Volgende maand het laatste deel van 'Het zilveren goud op 33 toeren'. De singles-versie van 'Het zilveren goud' kan nog twee jaar door gaan, maar bij de elpees besluit ik na augustus 1992 geen kaartjes meer te 'verspillen' waardoor ik het overzicht voorgoed kwijt raak. In de laatste maanden is het opeens nog even erg druk geworden met de serie en ook volgende maand ga ik eruit met een 'big bang'. Juli is een erg zuinige maand voor wat betreft de elpees. Slechts één langspeler en dat is tevens een plaat die ik wel wat meer in het zonnetje wil zetten. Bij deze dus: De enige elpee die ik in juli 1992 koop is dit tweede album van Sha Na Na uit 1971.
Ik denk dat deze traditie niet is weg te denken uit Workum. Ik ben daar zelf in 2003 voor het laatst geweest. Toen met een lading straatmagazines waarvan ik overigens niet eentje heb kunnen slijten. Hoewel ik een 'vergunning' heb, is het de marktmeester die het me onmogelijk maakt. Hoe dan ook: Ik denk dat komende woensdag weer een braderie is in Workum. Een traditie in de zomermaanden met eens in die periode de 'langste' markt uit de regio. Het strekt dan over de gehele lengte van het Friese stadje. Als ik in Jutrijp woon, is dit geregeld een leuk uitstapje. Op de fiets naar Gaastmeer, met het pontje over naar It Heidenskip en zo verder naar Workum. Soms over Parrega en Blauwhuis terug. Deze bewuste woensdag is de terugweg over It Heidenskip lang genoeg. Aan het stuur bungelt een plastic tas met daarin een elpee. Hoewel ik me nooit heb verdiept in het boek heb ik altijd een fascinatie gehouden voor het Kama Sutra-label. Dat zal in 1992 de reden zijn geweest dat ik het aandurf om bijna dertig kilometer te fietsen met een tas aan het stuur. Het titelloze album van Sha Na Na is eveneens op dat label dat vooral bekend is van The Lovin' Spoonful.
Er was eens een boer. Nee, ik ga niet een verhaal vertellen over It Heidenskip, we moeten ons hiervoor verplaatsen naar Bethel in de staat New York. Deze boer wordt benaderd door een concertpromotor die een festival wil houden op zijn land. 'The Woodstock Music & Art Fair' is de officiële naam van de happening. Het zal de geschiedenisboeken in gaan als Woodstock. De boer heet Max Yasgur en hij stemt in met het idee, maar heeft wel een speciaal verzoek voor het programma: Op Yasgur's verzoek wordt Sha Na Na toegevoegd aan de lange lijst van artiesten. De groep warmt gedurende een anderhalf uur het publiek op voor het legendarische optreden van Jimi Hendrix. Sha Na Na steekt muzikaal schril af tegenover hippe vogels als Hendrix, Jefferson Airplane en de vele anderen die hun opwachting maken en toch past het geheel in het plaatje van 1969. Sha Na Na combineert een komische act met natuurgetrouwe vertolkingen van rock'n'roll-klassiekers uit de jaren vijftig. De groep begint omstreeks 1963 als The Kingsmen, maar moet deze naam al snel opgeven als een andere band een hit scoort met 'Louie Louie'. Vanaf 1969 gaat de groep werken als Sha Na Na. Het bestaat dan uit twaalf muzikanten. Gitarist Henry Gross is met achttien jaren de jongste muzikant op het podium van Woodstock en deze knaap zal in 1976 een wereldhit scoren met het breekbare 'Shannon'. Sha Na Na is vooral 'live' het beste te genieten en doet daarvan blijken op haar debuutalbum, 'Rock'n'Roll Is Here To Stay'. Sha Na Na zal de daaropvolgende jaren veelal een voorprogramma-act zijn in de Fillmore waar het mag openen voor Frank Zappa, Grateful Dead en The Kinks. In andere zalen wordt de band wel als hoofdact beschouwd en heeft omstreeks 1972 een aantal keren zélf een voorprogramma in de vorm van een aanstormend talent: Bruce Springsteen.
In 1971 verschijnt 'Sha Na Na' en voor deze plaat wordt het beste uit twee werelden gekozen. Alhoewel? Eén kant laat de groep horen tijdens een concert in de Fillmore en dit is genieten in hoofdletters. De andere kant is opgenomen in de Electric Lady-studio in New York en, nee, in de studio komt de groep gewoon niet uit de verf. Sha Na Na is voortdurend onderhevig aan personeelswisselingen en van de oorspronkelijke bezetting is anno 2017 weinig meer over. Want, jawel, ook Sha Na Na is nimmer uit elkaar gegaan en is nog altijd actief. Veel van de voormalige leden zijn ons inmiddels ontvallen. Eentje daarvan is Vinnie Taylor. Hij vervangt in 1970 Gross als gitarist en overlijdt in 1974 aan de gevolgen van een overdosis heroïne. Alsof dat niet erg genoeg is, krijgt het in 1975 een macaber staartje. Elmer Edward Solly heeft in 1970 een kind van twee vermoord en is sindsdien op de vlucht voor politie en justitie. Hij neemt een aantal pseudoniemen aan en krijgt het voor elkaar om na de dood van Taylor diens' identiteit over te nemen. Taylor's overlijden is nooit breed uitgemeten in de media en als het uitkomt, beweert Solly, als zijnde Vinnie Taylor, dat zijn dood slechts een vaag gerucht is en dat hij de voormalige gitarist van Sha Na Na is die de showbiz vaarwel heeft gezegd. Solly moet uiteindelijk de identiteit toch laten varen en zal nog door een rits identiteiten gaan voordat hij wordt gearresteerd.
Sha Na Na heeft vanaf 1977 een eigen televisie-show welke door verschillende omroepen wordt uitgezonden. In haar shows ontvangt het een keur aan artiesten uit het verleden waaronder Chuck Berry en The Ronettes. In 1978 speelt de groep een rol in 'Grease' en schrijft Scott Simon van Sha Na Na het nummer 'Sandy' voor John Travolta in de film. Elliot Cahn is van 1969 tot en met 1973 de slaggitarist van de groep en zal decennia later optreden als de eerste manager van Green Day. Woensdag ga ik me verdiepen in de singles uit juli 1992.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten