norther'n'roll

Ik lig achter en niet een beetje ook! Ik geef maar de schuld aan de norther'n'roll. Dat is rock'n'roll maar dan met Northern Soul. Nee, geen nieuw genre, maar een tijdelijke levensstijl. Nadat ik mezelf in de nacht van vrijdag op zaterdag heb verloren in een paar interessante websites, resteren er slechts een paar uurtjes slaap. Daarbij verslaap ik me ook nog een beetje, waardoor ik zaterdagmiddag opeens alles nog heel erg snel moet doen. Ik zou immers uit de 'extra'-bakjes gaan draaien, maar had de samenstelling voor zaterdagmiddag bewaard. Dat heb ik gedaan onder de klanken van mijn collega David Crane en om vier uur ben ik klaar om het luchtruim te verkiezen. Opnieuw weer zo'n heerlijk ontspannen programma en om vijf uur geef ik het stokje door aan Paul. Dan worden boodschapjes andermaal uitgesteld, maar om acht uur kom ik alsnog in actie. Eigenlijk best een goede planning, achteraf bezien. Even voor negen uur ben ik thuis en spring meteen onder de douche. De adrenaline voor de komende Northern Soul Allnighter maakt dat mijn maag geen grote maaltijd aan kan en dus zet ik koffie en eet tijdens mijn uitzending een pak koekjes leeg. Om tien uur trap ik af met 'Faith And Understanding' van The Magicians, de vocale versie van 'Double Cookin' Time', waarvan ik weet dat Lee die in zijn laatste uren gaat draaien. De Allnighter is begonnen!

Ik heb het voorrecht dat ik als eerste mag beginnen. Ik heb eerder vorige week een lijst gedeeld met Paul en Lee met daarop 300 potentiële kandidaten die ik op single heb. Paul haalde vijf van mijn lijst, Lee een stuk of twintig. Vervolgens heb ik die lijst ingekort tot 110 en ben met deze singles gaan draaien zonder een vast plan. Wel had ik 'The Night' van Frankie Valli & The Four Seasons alvast opgenomen, zodat de sleuteloverdracht beter gepland kon worden. Dat zou mijn laatste plaat worden. Ik heb al-met-al zestig titels gedraaid en een paar échte krakers waarvan ik had gedacht dat Lee ze zou nemen. Ik ben andermaal weer lekker ontspannen en geef, voor mijn gevoel, lekker veel discografische details weg. De sfeer in de chatroom is optimaal, kortom: Het is een plezier om zo'n show te mogen doen. Om 1 uur geef ik de 'stream' over aan Paul. Ik ben meteen van plan zeker tot drie uur op te blijven, maar dan móet ik echt gaan slapen om morgen weer fit te zijn. De plaatjes van Paul smaken eveneens naar meer en dan krijg ik een perfect plan: Als ik nu het bed even vergeet en alvast apparatuur ga inpakken. Dat hoeft morgen dan niet meer en kan die uurtjes extra slapen. Als Lee Madge om vier uur overneemt, ben ik eigenlijk wel een beetje gaar, maar moet nog steeds inpakken. Als Marianne om half zes de chatroom verlaat, ze is meer dan een halve dag aanwezig geweest, blijven Paul en ik over. Ik kan het nu niet maken om weg te gaan, ik hoor Lee te steunen in zijn show. En zo blijven we gedrieën tot zeven uur in de chatroom. Onbetaalbare uren. We hebben als presentatoren ontzettend veel lol. Tot groot amusement van Lee ben ik al aan het uitzoeken welk 'memorabel moment' we volgend jaar kunnen gebruiken. Vooralsnog kom ik niet verder dan 'veertig jaar na de laatste Allnighter in The Catacombs'. Drie radio-collega's die elkaar als gelijkwaardige vrienden beschouwen, maar vaktechnisch enorm veel respect voor elkaar hebben. Om zeven uur draait Lee 'Do I Love You' van Frank Wilson en is het voorbij. Volgend jaar weer!

Het is al acht uur geweest als ik onder de deken kruip en word om half twee wakker. Ik kook pasta en eet een bord, dat is een goed fundament, en drink koffie. Ik doe het nodige scheren niet meer aan tijd en ik lijk wel een beetje verwilderd en moe als ik door Klaas wordt opgepikt. In Het Pandje is het de bedoeling van 'snel opbouwen' en dat doe ik ook. Dan blijkt dat Klaas de juiste kabel niet heeft en sta ik een half uur uit mijn neus te pulken. Dan duurt het nog een half uur voordat het geluid optimaal is. Maar dan... gaat het los! Ik heb vanmiddag een inventarisatie gemaakt van de gedraaide platen: 173 unieke titels. Sommige heb ik tweemaal gedraaid, dus dat komt wel tot 180 keer een plaatje opzetten. Marianne is ook weer aanwezig en stopt me intussen koek toe. Het is even zweten als vlak voor mijn apparatuur een handgemeen uitbreekt. Het loopt met een sisser af. Over het publiek: Ze zijn er niet massaal en op een paar na best oké. Het meisje rechts op de foto blijft zeuren om Motown en The Supremes, maar steekt de duim omhoog als ik The Sapphires op Probe draai. Ze vertelt me gek te zijn op Motown: Aretha Franklin en zo. Nou goed, dat is mijn publiek dus. Ik ga lekker eigenwijs te werk en draai zelfs nog een blokje skinhead-reggae, gewoon omdat ik er zin in heb. Om twintig voor één komt bardame Izabel bij me om te melden dat ze over twintig minuten dicht wil. Ik gooi er nog een paar disco-kneiters er tegenaan en sluit af met 'het volkslied': 'Do The 45' van The Sharpees.

Het drukke dj-bestaan: Volgende week zaterdag sta ik in De Buze en heb Do The 45 en The Vinyl Countdown op Wolfman. De weer erna heb ik geen buitenoptredens, maar doe dan nog eenmaal Floor Fillers in de zaterdagnacht. In oktober gaan we weer terug op twee shows en samen drie uren per weekend.