De komst van een nieuwe Blauwe Bak Top 40 was even onzeker. Het had wellicht een Top 20 geworden of misschien wordt dat het nog steeds wel. Toch heb ik vanmiddag even flink boodschappen gedaan, maar dan vooral in kwantiteit. Hoe je het ook wendt of keert, je hebt toch veertig platen nodig voor zo'n top veertig. Er zitten een aantal 'groeiplaten' tussen. Opnieuw blijkt weer dat je als Northern Soul-jager in het noorden des lands over veel mazzel moet beschikken, want het meeste wat ik vanmiddag heb opgescharreld, valt beneden de Northern Soul. Voor de prijs waarvoor ik één Lillian Dupree kocht, had ik vanmiddag maar liefst veertien singles. Drie bij de kringloopwinkel voor twee euro en ik ben in blijde verwachting van 'a dream come true', die hoop ik morgen te ontvangen en te presenteren. Vandaag behandel ik de eerste negen, morgen de overige helft.
* Ambrosia- How Can You Love Me (NL, WEA, 1982)
Vanaf het UWV is het erg logisch om eerst langs de kringloopwinkel te gaan. Daar koop ik ondermeer deze Ambrosia. Daarna zou ik naar Diskid, maar die blijkt alleen van woensdag tot en met zaterdag open te zijn. Dan in één ruk verder naar Minstrel voor het merendeel van de singles. Ambrosia. Ik ken het vaag van hun 20th Century-platen uit de midden jaren zeventig en móet deze jaren tachtig-single gokken. Hij is namelijk slechts vijftig cent. Bij thuiskomst is het een teleurstelling. De a-kant klinkt als Fleetwood Mac met Lindsey Buckingham op leadzang, de b-kant klinkt 'zwarter'. Toch is geen van beide kanten interessant voor een soul-show, maar als popliedjes zijn ze niet slecht. Voor vijftig cent mag je niet klagen, toch?
* Brenda & The Tabulations- I Keep Coming Back For More (US, Chocolate City, 1977)
Brenda & The Tabulations is zo'n naam die generaties mee gaat en ze maken in tien jaar enkele metamorfoses door. Begonnen als pure meidengroep maken ze rond 1970 een paar heerlijke 'deepies', maar zit de formatie in 1977 diep in de disco. De plaat klinkt aan beide kanten echter zó vrolijk en 'catchy' dat ik het wel aandurf om hem tussen wat Modern Soul-dingen in te planten. Een reden voor veel van deze platen van vandaag en ook deze, is dat ze spotgoedkoop waren. Er kon erg veel vanmiddag, hoewel ik kritisch ben gebleven.
* The Caravelles- Gonna Get Along Without You Now (Zuidafrika, Decca, 1964)
Het Engelse groepje The Caravelles heeft voor deze single twee stokoude liedjes uitgezocht, waarvan een rechtstreekse kopie is gemaakt. Met als resultaat dat beide kanten ver onder de twee minuten eindigen. 'Gonna Get Along Without You Now' is bij de massa het beste bekend in de hitversie van Viola Wills, maar The Caravelles heeft zich gebaseerd op die erg geinige uitvoering van Patience & Prudence uit 1955. Een-minuut-achtendertig valt in 1955 nog wel binnen de norm voor een single, maar in het geval van The Caravelles is het een 'duur' schijfje vinyl. 'Have You Ever Been Lonely', de b-kant, meet drie seconden meer. Als Northern Soul is het niet geschikt, maar als liefhebber van meidengroepen is dit wel een essentieel dingetje.
* Roger Daltrey- Without Your Love (NL, Polydor, 1981)
Natuurlijk had ik die al, maar er staat me iets van bij dat die krom getrokken is of een dergelijk euvel. Dan is dit exemplaar met fotohoes voor 75 cent best aantrekkelijk. Bovendien is het een nummer met eeuwigheidswaarde voor mij. Bij de beluistering van vanmiddag viel me opeens de plukkende bas op. Dat moet Herbie Flowers zijn geweest? Denk het wel, want 'Without Your Love' is een Jeff Wayne-productie en de aanwezigheid van Billy Nicholls als tekstschrijver duidt erop dat Flowers ook vast in de buurt is geweest. Voor een verhaaltje over Herbie Flowers verwijs ik jullie graag naar 'Bloemen voor Mr. Bassman' dat ik vorig jaar juli heb gepubliceerd.
* Eddie & Ernie- That's The Way It Is (US, Eastern, 1964)
Eddie Campbell en Ernie Johnson. De plaat doet aanvankelijk aan als een bootleg, maar blijkt helemaal origineel. De plaat is maar liefst driemaal uitgebracht, de eerste keer met 'That's The Way It Is' als b-kant. Op de Eastern-uitgave is 'Time Waits For No One' reeds de a-kant, maar zelf kies ik voor 'That's The Way It Is' als belangrijkste kant. Ik had de plaat zelf iets later in geschat, maar nu blijkt het zelfs een verre voorloper van het Sam & Dave-geluid te zijn. De plaat wordt met de minuut interessanter! Gaan we misschien wel meer van horen?
* Shelley Fabares- Johnny Loves Me (US, Colpix, 1962)
Er staat me iets van bij dat Shelley Fabares best een interessant dingetje had opgenomen, iets met 'Johnny'. Nu blijkt dat ze wel enkele 'Johnny's' heeft opgenomen in de vroege jaren zestig, maar ik denk eerder dat ik mezelf vergis. Zeker als je afgaat op 'Johnny Loves Me', net iets te truttige doowop. De b-kant, 'I'm Growin' Up' is in dezelfde truttigheid zó charmant dat ik de hand over het hart haal. Best uniek, want ik heb een aantal singles laten liggen die bij benadering meer Northern waren dan deze. Fabares is uiteraard het meest beroemd als actrice.
* Willie Hightower- Hungry For Your Love (US, Mercury, 1973)
Die had ik ook al, maar in een veel mindere staat. En dan is twee euro opeens leuk genoeg om hem te vervangen. Eigenlijk is 'Hungry' de b-kant, maar het is de enige kant die ik nog wel eens draai.
* Marsha Hunt- Keep The Customer Satisfied (D, Polydor, 1970)
Hoewel ze beide gewaardeerde namen uit de mod-beweging zijn, heeft The Who toch nog een appeltje te schillen met The Small Faces. Deze hebben in 1967 P.P. Arnold geïntroduceerd bij het rock-publiek en The Who is achtergebleven met het overhalen van een zwarte Amerikaanse soul-zangeres. Marsha Hunt is hun troef. Marsha is één van de artiesten, buiten The Who, die wordt getekend bij Track. Ze zingt covers, waarbij de muziek vaak iets teveel naar de rock neigt. 'Walk On Gilded Splinters', een cover van een Dr. John-nummer, is nog enigszins leuk, maar mijns inziens mist ze de boot in 'Keep The Customer Satisfied'. De oerversie van Simon & Garfunkel heeft zowaar meer 'soul'. De winnaar van deze single is 'Desdemona', een Marc Bolan-nummer voor diens' eerste groep John's Children, die eveneens onder contract van Track heeft gestaan. Dit wordt bijna een gospel-feestje. Deze single is overigens in de 'Golden Greats'-serie en is omstreeks 1981 uitgebracht.
* Millie Jackson- My Man, A Sweet Man (België, Polydor, 1972)
Een eigenaardig ding. Het hoesje vermeldt dat het uit de een 'gouden oldies'-serie komt, maar alles wijst erop dat dit gewoon de 1972-uitvoering is. Inclusief 'Gotta Get Away' op de b-kant, dat in 1972 ook op de keerzijde stond. En ook Discogs geeft aan dat het de originele 1972-er is. Vreemd gevalletje dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten