Aan dezelfde steen

Tijdens de vakantieperiode wil ik zo nu en dan een vakantie belichten, ook al beschouw ik de vakantie van vanavond eigenlijk niet echt als een vakantie. Het is gewoon erg tekenend voor mijn gemoedstoestand van veertien jaar geleden. Mijn tenen gaan geregeld krom staan als ik terug denk aan deze dagen en het is maar zelden dat ik daaraan terug denk. Vaak komt het even heel snel op, vooral als ik muziek hoor van Patti Smith of Natalie Imbruglia, en laat ik het weer even snel verdwijnen. Net zoals ik vóór het bericht in 2014 eigenlijk nooit met veel genegenheid heb terug gedacht aan de vakantie in 1994. Ik betwijfel of de genegenheid voor het uitstapje in 2005 zal toenemen. Als vakantie is het een opstapje. Het zal de basis vormen voor de volgende twee vakanties en zal het pas vanaf 2008 ergens op gaan lijken. Hoe ik erbij kom? Ik heb het in een tijdschrift gelezen. Het is onwaarschijnlijk voor mij dat dit de Oor is geweest want dat is anno 2005 de Hitkrant zonder posters. Toch moet ik ergens een advertentie hebben gezien waarna ik het ben gaan opzoeken op het internet. Het is pas sinds een paar jaar dat de Lokerse Feesten ook in Nederland gemeengoed is geworden onder de festivalbezoekers. Het jaar 2005 is vlak vóór de grote 'doorbraak' waarvoor menig Feestbezoeker de rillingen krijgt. Ik ga vanavond eerst terug naar het weekend van zaterdag 13 augustus 2005 tot en met de maandag.

De reeds genoemde vakantie van 1994 is een unicum voor mij. Het jaar erop ga ik alleen naar het Woodstock-festival en kan ik me niets anders herinneren van een vakantie. Heb ik toen wel vakantie gehad? In 1996 en 1997 ga ik naast Woodstock gewoon weer met mijn ouders mee naar Denemarken. In 1998 en 1999 vier ik mijn vakanties in Nederland terwijl ik in Engeland woon. In de eerste jaren van de nieuwe eeuw maak ik wel eens een uitstapje naar Engeland in de winter maar doe ik niet aan zomervakanties. In oktober 2004 reis ik hals over de kop naar het Belgische Belsele om Fursaxa te zien optreden. Dat resulteert in een bepaalde liefde voor België. In maart 2005 ga ik terug voor een week. In de weekeinden ben ik in het Belgische Hasselt voor festivals en door de week vermaak ik me in Gent en Sint Niklaas. In 2006 ben ik voor het eerst te gast op camping 'Gerstekot' in Waasmunster en daar zal ik nog geregeld terug komen. Het is de combinatie van Patti Smith én Natalie Imbruglia op één avond samen voor een tientje dat maakt dat ik Lokeren ga opzoeken op de kaart. Kijk eens aan: Centraal gelegen tussen Gent en Antwerpen. Dat hoeft dus geen buitenlandse reis te worden. Dezelfde twijfel die ik in oktober heb voor het festival met Fursaxa in Belsele zal ook deze dertiende augustus in 2005 gaan spelen. Diep in mijn hart weet ik dat ik dit het beste zou kunnen missen maar er schuilt ook nog iets van een avonturier in mij. De vrijdagavond vooraf ga ik flink tekeer in de kroegen in Steenwijk en ben zover heen dat ik als een blok in slaap moet vallen en ontwaak als Patti Smith in Lokeren aan het opbouwen is. Helaas... de spanning giert in mijn lichaam en na een uurtje in bed ben ik weer aangekleed en sta paraat om op de trein naar Lokeren te gaan. De reis valt niet tegen en ik ben aardig vroeg op de middag in Lokeren. Ik hang rond bij het terrein waar die avond Patti Smith zal optreden. Natalie Imbruglia doet haar soundcheck en ik raak in gesprek met een vrijwilliger. Ik leg uit dat ik een Nederlander ben en dat ik op zoek ben naar een betrouwbare plek om mijn trekkersrugzak te stallen. Dat mag in een tent op het terrein en zo krijg ik de soundcheck van Natalie te zien. Ik denk dat het heel 'exclusief' is om haar op het podium te zien in alleen een spijkerbroek en een casual t-shirt. Het blijkt echter ook haar podiumtenue te zijn.

Zonder rugzak ga ik op zoek naar een internetcafé. Ik weet niet meer wat het zo nodig maakte maar het is een feit dat ik een mailtje moet versturen. Ik wandel Lokeren door en kom zo bij café 'Bij Den Ezel' uit. Ik ga naar binnen en drink een paar pintjes. Hoe het beestje aan de naam is gekomen, kan ik zo niet vertellen. Feit is wel dat het interieur een klein museum is geworden door miniaturen van ezels en andere memorabilia. Ik ga op een zeker moment naar het festivalterrein en maak kennis met de lokale specialiteit: Lokerse paardenworsten. Niet te versmaden! De eerste band van de avond is een Keane-achtig bandje dat de piano als hoofdinstrument heeft. Het boeit me voor geen meter. Vervolgens betreedt Natalie Imbruglia het podium en brengt ons in vervoering met de grote hits van haar album 'Left Of The Middle' alsook haar laatste grote hitsingle 'Shiver'. Dan begint het te schemeren en komt Patti Smith op het podium. Hoeveel geluk kan een mens hebben? Ik ben dan net gevallen voor Patti's album 'Horses' uit mijn geboortejaar en dat is dit jaar inderdaad dertig jaar oud. En dus speelt Patti met haar band het album integraal en sluit vanzelfsprekend af met haar grootste hit: 'Because The Night'. Een zéér indrukwekkend concert! Dan wordt het even angstig maar ik heb dit zien aankomen. Het concert is afgelopen en ik heb nog geen slaapplek geregeld. Ik ga terug naar de Ezel in de hoop dat daar iemand me herkent en dat dit iets gaat opleveren. Ik heb het immers altijd nog voor elkaar gekregen in België, dus waarom nu niet? Zo 'gastvrij' als dat Sint Niklaas in oktober is geweest, zo gesloten blijft Lokeren. Ik zoek leter op de avond een slaapplekje in een berm achter een frituur. Het regent en het is verre van warm. Slaapzak en plastic moeten me wapenen tegen de invloeden van buiten en natuurlijk hopen dat mijn nachtrust niet wordt verstoord door vervelende mensen of de lokale politie. Nee, het gaat helemaal goed! Het is al geruime tijd licht op zondagochtend als ik mijn tas weer aan het inpakken ben. Ik ga rechtstreeks naar De Ezel voor koffie en zit ook al gauw weer aan het bier.

Hoewel ik niet van plan was om die avond naar het concert te gaan op de Lokerse Kaai lijkt het erop alsof ik nog even vakantie wil vieren in België. Die middag verkleed ik me op het toilet van de Ezel en onderga de metamorfose tot hippie. In deze kledij stap ik op de trein naar Sint Niklaas alwaar ik 'mijn vrienden' in Den Denker met een bezoek wil vereren. Dat is een grimmige middag en ik word bijna letterlijk de kroeg uit gekeken. Het is ook niet verbazend. Ik ben dan al flink in de olie en kom bijzonder luidruchtig binnen. Daarbij kan ik de naam niet meer herinneren van de jongen die me de laatste nacht in Sint Niklaas in oktober onderdak heeft geboden. Ik ga terug naar de Zzel. Daar staat mijn tas nog als vanouds want die heb ik in goed vertrouwen gewoon onder de kapstok gezet. Het drankgelag gaat door en ook 'sneak' ik later op de avond nog even naar binnen op het festivalterrein. Dezelfde avond krijg ik een aanvaring met de uitbuiter van de horecagelegenheid die me steeds harder gaat ergeren aan mijn misbruik van de gastvrijheid van de kroeg. Ik slaap nog een nacht op dezelfde plek achter de frituur en hang ook maandag nog rond in de Ezel. Het is Moederdag in dit gedeelte van België. Sorry. Buiten het concert van Patti Smith om kan ik niets anders herinneren dan één grote zuipsessie en dat is het verblijf in Lokeren vast ook geweest. Op maandagavond wacht ik een paar mogelijkheden af verbinding te houden tot Steenwijk en pak uiteindelijk de laatste reismogelijkheid vanuit Lokeren. Als dat maar goed gaat? Het is de dag dat vlak buiten het station van Amsterdam een treinongeluk plaats heeft en dit heeft de dienstregeling ernstig in de war geschopt. Ik ben nog niet in Amersfoort of ik weet dat ik vanavond niet in Steenwijk zal slapen. Zwolle lijkt het reisdoel te worden totdat ik zie dat er een trein naar Groningen vertrekt die naar Meppel gaat. In Meppel dood ik een paar uur in een shoarmazaak en pak de eerste trein naar Steenwijk.

In 2007 ga ik in ieder geval met W. nog een speciaalbiertje drinken in De Ezel en in 2008 ga ik op een vrijdagmiddag langs in het etablissement. Ik word niet meer herkend van 2005 en ben daar op zichzelf erg gelukkig mee. Ik heb ook even gezocht op afbeeldingen van het café. Ja, die zijn er wel en er is zelfs een foto van de uitbater waarmee ik in 2005 een aanvaring heb gehad. Het beestje dat Geriit heet, is zich in 2005 van geen kwaad bewust maar schaamt zich anno 2019 helemaal kapot voor zijn gedrag van veertien jaar geleden. Gelukkig dat ik mijn leven heb gebeterd!