Omdat ik van het afgelopen weekend nog een bericht achter lig en ook het komende weekend wellicht ietsje rommelig is voor Soul-xotica, loop ik met dit tweede bericht de schade in. Best wel aardig dat deze vandaag aan bod komt: Ik draai immers komende zaterdag bij het concert van de Engelse ska-band Cartoon Violence in De Buze. Ik heb niet heel veel oude reggae en ska en schrok een week geleden even toen ik zag dat de persberichten me aankondigden als zijnde een dj met oude ska en rocksteady. Daar was een misverstand, de organisatoren hadden 'gewoon' op mijn soul en mod-dingen gerekend. En ach... misschien laat ik deze stiekem toch nog wel even in de bak glijden, het was zondag ook best grappig om een paar oude ska-dingen erin te gooien. De Raddraaier die vandaag aan bod komt, is rocksteady van de bovenste plank, hoewel de zanger zelf het best bekend is van een popreggae-hit uit 1974. Ik presenteer jullie vandaag evenwel Ken Boothe en zijn 'Train Is Coming'. Jamaicanen zijn nooit zo secuur geweest met data, ik meende ergens gelezen te hebben dat het in 1966 is opgenomen, maar de labels die ik op Google tegenkom noemen 1967 als jaartal.
Ook zijn er een aantal labelvariaties, waardoor het nog even best moeilijk werd om de juiste te vinden. Ik moest op het laatst maar op de b-kant gaan zoeken en hier is-ie dan: De enige echte uitvoering zoals ik hem in mijn bakken heb staan. 'Train Is Coming' als duidelijk aangegeven a-kant en 'Feel It' als b-kant. Die uit 1967 heeft bovendien een andere b-kant, maar ik heb ook eentje uit 1968 gezien en zelfs een uitgave op Treasure Isle. Maar nu... waar en wanneer vindt je nu in hemelsnaam zo'n plaat? Ik heb op 16 januari 2003 de sleutels van mijn onderkomen aan de Rembrandtstraat in Steenwijk in ontvangst genomen en ga 's maandags enthousiast behang scheuren. Tussen de middag gun ik mezelf even een korte pauze, even kijken of de kringloop iets leuks heeft binnen gekregen. Daar zie ik een rotan draaistoel, heerlijk 'vintage', en met de ziekte van Duisenberg nog redelijk goedkoop. Helaas kan de kringloop niet eerder dan volgende week bezorgen, maar ik wil hem nú. En zo draag ik hem de winkel uit, maar haal de hoek van de straat nauwelijks. Een gladde trottoirband en krak. Dat is mijn enkel! Omdat de stoel duurbetaald is en een boete voor afval storten ook niet voor de poes is, sjouw ik door. Eenmaal thuis heb ik een plezier gehad van mijn draaistoel! Ik heb de eerste maand stil gezeten met een ingescheurde enkelband! Half februari ben ik alweer iets te been met behulp van krukken. Op een zondagavond ben ik te gast bij Marc, een Buze-vriend (en toenmalig bassist van Da Skoda's). 'Buurman' en eveneens Buze-kameraad Robert is er ook. Daar raken we in gesprek over kringloopwinkels en Robert stelt me die avond voor de komende dagen ze allemaal eens te bezoeken. Eerst naar Zwartsluis en Hasselt en vervolgens zoeken we ons een breuk naar De Groene Cirkel in Rouveen. En nog steeds kan ik deze erg moeilijk vinden.
Ik geloof dat de voorkeur van Robert in die tijd meer in de hoek van de electronica is, hoe dan ook: We lopen elkaar niet voor de voeten. Ik buig me over de bakken met platen, half steunend op een kruk. In Hasselt heb ik geen geluk gehad met platen, maar Rouveen begint aardig. Een hagelnieuwe 'Viva Hate' van Morrissey. Mijn oude exemplaar is danig versleten dat die wel een vervanging kan gebruiken. Van de singles herinner ik me als eerste de rockende viool-sound van Judy Schomper in 'Layla'. Dan sta ik oog in oog met het fotohoesje van 'Eine Kleine Nachtmusik' van Waldo De Los Rios. Mooi! Die mag mee. En dan werp ik een blik in het hoesje. Ik val van de ene verbazing in de andere: Een authentieke Jamaicaanse single van Ken Boothe! In Rouveen! Nu blijkt 'Train Is Coming' wel een gospel te zijn, maar dan nog... Thuis blijkt het een knaller van de bovenste plank. De trein komt maar moeizaam op gang en zal nergens een topsnelheid bereiken, maar de bonken die het weergeeft, zijn genadeloos hard. Loeizware rocksteady. 'Feel It' is meer van hetzelfde. Ik raadpleeg de Rare Record Price Guide, maar die kent deze specifieke single niet. Het is ook een beetje lastig omdat deze Studio 1 geen catalogusnummer heeft meegekregen. Wel zie ik een single staan met 'Train Is Coming' als een van beide zijden en die staat genoteerd als 1966. De geschatte waarde is een beetje minimaal, tien tot vijftien pond, maar dat heeft erg ermee te maken dat Ken Boothe nét niet zo'n aanzien heeft als bijvoorbeeld een Prince Buster.
Kenneth George Boothe heet de man voluit. Inmiddels mag daar de titel OD aan toe worden gevoegd. De Jamaicaanse autoriteiten hebben hem in 2003 erkend voor zijn bijdrage aan de Jamaicaanse muziek met een 'Order of Distinction'. Op 22 maart 1948 komt hij ter wereld in Denham Town in Kingston. Zijn oudste zuster Hyacinth is zelf een gevierd zangeres en trekt de kleine Ken mee het vak in. Hij noemt Owen Gray als zijn voornaamste inspiratiebron. In de midden jaren zestig vormt hij een team met Stranger Cole die Boothe kent als zanger van de 'soundsystem' van Sir Percy. Als Stranger & Ken neemt het duo in 1964-65 enkele succesvolle nummers op. In 1966 tekent Ken bij Clement 'Coxsone' Dodd, die dan net zijn Studio 1-label is begonnen. 'Train Is Coming' is blijkbaar toch een van de eerste opnames uit die periode en dan lijkt Record Collector gelijk te hebben. Een tweede (?) oplage van de single vermeldt echter 1967 als jaartal. Nogmaals: Een discografie van iedere willekeurige Jamaicaanse artiest is een rotzooi en die van Boothe vormt er geen uitzondering op. In de jaren 1966-67 onderneemt Boothe met collega's Alton Ellis en The Soul Vendors een tournee door Engeland. Dodd presenteert Boothe in die tijd als 'Mr. Rock Steady' en ook leer ik nu dat de begeleidingsgroep op 'Train Is Coming' The Wailers blijkt te zijn.
In 1970 schakelt Boothe over naar het platenlabel van producer Leslie Kong, maar de plotselinge dood van de laatste zet hem even op een dwaalspoor. Hij tekent dan bij Trojan en in 1974 verschijnt 'Everything I Own' als single. Een cover van Bread met een lichtvoetig reggae-sausje. De plaat schiet naar de eerste plek van de Engelse hitparade, 31 plaatsen hoger dan het origineel. In 1987 doet Boy George Boothe's grapje nog eens over en zet daarmee ook Boothe's versie opnieuw in de hitparade. Boothe mag dan niet zo tot de verbeelding spreken als Prince Buster, hij wordt desondanks wel genoemd door The Clash in 'In Hammersmith Palais' en zal in de loop der jaren met alle grootheden uit de Jamaicaanse muziekwereld werken. Zijn laatste album dateert van vorig jaar en heeft de veelbelovende titel 'Journey'. Als zijn gezondheid het nog even toe laat, is de muzikale reis van Boothe voorlopig nog niet ten einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten