...of eigenlijk de zevende 'Singles round-up' van deze maand, maar omdat dit bericht voornamelijk om bootlegs draait en ik daar graag nog eens iets over wilde schrijven, doe ik het vandaag net even anders. Zoals verwacht zijn de Engelse singles vanmiddag binnen gekomen en tijdens een beetje huiswerk ben ik heel wat aan de weet gekomen. En zit er zelfs nog een link in met de Amerikaanse single die waarschijnlijk dinsdag of woensdag zal binnenkomen. De plaat die eerst moet zijn gearriveerd voordat ik aan de slag kan met een Blauwe Bak Top 40, want dat plaatje gaat bij voorbaat al heel hoog eindigen. De vangst van vandaag betreft drie singles, maar in totaal vijf artiesten die we kunnen behandelen. Of zes met een klein beetje reserve voor de Amerikaanse single. De afgelopen week was het veertig jaar geleden dat de eerste Northern Soul All Nighter werd gehouden in The Casino in Wigan en dit resulteerde in een interessante documentaire bij de BBC. In dit programma waren de volgspots meer gericht op de dansers dan op de platen en dus viel ook de bootleg-industrie buiten de boot. Omdat het woord bootleg nogal eens verkeerd wordt gebruikt in de media, wil ik het jullie graag eens uitleggen.
Professionele muzikanten zijn vaak niet happig op live-registraties. Het legt alle foutjes en oneffenheden aan het licht. Als ze zelf al een live-plaat uitbrengen, zijn de opnames vaak eerst nog in de studio geweest en zijn die foutjes eruit gemixt. Artiesten proberen dan ook van alles te doen om illegale live-opnames tegen te gaan. Pearl Jam deed een jaar of tien geleden een Europese tournee en bracht naderhand van iedere locatie een live-cd uit. Dit in schril contrast met sommige avantgarde-groepen die fans vooral uitnodigen om hun bandrecorders op het podium neer te zetten voor de beste geluidskwaliteit. Als de douane op een partij nagemaakte cd's of platen stuit, wordt er eveneens gesproken van een bootleg. En dat is niet juist.
Laten we voor de aardigheid Anouk als voorbeeld nemen, krijgt dat wicht ook nog haar plek op Soul-xotica. Als je de nieuwe cd van Anouk dupliceert en uitgeeft in een gekopieerd hoesje, dan is er sprake van een vervalsing en van oplichting. Je probeert namelijk geld te verdienen aan het product van Anouk en haar platenmaatschappij. Je kopers zullen de cd bij jou kopen om 'lekker goedkoop uit te zijn', omdat jij een tientje minder vraagt dan de detailhandel. Nu treedt Anouk op in je woonplaats en je gaat er naartoe met een bandrecorder onder je jas. Anouk zal het niet toejuichen, het is zelfs strafbaar, maar de cd die daar uitrolt, zal niet worden gekocht door mensen die 'lekker goedkoop uit' willen zijn. Nee, de cd zal zijn weg vinden naar échte Anouk-fans die sowieso al de studio-cd hebben gekocht en zoveel mogelijk live-opnames proberen te verzamelen om de collectie compleet te maken. In dat laatste geval hebben we het over bootlegs. Doorgaans zijn het live-opnames, maar sinds de opening van The Casino in Wigan is ook een opmars gekomen in obscure soul-singles. Eén van de boosdoeners heet Simon Soussan. Hij gaat rond 1974 geregeld naar The Casino en probeert te achterhalen welke plaatjes in trek zijn bij het publiek. In 1975 vestigt hij in Amerika Soul Fox Records en brengt deze opnames uit. Overigens niet helemaal illegaal, want hij krijgt de mogelijkheid om het Mirwood-archief binnen te dringen. De praktijken van Soussan krijgt kort daarna herhaling in Engeland, waar menig onvindbare plaat opeens op iedere straathoek is te verkrijgen. Vaak geperst op styreen, om het vooral Amerikaans te doen lijken, en met dito labels. Plaatjes met oorspronkelijke labels en minimale verschillen met een origineel zijn 'counterfeits' (vervalsingen), deze Engelse singles zijn bootlegs. Gemaakt voor de dansers en de 'low-budget'-deejays. Het zorgt echter wel ervoor dat een paar geheide Casino-klassiekers voorgoed van de speellijst verdwijnen. De exclusiviteit is eraf.
* The Belles- Let Me Do It (US, Soul Fox, 1975)
De eerste plaat die Soussan uitbrengt, bevat twee niet eerder verschenen opnames uit de Mirwood-archieven. Op de keerzijde van de plaat vinden we 'I'll Do Anything' van Jackie Lee, dat eigenlijk 'Anything You Want' heet. The Belles is een nog lastiger vraagstuk. Dit groepje is het best bekend van 'Don't Pretend', maar de bezetting op de opnames en de groep die onder contract staat bij Mirwood verschilt nogal. Alleen Sherlie Matthews zit in beide formaties, op de plaat wordt ze bijgestaan door de zussen Patrice en Brenda Holloway. Daarmee kunnen we meteen het hoofdstuk van The Belles afsluiten, want... 'Let Me Do It' wordt helemaal niet uitgevoerd door The Belles. Soussan heeft om een vreemde reden deze foute titel en groep aan het plaatje gehangen, maar feitelijk gaat het om The Mirettes en 'I Want To Do Everything For You Baby'. Eveneens een plaatje dat destijds niet is uitgebracht. Over The Mirettes is nog veel meer te vertellen, maar dat doe ik vandaag niet. De Amerikaanse single die ik al een paar keer heb laten vallen in dit bericht is namelijk eveneens van The Mirettes. Wordt dus vervolgd...
* The Shirelles- March (UK, O.O.T.P., 1965)
En hier is opnieuw weer geen sprake van een bootleg, tenminste... niet in de zin van dat het een vervalsing is van het origineel. Okay, beide kanten zijn oorspronkelijk in 1965 uitgebracht als een Scepter-single voor The Shirelles, maar het O.O.T.P. ('Out Of The Past')-label laat er geen misverstanden over bestaan. Deze single is ergens in de jaren tachtig of negentig verschenen. Het zijn plaatjes die erg in trek zijn bij 'budget'-deejays, maar waar de elite-club van walgt. Ik moet bekennen dat hij mij ook te min is, maar ben vooral gezwicht voor de prijs. 'Last Minute Miracle' staat bijna twee jaar op mijn zoeklijst en de Pye Disco Demand-uitgave van 1975 heeft 'March' als b-kant, maar ik zie 'Miracle' het liefst nog eens als originele Scepter in mijn bakken (of een Europese Vogue). Rarenorthernsoul windt er geen doekjes om, ze hebben nog een doos 'new old stock' van deze singles staan en die mogen voor twee pond per stuk de deur uit. Laatst vond deze dealer een doosje met een heerlijk midtempo-ding van Annabelle Fox, een originele jaren zestig-single, maar helaas was die binnen mum van tijd verkocht. Ik was te laat...
* Holly St.James- That's Not Love (EU, ABC, 1966)
In de jaren zeventig zijn er al wel een aantal 'back-to-back'-singles van ABC uitgebracht. Ik heb uit die serie 'Big Thing' van The Sapphires met 'Hide And Seek' van Eddie Regan op de b-kant. Dat is een Engelse bootleg en deze lijkt in de verte ook zo te zijn. Hoewel? Holly St.James is daar toen als keerzijde verschenen van 'Gonna Be A Big Thing' van The Yum Yums. Toch staat het plaatje hoog genoeg op mijn verlanglijst en dus gaan we ervoor! De plaat is praktisch nieuw en blijkt bij nadere bestudering al helemaal geen Engelse bootleg uit de jaren zeventig te zijn. Het moet erop lijken, maar de fouten zijn te overduidelijk en lachwekkend. Waar is ABC Records gevestigd? Natuurlijk... in Northern Indiana! Wat zei je? New York??? Ja, maar dan moet de postcode dus N.Y. 10019 zijn. En kijk daar! Achter de postcode staat 'made in EU'. Nóg een leuke... Kijk eens op het label van de Nolan Porter-kant: P. 1972 ABC Donhill Record. Donhill? Hoort ABC-Dunhill te zijn. Dit riekt erg naar Oostblok. Ik kies de Holly St.James-kant als a-kant, want dat is de reden van aanschaf geweest, maar over Nolan Porter valt ook heel wat te vertellen. Want hoe zit het nu ook alweer met de connectie tussen Nolan Porter en Frank Zappa?
Het personeel op het album 'Nolan' van Nolan Porter is de eerste bezetting van Little Feat, dat dan net even ter ziele is gegaan. Jimmy Carl Black (u weet wel, de 'indian of the group'), Roy Estrada en Lowell George zijn allemaal ex-werknemers van Zappa, maar hebben op het moment van opnames voor 'Nolan' niets met Zappa van doen. En toch... is er een connectie. Nolan Porter is namelijk getrouwd met Candy Zappa. Inderdaad, de zus van...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten