Wellicht is na de haat jegens Morrissey een liefdesverklaring voor een zangeres wel de juiste keuze. Eigenlijk wilde ik Samara Lubelski vorige week al behandelen, maar gelukkig stelde ik dat uit, want sinds woensdag kan ik zeggen dat ik qua liedjes-platen weer up-to-date ben. Mijn verhaal begint op vrijdagavond 4 maart 2005 in Kunstencentrum België in Hasselt. Evenals Marissa Nadler heb ik Samara ook indirect te danken aan Fursaxa, welke ik in april heb behandeld...
Femmes, heet het tweedaagse festival van tegendraadse vrouwelijke kunstenaarr. Ikue Mori & Zeena Parkins zijn de grootste namen. Een volslagen onbekende Islaja, alsmede Fursaxa en Esther Venrooy staan op de poster. En Daniëlle Lemaire, die in juni voorbij kwam in het verhaal van Nora Keyes. Echt een onvergetelijk festival.
Doordat het noorden en de Randstad nog kampten met de gevolgen van de hevige sneeuwval van woensdag, moest met het boemeltje over Arnhem en Nijmegen naar Roosendaal. Op Antwerpen-Berchem mis ik aansluiting en er rest niets dan een eindeloze reis per stoptrein naar Hasselt. Maar hoewel ik wel wat rust wil gebruiken, kennen de artiesten geen genade. Ze improviseren aritmisch en krassen als kraaien. Dan opeens een klein meisje, verhoudingsgewijs een joekel van een gitaar en een zachte fluisterende stem.
Het is Samara Lubelski. Hoewel haar solodebuut vers van de pers is, is ze geenszins een debutante. Samara studeerde viool, maar koos voor de experimentele richting. Ze speelde (en zong) met Jackie-O-Motherfucker en Hall Of Fame, totdat die laatste explodeerde. Hall Of Fame kon extreem zijn, maar kende in Samara's liedjes ook verstilde miniaturen. Die lijn had ze gebruikt voor 'The Fleeting Skies', een prachtplaat met een 'open' geluid.
Toen 'Spectacular Of Passages' eind 2005 uitkwam, kocht ik die omdat het logisch was. En hoewel ik hem nu stukje bij beetje leer waarderen, was het toen een teleurstelling. Matige liedjes en de open gaten van de eerste volgesmeerd met pur van mellotron en drums. Intussen verschijnt ook nog dat ding met de viooldrones, een probaat middel om poezen uit de tuin te houden. Ik bespaar het geld, maar heb desondanks nu wel spijt!
Eind 2007 ben ik Samara bijna vergeten als ik 'Parallel Suns' in de handen hou. Omdat ik nog altijd een fijne herinnering koester aan Hasselt, krijgt ze nog een kans. Gelukkig maar! De goede liedjes van de 1e plus de begeleiding van de 2e geeft 'Parallel Suns'. Samara en band (collegae van de Duitse avantgardisten Metabolismus) zijn in evenwicht. Maar de euforie rondom dit album speelt mijn aanschaf van 'Future Slip' bijna parten. Woensdag heb ik hem, een jaar na release, alsnog gekocht.
Hij is anders, maar niet minder. Het neigt steeds meer naar psychpop, zonder dreampop of shoegazer te worden. Herkennen we her en der wat sixties-invloeden? Ook is Samara haar eigen stem als achtergrondzang gaan gebruiken. Als deze lijn zich doorzet, brengt ze over drie jaar 'the state of art' uit op het gebied van de moderne psychpop. Een eventueel miskleuntje verandert niets aan mijn liefde voor haar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten