Raddraaien: René & His Alligators

Ik moet bekennen dat ik vandaag niet zo heel veel trek heb in Raddraaien. Eigenlijk had ik iets anders in gedachten, maar ik moest geleerd hebben van de conclusies van Ton Van Dijk. In 1996 volgde ik een cursus Journalistiek Schrijven bij deze voormalige Nieuwe Revu-hoofdredacteur en hij was vol lof over mijn schrijfkunsten, met uitzondering van één ding: Analyses. Ik heb het nog wel eens geprobeerd hier: Mijn mening uiteenzetten, maar zelf reken ik het niet tot mijn hoogtepunten. Nu was er vandaag iets dat me stak en waar ik een bericht aan zou willen wijden. Toch maar niet gedaan en zo ga ik alsnog Raddraaien. Drie plaatjes vanaf 'He'll Have To Go' van Jim Reeves staat 'I Love You Because' en weer drie verderop 'Distant Drums'. Dat gaat lekker! Nog maar eens drie en we staan oog in oog met 'Laila' van de Regento Stars, één van de drie exemplaren. Tjongejonge, wordt het niet eens tijd die jaren zestig-bakken op te ruimen? Nog maar drie verder en dan hebben we het over René & His Alligator met 'In The Mood' (1962). Nou, dat moet dan maar!

Ze zijn nog niet heel lang geleden ter sprake gekomen. Op een donderdagmiddag in juli dacht ik heel even ooggetuige te zijn van een concert van de Haagse gitaarhelden, maar het blijkt gewoon een lokaal Shadows-project te zijn. Het had immers zó gekund. Heb ik al eens verteld dat ik ooit he-le-maal naar Alkmaar ben gereisd om een reünie van ZZ & De Maskers te aanschouwen? Gelukkig dat er een gigantische platenbeurs bij was en dat ik een paar dagen eerder mijn oranje stereo-batterij-pickup had gekocht, anders zou ik de kater nog voelen. ZZ & De Maskers zonder Bob Bouber heet, mijns inziens, gewoon De Maskers. Bovendien is een orkestje dat laf allerhande jaren zestig-deuntjes staat af te stoffen gewoon een orkestje dat laf allerhande jaren zestig-deuntjes aan het afstoffen is. Een verwaterde versie van 'La Comparsa' kan niet bijdragen in de feestvreugde. Ik heb René & His Alligators, tot zover ik kan herinneren, nooit in actie gezien, maar heb na het debacle van De Maskers daar ook even geen zin in. Dan is zo'n lokaal Shadows-project een leuk alternatief!

René Nodelijk meent eerst te moeten zingen, maar al gauw blijkt dat hij meer geliefd is vanwege zijn gitaarspel. En dus formeert hij in 1959 een instrumentaal rock'n'roll-bandje: René & His Alligators. Het is de tijd dat de Indorock in opkomst is en René & His Alligators draagt daarin bij. De oprichting van een Indische Kunstkring in café-restaurant Den Hout in Den Haag helpt daarbij. René & His Alligators tekent reeds in 1960 een contract met Phonogram en brengt tot en met 1964 maar liefst zestien singles uit. Hoewel de platen op de hitparade nauwelijks indruk maakt, zijn 'In The Mood' en 'Guitar Boogie' de meest bekende. De laatste wordt decennia later nog steeds gebruikt als herkenningsmelodie van het Veronica-radioprogramma Goud Van Oud. Hoewel ik keurig het authentieke hoesje erbij heb gezocht, is mijn single een heruitgave van omstreeks 1980 met een ware cult-hit op de b-kant: 'Laat Mijn Zonnebril Zitten' van Peter Blanken Consort. Dat is dan weer een vertaling van de Shel Silverstein-klassieker 'Bury Me In My Shades'.

Hoewel het Britse geweld van The Beatles en The Rolling Stones ook René & His Alligators de das om doet, ontstaat er niet veel later een Haagse beat-scene waarbij bijna iedere gitarist René Nodelijk en Andy Tielman als inspiratiebronnen noemt. René heeft een aantal van hen ook persoonlijk gitaarles gegeven. In de begin jaren zeventig heet de formatie van Nodelijk even Toby Collar, waarvan ik nog een single heb liggen, De zangeres van Toby Collar is Anja Exterkate, de echtgenote van Nodelijk. Met haar formeert hij in 1978 de popgroep Renée. In dat jaar verschijnt het debuutalbum en heeft de groep een internationale hit met 'Sweet Nothings', een cover van Brenda Lee. Dit succes stelt de groep in staat om eigen composities op te nemen. Toch wordt de rol van Renée steeds meer door Exterkate vervuld en zij wordt in 1980 door lezers van Hitkrant uitgeroepen tot meest veelbelovende zangeres. Reeds in 1980 is er al een afstandelijkheid te bespeuren tussen de mensen en de punkmuziek heeft dat niet beter gemaakt. Voor die reden neemt Renée in 1980 het liedje 'Come Closer' op, om de mensen weer naar elkaar toe te brengen. In 1982 treedt Anja op als de solo-zangeres Renée en scoort de grootste internationale hit met 'High Time He Went', maar kort daarop gaat ze weer in groepsverband optreden. Ten behoeve van een compilatie-album neemt Renée in 2005 een nieuw liedje op.

En ruim een halve eeuw na oprichting van The Alligators zijn ze nog steeds actief, wisselend als Renée en René & His Alligators, maar beide keren komt het toch wel op hetzelfde neer. De aloude instrumentaaltjes van The Alligators plus wat vocaal jaren zestig-werk waarin Anja haar stem mag lenen. Klinkt dus als een orkestje dat laf allerhande jaren zestig-deuntjes aan het afstoffen is. Jullie zijn gewaarschuwd!