Zondagmiddag had ik er plotseling trek in, ook weet ik dat het slecht voor me is. Nee. Jullie zijn geen getuige van een plots opdoemende zucht naar een alcoholische versnapering, evenmin een drug waarbij ik ooit mijn vingers aflikte. Nee, ik heb het over 'Viva Hate', het eerste solo-album van voormalig Smiths-voorman Morrissey. Ik mag de plaat niet als ontbijt nuttigen, anders lig ik even later weer somber onder de wol. En nu had ik zin in een langspeler en ving een glimp op van de hoes van Morrissey. Niks 'Viva Hate'! Het is alom...
Laat maar met de deur in huis vallen. Morrissey is een 'drama-Truus', een pathetisch stuk vreten. Ik schaam me er oprecht voor dat ik ooit bescherming zocht in diens' teksten. Zwaar overdreven sentimentele dweil. En nu uitademen... Lucht dat op?
Ik kreeg de plaat in Mossley van Mike. Onderdeel van een zwikje elpees waarvan Scritti Politti het meest opgewekte was. Of toch 'Skylarking' van XTC. Als geboren en getogen Mancunian had Mike alle platen van The Smiths. En deze draak van Morrissey. Mike is één van de jongemannen die Morrissey op zijn geweten heeft. Ook al had hij niets met de IRA-aanslag op het winkelcentrum in Manchester te maken. Mike was onderweg er naar toe, maar werd opgehouden door een vriend. Tien minuten later volgde de explosie. Als Mike was door gelopen, had hij daar geweest...
Ik draai de plaat voor het eerst op een zondagmiddag. Na 45 minuten Morrissey lig ik weer in bed. ,,It are fine albums, but I can't listen to them anymore", had Mike gezegd. Rust zacht, jongen! Ik zit eind 1998, begin 1999 in een zware depressie. Het is vooral verwerking van de eerste maanden in Engeland. Morrissey is mijn soundtrack, samen met nog een album dat ik niet meer kan uitstaan: 'Crime Of The Century' van Supertramp.
Maar nu, 24 augustus 2010, draai ik 'Viva Hate' weer. Een feest van herkenning? Jazeker! Met een zekere aversie herken ik de intro's. Ik ken alle teksten nog, maar krijg braakneigingen als ik wil meezingen. Ik zit er allerminst mee als de plaat even overslaat. Scheelt weer een seconde! Maar 'Everyday Is Like Sunday' blijft een prachtnummer! Een klassieker! Straks stop ik de plaat weer met liefde in de hoes. Tot over drie jaar! Ofzo...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten