Hoe doe je het toch? Sinds ik aan het werk ben, zit ik netto onder bijstandsniveau (morgenochtend, op aanraden van het UWV, maar eens in conclaaf met mijn contactpersoon bij de gemeente). Geen voedselbank voor deze jongen en tóch een vinylverzameling onderhouden. En dan ook nog eens dat bizarre Northern Soul-wereldje met zijn absurde prijzen. Welnu, ik dacht eind vorige week dat mijn 'boodschapjes' in Zwolle diepe indruk moesten hebben gemaakt op mijn banksaldo. Er zijn wel eens van die weken dat ik daar niet naar omkijk, maar het op intuïtie doe. Het tegenovergestelde van jaren geleden toen ik steeds meende dat er een miljoen op mijn rekening stond, denk ik nu dan dat het bijna ten einde is. Toen ik afgelopen vrijdag even op mijn rekening keek, bleek de schade mee te vallen. Laat me op vrijdagmiddag de mailing krijgen van Buydiscorecords, de budget-afdeling van Rarenorthernsoul... Ik heb het niet gek gedaan, gewoon vier singles waarvan eentje die op mijn zoeklijst stond. Plus nog een hele aangename verrassing. Vanmiddag zijn ze binnen gekomen en dus kan ik jullie hierbij de derde vangst van september mededelen.
* The Cookies- Chains (US, Dimension, 1962)
Doorgaans ben ik bezeten van Engelse persingen en ga ook vaak voor die als ik de keuze heb. Bij The Cookies heb ik het vrijdag net even anders gedaan. Ik had de keuze tussen deze originele Amerikaanse persing en de Engelse London-uitgave en ben nu dus eens voor origineel gegaan. Voor mijn gevoel kom je zo'n Dimension niet iedere dag tegen, maar dat zal hem aan mij liggen. We hebben hier immers met een grote Amerikaanse hit te maken. Hoe dan ook: The Cookies. Ik heb de afgelopen weken besloten om Do The 45 ook meer open te stellen voor meidengroepen, vooral omdat ik zó dol op de 'girl group sound'. En dus mag The Cookies opeens ook. Beide nummers op de plaat zijn van de hand van Carole King en Gerry Goffin en hebben een hoog zuurstokgehalte. Ik kreeg vanmiddag toch even een vlindertje in de buik toen ik de dames 'Stranger In My Arms' hoorde vertolken. Niet de meest geschikte zijde om de dj-en, maar wel een heerlijk dramatisch ding. 'Chains' is het betere 'feelgood'-meidengroep-spul.
* First Choice- Smarty Pants (UK, Bell, 1973)
Ik hoorde 'Smarty Pants' eens bij mijn Wolfman-collega Paul in het programma en was aanvankelijk op zoek naar 'zijn' versie. Dat blijkt echter een 'edit' te zijn van ene of andere deejay. Waarschijnlijk heeft hij hem weer van Youtube gedraaid. Toch smaakt die uitgebreide 'edit' wel naar meer. Ik ben nu overigens toch maar gezwicht voor de single-versie. Met drie minuten is het verhaal helemaal verteld. Wel weer een bijzonder verhaal als je het jaartal in ogenschouw neemt, want hier hoor je gewoon de grondbeginselen van de disco. Verder is First Choice min of meer het antwoord op dat andere vrouwelijke trio uit Philadelphia: Three Degrees. En, geloof het of niet, maar 'Smarty Pants' blijkt tegenwoordig een beetje ondergewaardeerd te zijn. Het werk van missionaris blijft een droombaan!
* Brian Hyland- The Joker Went Wild (US, Oldies, 1966)
Twee plaatstalen Northern Soul-klassiekers op één schijfje, hoewel ik de b-kant pas sinds vanmiddag weet. Brian Hyland? Ja, inderdaad, die van 'Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polkadot Bikini' en nog een dozijn lulligheid-in-het-kwadraat. Ook hij wordt door de Britse invasie omver geblazen en maakt in 1966 dit erg leuke plaatje. Het wordt zowaar ook nog een Amerikaans hitje. 'The Joker Went Wild' is misschien wel zijn allerleukste. Op de b-kant staat een ander onverwoestbaar nummer, het altijd gezellige 'Backfield In Motion' van Mel & Tim. Deze Oldies-uitgave is een beetje een vreemd ding: Het label is gemaakt naar het Oldies-label waarop Veejay vanaf 1964 groepen en artiesten uitbracht, waarvan ze de rechten hadden verloren. The Beatles is hierin één geval, later zal het ook nog gebeuren met Bobby Marchan en The Four Seasons. Toch lijkt het catalogusnummer niet te kloppen. Het heeft veel weg van een styreen bootleg uit Engeland, maar die probeerden toch vaak het op een origineel te doen lijken. Hoewel ik dus 'US' in de beschrijving heb gezet, vermoed ik toch dat het een 'UK-nepperd' is.
* Chip Tyler- I Love You, Yvonne (US, Chicory, 1966)
Chip Tyler lijkt op Chip Taylor en de titel 'I Love You, Yvonne' zegt me iets en zo start ik de 'soundfile' bij de advertentie. Hee! Die riedel ken ik! Opeens hoor ik 'If You Ask Me' van Jerry Williams Jr., de vroege uitdossing van mijn 'held' Swamp Dogg. Ofwel: Het is hetzelfde liedje, maar de zang klinkt ietsje rustiger. Omdat de single op Buydiscorecords met de kant van 'I Love You, Yvonne' is afgebeeld en ook die titel in de omschrijving heeft, draai ik nogmaals het korte clipje. Duidelijk? Of toch niet? Ik twijfel. Ik ga 'googlen' met 'Yvonne' en 'Chip Tyler' en kom uit bij John Manship. Die noemt deze bewuste uitgave een 're-issue' uit 1977. Bij binnenkomst blijkt de zang inderdaad te verschillen van die van Jerry Williams Jr., maar is de identieke tape gebruikt. Williams heeft de plaat ook geproduceerd. En waar kende ik 'I Love You, Yvonne' van? Nou, beide kanten vormden in 1966 de single van Jerry Williams Jr., die tegenwoordig zeer gezocht is onder Northern Soul-verzamelaars. Het label van 'If You Ask Me' op deze uitgave is blanco, een 'cover-up' dus. Overigens is 'I Love You, Yvonne' een lekkere ballade waarin Williams Jr. vast lekker aanstellerig te keer kan gaan, maar in Tyler's versie net iets té beschaafd is. 'If You Ask Me' feitelijk ook, maar daarin zijn de verschillen minimaal. Een aangename verrassing!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten