Was het verbeelding op woensdagavond? Nee, helaas niet. Ik word donderdagmorgen wakker met een been buiten het dekbed. Dat moet normaal gesproken op 18 juli geen probleem zijn maar nu beef ik van top tot teen. Ik kruip weer onder het dekbed en het duurt zeker een paar minuten voordat het weer aangenaam voelt. Om acht uur meld ik me ziek. Ik ben rond het middaguur even uit bed geweest en in de zon een beetje gedronken en gegeten. In de zon! Wel met een extra dik vest aan want onder de kleding wil het niet opwarmen. Ik slaap opnieuw een fiks aantal uren en pak mezelf buitensporig in voor een bezoekje aan de winkel in Havelte. Na nog een kort slaapje ga ik de radioshow voorbereiden. Is het nu zo koud of verbeeld ik het me? Hoe dan ook: Ik heb de kachel even een half uur op vol gezet en met een beetje voedsel en warme drank erbij gaat het eindelijk beter voelen. Het eerste dat me opvalt deze morgen is dat ik lig te zweten in bed. Dat is een goed teken! Ik ben vandaag dus ook weer aan het werk gegaan want ik ben de kou kwijt. Gelukkig maar! Niks minder dan het koud hebben als een hittegolf op komst is. Ik heb de lijnen open gezet voor deze 'Eretitel', maar let wel: Het is alleen voor de duur van dit bericht. Bij geen gehoor tweemaal opnieuw proberen? Vandaag staat 'Call Me' centraal in de 'Eretitel'.
3. Blondie (1980)
Misschien zijn het de naweeën van het griepje van gisteren maar ik gooi een beetje rebellie in de 'Eretitel' van vanavond. Het doet me denken aan de ondeugende streken uit mijn kindertijd. Op woensdagmiddag willekeurige mensen uit het telefoonboek bellen. Let wel: Dit is de tijd van vóór de nummerherkenning en we maakten het nooit zó bont dat de gebelde persoon de moeite wilde nemen om het nummer na te trekken bij de PTT. Want... zien we dat goed? Ja, ik zet Blondie vandaag op nummer drie. Helemaal niks mis met het nummer hoewel ik het nooit heb uitgekozen op een 'greatest hits'-album van Blondie. Ze hebben ze mijns inziens leuker gemaakt. Toch is het gevoel van rebellie dat overheerst en daarvoor is Blondie een té brave keuze.
2. Queen (2008)
Eigenlijk zou deze, ongehoord, op nummer drie komen. Ik twijfel toch bij de release-datum en als ik het dan nog eens bekijk: 'Call Me' is een allerleukst nummer van Queen met Paul Rodgers op zang. De commentaren onder de 'lyric video' op Youtube zorgen voor de tweede plek. Ik geloof dat iedere muziekliefhebber recht heeft op zijn of haar Queen-fase. Voor mij heeft dat plaatsgevonden in de herfst van 1996. Ik heb dan de eerste 'Greatest Hits' op cassette gekocht en luister dagelijks meerdere malen naar 'Bohemian Rhapsody' en 'Somebody To Love'. Dan ben ik er klaar mee en blijven een paar eeuwige favorieten over (waaronder 'Killer Queen') en doet de Top 2000-hysterie haar laatste vernietigende werk voor 'Bohemian Rhapsody'. Dan die film... Ik heb de trailer gezien en meteen valt me iets op: Dit is niet het verhaal van Queen. Dit is het verhaal van Freddie Mercury en drie figuranten. Hoewel Freddie zonder meer een vocaal talent heeft gehad, zijn de solo-platen nergens te vergelijken met het werk van Queen. Zonder Freddie klinkt Queen nog altijd als Queen. Ofwel: De drie figuranten vormen een belangrijker aandeel in Queen dan dat de film doet geloven en dat het vrolijk doorgaat na het overlijden van Freddie zegt ook alles. Dan verschijnt Paul Rodgers ten tonele. Als zanger verbonden aan The Free en Bad Company is hij een krachtige rockzanger die nergens theatraal wil klinken, maar gewoon lekker wil rocken. Dat doet hij dan ook op het album dat hij met Queen opneemt in 2008. Als 'Queen & Paul Rodgers' en dus geen schijn ervan dat hij wil pretenderen om Freddie Mercury te vervangen. Grappig dat veel zogenaamde Queen-'fans' dit niet willen inzien. En 'Call Me'? Dat is een erg leuk nummer en zonder meer beter dan het Queen van de tijd van 'Heaven For Everyone'. Ik denk zelfs dat Freddie vereerd was geweest om met Paul op één podium te staan? Queen en Paul Rodgers mogen dus op twee.
1. Spagna (1987)
Juist. De rebellie viert hoogtij in de 'Eretitel'. Ik schuif Blondie en Queen opzij en geef het erepodium aan Spagna. Een Italodisco-sensatie dat, geloof ik, nooit veel verder is gekomen dan die 'Call Me'. Ik ben het beeld bij Spagna echter helemaal kwijt en zo zoek ik het clipje op uit Toppop. Vooral leuk dat de dansers ieder blaasinstrument gebruiken dat voor handen was in de rekwisieten om de synthesizer-riff te begeleiden. Er staat zelfs een meisje met een fluit tussen! Maar goed... Spagna was dus gewoon de Italiaanse Kim Wilde. Ik had meer iets verwacht in de zin van borstomvang maar daarbij ben ik duidelijk in de war met Sabrina. Muzikaal heeft het niet veel om het lijf maar ik word er wel vrolijk van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten