Eretitel: 'Downtown'

Gisteravond ben ik vrijwel meteen na 'Afterglow' gaan slapen omdat ik ambities had voor de voorbije dag. Voor de verandering zijn ze ook tot uitvoering gekomen. Ik had al een briefje gekregen van de woningstichting en terecht... Ik ben een beetje achterop geraakt met het tuinonderhoud. Een gesprekje met mijn lieve buurvrouw haalt me uiteindelijk over de streep. Feit is dat mijn achtertuin een hekje heeft, maar omdat ik dat nooit gebruik en eigenlijk ook wel van privacy hou, heb ik dit een beetje bewust laten dichtgroeien. Toch is het tevens een uitgang voordat er calamiteiten uitbreken en, ach, dat 'inkijken' valt daar ook genoeg mee. Ik ben dus rigoreus aan de slag gegaan en het hek is meer zichtbaar dan ooit tevoren! Wel heb ik bij deze actie iets in mijn rug aangericht. Laten we hopen dat dit morgen bij het post bezorgen geen parten gaat spelen. Vandaag dus alsnog de 'Eretitel'. Vandaag ga ik driemaal 'Downtown'.

3. Petula Clark (1964)
Het kan bij de 'Eretitel' verschillende kanten uit gaan, dat zullen de vaste lezers inmiddels weten. Soms wordt een 'underdog' opeens de favoriet en verdwijnt het meest bekende voorbeeld op een derde plek. Andere keren zijn het de oude nummers die de 'Eretitel' domineren. De aflevering van vandaag laat zien dat er een middenweg is. De oudste van het stel staat op een derde plek. Van de Engelse dames uit de jaren zestig heb ik altijd reserves gehad bij Petula Clark. 'Don't Sleep In The Subway' en 'Don't Give Up' mogen na lang beraad 'blijven', maar met een hit als 'Downtown' heb ik nooit echt veel opgehad. De zoektocht van de afgelopen jaren heeft me op meerdere leuke singles van Petula gebracht, maar ze heeft niet de impact op mij van een Sandie Shaw of Marianne Faithfull. Misschien net even té keurig. 'Downtown' eindigt hier dus op een derde plek.

2. Macklemore & Ryan Lewis (2015)
De aanleiding. Met name in het begin van 'Listen Carefully' kijk ik naar de (Engelse) hitlijst om te kijken of daar een bruikbare titel tussen staat. Dan zie ik deze van Macklemore & Ryan Lewis staan en bedenk moeiteloos Petula Clark en One 2 Many erbij. Zou ik het aangedurfd hebben om écht 'exotisch' te doen, was ik wellicht met 'Downtown' van de Friese groep Canyon gekomen of anders de plaat van Crazy Horse zonder Neil Young. Ik wil 'Tuesday Night Music Club', zeker in het begin, als een 'algemeen geaccepteerde' show houden en dus moet het een beetje bekend zijn. Er is weinig veranderd want feitelijk is 'Afterglow' het meer 'avontuurlijke' broertje van 'Tuesday Night Music Club' geworden. Terug naar de 'Eretitel'. Het mag bekend zijn dat ik niet veel van rap moet hebben, maar om Macklemore & Ryan Lewis kun je niet heen. Als veteranen als Melle Mel en Kool Moe Dee aanschuiven voor zo'n plaat dan heb je iets goeds gedaan. Bovendien hoor je vaker rappers 'cruisen' in een auto dan op een scooter. Ik heb ook altijd gedacht dat scooters meer Europees waren. Je leert nog eens wat van zo'n rubriek?

1. One 2 Many (1989)
We eindigen deze 'Eretitel' in het hoge noorden. De eerste maanden van 1989 verdeel ik mijn aandacht tussen het bijna dol gedraaide cassettebandje van The Moody Blues, eigen radio-opnames, speelgoedautootjes en, heel voorzichtig, de start van een verzameling vinylsingles. De Top 40-muziek kwalificeer ik vaak als 'afschuwelijk'. Daar kom ik jaren later graag op terug want 1989 is een prachtig muziekjaar! Soms komt er een nieuw nummer mijn oren binnen druppelen dat in één keer helemaal raak is en dat is het geval bij One 2 Many. Een plaatje dat ik vooral heb te danken aan mijn broer die dit plaatje helemaal 'grijs' draait. Voor alle zekerheid tussen aanhalingstekens want volgens mij is hij nét aan de cd's begonnen als 'Downtown' op de hitparade komt. Een nummer dat de tand des tijds vlekkeloos heeft doorstaan en dat is tevens een eigenschap van veel Scandinavische pop. Er zijn geen extra's in petto en dus is One 2 Many de enige echte nummer 1 in deze 'Eretitel'. Laten we volgende week weer eens voor een winnaar gaan?