklanken hebben gehoord. Komende maandag mag ik mijn eindoordeel vellen en dat gaat positief worden. De eerste maand is financieel nog een beetje pijnlijk en daarna gaat een waterig zonnetje schijnen. Deze wordt steeds feller en zal me voor de rest van het jaar begeleiden. Het resultaat: Plezier tijdens het werk, fijne radio-uitzendingen, zo nu en dan een stel nieuwe singles en onvergetelijke fietstochten en ook wandelingetjes in de omgeving. Een aantal van de fietstochten heb ik ergens vastgelegd. Een paar ook niet en daar heb ik alleen een herinnering bij en geen datums. In de eerste maanden van het jaar heb ik mijn 'weekend' op dinsdag en woensdag. Dinsdag is mijn vaste vrije dag en omdat woensdag weinig werk is, neem ik de woensdagen vrij. Van januari heb ik geen opmerkelijke fietstochten in mijn archieven. Zondag 4 februari is de eerste échte? Het is een ietwat gure en grauwe zondagmiddag als ik over het Dwingelderveld ga en het stuk Commissaris Cramerpad van Spier tot en met Pesse. Dat ben ik vorig jaar op de avond van Pinkstermaandag gefietst. Ik zal dit jaar nog geregeld dit pad fietsen en terecht: Het is een paar jaar geleden uitgeroepen tot mooiste fietspad van Drenthe. Het is op bepaalde stukken spekglad, het is hartje winter, en op een zeker moment moet ik over zo'n spiegel. In plaats van af te remmen, geef ik gas. Ik voel mijn achterwiel iets weg glijden maar houdt mezelf staande. Even 'kicken'!

Mijn paspoort is al ruim een jaar geleden verlopen en de nieuwe wordt alsmaar uitgesteld. Dan is het woensdag 7 februari. Ik heb een vrije dag en ga dus 's middags naar het gemeentehuis in Diever om een nieuwe aan te vragen. Het weer is dermate mooi dat ik er een mooie tocht van maak. Het is iets waar ik het roerend over eens ben met een kennis uit Steenwijk: In de zomer of in het voorjaar fietsen is prachtig, maar we kunnen beide ook genieten van de winterse pracht in het bos. De zon schijnt uitbundig hoewel er een matige kille wind staat. Goed aankleden en het genieten kan beginnen. Deze dag fiets ik langs Hoogersmilde en ga daarna weer richting Dwingeloo. Daar doe ik boodschappen en daarmee wordt een nieuwe traditie gestart. Een week later kan ik het paspoort ophalen en ga opnieuw naar het Dwingelderveld. Nu heeft de sneeuw er echter een zootje van gemaakt en dat komt het fietsplezier niet echt ten goede. Een week later is het aangenaam maar ook dan heb ik wederom last van de gevolgen van het vochtige weer. Het boodschappen halen in Dwingeloo wordt een beetje een ritueel voor de woensdag en ik zal het in maart nog een aantal keren doen. Helaas heb ik daar geen bewijsmateriaal voor kunnen vinden. Er staat me nog iets bij van een erg mooie woensdag als ik in de buurt van Ansen ben. Er schiet me ook te binnen dat ik bij de extreme kou ook nog op dinsdag heb gefietst en dat ik daardoor even de lappenmand ben in gegaan. Dat laatste zal in maart zijn geweest?

Op Paasmaandag is het negen jaar geleden dat ik gestopt ben met de drank en dat wil ik vieren met een fietstocht. Het is dan echter té wisselvallig en ik blijf thuis. Een week later is het hemels mooi weer en dan keer ik terug naar het Commissaris Cramerpad. De batterij van het fototoestel laat me al vroeg in de steek en dus geen 'drieluik' van de ligfiets bij het bordje van Engeland, het buurtschap nabij Ruinen. Aarzelend kondigt de zomer zich aan en als het zo blijft? Ja, zo zal het een tijdje blijven, maar niet in april. De dag na mijn verjaardag krijg ik last van spit. Ik heb de dag daarvoor mijn verjaardag gevierd met W. in Steenwijk. De terugweg geeft me kippenvel alsook dat van een paar dagen later. Ik moet medicijnen halen uit Havelte en het achterover liggen op de fiets gaat me bijzonder prettig af. Vooral de terugweg: Wind in de rug en voor een bui uit fietsen. Heerlijk gewoon!

Ik fiets vanuit het werk nog wel snel eens een bochtje om en dat tekent mijn 2018 wel een beetje. Werk, vrije tijd en een fietstochtje... het is allemaal mooi iu balans tijdens dit jaar. Morgen vervolg ik de route over mei, juni, juli en augustus.

Blauwe Bak Top 100: top tien

Het is zoals gewoonlijk op tweede kerstdag: Ik voel me altijd wat zwakjes na zo'n overdaad aan eten. Niet dat we het heel overdreven doen in de familie, maar ik hou het thuis meer bescheiden. Toch kan ik tevreden terug kijken op deze kerst. Zoals gisteren genoemd, heb ik eerst een rondje om Uffelte gemaakt van een uurtje. Hetzelfde heb ik vanmiddag in praktijk gebracht in Jutrijp-Hommerts en anders ga ik me wel heel lamlendig voelen met het vele eten en rondhangen. Nu ben ik dan alleen nog te porren voor de ontknoping van de Blauwe Bak Top 100 en ga meteen daarna verder met slapen. Ja, ik heb het eerste anderhalf uurtje al gehad maar moest eruit vanwege een bezoekje aan de kleinste kamer van het huis. Hierbij de top tien van de Blauwe Bak Top 100 van dit voorbije jaar.

10. If I Had My Way-Walter Jackson (US, Chi-Sound CH-XW1140, 1978)
Hier moet eigenlijk het verhaal staan dat ik gisteren bij Solomon Burke heb geschreven. 'Everlasting Love' krijgt ook zijn definitieve waardering tijdens de vakantie in Sleen, maar het moment op zondagavond en het sms-bericht naar Engeland is achteraf gezien deze van Walter Jackson.

9. Keep On Walking-Final Decisions (US, Bumpshop GM-162, 1973)
Een plaatje dat voor mij synoniem staat voor alle fijne bezorgmomenten in het afgelopen jaar. Deze zijn in de volle meerderheid hoewel het vaker 'keep on cycling' is geweest in Steenwijk. Daar is soms zo weinig dat je meer kilometers op het zadel zit dan dat je aan het bezorgen bent, maar de laatste maanden met PostNL heeft dat gemiddelde recht getrokken. En ook in 2019 hoop ik stevig te kunnen door wandelen.

8. Move Me No Mountain-Dionne Warwicke (UK, Warner Bros. K 16570, 1975)
De kersverse Week Spot dat weliswaar een erg karig verhaal heeft gekregen. Wellicht in het nieuwe jaar eens dieper in de materie duiken van Dionne Warwicke.

7. Love Will Set You Free-Carrie Cleveland (UK, Late Night Tales no cat. no. , 1980, re: 2014)
Net op tijd? Onlangs is het verzamelde werk van Carrie Cleveland uitgebracht en heb ik nog ergens ee interview met de zangeres dat ik nog moet lezen. Voorts ben ik er nog altijd niet over uit of dit een slimme bootleg is geweest of dat we werkelijk met een 'overstock' van doen hebben.

6. Spoiled By Your Love-Anita Ward (UK, TK S TKR 7551, 1979)
Het is opvallend aan deze Top 100 dat de dames weer oppermachtig zijn. Dat was de afgelopen jaren, geloof ik, anders. Onder de dames een paar 'grote' namen die vooral bekend zijn van een andere plaat. In het geval van Anita Ward is dat natuurlijk 'Ring My Bell' maar dit 'Spoiled By Your Love' vertelt precies wat ik in 2018 in de soul kan waarderen.

5. I Don’t Want To Leave You-Little Hooks & Ray Nato & The Kings (US, United Artists 50932, 1972)
Toch nog een stel heren in de top vijf. Deze van Little Hooks is erg in trek bij dj's en verzamelaars en Mark noemt een paar krasjes. Die zijn nauwelijks waarneembaar en zelf maak ik me meer zorgen om het United Artists-styreen. Dat heeft zich dit jaar in ieder geval goed gehouden.

4. Top Of My List-Stephanie Mills (NL, 20th Century Fox, TC-2501, 1981)
De dame die in ons land maar liefst twee top tien-hits heeft waarvan eentje op nummer één. Dat is 'Never Knew Love Like This Before' dat eveneens in de Blauwe Bak staat. 'The Medicine Song' heb ik nooit zoveel soeps gevonden maar durf best te gokken met dit 'Top Of My List'. Dat is vanaf de eerste dag meteen een schot in de roos.

3. Looking Over My Shoulder-Marva Hicks (UK, Infinity INF-102, 1978)
Vanaf morgen ga ik me onder andere bezig houden met fietsmomenten in 2018. Marva Hicks neemt me terug naar de woensdagen in het begin van het nieuwe jaar. Ik zal de komende dagen dit blog en Facebook door spitten om de juiste data bij de fietstochten te krijgen.

2. How Long-Thelma Jones (UK, Expansion EX7008, 1978, re: 2016)
Deze hangt samen met een fietstocht die zeker niet gaat ontbreken: Het uitstapje op de dag voor Hemelvaart naar Jutrijp. Oef! Wat is het dan warm! In ken de plaat al uit dezelfde tijd als dat ik Charisma Band heb gekocht op het Expansion-label maar pas in mei 2018 valt het kwartje voor mij. De plaat had bijna nummer 1 geweest, maar ja... ik kan het niet maken ten opzichte van de enige echte winnaar van dit jaar.

1. It Ain’t Hardly Over-Gwen Owens (US, Josie 45-1009, 1969)
En dat hangt helemaal samen met een fietstocht waarvan ik benieuwd ben naar de datum. Ook weet ik niet of dit de dag is geweest dat ik de plaat heb gekocht of dat ik hem heb ontvangen. Feit is dat ik meteen niet genoeg kan krijgen van Gwen Owens en dat dit het hele jaar door zo is gebleven. Waar eerder de heren hebben geregeerd, hebben we nu weer een dame op nummer 1. Bovendien een plaat uit de jaren zestig terwijl de jaren zeventig en tachtig zo de overhand hebben gehad in de Blauwe Bak Top 100. Toch moet dit echt de nummer 1 van dit jaar zijn en dus ga ik hiermee komende zaterdag 'Do The 45' voor 2018 besluiten. De top vijftig is zaterdagavond vanaf elf uur 's avonds te volgen op Wolfman Radio!

Blauwe Bak Top 100: 11-20

Gewassen en geschoren en mezelf maar tweemaal het mes rechtop in de huid gezet. Dat is wel eens minder gegaan dus... De zondagse kleren aan en nu kan het wachten beginnen. Hoewel? Ik denk dat ik straks nog een eindje ga wandelen want daar heb ik echt even zin in. We zitten vandaag nog genoeg. Omdat ik zo mooi vroeg klaar ben met alles kan ik ook net zo goed nu het voorlaatste deel van de Blauwe Bak Top 100 publiceren. De kaart had vandaag, achteraf gezien, ook gekund. Vandaag de nummers 20 tot en met 11 en morgenavond tot slot de top tien.

20. I Can See Him Loving You-Anderson Brothers (UK, Goldmine Sevens GS003, 1974, re: 1998) Het is reeds een paar jaar geleden dat ik de bootleg heb gekocht van 'She'll Come Runnin' Back' van Mel Britt heb gekocht. De single staat al jaren in de 'algemene' jaren tachtig-bak want het blijkt een latere opname. Britt is één van de vele artiesten die pas dertig jaar later hoort dat hun 'vergeten' plaatje immens populair is in Engelse clubs en Ian Levine haalt deze mensen over om een nieuwe uitvoering van hun klassieker te laten opnemen. Hoewel de backing van Mel Britt bedrieglijk veel lijkt op het origineel blijft het een nieuwe opname. Dan adverteert Mark een paar heruitgaven en ik hap toe als ik de Goldmine Seven-uitgave zie van Mel Britt. Dat kantje is echter gauw vergeten als ik zie dat het de Anderson Brothers op de keerzijde heeft. Een plaatje dat ik altijd heb geassocieerd met de vroege jaren tachtig, maar dat 'gewoon' uit 1974 komt. Het is één van de eerste Sevens en de serie zal lopen tot en met 2004. Geen idee waarom Goldmine hiermee is gestopt, feit is wél dat de heruitgaven op hun eigen manier 'zeldzaam' zijn geworden. Vooral de Goldmine-persing van The Ivories' 'Please Stay' is zo'n plaat die onbetaalbaar is. Gelukkig heb ik die laatste dan weer als bootleg weten te bemachtigen.

19. I Love The Way You Love-Betty Wright (US, Alston A-4594, 1971)
'Het jaar van', is een kwalificatie die altijd tegen het einde van het jaar ter sprake komt. Ik had even het vermoeden dat het Otis Clay zou worden, maar nee... maar liefst vier singles van Betty Wright dit jaar. De meest recente is te laat voor deze Blauwe Bak Top 100 en mag door voor volgend jaar. 'If I Ever Do Wrong' is blijven steken in de 'bubbling under'. 'I Love The Way You Love' is onbeschrijflijk 'catchy'. Eén keer draaien en het zit de rest van de dag in je hoofd en dat is geen bezwaar! Waar de Barbara & Brenda-hobby of The Mirettes na een jaar voorbij was daar zie ik de verzameling van Betty Wright nog wel verder uitbreiden!

18. Loving You, Losing You-Phyllis Hyman (US, Buddah BDA 567, 1977)
Ik heb laatst echt even zitten dubben. Mark biedt een exemplaar aan met fotohoes, een Europese persing. Ik heb Phyllis op berucht Buddah-styreen maar de mijne klinkt altijd nog paasbest. Op een bepaald moment zit er een 'hanger' op de plaat maar die heb ik de laatste keren niet meer vernomen. Hij mag dus blijven op styreen. Overigens is de prijs mét fotohoes ongeveer even hoog als de styreen persing en beide zijn niet echt spotgoedkoop te noemen.

17. Footprints On My Mind-Annette Snell (US, Dial D-1023, 1973)
Ja, natuurlijk óók het jaar van Annette Snell! Ik ken de zangeres enkel van naam als Mark me in maart dit 'Footprints' meestuurt in de 'soul pack'. Het wordt noodgedwongen 'Footprints' omdat de a-kant nauwelijks te draaien is. Een maand later koop ik alsnog een betere persing, maar... dan ben ik al helemaal gevallen voor de kant van 'Footprints'. Enerzijds de stoffige mono-opname, anderzijds de gospel-sfeer van Aretha Franklin en tenslotte onze Annette die uit haar tenen zingt. De 'deep' kant heeft dus definitief gewonnen voor mij.

16. I Paid For The Party-The Enchanters (US, Loma 2012, 1965)
Over berucht styreen gesproken: Dat van Warner Bros.-dochter Loma staat ook bekend om een styreen-kwaliteit dat begint te knetteren zodra je het uit het hoesje haalt. Ik heb The Enchanters echter als demo getroffen en het is verbazingwekkend. Deze demo's en promo's zijn eigenlijk bedoeld om een paar keer te draaien, maar deze zijn aanmerkelijk 'steviger' dan de consumptie-platen. Het nummer is bij uitstek bedoeld om de fuif te besluiten, maar in de Top 100 krijgen we nog vijftien maal een toegift.

15. You Were Right On Time-Ripple (US, GRC 2030, 1974)
Ditmaal eens een plaatje dat ik zonder de hulp van Mark heb gevonden. Het is Rarenorthernsoul dat mijn aandacht vestigt op dit nummer en ik kijk meteen op Discogs. Er zijn genoeg fraaie exemplaren voor handen en ze zijn allemaal spotgoedkoop. De Youtube-video laat de albumversie horen met een zeer vals fluitje in de brug dat Bryan Ferry meteen tot kunstfluiter verheft. Gelukkig is dat voor de single eruit geknipt!

14. Everlasting Love-Solomon Burke (US, Chess CH 2172, 1975)
Een 'vakantieplaat' bij uitstek! Het is de zondagavond van de vakantie in Sleen. Ik heb 's middags heerlijk gefietst en hoewel het 's avonds regent, is de traditie dat ik na de maaltijd een eindje ga wandelen. Daar komt 'Everlasting Love' mijn oorschelpen binnen en de volgende dag waag ik een sms-je naar Engeland. Dit moet die avond in 'From The Catacombs' als mijn 'Spin Of The Week' gedraaid worden. Ik kijk nog altijd met plezier terug op de afgelopen vakantie en Solomon Burke houdt het gevoel stand in de Blauwe Bak Top 100.

13. Stay By My Side-Bo Kirkland & Ruth Davis (US, Claridge 432, 1977)
De top twintig is vrijwel helemaal 'potentieel nummer 2' omdat de nummer 1 zonder meer vast staat. Te bedenken dat er nog twaalf platen boven Bo en Ruth gaan? Zoals veel platen een gevoel weergeven van een periode in 2018 zo brengt 'Stay By My Side' terug naar de woensdagen in februari en maart. De fietstochten die ik toen heb gemaakt. De fietstochten die ik de komende week hier op Soul-xotica opnieuw ga maken.

12. Higher-Grace Love (Italië, Cannonball CBLL013, 2017)
Een gedoodverfde Week Spot maar ik twijfel of Grace al aan de beurt is geweest. Nog niet dus? Dat gaat binnenkort zeker nog eens gebeuren. Toch moet de laatste Week Spot van het jaar de hoogst genoteerde plaat zijn die geen Week Spot is geweest en dan kom ik toch echt bij Dionne Warwicke's 'Move Me No Mountain'. Grace gaat door voor het nieuwe jaar!

11. Do Right Woman, Do Right Man-Otis Clay (België, Atlantic BE 650117, 1968)
Otis Clay staat in 2016 in de schaduw van David Bowie. Het jaar 2016 waarin de muziekwereld zoveel helden verliest? Ach, het is al een tijdje aan de gang maar in geval van Bowie lijkt het iets dramatischer geregisseerd. Afgelopen zomer verliest de muziekwereld Aretha Franklin. Daar heb ik reeds mijn gif over gespoten. Ik moet bekennen dat ik 'Do Right Woman, Do Right Man' eigenlijk niet echt ken vóór juli van dit jaar. Mijn Wolfman-collega Emma draait geregeld Franklin's versie en ik heb nooit geweten dat Aretha het nummer voor het eerst mocht opnemen. Als ik Otis' versie hoor in combinatie met een leuke vraagprijs en het Belgische 'fotohoesje' ben ik op slag verliefd op het nummer. De toedracht leer ik een paar weken later kennen als de plaat Week Spot mag zijn. Ik ben nu eenmaal een grote fan van Otis Clay en dus mogen jullie het gerust met een korrel zout nemen als ik dit de meest definitieve uitvoering noem.

Van de kaart

Week Spot: Dionne Warwick(e)

Ik heb zojuist nog even diep moeten graven omdat er me iets van bij staat, maar nee... Dionne Warwick is in de loop der jaren vaak genoemd op Soul-xotica maar nimmer als Week Spot. Ik twijfel even bij 'Just As Long As We Have Love' met The Detroit Spinners. Ik heb het plaatje toen wel in de Blauwe Bak Top 100 gezet vanwege het 'gemis' van de single van Carolyn Leacock & The Outfit. Dat plaatje arriveert evenwel in begin december van 2014, maar dat is te laat voor de Top 100. Het gaat vaak over 'All The Love In The World', Dionne's single uit 1983. Deze heb ik gekocht in 1991 en is dus terug te vinden in '20 Years Ago Today', 'Het zilveren goud' en is ook nog eens te gast geweest in 'Raddraaien'. Nu dan eindelijk een Week Spot voor deze geweldige zangeres. Het is de nummer acht in de Blauwe Bak Top 100: 'Move Me No Mountain' van Dionne Warwicke uit 1975. Nu weer eens met die extra 'e' op het eind.

Ik wil dit bericht graag kort houden. Ik weet niet of ik ooit heel diep op de materie ben in gegaan, te meer omdat 'All The Love In The World' vooral een plaatje is met persoonlijke herinneringen. Ik ben een beetje achterop gekomen qua slaap en ga morgen naar Friesland. Ik wil dus een beetje goed uitgeslapen zijn daarvoor en ga dus zo dadelijk naar bed. Voor wat betreft de Top 100: Waarschijnlijk dat ik deze woensdag en/of donderdag ga publiceren. Eerst eens zien hoe vroeg ik morgen wakker ben en hoeveel tijd ik nodig heb voor de voorbereiding.

Dionne's achternaam wordt vaak verschillend gespeld. Vreemd omdat haar zus altijd Dee Dee Warwick zal heten en niet Dee Dee Warwicke. Dat de ene platenmaatschappij haar Warwicke noemt en de andere Warwick zou nog iets zijn dat ik kon begrijpen. Ook als er meer dan een paar maanden tussen de verschillende releases zitten. De Engelse divisie van Warner Bros. houdt in 1975 niet een vaste lijn aan in de spelling van haar naam. Ik heb ook 'Track Of The Cat' uit eind 1975 en deze vermeldt Dionne Warwick op het label. Beide persingen van 'Move Me No Mountain' vermelden de extra 'e' op het einde. Beide persingen? Ja, de bovenstaande is de eerste persing die ik in de koffer heb zitten. Het is oorspronkelijk een b-kant en een paar maanden later verschijnt het als a-kant. De eerste persing heeft een 'solid centre' en de tweede een 'hartje' dat je kan uitdrukken voor de jukebox. 'Mountain' is erg gewild op dit moment en heeft een hagelnieuwe re-issue gekregen dit jaar. Ik heb zitten twijfelen want mijn exemplaar is redelijk uit het lood geslagen. Originele singles zijn daarentegen aan de prijs. Toch geeft dit het nummer ergens meerwaarde, het wordt nóg dromeriger en iets surrealistisch. Het is het ballade-werk waarmee Dionne beroemd is geworden, maar nu op de band gezet met een aantal kopstukken uit de onafhankelijke scene van Detroit. Hoewel ze een jaar eerder platen heeft gemaakt met The Detroit Spinners, een voormalige Motown-groep, en zelf niet voor Motown zal uitkomen, kan ze voor haar Warner Bros.-werk rekenen op hulp van enkele Motown-kopstukken.

'Move Me No Mountain' is van een absolute schoonheid en de ideale slotnoot voor alweer een jaar aan Week Spot's. Ik ben klaar om een achtste jaargang in te gaan!

Blauwe Bak Top 100: 21-30

De buienradar zag er nog zo positief uit vanmorgen, maar ook deze heeft het blijkbaar wel eens mis. Het zou vanmiddag droog zijn in Uffelte maar volgens mij heeft het aan een stuk door geregend. Jammer want ik heb nog een kleine missie. Met woonwerkverkeer op donderdag, vrijdag en zaterdag kom ik twintig kilometer tekort voor de 7000 kilometer van dit jaar en dat had ik graag vanmiddag goed gemaakt. Maar... we hebben immers nog een week en het is niet van levensbelang. Nu ga ik verder met de nummers 30 tot en met 21 uit de Blauwe Bak Top 100. Morgen presenteer ik de nieuwe Week Spot en dat is de hoogst genoteerde plaat die nog geen Week Spot is geweest. Met andere woorden: De top 7 zijn allemaal voormalige Week Spots.

30. Got To Testify-Cornelius Brothers & Sister Rose (Frankrijk, United Artists UP 35741, 1974)
Ik heb het afgelopen jaar verschillende malen een voordelige 'upgrade' kunnen krijgen van 'Too Late To Turn Back Now', maar ik hou het bij mijn getergde styreen met 'distortion'. Zelfs al hoor ik een 'schoon' exemplaar, dan hoor ik tegelijk de beschadigingen op mijn single. Voor 'distortion' of andere problemen hoef ik bij deze Franse persing van 'Got To Testify (Love)' niet bang te zijn. Het is een plaatje dat ik zorgeloos keer op keer kan draaien en doe dit met veel plezier.

29. Don’t Go-Linda Jones (US, Turbo TU 021, 1972)
De huidige Week Spot. Met de nieuwe Week Spot van morgen bestaat de volledige top tien uit platen die Week Spot zijn geweest. Meer zeg ik niet.

28. The Finger Pointers-Choice Four (Frankrijk, RCA Victor APBO 0315, 1974)
Soms loont het om even verder te zoeken. Ik zie en hoor de Amerikaanse persing in een mailing en kijk dan even op 45cat. Blijkt het plaatje ook in Frankrijk te zijn uitgebracht! Ik kies dan voor vinyl met een fotohoesje en heb daar geen spijt van gehad.

27. You Just Can’t Win-Gene & Jerry (US, Mercury DJ 306, 1971)
Ik moet die elpee van Simtec & Wylie weer eens tevoorschijn halen. Mijn herinnering zegt dat de originele ietsje beter is dan Gene & Jerry, maar ik neem daar genoegen mee. Eindelijk eens op single en dat is het belangrijkste!

26. Too Proud To Let You Know-The Relations (US, Demand D-501, 1967)
Een apart plaatje dat me meteen fascineert. De a-kant is niet mijn kop thee en de b-kant aanvankelijk ook niet. Toch draai ik die laatste geregeld op Youtube en besluit dan toch de zes pond te steken in de single. Sindsdien is het een echte favoriet geworden. Een beetje gedateerd en knullig voor 1967 maar wel ontzettend lekker in mijn beleving.

25. You Mean Everything To Me-Black Ivory (US, Buddah BDA 561, 1977)
Eentje uit de '5-4-3-2-1' van de vorige kerst. Een stuk meer 'mellow' dan 'You And I', maar wel een plaatje waarvan ik ontzettend ben gaan houden. En dat in zekere zin een trend in zet voor de platen uit dit jaar.

24. Eavesdropper-Edwin Starr (UK, GTO GT 65, 1976)
Ik porbeer het een beetje kort te houden want mijn wekker gaat weer over vijf uurtjes. Morgen gaan we de PostNL helpen op een extra bezorgdag, hoewel ik me niet kan voorstellen dat het een lange dag gaat worden.

23. Good Times-Edie Brickell (US, Geffen GEFS7-19273, 1994)
Het duurt even eer ik eraan kan wennen. Ik associeer Edie Brickell niet meteen met de Blauwe Bak maar door de ogen van de Carib-soul is deze gewoon perfect.

22. My Great Loss-Charles Smith & Jeff Cooper (US, Seventy Seven 106, 1972)
Geen gospel in deze Top 100 hoewel deze van de heren Smith en Cooper er tegenaan hangt. Het is eerder een vorm van ongeloof in een kerkdienst. De ik-persoon is zijn geliefde verloren en terwijl Jeff Cooper de woorden van de dominee zingt, kan Charles Smith niet geloven dat God zijn liefje niet terug stuurt naar hem. Een heerlijke Carib-slijper die zijn sporen heeft verdiend in een club in Paramaribo.

21, The World-Charles Bradley & Menahan Street Band (US, Durham DNM-102, 2007)
Onlangs is nog een 'nieuw' album verschenen van Bradley, hoewel de man zélf vorig jaar september is overleden. Er staan een paar oudere singles op, waaronder zijn sublieme coverversie van 'Heart Of Gold' van Neil Young, maar ook een paar 'nieuwe' nummers. Het album is momenteel één van de favorieten om naar te luisteren terwijl ik mijn potje kook en er niets bijzonders op de radio is.

Blauwe Bak Top 100: 31-40

Ik heb zojuist de onderste vijftig van de Blauwe Bak Top 100 gedraaid op Wolfman Radio en dat was goed voor drie uren en vijftig minuten. Omdat ik nog wat adrenaline kwijt moet, publiceer ik nu het volgende deel van de Top 100. Deze platen zijn volgende week dan weer te beluisteren in 'Do The 45'. Ik ga nu echter meteen door met de nummers 40 tot en met 31.

40. I Destroyed Your Love-Special Delivery (US, Mainstream MRL 5573, 1975)
Het begint in 2017 met een single van Terry Huff. Ik heb hem een paar weken ervoor gekocht van Mark maar ben niet helemaal zeker van de plaat. Dan bepaalt 'Raddraaien' dat ik een verhaaltje mag schrijven over de single van Huff en ontdek het verhaal achter de artiest. Opeens kan ik 'Where There's A Will' beter waarderen en kijk ik ook rond voor andere titels van Huff of zijn band Special Delivery. Dit 'I Destroyed Your Love' zit tweede kerstdag in de '5-4-3-2-1 Sale' en zo vinden we deze plaat dit jaar op veertig in de Top 100.

39. Ask The Girl Who Knows-Sherry Pye (NL, Bobo Sounds BBS 11.201, 1969, re: 1981)
Geen mens die het in de gaten lijkt te hebben, maar in Nederland worden in de begin jaren tachtig heel veel obscure jaren zestig-singles opnieuw uitgebracht op labels zoals dit Bobo Sounds. Hoewel de platen tegenwoordig in trek zijn in de Carib, lijkt me dat het destijds is gedaan voor de Belgische Popcorn-scene. Dit plaatje van Sherry Pye kent een upbeat a-kant dat het vreemd genoeg nooit heeft gemaakt in de Northern Soul terwijl het uitermate geschikt is daarvoor. Dan hebben we het niet over 'Ask The Girl Who Knows' want dat is een midtempo-Popcorn-ding met een redelijk 'deep' zingende Sherry Pye. Het is mijn favoriete kant gebleken.

38. Baby You Saved Me-George Perkins (US, Soul Power SP-113, 1972)
Hem ken ik uitsluitend van 'Crying In The Streets' en weet dat hij een paar uptempo dingen heeft gemaakt. Dit 'Baby You Saved Me' valt niet in deze categorie maar is wel een nummer waarvan ik enorm ben gaan houden. Southern soul in zijn puurste vorm!

37. Love’s Alive-Coffee (Frankrijk, De-Lite VG 108 101625, 1982)
Het begint als een 'running gag'. In 'From The Catacombs', de Northern Soul-show van mijn radiocollega Lee, zit een 'ongoing stroy' met in de hoofdrol het trio van de (reeds in 1979 overleden) arrangeur Norrie Paramor. Norrie komt echter iedere week met zijn trio in zijn studio spelen en zo doet ook een 'security guy' zijn intrede. Roger blijkt ook niet onverdienstelijk piano te spelen en heeft ervaring opgedaan in de jaren zeventig met Coffee & Cream. Coffee was in dat geval zijn donkere ex-vrouw. De grap krijgt handen en voeten als ik ontdek dat Coffee platen heeft gemaakt. Ik koop de single in eerste instantie als grape, maar 'Love's Alive' begint stevig te groeien bij mij. En met dit mooie resultaat als gevolg!

36. I’m For You, You For Me-The Dealers (US, Muscle Shoals MSS 9800, 1978)
Ik smelt helemaal bij 'rijke' crossover-intro's. Hoe meer tempowisselingen en hoe wilder het orkest, hoe beter. Toch kan uitgekleed ook heerlijk zijn. Deze single van The Dealers is een puur liedje zonder poespas waarvan ik niet genoeg kan krijgen.

35. Never Let You Go-Bloodstone (UK, Decca F 13454, 1972)
Ik dank Bloodstone in de eerste plek aan Quentin Tarantino. De regisseur gebruikt 'Natural High' in de film 'Jackie Brown' en middels de soundtrack raak ik verslingerd aan het nummer. In 2011 koop ik de single. Jaren lang denk ik dat dit alles is wat Bloodstone kan en dan tref ik 'Girl'. 'Never Let You Go' is de overtreffende trap op de twee. Het begint heel spannend en wordt dan een midtempo tune terwijl de zanger aan het einde alle registers opentrekt. Kippenvelmomentje.

34. Wendy Is Gone-Ronnie McNeir (US, Prodigal P614, 1973)
'Sitting In My Classroom' is een duur betaald item in de Northern Soul, maar zijn jaren zeventig-spul is niet van mindere kwaliteit. Neem nou dit fraaie 'Wendy Is Gone' dat ergens klinkt als Marvin Gaye in zijn 'What's Going On'-periode. De plaat is pas in de vakantie gaan groeien voor mij.

33. Always Together-The Dells (US, Cadet 5621, 1968)
Mark heeft bepaalde liefhebberijen waarvan wij, zls klanten, van mee profiteren. Denk aan zijn liefde voor Latimore, Otis Clay, Tyrone Davis en zo nog een paar. Hij noemt The Dells vaak zijn meest favoriete band en prijst dit 'Always Together' aan als één van hun allerbeste singles. Dat hoeft niet veel te kosten en dus kaap ik een exemplaar mee.

32. I Learned About Life-Jackie Wilson (US, Brunswick 55536, 1975)
Het klootjesvolk heeft Otis Redding, voor mij is Jackie Wilson 'The King' van de soulmuziek. In de midden jaren zeventig raakt hij in coma en ik dacht dat zijn muzikale carrière in 1972 was afgelopen. Nee, dit 'I Leavned About Life' verschijnt dus nog in 1976. Wilson pikt nog net iets mee van de heersende disco-trend en doet dat op een uiterst smaakvolle manier.

31. Somebody’s Watching You-Little Sister (US, Stone Flower 45-9001, 1970)
Als ik deze plaat behandel in de 'Singles round-up' schrijf ik enthousiast dat Sly & The Family Stone ook hun eigen versie heeft opgenomen. Als ik door de speellijsten blader van 'Afterglow' en 'Tuesday Night Music Club' zie ik zelfs dat ik deze opname heb gedraaid zonder dat ik af weet van de Little Sister-versie. Als november 2018 ooit een soundtrack moet krijgen, is 'Somebody's Watching You' in ieder geval de eerste track op het album.

Jassen door 2018...

Het jaar loopt ten einde en het terugblikken kan beginnen. Ik kijk nu al uit naar het 'eindoordeel' van dit jaar op oudejaarsdag want het mag duidelijk zijn dat 2018 een dikke voldoende krijgt van mij. Een dag eerder, of misschien nog wat eerder, doe ik de 'Eindstreep' met eveneens een top tien van favoriete Gele Bak-platen uit het jaar. Ik heb in 2018 echter niet alleen singles verzameld. Ik ben ook begonnen men een collectie waarvan het nooit de bedoeling is geweest om een collectie te bouwen. Een foto zegt niet altijd meer dan duizend woorden en dat geldt zeker als je kleding via het internet gaat kopen. Het is niet zo zeer een verzameling als wel een 'strijd' die ik in 2018 mag voeren, maar eentje die op een bepaald ogenblik gewoon hilarisch wordt. Missie van de strijd is om ten eerste een geschikte zomerjas te vinden en ten tweede een winterjas. Of eigenlijk is die eerste al gekocht voordat de zomerjas kan worden besteld. Of zit het nog iets anders? Ik jas er met alle liefde een berichtje door heen over de buitenkleding...

Ik heb het een paar maal ontzettend goed getroffen met de winterjassen. Zo neem ik in september 2011 een donsjack van Le Cocq van het kledingrek van het Leger Des Heils. Precies mijn maat en waarschijnlijk alleen gebruikt voor een weekje wintersport. Het houdt me drie winters warm en de schade is vijf euro. Op een gegeven moment wil ik de jas wassen, maar dat doe ik verkeerd. Dergelijke jassen dien je te wassen met een paar tennisballen. Als die schoon uit de machine komt is het dons binnen de kolommen verworden tot minuscule watjes. Ach, de rits heeft zijn beste tijd ook al gehad en zo ga ik de stad in op zoek naar een winterjas. Die haal ik bij de Zeeman en echt spotgoedkoop. Toch durf ik deze niet te wassen en na een paar jaar is dat wel nodig. Zo is het dan september 2017 en ik kijk rond op het internet voor een geschikte winterjas. Middels een advertentie op Marktplaats kom ik terecht bij United Wardrobe. Deze 'app' (ook gewoon als website te bezoeken op een desktop) is afgekeken van het Duitse Kleiderkreisel. Het oorspronkelijke idee is dat je je garderobe op de foto zet en vervolgens ruilt met andere gebruikers. Het is tegenwoordig 90 procent tegen harde contanten en ook weten een paar professionele handelaren hun waar op de site te krijgen. Hier zie ik een jas dat me helemaal okay lijkt, ook al ga ik over één nacht ijs. Het resultaat is niet alleen een jas die niet heel erg warm is, maar bovendien na een half jaar begint te scheuren.

United Wardrobe gaat een tijdje een soort van 'hangplek' worden, temeer omdat ik mijn schoenmaat heb ingevuld en hoop een paar vlotte schoenen te vinden. Met de zomerjassen is het ook al een paar jaar behelpen. De laatste die ik heb gekocht is té dun en de oudere zomerjassen zijn niet meer netjes genoeg. Ik heb gelukkig ook al wat andere dingen gekocht via United Wardrobe en dus ben ik niet meteen teleurgesteld als het eens mis gaat. Dat is eerst al met een paar Nike-schoenen voor een fractie van de nieuwprijs. Vervolgens met de eerste zomerjas waar ik mijn oog op heb laten vallen. Het is betaald en na lang aandringen zal de verkoper het dan eindelijk op de bus doen. Dat is het laatste contact dat we hebben gehad en ik heb de jas nooit gezien. Voordeel bij UW is dat je in zo'n geval je geld honderd procent terug krijgt en dus heb je niets te verliezen. Ik kan zo snel niet een vergelijkbare jas voor dezelfde prijs vinden en dan besluit ik dat ik terug wil naar de basis: Een zwart bomberjack.

Dat zouden jullie kunnen herkennen van 'Het zilveren goud'. Ik koop van mijn eerste zelf verdiende geld een zwart bomberjack. Totaal niet geschikt voor de winter, maar wel stoer! Ik wil een kwart eeuw later weer zoiets hebben en stuit daarbij op een zwarte Urban Classic in mijn maat en voor een leuke prijs. Ik ben teleurgesteld als die binnen komt. Het is niet van dat 'zachte' nylon als in de jaren negentig en het glanst ook niet. Alleen de oranje binnenvoering toont dat het een bomber is en voor de rest is het een 'saaie' jas. Bovendien is de jas redelijk gevoerd en té warm voor de zomer. Vervolgens zie ik een 'vintage' jasje voor nóg minder. Ook is deze rood in plaats van het eindeloze zwart. Dat jasje blijkt 'oversized' voor de maat en het label laat zien dat het een 'M' is. Niet erg bij een zomers bomberjack, maar hij valt iets té kort op de rug. Ik ga deze vooral tijdens de vakantie veel gebruiken. We hebben het hier over de warmste maanden van het jaar en terwijl de spreeuwen dood van het dak vallen, bevestig ik de aankoop van de eerste winterjas!

Op United Wardrobe gaat het vooral om dure merkkleding die nu eens betaalbaar(der) is door een zorgvuldige eerste eigenaar (m/v). Ik leer een aantal merken 'kennen' en eentje daarvan is Dsquared. Een ontzettend duur merk dat heel veel naslag kent. Dan zie ik deze 'nepperd' die ook als een '1 op 1 kopie' wordt aangeprezen. Voor de prijs heb je weinig keuze in je lokale winkelstraat. Ik zit evenwel een paar weken te dubben want hij is een beetje 'over the top'. Ik schaf het aan hoewel ik meteen weet dat het niet praktisch is op de ligfiets. Het is een langer model en in de stoel van een ligfiets zit je niet lekker als daar een jas tussen zit. Hij is me zelfs ietsje te groot maar de eerste maanden hangt het werkloos in de kast. Het is immers zomer en ik ben nog steeds niet geslaagd met een zomerjas?

De liefde voor honkbaljassen duurt al een half leven en ik heb verschillende jassen gehad door de jaren heen. Deze 'look' is weer redelijk populair bij 'hipsters' en dus kun je ze nog genoeg vinden op United Wardrobe. Vaak 'oversized' voor de vorige eigenaresse, hetgeen betekent dat het een volwaardige mannen-XL is en mij mooi gaat passen. De eerste heeft een paar onduidelijke foto's, maar voor de prijs durf ik de gok aan. Hij is uit de jaren negentig en in een matige staat en bovendien voelt het niet aan als een stevige kwaliteit. Bij het lostrekken van de knopen ben ik al bang dat het gaat scheuren. Bovendien is de kleur héél erg schrikbarend blauw. Ik heb het één dag aangehad, de eerste maandag van de vakantie. Op zichzelf best gaaf maar ook weer té dun. Dan zie ik vervolgens een aanbod dat al even goedkoop is. Ik kan het nauwelijks geloven want het lijkt helemaal 'nieuw' hoewel de eigenaar zegt dat hij de jas vrij vaak heeft aangehad. Hij heeft geen verwijzing naar een club maar ik heb het gevoel dat het de jas van een honkbalvereniging is geweest. De écht stevige kwaliteit uit de late jaren tachtig en eigenlijk té mooi om te dragen. Bovendien breekt kort hierna de herfst aan en dan is deze opeens weer té fris. Dan ga ik weer gebruik maken van het eerder genoemde zwarte bomberjack en deze gebruik ik tot op de dag van heden en vooral bij regen. Hoe 'saai' die ook is, hij is zonder meer waterdicht!

Qua winterjassen heb ik echter reeds jaren een fascinatie voor de 'plastic' jassen. Als iets absoluut niet wind doorlatend is, dan moet het wel dit materiaal zijn. Ik heb mijn 'favoriet' al een tijd geleden uitgezocht: Specifiek deze lichtblauwe kleur. Hij duikt echter meestal op in kleinere maten. Ik ben eens nieuwsgierig naar de marktplaats van Facebook en zie dan deze advertentie. De verkoopster weet blijkbaar niets af van de verzamelwaarde van deze jassen want haar startprijs is belachelijk laag. Als ik zou willen, had ik de jas binnen een uur voor het driedubbele kunnen verkopen, maar... de duim kan omhoog. Ik heb goed gegokt met de maatvoering en... de jas lijkt niet langer te zijn gebruikt dan een weekje op de wintersport. Of het nu snikheet, een koele zomer, regen, sneeuw, wind of hagel wordt in 2019: Ik heb voor iedere situatie een jas binnen handbereik...

No way, Jose!

Bij het vorige bezoek aan Engeland op Soul-xotica heb ik geschreven over de 'dip'. Als kerst in zicht komt, lijk ik dat van me te hebben afgeschud. Ik gebruik wel een tijdje Prozac maar dat heeft nooit langer dan een maand geduurd buiten de weken om dat het middel moet gaan 'werken' en je voortdurend moe bent. Ik heb automatisch de donderdagmiddag vrij om naar de 'MIND' toe te kunnen, maar de leiding ziet al snel dat het meer een uitstapje wordt om platen te kopen en een biertje te drinken in de pub. Ik denk nog steeds dat ik huis-psychologe Jacqui heel erg dankbaar mag zijn. Zij heeft me even het juiste zetje gegeven waardoor ik verder kan, maar heb het al heel snel bekeken met de 'hulpverlening'. Natuurlijk wil ik ze niet allemaal over één kam scheren en bagatelliseer ik evenmin chronische psychische klachten, maar ik heb geen tijd om 'beroepsdepressief' te zijn. De bezoekers van de 'MIND' komen uit een zwaar isolement, onmogelijk in een gemeenschap als de Emmaus, of zitten langdurig thuis met problemen die waarschijnlijk nooit opgelost zullen worden. De bijeenkomsten in de 'MIND' lijken daardoor veel op de 'thee-middagen' van de Rock Church in York of, dichterbij huis, de openingsuren van het Leger Des Heils. Buiten dat ene meisje (opeens speelt de naam 'Leslie' me door het hoofd) met dezelfde fanatieke interesse in popmuziek en het verzamelen van platen, heb ik weinig te zoeken in de 'MIND'. Toch word ik bij één van de laatste bezoeken vooral aangespoord om op kerstavond even langs te gaan...

Zo ga ik op kerstavond met de trein naar Ashton. Het is de tijd waarin ik nog 'songteksten' schrijf voor liedjes waarvan ik droom dat ik ze ooit als een gevierde zanger in een bomvol stadion mag vertolken. Ik herinner me iets van 'Mind the step' en dat ik de sfeer van de 'MIND' op deze bewuste kerstavond beschrijf. Hoe de aanwezigen de vloerbedekking van de grond staren. De cijfers van zelfdoding in de decembermaand zijn niet lachwekkend, maar ik voel deze avond bij de 'MIND' dat het 'ongelukkige' gevoel overheerst en daardoor een feeststemming in duigen gaat gooien. Ik excuseer me en maak me uit de voeten. Ik zal nooit weer terug gaan naar de 'MIND'. Ik ga een paar zijstraten in en kom uit bij 'The Witchwood'. Dat heeft wederom live-muziek, alleen kan ik me niet herinneren wat er deze heeft gespeeld. Mogelijk speelt de lokale band Plastic Gun Alliance en deze wil ik graag zien. In dat geval speelt de band pas later en moet ik rekening houden met de trein terug. Kerstmis in Engeland. Verschilt het erg van de Nederlandse kerst? Voor mijn gevoel wel. In Jutrijp zijn er pakjes met Sinterklaas en is kerst vooral lekker eten met de familie. We worden 's ochtends om half elf bijeen geroepen in de eetzaal. Tijd voor kadootjes! Onze lieve secretaresse Nora gruwt van onze 'handrollings' en heeft voor ons allemaal een pakje Benson & Hedges-sigaretten gekocht. Die kunnen we ons anders niet permitteren. Van de gemeenschap krijgen we alsnog een pakje shag plus een extra week zakgeld. Er zijn bewoners die dat voor het vallen van de avond al op hebben gemaakt, maar zelf ben ik voornemens er zuinig mee te doen en iets tastbaars te kopen.

Er is eentje in de eetzaal die een beetje sneu kijkt, maar ja... hij is die ochtend pas gearriveerd en heeft dus nog geen recht op zakgeld, laat staan een extra week. Zijn naam is Jose, een Portugese jongeman die met een onduidelijk verhaal uit de Emmaus-gemeenschap van Dover is gekomen. Omdat ik hem toch wel een beetje heb geraakt in Ashton moet ik 's middags nog even netten drogen. Op de avond loop ik naar de 'Tollemache Arms'. Ray heeft zijn hele familie meegebracht en zijn vrouw is de hele avond al strontvervelend door toedoen van de alcohol. Ze ploft neer op de grond en doet alsof ze is flauw gevallen. Dan begint ze te huilen en zegt ze tegen haar kinderen en echtgenoot dat ze zal sterven. Ze ziet de engel al door de deur komen. Op dat moment gaat de deur open en stap ik binnen. ,,There we have our angel", moet ik de volgende maanden nog vaak horen. Het extra zakgeld maakt dat ik een paar 'laagjes' whiskey kan permitteren. Frank schenkt ze dubbel met een knipoog.

Iets tastbaars...? Ik ben een paar weken ervoor in Oldham Street in Manchester geweest. Dé straat met leuke boetiekjes en platenzaken. In de 'Pop Boutique' zit een cafetaria met alle 'Top Of The Pops'-hoezen aan de muur. In de kelder zit een winkeltje in 'vintage' kleding. Ik heb hier al eens door de rekken kleurrijke hippie-hemden lopen neuzen. Een beetje hippe blouse kost al snel twintig pond en ik kan me dat niet permitteren. Nu ik de extra week zakgeld heb, zou ik mezelf wel kunnen trakteren op zoiets? Dan tref ik Jose op de ochtend van 'Boxing Day' in de eetzaal. Hij vraagt of ik het gisteren leuk heb gehad. Ik vraag ook hoe hij de eerste dag in Mossley heeft ervaren en dat klinkt erg eenzaam. Ik ben die dag van plan om naar Ashton te lopen en daar iets te drinken. Waarom zou ik dat alleen doen als ik iemand anders een leuke kerst kan bezorgen? Zo neem ik Jose mee op sleeptouw en we raken hem goed in Ashton. Hij heeft geen geld, ik heb dubbel zakgeld. Ik wil een goede gastheer zijn en dus komt hem niets tekort. Als we thuis zijn, kan ik wel janken. Natuurlijk hebben we een leuke dag gehad, maar... het idee om een mooi overhemd te kopen lijkt van de baan. Het geld is een behoorlijk stuk gekrompen. Coördinator Bob schudt zijn hoofd als ik vraag of iets kan lenen, maar geeft me desondanks het geld. Zijn gebaar moet niet afkeurend zijn geweest dat ik het geld heb opgemaakt, maar om het blinde vertrouwen dat ik meteen in Jose heb gestopt. Misschien weet Bob wel meer dan mij en wil hij Jose het voordeel van de twijfel geven? Die middag zoek ik voor twintig pond een shirt uit dat ik nog altijd in de kast heb hangen. Hij is een beetje ruw geworden door de jaren heen en dus draag ik het nauwelijks meer. Het is een dikke stof met een 'allover' print van Amerikaanse landschappen. Erg psychedelisch! Ook koop ik nog een paar platen voor de troost.

Het oud en nieuw van dit jaar is eveneens legendarisch en wellicht nog leuk voor een verhaaltje in het begin van het nieuwe jaar? Jose is al met al een week in Mossley gebleven. Hij heeft als voordeel dat de kerst erg gunstig valt waardoor we een lang weekend hebben. Hierdoor wordt er niet veel gewerkt in Mossley. En dat laatste... dáár heeft Jose een hekel aan en is ook de reden waarom hij is weggestuurd uit Dover. De Portugees is aartslui en dat is niet handig in een woonwerkgemeenschap.

Het zilveren goud: december 1993 deel III

Volgende week is tweede kerstdag en dan ga ik jullie rond deze tijd laten kennismaken met de top tien van de Blauwe Bak Top 100. Dat betekent dat de aflevering van 'Het zilveren goud' de laatste is van deze maand, maar de eerste maanden van 1994 zijn wederom goed gevuld! Ik 'spaar' een bericht voor maandag of dinsdag maar verwacht tevens dat ik morgen of vrijdag waarschijnlijk niet aan publiceren toe kom en... ik had nog een 'gezellig' verhaaltje in de planning. Eigenlijk wel meer dan één, maar ik ga na 'Het zilveren goud' eerst weer eens twintig jaar terug in de tijd naar de enige kerst die ik in Engeland heb gevierd. Nu ga ik eerst de maand december en het jaar 1993 een goedenacht toewensen door de laatste zes singles van deze maand voor het voetlicht te brengen.

Bij de gedachte aan december 1993 krijg ik het meteen koud. Dat heeft met het weer te maken. Mijn oudste broer is een paar weken terug uit Denemarken. Ik heb nog altijd geen werk ondanks vruchteloze fietstochten langs uitzendbureaus. Ik merk het als een bezwaar als mijn broer langskomt en ik hele dagen thuis ben. Voor mijn gevoel zet het ook de familierelatie onder druk, maar dat kan zo lijken. Ik ben in ieder geval zeer onzeker in deze periode. Volgens mijn herinnering wordt er geschaatst in de weken dat Henk thuis is. Hij waagt zichzelf uiteraard niet op het ijs, de laatste winter voor zijn vertrek naar Denemarken heeft hij langdurig met zijn voet gezeten na een val op een bevroren weg. Voor mij kunnen de Friese noren ook in het vet blijven, ik zal na 1992 nooit weer de ijzers onderbinden. Ik weet dat het schamele herinneringen zijn in vergelijking met bloemlezingen van maanden geleden maar het kenschetst de laatste maanden van 1993. De werkloosheid, de gevoelde 'schuld' tegenover familie en omgeving en een bovenkamer die nog altijd niet helemaal is hersteld... Het maakt dat ik december 1993 'vier' met singles en dat dit ook de enige tastbare herinnering blijft aan die tijd. Over een paar weken met frisse moed 1994 in!

1629A You're My World-Cilla Black (NL, Parlophone, 1964)
1630A I'm A Man-Chicago (NL, CBS, 1969)
1631A Free-Chicago (NL, CBS, 1971)
1632A Ave Maria No Morro-The Cats (NL, Omega, 1965, re: 1968)
1633A Chewy Chewy-Ohio Express (NL, Buddah, 1969)
1634A Yummy Yummy Yummy-Ohio Express (Duitsland, Buddah, 1968)

We zijn voor deze aflevering terug in Leeuwarden bij 'Deja Vu v/h 'T Keldertje'. Ofwel: Dat is de naam die de winkel voert. Als ik aan een tweedehands platenzaak denk, gaat mijn herinnering het eerste terug naar dit winkeltje. Je stapt binnen en er klinkt altijd vervreemdende muziek vanachter de toonbank. Vaak Westcoast-pop of psychedelisch punk of een andere stroming waar ik bijna geen kaas van heb gegeten. Ik kom daar in de vroege jaren negentig toch vooral voor de Top 40- en Tipparade-noteringen uit de jaren zestig en zeventig. In december 1993 legt hij een 'uitverkoopbak' aan en daar doe ik in december 1993 een eerste graai in. Volgende maand komen we hier wederom terug. Het zijn singles die niet goed genoeg zijn bevonden om de standaardprijs van drie-en-een-halve gulden te mogen krijgen. Alleen de singles van Chicago en The Cats hebben in 1993 een fotohoesje maar beide flink ontsierd door sellotape. 'I'm A Man' heb ik in 1991 in dezelfde winkel gekocht, maar dat blijkt een ingekorte versie te zijn. Het hoesje van 'Free' heb ik sinds april 1992 als ik in Leeuwarden de Nederlandse persing met andere fotohoes vind. Later heb ik alsnog eens de Duitse persing met de fotohoes gekocht zoals ik die in 1992 eens leeg was tegen gekomen. 'Chewy Chewy' krijgt pas in 2011 een 'upgrade' met fotohoes. Volgende maand tel ik 32 singles waaronder de nummers van 1628 tot en met 1634 opnieuw, maar dan met een B in plaats van de A. Tweeëndertig singles klinkt mij als viermaal acht in de oren. We gaan dus lekker door emt de wekelijkse aflevering van 'Het zilveren goud'!

Week Spot: Linda Jones

Ze is zeker één van de langst levende artiesten geweest in de Blauwe Bak, hoewel ik me dat nooit zo heb gerealiseerd. Qua single is het wel één van de oudsten in de koffer. Ik denk dat alleen 'The Shotgun And The Duck' van Jackie Lee langer in de koffer staat. Ik heb het hier over 'Peace Of Mind' van Nancy Wilson. Ik heb de single in november 1990 gekocht en heeft jaren lang trots door gebracht in de steeds wisselende koffers. Daarbij moet ik nu vaststellen dat de single naast een andere Nancy Wilson-single in de reserve-Blauwe Bak staat. Dat is 'Are We Losing Touch' welke ik bijna twee jaar geleden van Mark heb gekocht, maar het uiteindelijk toch té poppy vind voor de Blauwe Bak-koffers. En zo heb ik dat met meerdere Nancy Wilson-singles in mijn verzameling. Nancy is een allround zangeres die haar mannetje staat in de soul, jazz en zelfs country. Ze heeft een Northern Soul-klassieker op haar naam staan, hoewel Wilson uitkomt voor het té grote Capitol. Afgelopen vrijdag is bekend geworden dat Wilson is overleden op 81-jarige leeftijd. Dat is driemaal 27. Vanavond ga ik het echter hebben over een zangeres die volwaardig lid is van de 'Club van 27', maar minder tot de verbeelding spreekt dan Hendrix, Morrison, Joplin of zelfs een Nick Drake. In de Blauwe Bak Top 100 vinden we deze Week Spot op nummer 29: 'Don't Go' van Linda Jones uit februari 1972.

De single zit in hetzelfde pakket dat ons Robert Winters & Fall oplevert. 'Used but not abused' houdt in dat van elke single één kant goed begaanbaar is en dat dit veelal de favoriete kant is van Mark. All Platinum-plaatjes uit de vroege jaren zeventig lijken vaak een zwaar leven achter de boeg te hebben gehad, maar toch zegt mijn herinnering dat 'Your Precious Love' nog redelijk is te draaien. Het is de b-kant die me echter aarzelend 'inpakt' totdat ik, na de opname van de 'Vakantiemix', opeens als een blok val voor de schoonheid van de plaat. Ze staat een half jaar erg oneerbiedig in de reserve-Blauwe Bak en daardoor vergeet ik steeds om de plaat Week Spot te maken. Ik heb de afgelopen weken een paar maal een uitwisseling gehouden tussen de beide bakken en ook de 'Ere-Blauwe Bak' is inmiddels voor de helft gevuld. Ook daar staat wisselgeld tussen die wellicht ooit weer eens richting de koffers gaan. Linda Jones staat sinds een paar weken in de koffer en zal daar voorlopig ook blijven. Nu 'Don't Go' definitief is gegroeid, kan ik me geen koffer voorstellen zonder deze single.

Als het lot niet anders had beslist, zou Linda Jones afgelopen vrijdag 75 zijn geworden. Linda wordt geboren in Newark in de staat New Jersey. Haar familie heeft een gospelgroep, The Jones Singers, en daar maakt Linda eveneens haar podiumdebuut. Haar eerste single verschijnt in 1963 op het CUB-label onder de naam Linda Lane. Nu ik dit lees, daagt het me ergens in de verte. Het CUB-label heeft sinds 'The Joke's On Me' van The Corvells mijn interesse en ik geloof dat ik de single nog eens ergens op het internet heb gezien. 'Lonely Teardrops' is echter niet het succes waarop iedereen hoopt en Jones treedt intussen op in nachtclubs. Daar wordt ze gespot door liedjesschrijver Jerry Harris die haar aan de arm meeneemt naar George Kerr. Kerr is een onafhankelijke producent en gaat het de daaropvolgende jaren proberen met het talent van Linda Jones. Het levert weinig succesvolle singles op voor Atco en Blue Cat. In 1967 komt ze terecht bij Warner Bros. dat een paar jaar eerder een rhythm and blues-label is begonnen: Loma. Haar eerste single voor Loma is niet alleen haar grootste, maar ook de best verkochte single in de Loma-catalogus. 'Hypnotized' bereikt een 21e plek op de Billboard en een vierde plek in de R&B. 'What I've Done (To Make You Mad)' is ook nog goed voor een top tien-notering in de R&B, maar op de Pop is dat slechts een nummer 61. Loma brengt eveneens haar eerste elpee uit, logischerwijs genoemd naar haar grootste hit en deze bereikt ook nog de albumlijsten van de R&B. Toch ziet Warner Bros. teveel geld verdwijnen in Loma zonder dat het ooit het succes van Atlantic, Stax of Motown kan benaderen en eind 1968 gaat Loma op slot.

Linda komt in eerste instantie terecht bij de heren Gamble en Huff. Omdat Kerr niet gebonden is aan platenmaatschappijen verhuist hij mee en produceert de kanten voor het Neptune-label. In 1971 stapt ze over naar All Platinum dat haar onderbrengt op het Turbo-label. Vanaf dat moment gaat ze intensief werken met een andere All Platinum-groep: The Whatnauts. In februari 1972 verschijnt de single 'Your Precious Love' en dat is de eerste sinds haar Loma-tijd welke weer in de hitparade terecht komt. Nummer 15 in de R&B en 74 in de Pop, om precies te zijn. Slechts een paar weken later is haar nationale tournee ten einde en wil ze een hazenslaapje doen tussen het middagmatinee en de avondvoorstelling in New York's Apollo Theatre. Ze zal haar ogen nooit meer open doen. Het is bekend dat Jones haar hele leven suikerziekte heeft gehad en de schouwarts stelt vast dat ze tijdens haar slaap in een coma is geraakt. Linda Jones is dan pas 27 jaar oud.

Het geeft 'Don't Go' onbedoeld een wrange bijsmaak. Ze heeft in de maanden ervoor zoveel materiaal opgenomen dat Turbo nog drie albums postuum zullen verschijnen.

Blauwe Bak Top 100: 41-50

50. Slow Down-Unlimited Four (US, Chanson CH-1180, 1971)
Sinds jaar en dag is de nummer 50 in de Blauwe Bak Top 100 een 'novelty'. Denk aan Carolyn Leacock & The Outfit of Divine Situation van afgelopen jaar. Omdat ik de Top 100 op de radio in twee delen doe en ik niet meteen wil aftrappen met een 'novelty' doe ik het dit jaar anders. Hoewel? De nummer honderd is ook een 'novelty' en dus had het achteraf wel anders gekund? Ik ga nu niet meer schrappen in de lijst en trap vandaag af met Unlimited Four. Ondanks de titel een plaat die allesbehalve in tempo wil verminderen. Een lekkere stamper!

49. I Tried To Tell Myself-Al Green (Jamaica, London 5N-2322, 1976)
Al Green heeft in de jaren zeventig een heel specifiek geluid en wijkt geen centimeter af van dat concept. Dat hoeft ook niet! De platenkopers kunnen niet genoeg krijgen van zijn stijl. Het merendeel van Green's platen zijn niet echt interessant voor mij, maar met 'I Tried To Tell Myself' vinkt het twee hokjes aan. Ten eerste een héérlijk plaatje en ten tweede een Jamaicaanse persing welke opvallend goed klinkt. Een plaat met krasjes is in de soul-wereld bekend als 'Jamaican Mint'.

48. Sexy Girl-The 9th Creation (US, Pye 71069, 1975)
Ik heb vanmiddag de plaat nog gedraaid en, oef, er zijn maar weinig platen die zo weinig aan de fantasie overlaten als 'Sexy Girl'. De onderbroek mag aanblijven maar verder beschrijft de zanger bijna alle delen van haar lichaam en wat hij ermee zou willen doen. Hoewel ik netjes mijn handen aan het stuur heb gehouden, is 'Sexy Girl' een beetje de 'soundtrack' van mijn vakantie geworden.

47. Keepin’ It To Myself-Average White Band & Ben E. King (UK, Atlantic K 10977, 1977)
Veel platen van Mark in deze Top 100, maar je kan soms ook dichter bij huis op onverwachte plekken leuke dingen tegenkomen. Het is een zaterdag in maart dat ik voor het eerst het 'nieuwe' platenwinkeltje in Steenwijk binnen stap. Dan laat ik deze liggen omdat ik Ben E. even verwar met B.B. King. Een paar weken later, op mijn verjaardag, trakteer ik mezelf op de plaat en heb daar geen spijt van gehad. Vooral de b-kant, 'Keepin' It To Myself', is Ben E. in optima forma. Wederom een plaat die in de zomer pas echt is gaan groeien voor mij!

46. All These Changes-Milt Matthews (US, Bryan B-1007, 1974)
Dit plaatje heeft eveneens een Engelse release gehad, maar ben desondanks blij met de smetteloze Amerikaanse demo van de single. Typisch dat jaren zeventig-geluid dat ik zo graag mag horen!

45. Soul Train-Tom Glide ft. Hil St. Soul (UK, Ramrock Blue RRB 006, 2017)
De 'novelty' staat op nummer 45 dit jaar? Niet dat er iets 'komisch' is aan de plaat, maar het is een 12"-single en valt daarmee uit de toon. Ik ben sinds een paar maanden eveneens lid van 'New Soul Vinyl Showcase', een gesloten Facebook-groep exclusief voor dj's die nog geregeld nieuwe soul-platen kopen of daarin zijn geïnteresseerd. Daar kom ik deze op een zekere middag tegen en luister naar een clipje op Bandcamp. Ik hoor een toekomstige klassieker en de plaat wordt bijna weggegeven. Tom Glide is een gigant in de 'soulful house' die al meerdere remixes op zijn naam heeft staan. Hil St. Soul is een onafhankelijke zangeres en dat levert de eerste combinatie op. Bovendien is daar nog Ashley Beadle, een gewaardeerde 'Modern Soul'-dj die op de keerzijde tweemaal zijn visie op het nummer doet blijken. Ik blijf het echter houden bij de originele single-versie op de a-kant.

44. Is It All Over-Pep Brown (US, Polydor PD-14176, 1973)
Bij 'Five A Day' heb je vaak niet lang bedenktijd bij hele interessante platen. Als Mark deze van Pep Brown voor een stevige prijs aanbiedt, vermeldt hij erbij dat hij de plaat houdt als die niet binnen een uur is verkocht. Ik kaap hem voor zijn neus weg. 'Deep soul' op een 'major' label dat geen raad weet om dit aan te bieden bij de juiste radiostations. Dat is het lot van Pep en deze briljante single op het Polydor-label.

43. Love Is Just A Word-Jean Wells (US, Sunshine SG 801, 1980)
Hoewel de disco in de 'mainstream' in 1979 en 1980 nog op een hoogtepunt is, laten de meeste soul-artiesten de disco-gimmicks na 1979 weer vallen. Het is een periode die in de verzamelaarswereld 'post-disco' wordt genoemd. De disco ligt er niet meer dubbel en dwars op en het gaat weer een beetje terug naar de oorspronkelijke Phillysoul. Het levert opeens ook weer zeer fraaie ballads op waarvan 'Love Is Just A Word' van Jean Wells een goed voorbeeld is. Een zangeres met een lange staat van dienst die in 1980 mag uitkomen voor het kleine Sunshine-label en zó zingt dat de pijn voelbaar wordt. Dat is de definitie van 'soul' voor mij.

42. Lucky Fellow-Leroy Hutson (UK, Acid Jazz AJX 4405, 1975, re: 2018)
Over twee weken mag ik het verhaal over 2018 schrijven en dat wordt wederom optimistisch. Wat dat betreft zou Leroy Hutson's 'Lucky Fellow' passen als soundtrack bij het verhaal!

41. Diamonds Are Rare-The Sylvers (US, Casablanca NB 953, 1978)
Onlangs nog Week Spot geweest en ik ga morgen een nieuwe Week Spot presenteren. Dat is dan een plaatje dat tussen de 40 en 21 staat genoteerd. Nee, ik heb nog geen idee welke plaat het gaat worden...

Blauwe Bak Top 100: 51-60

Ik ga geen lange inleiding doen bij de Blauwe Bak Top 100 dit jaar en schrijf liever wat dingen bij de plaatjes in de bewuste Top 100. Toch wil ik gebruik maken van de mogelijkheid om te vertellen dat ik komende zaterdag vanaf elf uur de nummers 100 tot en met 51 ga draaien in 'Do The 45'. Dat is vanaf elf uur 'onze tijd' op www.wolfmanradio.co.uk. U bent van harte welkom!

60. I’ll Be Your Fool Once More-Annette Snell (US, Dial D-1025, 1973)
Is 2018 het jaar van Annette Snell? Het lijkt er wel op. Haar andere single (hoger in de lijst) komt middels de 'soul pack' van maart voor het eerst de verzameling binnen. Omdat de a-kant in een zeer slechte staat is, koop ik een maand later een 'upgrade'. Het is uiteindelijk de b-kant welke het hoogst genoteerd staat in de lijst. Dit is dan de volgende single van de voormalige Sequins-zangeres. Ditmaal geschreven en geproduceerd door Paul Kelly, dezelfde man die we onlangs in de 'Singles round-up' hebben gehad.

59. Reachin’ Out For Your Love-Tamiko Jones (UK, Contempo CS 2094, 1975)
Ik hoop in eerste instantie op de Engelse Arista, maar ben ook wel content met deze Contempo. Ik heb sowieso een zwak voor het Contempo-label. Dat begint ooit met de heruitgaven van The Capitols ('Cool Jerk') en Jackie Lee ('The Shotgun And The Duck') en middels de plaatjes die ik voor een kwartje per stuk haal bij Cees Buster.

58. One More Year-Robert Winters & Fall (US, Buddah BDA-624, 1980)
De Week Spot van afgelopen week en in dat bericht heb ik een klein foutje gemaakt. Ik schrijf at Robert Winters bij Arista heeft getekend, maar dat blijkt Buddah te zijn. Buddah wordt op dat moment echter gedistribueerd door Arista en deze witte letters springen eruit op het platenlabel.

57. Gay With An E-Wicked Lester (Duitsland, Muto 015, 2009)
Ik maak in 2013 kennis met deze 'nieuwe' versie van 'Ain't No Mountain High Enough'. Dan blijkt de plaat al vier jaar oud te zijn. Ik ben in het begin helemaal wild van het plaatje maar weet het geen plek te geven in de Blauwe Bak. Een paar maanden geleden lijk ik er helemaal klaar voor te zijn. Tussen de retro-soul past immers ook best wat 'soulful house'. Wicked Lester is het pseudoniem van een Duitse dj met een goed gevoel voor humor. Voor 'Gay With An E' stript hij 'Mountain' van Marvin Gaye & Tammi Terrell met in eerste instantie alleen Tammi's zanglijn. Aanvankelijk een 'leftfielder' die erg gewaardeerd is gebleken in de meer progressieve soul-scene.

56. Two Lovers History-Mary Wells (US, Jubilee 5621, 1968)
In de 'Singles round-up' kwam Kim Weston al ter sprake. Zij verliet Motown na een dispuut over vermeende royalties. Mary Wells pakt drie jaar eerder haar biezen met dezelfde reden. Wells heeft dan een grote hit gehad met 'My Guy' en verwacht wel iets meer dan haar normale gage. Berry Gordy beschouwt Motown echter als een fabriek met personeel en heeft het geld reeds in de nieuwe elpee van The Supremes gestoken. Mary wordt in 1965 ontslagen uit haar contract met enkele voorwaarden. Zo mag ze tien jaar lang niet 'My Guy' zingen of refereren naar het nummer. Dat ze in 1972 in 'Top Of The Pops' optreedt om de Motown-heruitgave te promoten, wordt door de vingers gezien. In 1968 maakt Wells platen voor Jubilee en doet ze dit 'Two Lovers History' op een b-kant. Dat nummer is zeer populair geworden in de 'Carib-soul' en dat is precies de reden waarom ik het aan de koffers heb toegevoegd.

55. Some Guys Have All The Luck-The Persuaders (UK, Atlantic K 10404, 1973)
Een nummer dat smeekt om door anderen te worden opgenomen. Jaren voordat Rod Stewart, Robert Palmer en Maxi Priest zich over het nummer ontfermen, is al een reggae-versie van het nummer op de markt. Hoewel Maxi Priest nog altijd een favoriet is van mij ga ik het origineel van The Persuaders teeds meer waarderen!

54. Maybe We-Tyrone Mack (US, Express no cat. no., 1986?)
Ieder jaar komen wel een paar platen uit de jaren tachtig in het Blauwe Bak-gebied, maar dit jaar heb ik definitief de poort open gezet en mezelf bereid gevonden om zo nu en dan iets meer te betalen voor een dergelijke plaat. In eerste instantie knap ik af bij het intro, maar zodra ik het refrein heb gehoord? De plaat is niet goedkoop, maar gaat alleen maar in waarde stijgen en dus moest ik het nu doen. Daar heb ik geen spijt van gehad. Okay, het is helemaal 1986-87 qua productie en afschuwelijke synthesizers, maar voor de rest is dit een plaat die moeiteloos de hele dag in je hoofd blijft zitten zonder dat dit gaat vervelen.

53. I’ll Never Fall In Love Again-Charlie Hodges (US, Calla C-176, 1971)
Ik verbaas me er nog altijd over dat de plaat zo 'jong' is. Het klinkt alsof het uit 1965 kon komen. Het maakt de plaat er echter niets minder om en dus vinden we dit sterk staaltje 'deep soul' bijna op de helft van deze Top 100.

52. In The Valley Of My World-The Independents (Spanje, Zafiro OOP-103, 1976)
'Arise And Shine' heeft de Top 100 niet gehaald, maar 'Valley' mag niet ontbreken. De plaat had hoger kunnen staan als het niet in zo'n slechte staat was geweest. Een 'upgrade' lijkt nog ver weg. Het nummer is in 1976 alleen in Spanje uitgebracht als b-kant en die zie je niet dagelijks voorbij komen op Discogs en Ebay. Hoe groot is de schade? Eén hanger in het sfeervolle intro en eentje in het outro. Dat wordt zaterdag dus werken?

51. It’s All Up To You-The Blossoms (UK, Mojo 2027 013, 1972)
Een plaatje dat ik helemaal op de gok heb gekocht. De tegenwoordige eigenaren van de rechten staan niet toe dat ik de beide kanten van de plaat mag beluisteren op de Nederlandse Youtube, maar... The Blossoms, crossover, het Engelse Mojo-label...? Ik heb niets te verliezen! Een fraaie 'double-sider' waarbij 'It's All Up To You' iets meer klasse vertegenwoordigd dan de stamper 'Touchdown' en dus Week Spot en favoriet voor de Blauwe Bak TOp 100 mag zijn.

Singles round-up: december 4

De Blauwe Bak Top 100 in de weekeinden enzovoorts. Tja, het is moeilijk om vast te houden aan het concept van dagelijks publiceren en dus krijgen jullie vandaag weer een bom van berichten. Vanavond (voorlopig?) het laatste deel van de 'Singles round-up' alsook beide afleveringen van de Blauwe Bak Top 100. Ik vind het niet erg om één bericht te 'missen', dat komt tussen kerst en oud en nieuw wel weer van pas en dus krijgen jullie daarna morgen gewoon de Week Spot voorgeschoteld. Als alles goed is gegaan, ben ik deze morgen weer beter gemeld bij de baas en kan ik woensdag weer beginnen met post bezorgen. Ik heb gedurende het weekend praktisch geen buitenactiviteit gehad en vooral bezig met radio en aanverwante zaken. En na een radioshow vind ik het heerlijk om even te 'verdrinken' op Youtube en dan wordt het soms erg laat en té laat om nog te publiceren. Voordat ik weer enkele video's ga bekijken, nu eerst de schade inhalen van het weekend. Om te beginnen de laatste vijf singles van deze maand, als ik de verleiding kan weerstaan van kringloopwinkels en dergelijke.

* The Perfections- Don't Take Your Love From Me (US, Drumhead, 1974)
Ik heb een ijzersterk vertrouwen in 45cat, maar eigenlijk klinkt deze single een beetje gedateerd als zijnde 1974. Ik kom de plaat tegen op een Facebook-groep waar ik sinds een maand lid van ben. Ik was al lid van een soul-groep voor platen die minder dan 50 pond kosten, maar het is me allemaal nog steeds té duur. Er worden regelmatig platen erop gezet die als een 'koopje' worden omschreven en gemiddeld veertig pond moeten kosten. Sinds november is daar 'Northern Soul For Under 25 Squidleys': Originele singles die een marktwaarde hebben van minder dan 25 pond en vaak met een klasse en kwaliteit die groter is dan menig plaat van driehonderd pond. Voor wie het nog niet mocht weten: In de 'serieuze' soul-scene kun je niet aankomen met een plaat die minder dan vijftig pond waard is. Het gaat alleen maar om 'exclusiviteit'. Hoe minder geperst, hoe beter en dan wordt er niet op gelet of het ook daadwerkelijk een goede plaat is. Tot mijn verrassing zie ik deze van The Perfections en ik vraag of het dezelfde band is die voor Twinight heeft opgenomen. Het blijkt dezelfde groep te zijn en ze hebben een tiental singles gemaakt voor verschillende labels die allemaal de moeite waard zijn! Alleen het prijsniveau maakt dat de grote dj's eraan voorbij lopen. 'Don't Take Your Love From Me' is 'crossover-sweet soul' zoals dat omstreeks 1971 veel is gemaakt. Het intro lijkt op heel veel andere liedjes. Dan opnieuw de 'perfecte' harmoniezang die ik ken van 'Which One Am I', de single op Twinight. Op de b-kant doet de band een uitstekende vertolking van 'Since I Lost My Baby', geschreven door Smokey Robinson en in 1965 opgenomen door The Temptations. Hopelijk meer van The Perfections in het nieuwe jaar!

* The Righteous Brothers- Stranded In The Middle Of No Place (US, Verve, 1967)
Mark adverteert geregeld 'Eupics': Singles met Europese fotohoesjes. Daar zie ik ook deze van The Righteous Brothers tussen staan en voor die prijs wil ik hem wel hebben. Ik gok op een Duitse persing, maar... het blijkt de Amerikaanse mét fotohoes te zijn! The Perfections heeft een Motown-link op de b-kant, The Righteous Brothers heeft eveneens een Motown-link op deze single. Beide liedjes zijn geschreven en geproduceerd door Mickey Stevenson. Stevenson is A&R-manager bij Motown en ook schrijver van liedjes. Hij is de Mickey in 'Mickey's Monkey' van The Miracles. Mickey krijgt een relatie met een andere Motown-ster: Kim Weston. Als die laatste onmin krijgt met Motown over achtergehouden royalties verlaat Stevenson Motown met zijn lieftallige. Kim kan aan de slag bij Motown en Stevenson wordt schrijver en producent bij Verve Records. Zo neemt hij in 1967 deze single op met Bill Medley en Bobby Hatfield. 'Stranded' is in de traditie van 'You've Lost That Lovin' Feeling', maar de b-kant is andere koek. 'Been So Nice' is het meest uptempo nummer dat ik ooit heb gehoord van de beide mannen. Hoewel? Ik heb ooit 'The White Cliffs Of Dover' gekocht voor de b-kant, maar dat is een solo-project van Bobby Hatfield. Als ik echter een keuze moet maken, dan blijft 'Stranded' voorlopig mijn favoriet.

* Sons Of Robin Stone- Got To Get You Back (UK, Atlantic, 1974)
Nederland blijft in de vroege jaren zeventig een beetje achter, maar in Engeland is de soul omstreeks 1973 populairder dan waar dan ook. Menig Amerikaanse artiest waagt dan ook de oversteek naar Engeland. Op de hitparade vertaalt dat naar grote successen voor The Stylistics en The Spinners. Hoewel die laatste in Engeland de naam 'The Detroit Spinners' moet voeren dankzij een folkgroep uit Liverpool met de naam 'The Spinners'. Sons Of Robin Stone vaart in het kielzog van The Spinners de hitparade binnen. Een heerlijk ongecompliceerd Phillysound-plaatje dat 44 jaar later nog altijd klinkt als een klok.

* Jerry Washington- I Come A Long Ways (US, Excello, 1973)
Wat is de definitie van een 'tune'? Welnu, als ik bij de kennismaking de Youtube-video driemaal achtereen draai en het vervolgens ook geregeld doe met de vinylsingle, dan mag sprake zijn van een 'tune'. Mark adverteert de single met de boodschap dat hij de plaat geregeld heeft gedraaid tijdens recente clubavonden. Ook ik kan niet genoeg krijgen van dit plaatje. Een stevige 'Southern' begeleiding waarover Jerry nog het meeste 'rapt'. Het neigt naar 'deep soul' zonder dat het in een sentimentele dweil verandert. Eigenlijk een b-kantje. De a-kant is 'I Won't Leave You Hanging' en is meer van hetzelfde zonder dat specifieke van 'I Come A Long Ways'. Ik hou het dus bij de keerzijde.

* Betty Wright- If You Love Me Like I Love You (US, Alston, 1971)
Betty neemt steeds meer plek in beslag in de Blauwe Bak en ik ben de laatste die daarover klaagt. Wright mag dan enkel bekend zijn bij het grote publiek dankzij het 'stoute' 'Tonight Is The Night' en upbeat monsters als 'Shoorah Shoorah' en 'Where's The Love', ik kan persoonlijk niet genoeg krijgen van Betty in midtempo en langzame nummers. Ik reserveer deze demo in eerste instantie voor 'I Found That Guy'. Dat is een cover met een iets gewijzigde titel. The Jackson Five zingt namelijk over 'I Found That Girl'. En hoewel Betty's versie me onmiddellijk vertedert, kies ik naderhand toch voor de keerzijde welke nóg meer midtempo is en Betty weer doet schitteren in al haar emotie. Ga ik ze allemaal sparen? Wie weet...

Het zilveren goud: december 1993 deel II

De baas is akkoord gegaan met mijn voorstel en dit betekent dat ik morgen weer officieel beter ben. Ik neem zaterdag een vrije dag om het fietsen-met-post nog een paar dagen te vermijden. Vanaf woensdag kan ik weer ouderwets aan de slag met zelfs nog een extra bezorgdag op 24 december. Ik heb zojuist 'Afterglow' afgesloten en kan nu nog wel even 'Het zilveren goud' doen. De foto heb ik namelijk gisteravond al genomen, tegelijk met de foto van de vorige 'Singles round-up'. Omdat het al laat is en ik op dit moment eigenlijk ook niet iets van december 1993 weet te herinneren, ga ik meteen los met de volgende zes singles van exact vijfentwintig jaar geleden. Ditmaal zijn we present op de vlooienmarkt in de Sneker Veemarkthal en de eerste van een stel 'dubbele' nummers uit Leeuwarden. Die laatste doet ernstig verstoppertje. Ik heb de plaat in Nijeveen nog wel eens gedraaid en dus kan deze nooit ver weg zijn?

De kaartenbak is handwerk en bovendien ontdek ik veel van de fouten pas jaren later als ik de kaartenbak reeds heb afgesloten. Begin 1994 vergeet ik even dat ik rond de kerst nog een paar singles heb gekocht en dus gaan die 'dubbel' de kaartenbak in. Ik ga de nummers van december aangeven met een 'A' en in januari met 'B'. Dit zijn de volgende zes singles die ik in december 1993 heb gekocht.

1623 Happy Jack-The Who (NL, Polydor, 1966)
1624 I Can't Let Maggie Go-The Honeybus (NL, Deram, 1968)
1625 Daydream-Wallace Collection (NL, Parlophone, 1969)
1626 Gin House Blues-The Amen Corner (NL, Deram, 1967)
1627 Happy Together-The Turtles (NL, London, 1967)
1628 Seven Horses In The Sky-The Pebbles (Frankrijk, Barclay, 1969)

Een partijtje klassieke jaren zestig-singles. The Pebbles wil niet komen opdagen voor de foto. Deze heb ik in december 1993 gekocht in Leeuwarden. Een paar jaar ervoor wordt bij 'de commerciëlen' het Vlaamse programma 'De Hitfabriek' uitgezonden. Wij hebben dan nog geen kabel in Jutrijp en mijn zus in IJlst wél. Die neemt de programma's voor me op en zo kan ik eens in de week op een doordeweekse middag met pen en papier klaar zitten. Ook bij mijn zus want we hebben evenmin een videorecorder. Ik noteer de 'interessante' fragmentjes en zo komt ook 'Seven Horses In The Sky' voorbij. Het is ter ondersteuning van een item over een nieuw soort vliegtuig. Buiten The Pebbles om hebben alleen The Who en The Amen Corner in 1993 een fotohoesje. The Amen Corner? Ja, zo wordt de band genoemd ten tijde van de Deram-singles. Later, op Immediate, zal het gewoon Amen Corner worden. 'Happy Jack' heb ik bovendien op de Engelse Reaction met daarin hoorbaar 'I saw ya' aan het eind. Het verhaal gaat dat Pete Townshend, John Entwistle en Keith Moon 'verstoppertje' spelen tijdens de opnames. Op de Nederlandse single is dit weggepoetst. Van The Honeybus vind ik een jaar later een ingekleurd fotohoesje. Wallace Collection en The Turtles krijgen in 2011 een 'upgrade'.

Als The Perfections morgen binnen komen, kan ik het laatste deel van de 'Singles round-up' doen. Anders moet ik mijn vrije zaterdag voor een deel gaan benutten ten behoeve van Soul-xotica. Ik wil toch eerst even wachten totdat de plaat binnenkomt.