Singles round-up: juli 3

Vandaag het laatste deel van de 'Singles round-up' van deze maand. Ik heb komende maandag dus keuze uit zestien singles voor de 'Eindstreep' en dat is een fraai resultaat gezien de financiële omstandigheden. Het lijstje bij Mark groeit gestaag, maar ik denk dat dit niet eerder dan september of oktober gaat worden. Hij is pas begonnen met het 'dealerschap' van Kent, hét heruitgave-label in Engeland. Dat zijn nieuwe platen die exclusief genoeg zijn voor de 'grote jongens'. Ik heb daarvan gisteren nog eentje aan de lijst toegevoegd en kan nu eigenlijk al niet meer wachten. Wat een prachtnummer! In dit laatste deel van de 'Singles round-up' kan het zomaar nog een beetje Blauwe Bak worden, want ik ben vooral benieuwd naar Johnny Robinson en heb de plaat bewust laten liggen voor vanavond. Ik ga hem straks voor het eerst draaien en dan mijn oordeel geven over het plaatje. Evenals bij de overige drie of vier. De laatste ken ik immers zeer goed.

* Otis Redding- Papa's Got A Brand New Bag (US, Atco, 1968)
De oude kringloop in Meppel schijnt dus echt een mega-partij singles te hebben. ,,Iedere keer als er weer wat ruimte komt, vullen we het aan", vertelt de uitbater van de winkel. Die moet ik dus goed in de gaten blijven houden want deze Otis Redding lag er de laatste keer nog niet. Wellicht heeft het meerdere soul-parels uit de jaren zestig liggen? Hier hebben we de Amerikaanse persing en dus zonder het bovenstaande fotohoesje. Voor Otis komt het Europese succes té laat. De beste man verlaat ons eind 1967 en zijn hit-carrière in Nederland komt dan net op gang. Gelukkig laat Redding genoeg albums achter om de hitparade de komende jaren nog te kunnen bestoken en dat wordt bijvoorbeeld gedaan met deze single. De a-kant is een live-uitvoering van de James Brown-klassieker, maar ik zit nu vooral te luisteren naar 'Direct Me'. Reserve-Blauwe Bak voor deze kant! Een beetje een nare tik, maar het is styreen en misschien valt het nog weg te 'poetsen'. Erg blij met deze single!

* Johnny Robinson- Funky Feet (NL, Epic, 1972)
Ik zie meteen al de naam van Willie Mitchell op het label en dat geeft hoop. Toch doet Robinson aan de ene kant een zwakke imitatie van James Brown en op de keerzijde een nogal kleurloze uitvoering van Otis Redding. Beide nummers zijn 'originals', maar het steekt niet boven het maaiveld uit. Ik vrees dat ik hiervoor geen plek heb in de Blauwe Bak en dat de single roemloos in de jaren zeventig-bak komt te staan. Het kan niet altijd feest zijn?

* Troy Tate- Thomas (UK, Sire, 1984)
Niet de meest tot de verbeelding sprekende naam, maar Troy Tate wordt in eerste instantie het best bekend door zijn aanwezigheid in Teardrop Explodes. Later zal hij het eerste album van The Smiths produceren, maar Morrissey en zijn kornuiten zijn niet tevreden over het resultaat en nemen het album opnieuw op met een andere producent. Tate maakt zelf drie elpees, maar trapt in 1981 af met de single 'Thomas' voor een onafhankelijk label. In 1984 brengt hij de remix van 'Thomas' uit op Sire en dat is een hitje in Engeland. Ook daar een beetje een 'vergeten' plaatje. Best aardig om mijn luisteraars eens hiermee te verrassen op een zondagavond.

* The Who- Eminence Front (US, Warner Bros., 1982)
Ik moet echt nog eens kijken, maar ja... het is The Who! De enige echte met een nummer van Pete Townshend. Zelf ben ik nog niet eerder zo'n Amerikaanse Warner Bros. tegen gekomen van The Who en het voelt een beetje onwennig aan. Het hoeft doorgaans ook niet want de Amerikaanse releases zijn vaak identiek aan de Europese en Engelse. Totdat we uitkomen bij dit 'Eminence Front'. Het nummer zélf staat op de langspeler 'It's Hard' en Polydor heeft in 1982 een release van de single in gedachten. Toch gebeurt het niet. In Amerika wordt het zelfs nog een hit in de Cashbox. Alles van The Who gaat er bij mij in als kruidkoek en dat geldt eveneens voor dit 'Eminence Front'. Okay, je mist de capriolen van Keith Moon, maar daar gelaten is dit een solide nummer van Townshend en zijn mannen. Een beetje stemmig met smaakvol gebruik van niet al té lelijke synthesizers. Kanshebber voor de 'Eindstreep'!

* The World Of Oz- The Muffin Man (NL, Deram, 1968)
We onderwerpen gegeven paarden niet aan een gebitscontrole en gezien dit een extraatje is van Albert? Ik heb deze single al sinds de jaren negentig en zal even moeten nagaan of dit 'nieuwe' exemplaar beter is dan de bestaande. Als dat het geval is, is dit een fraaie 'upgrade'. 'Dubbele' singles doen niet mee in de 'Eindstreep' en dus gaan we deze maandag niet meer tegenkomen, het nummer blijft echter fier overeind als een favoriet die ik nog steeds met plezier draai op een zondagavond.