Rucphen - Waasmunster (ca. 75 kilometer)
Als ik 's ochtends de tent open rits, zijn de buien van afgelopen nacht alweer vergeten. Mijn buurvrouw uit Groningen zegt zelfs niets gemerkt te hebben. Zij en een vriendin fietsen samen van provincie tot provincie. Ze hopen voor de avond in Limburg te zijn. Ik benijd ze niet. Zelf ga ik vandaag een andere grens over.
Zonder een specifieke route te volgen, ga ik naar Schijf. Vanuit daar hoop ik de rustige binnenweg naar Essen te vinden. Die vind ik niet, maar op zijn minst kan ik nu al de Vlaamse grens ruiken. Die ga ik over bij een Mariakapelletje dat ik maandag opnieuw voorbij zal fietsen. Ik kom Essen op een manier binnenfietsen die ik niet ken. Wél kom ik langs de Renaultgarage van Parmentier waar ik in 2006 droge kleding kreeg na een wolkbreuk. Direct na Essen word ik duidelijker dan anders naar de parallelweg naast de spoorlijn gedirigeerd.
In Kapellen lijk ik verkeerd te fietsen. Normaal kom ik bij Merksem Antwerpen binnen en moet dan nog naar de Schelde, nu kom ik binnen in Ekeren dat praktisch aan de Schelde ligt. Het gaat goed, beter zelfs, want niet veel later ben ik op de rechteroever. Maar eerst ben ik nog langs de Norderney gefietst, niet dansend op de golven als op de foto uit 1972, maar al jaren aan de ketting in Antwerpen.
De lift in de Annatunnel is in revisie. Dan maar met topzware fiets op de roltrap? Daggetnie! Gelukkig ben ik hier bekend en weet dat drie kilometer verderop de volgende voet/fietstunnel is. Aan de linkeroever weer drie kilometer terug naar de overzijde van de Annatunnel. In Zwijndrecht spookt het. Het is heerlijk zonnig weer, maar onverwacht kan een ferme windvlaag om de hoek komen. Mijn fiets lijkt als enige opgewassen tegen het geweld, terwijl baasje koffie drinkt en telefoon laadt op een terrasje. Met muziek in de oren ga ik verder langs de grote weg door Beveren naar Sint Niklaas. Even zit ik er doorheen, maar dan is het minder dan tien kilometer naar de camping. Bij de Smatch aan het begin van Waasmunster doe ik boodschapjes. Macaroni, Provencaalse tomatensaus en tonijn met groenten. Een verrukkelijke combinatie!
Gerstekot is een warm bad. 'Het Beest is terug', is niet van de lucht. Willemijn werd toen Belle genoemd, sindsdien ben ik Het Beest. Chris stopt met zijn auto om me hoogst persoonlijk welkom te heten. Ik ben ook erg blij om Danny terug te zien en hij oogt zo gezond, terwijl in 2008 zijn levensverwachting nog zo kort was. En zijn vrouwtje Marleen is behulpzaam als altijd. Ik ben er nog maar een kwartier, maar het voelt alsof ik geen dag ben weggeweest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten