,,Het leven dat is één groot feest", zong Karrespoor jaren voordat ik in Tuk kwam wonen. Ik heb verschillende feestjes gedurende dit jaar. Zo ga ik begin september vast aandacht besteden aan zeven-en-een-half jaar Soul-xotica en vier ik in november mijn vijfde 'radio-verjaardag'. Toch zijn er minder in het oog springende verjaardagen. Neem nou de vijfentwintigste verjaardag van mijn liefde voor de folk. Op 3 oktober 1992. 'The day before' waar 'the day after' zo'n belangrijke rol in speelt. Op die avond zie ik Richard Thompson in Het Bolwerk en weet ik dat mijn muzieksmaak voorgoed zal veranderen. Nee, ik doel niet op The Dubliners of Dropkick Murphys, dat is een hoek waar ik nooit iets mee heb gehad, maar de basis van stem, akoestische gitaar en een puurheid dat het soms pijn doet. Soms denk ik dat ik even helemaal ben afgedwaald en dan, zomaar opeens, word ik weer smoorverliefd op ene of andere artieste en realiseer ik me dat het nooit voorbij zal gaan. Vandaag wil ik jullie ten eerste voorstellen aan een artieste die de afgelopen weken heel wat teweeg heeft gebracht bij mij. Haar naam is Bedouine...
Ik ben in juni 1992 al eens bij een folk-concert geweest en kan de 'elementen' waarderen als ik het tegenkom in andere muziek, maar Richard Thompson vormt het opstapje naar de folk. Tussen 1992 en 1998 is het een maandelijkse prik. De stichting Music Inn Sneek organiseert maandelijks een folk-concert met veel terugkerende namen en sommigen heb ik té vaak gezien. Toch ben ik iedere keer weer van de partij. Onder het genot van een groot glas Guinness en een sigaartje, het is jaren vóór het rookverbod in de horeca, laat ik de muziek op me in werken. Omstreeks 2004 dreig ik even helemaal te verdrinken in de garagerock, avantgarde en tegendraadse fröbelfolk, maar plots sta ik weer oog-in-oog met de basis. Een stem, een gitaar en pure liedjes. Deze 'relatie' houdt stand tot eind 2011 en dan heb ik het wel weer even 'gehad' met de eigentijdse folk. Vervolgens is het Northern Soul dat de klok slaat en het is vooral de laatste twee jaar dat ik steeds vaker een eigentijds folk-pareltje tegenkom. Vaak draai ik het een paar keer in een show en dan is het ook wel weer 'klaar'. In dit geval gaat het zó ver dat ik het door trek naar Soul-xotica.
Sinds december 2015 koop ik mijn muziek, legaal, bij een database. Dat heeft gemiddeld twee tot drie updates per week met nagelnieuwe albums in alle mogelijke genres. Voor 'Tuesday Night Music Club' en 'Afterglow' spit ik deze release-lijsten door op zoek naar interessant werk. Natuurlijk op zoek naar bekende dingen, maar ik laat me ook graag verrassen. Van ieder nummer is een geluidsclip van een minuut beschikbaar zodat je weet wat je koopt. Het leukste is om zo nu en dan eens in het wilde weg op een album te klikken en te horen wat erachter zit. Ook kijk ik vaak naar het genre. Bedouine krijgt het predikaat folk-rock en dat doet mijn oren spitsen. Ik beluister snel drie tot vier geluidsclips van het album en kan mijn oren niet geloven. Ik vind het allemaal goed! Ik besluit in eerste instantie tot 'Back To You' welke ik de afgelopen weken geregeld in mijn shows heb gedraaid. 'One Of These Days' lijkt echter de meest recente 'single' te zijn en dat is net zo mooi als 'Back To You' en de rest van het album. Ik heb zelfs al een paar keer het album integraal gedraaid en dat gebeurt maar zelden bij een album. Vaak heb ik het na vier tracks wel gehad en zet ik het af, maar Bedouine houdt me stevig in de houdgreep. Er komt echter geen dwang bij kijken. Als je het over een ongedwongen album hebt, dan geldt dit zeker voor dit debuut van Bedouine.
Een 'bedouin' is een woestijnnomade uit het Midden-Oosten, de 'e' op het einde is vooral om verwarring met andere gebruiken van het woord te voorkomen. Jezelf vernoemen naar een nomadenstam kan in principe iedereen. Het zwervende leven ook zo ervaren, kunnen maar weinig. Azniv Korkejian wordt geboren in het Syrische Aleppo. Ze groeit aanvankelijk op in Saoedi-Arabië totdat haar familie een 'Green Card' wint en de oversteek kan maken naar Amerika. Het gezin Korkejian woont eerst in Boston, Massachusetts, en vertrekt daarna naar Houston in Texas. Zodra Azniv klaar is om haar vleugels te spreiden, gaat ze naar Los Angeles. Eerst maakt ze een trip door de Verenigde Staten met haar gitaar en liedjes, maar keert uiteindelijk weer terug naar L.A.. Dan begint een soort van kip-en-ei-verhaal. Volgens Bedouine is het eerst de muziek en dan pas de film. Feit is dat ze in Hollywood terecht komt als geluidstechnicus. Ze is verantwoordelijk voor geluidseffecten. Het knippen en plakken van spraak en muziek, dat is wat ze enige tijd beroepsmatig doet. Toch komt ze geregeld muzikanten tegen en deze wakkeren haar liefde voor de muziek weer aan. Op een zeker ogenblik wandelt ze de studio van Gus Seyffert binnen. De eigenlijke reden is om informatie bij hem in te winnen over draagbare bandrecorders, maar de dag eindigt met een opname van haar liedje 'Solitary Daughter'.
Seyffert heeft een flinke staat van dienst. Behalve bassist is hij als producent verantwoordelijk voor het retro-geluid van uiteenlopende artiesten als Beck, Norah Jones en Black Keys. Hij werkt uitsluitend met analoge apparatuur en weet dus écht het geluid uit de late jaren zestig en vroege jaren zeventig naar boven te halen. Ondanks haar jonge leeftijd, Bedouine is begin dertig, heeft ze muzikaal veel meer weg van de jaren zestig en zeventig. De liedjesstructuur van Leonard Cohen met de verhalen van Joni Mitchell en tegelijk een vleugje funk en bossa nova dat voorkomt dat het teveel gaat rieken naar geitenwollensokken. 'Less is more', leert ze al vroeg en ze getuigt op 'Bedouine' ervan dat ze de boodschap heeft begrepen. De arrangementen zijn speels zonder dat ze té uitbundig worden. Is het mogelijk om een favoriet te kiezen van het album? 'Mind's Eye' is een zeer aangename verrassing als ik het voor het eerst hoor. Ik heb al een paar bekende namen genoemd, maar 'Mind's Eye' doet me erg denken aan een persoonlijke favoriet: Samara Lubelski.
Ben ik de enige? Nee hoor, Bedouine is ook al opgevallen in andere media. Zo heeft ze onlangs in de Vogue gestaan, ook al gaat dat interview voor het grootste deel over iets waar ze tot voor kort nooit over wilde praten: Haar prachtige krullen. Ze háát het kapsel voor een lange tijd, maar is daar inmiddels op terug gekomen en doet zelfs wel eens iets extra om ze nóg mooier te laten uit komen. Het interview leert ons ook dat ze in het dagelijkse leven nimmer make-up gebruikt, alleen voor speciale gelegenheden. Het siert haar. Een pure schoonheid welke prachtig samen gaat met pure muziek. Dit gaat zeker mijn top tien van 2017 halen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten