Singles round-up: september 4

Het voorgenomen gesprek bij de Sociale Dienst van vanochtend was vruchteloos. Ik 'mis' geld, maar als het aan de soos ligt, krijg ik precies waar ik recht op heb. Ik zal blijven zoeken totdat die verloren tientjes (per maand!) boven water zijn. Ik had nog een paar kleine boodschapjes te doen en omdat het rond lunchtijd bijzonder aangenaam weer was in Meppel wandelde ik de stad in en trakteerde mezelf op een broodje kroket en een milkshake. Een klein restantje vakantie-gevoel. Toen keek ik eens op de klok en zag dat ik nog een half uurtje kon doden en fietste meteen door naar de 'oude' kringloopwinkel van Meppel. Ik ben nóg langer niet bij De Kring geweest, maar de 'oude' heeft een voorraadje waar ik gemakkelijker doorheen kan snuffelen zonder mezelf al te veel in de tijd te verliezen. Ik heb vijf singles gekocht die ik vandaag aan jullie presenteer. Daarna heb ik nog even bij de inbrengwinkel van het Drenthe College gekeken, wel een paar leuke elpees gezien voor weinig (een latere uitgave van de Island-sampler 'You Can Join In' met de stereo-versie van 'Rainbow Chaser' van Nirvana en... een plaat instrumentale 'muzak'-plaat van de zeer ondergewaardeerde Nederlandse toetsenist Rob Franken. Elpees mee naar het werk leek me niet zo'n goed idee, dus ik heb het bij de singles gehouden. En daarbij treffen we opeens een artiest die we hier gisteren ook al te gast hadden!

* The American Breed- The Brain (NL, Philips, 1969)
De kringloopwinkel biedt vandaag opvallend veel héle kleine Top 40-hits uit de eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Ik heb 'Shannon' van Henry Gross laten liggen, terwijl mijn exemplaar best aan vervanging toe is, maar dat soort van plaatjes. Pophits die de top 20 niet hebben gehaald. Natuurlijk ook weer de vaste partij piraten, schlagers en ander ongerief en ik had deze van The American Breed bijna overgeslagen. 'Wie Het Laatst Lacht', een zwart-wit hoesje op Philips met antieke gezichten. Nee, het is niet de meest tot de verbeelding sprekende hoes. Ik bekijk hem toch nog eens en zie dan linksboven The American Breed. Dé American Breed? Zal wel niet, maar ik neem hem mee. Nou mensen, het is wél The American Breed: De band uit Chicago die we voornamelijk kennen van hun hit 'Bend Me Shape Me' (1968). 'Wie Het Laatst Lacht' slaat op 'Le Cerveau' of 'The Brain'. Een giller van een film met een dito soundtrack. The American Breed heeft dan al eerder een soundtrack opgenomen en dat is op deze single terug te horen. Wellicht net zo exotisch als 'The Minx' door The Cyrkle, flarden psychedelica gemengd met brave commerciële deuntjes. 'The Brain' staat in twee versies op de single. De a-kant is de definitieve versie, 'Generique-The Brain' is een psychedelische collage. 'Sophia' is té lullig voor woorden, zal wel in een expliciete scéne hebben gezeten? Leuke vondst!

* Brian Hyland- Gypsy Woman (NL, Uni, 1971)
Zo heb je niks van die drol, buiten 'Sealed With A Kiss', en zo heb je er twee in een week. Toch staat 'Gypsy Woman' alweer een tijdje op mijn zoeklijstje. Zo'n typische 'slapende hit'. Hij is niet in veel landen in de hitparade gekomen en in Nederland kwam het in 1971 niet verder dan een 27e plek. Een plaatje dat bij menig verzamel-cd buiten het zoeklicht is gevallen en alleen bekend is bij de liefhebbers. En... zélf was ik hem ook een beetje vergeten. Het zag er vanmiddag dan wel leuk uit: Brian Hyland, een dag na 'The Joker Went Wild', met een nummer van Curtis Mayfield in een productie van Del Shannon. Het resultaat valt echter een beetje tegen. Er is weinig van Curtis overgebleven in 'Gypsy Woman', het is eerder een flauwig nummer van een rocker die op zijn retour is. Maar toch, heel vaak kom je deze single niet tegen en wellicht ga ik hem toch stiekem nog eens draaien in The Vinyl Countdown. Zo'n plaatje is het dan wel weer...

* The Imperials- Who's Gonna Love You (NL, Philips, 1978)
Buiten 'Heartache Avenue' van The Maisonettes en 'Wish I Didn't Miss You Anymore' van Angie Stone de derde zeer vreemde eend op de Northern Soul Jukebox. En toch heb ik hem hierdoor leren waarderen, dit lichtvoetige disco-uitstapje van Little Anthony en zijn Imperialen. Ik kan er maar niet achter komen of het ding destijds ook nog van enige betekenis is geweest in The Casino of een andere plek in de Britse Northern Soul, zélf ben ik er blij mee en ga ik hem komende zondag zeker eens opzetten. Ik geloof dat ik de single wel ergens had liggen, maar zo mooi als deze ben ik hem nog niet tegengekomen.

* Walter Murphy- Rhapsody In Blue (NL, Private Stock, 1977)
Ook dit vind ik een leuke ontdekking. Ekseption had in 1969 hun eerste hit met de vijfde van Beethoven en de opvolger hiervan was een bewerking van George Gershwin's 'Rhapsody In Blue'. 'Rhapsody' deed het een stuk minder dan zijn voorganger en stond in de vorige serie van Raddraaien nog centraal. Nu hebben we het over Walter Murphy, de multi-instrumentalist die van zijn platenmaatschappij een bandnaam moest hebben. Hij had zijn eerste hit met de vijfde van Beethoven ('A Fifth Of Beethoven') en de opvolger was...? Deze 'Rhapsody In Blue' of 'Flight 76', dat kan ik zo snel niet uitvogelen. Wel vind ik het grappig dat ook hij Gershwin na Beethoven laat volgen. Ik heb nog even na gezocht, maar kan het niet vinden: Ik heb ooit gelezen dat 'A Fifth Of Beethoven' een alternatieve titel had. Wat kan ik zeggen van 'Rhapsody In Blue'? Evenals bij Ekseption ben ik niet zo dol op het origineel en ook niet echt op de 'moderne' bewerking ervan. Desondanks zit het nummer in dezelfde traditie als 'A Fifth' en kan dus best nog eens een rondje krijgen komende zondag.

* Labi Siffre- It Must Be Love (D, Polydor, 1972)
En dan komen we weer bij dat kiwi-verhaal, want ook mijn andere Labi Siffre is daarvan het slachtoffer geworden. Ik ken 'It Must Be Love' zelf het beste van Madness, het staat onder andere op het cassettebandje dat broer Henk voor mijn achtste verjaardag in elkaar heeft geflanst. Gaandeweg leer ik kennen dat het origineel van Labi Siffre is. Dan is het een zaterdagmiddag in Mossley in mei 1998. Ik ga die middag op de fiets naar Ashton-under-Lyne om de markt daar eens te onderzoeken. Onze kok en grote vriend Vince heeft ons die middag getrakteerd op gazpacho en dit veroorzaakt een plotselinge dorst als ik in het centrum van het snikhete Ashton ben. Ik ontdek een 'kasbah' met een platenwinkeltje die singles voor een pond per stuk in de aanbieding heeft, waaronder vele 'black labels', in beperkte oplage uitgebrachte nieuwe jukebox-singles. Daar koop ik die middag ook mijn eerste 'It Must Be Love' van Labi Siffre, de Engelse Pye International in nieuwstaat. Totdat die kiwi's in 2009 gingen lekken. Zó mooi als die van vanmiddag ben ik de single niet meer tegengekomen: De Duitse persing in smetteloze staat en met dito fotohoesje. En nu deze, alsmede andere platen, zo ver mogelijk verwijderd houden van de fruitschaal.