Classic Week Spot: John Bowie

Ik denk dat ik vandaag tweemaal ga publiceren zodat ik morgen vrij heb. Dan ga ik mijn moeder bezoeken die haar 79e verjaardag viert en natuurlijk moet dat op de Pioneer. Heen en terug hebben we het dan over een slordige 120 kilometer en omdat ik de volgende morgen weer gewoon moet bezorgen, kan ik me voorstellen dat ik linea recta mijn nest in duik. Nu dan eerst de volgende 'Classic Week Spot'. Komende zaterdag belicht ik de hoogtepunten uit de vele singles die ik in 2012 heb gekocht en welke nog steeds in de Blauwe Bak staan. De 'Classic Week Spot' neemt me terug naar de eerste weken van het Northern Soul-enthousiasme. Ik heb dan juist de sleutels van Nijeveen geaccepteerd en zie de verhuispremie vol verwachting tegemoet. De 'Northern Soul Jukebox' maakt overuren en steeds als ik een aardig nummer hoor, ga ik snel op Ebay kijken. Toch zijn er al een flink aantal singles uit 2012 inmiddels in de 'algemene' jaren zestig- en zeventig-bakken terecht gekomen, maar deze zal voor altijd en eeuwig in de koffer blijven staan. Tot mijn verrassing is met name de laatste paar jaar informatie vrij gekomen over de artiest in kwestie en dus durf ik het bericht wel aan. De Week Spot van deze week is 'You're Gonna Miss A Good Thing' van John Bowie.

De eerste weken van het Northern Soul-enthousiasme... Ik kijk er met genegenheid op terug, maar knijp soms ook mijn billen als ik bedenk wat ik soms voor een single heb neer gelegd. Vijfentwintig pond voor de bootleg van Jeannette Williams, bijna dertig voor een niet te genieten Engelse President-demo van 'Do The 45' van The Sharpees en tientallen ponden voor een 'cheapie' van Diane Lewis in een zeer matige staat. Nee, ik heb geen kaas gegeten van de waarde van Northern Soul-platen, maar dat zal leren! Zo kom ik in deze tijd ook geregeld op het spoor van heruitgaven uit de Soul Seven-serie van Goldmine. Omdat ik Goldmine 'ken' en de opnames legaal zijn, heb ik meteen een zwak voor dit label. John Bowie pik ik in eerste instantie vanwege de achternaam. Het nummer fleurt menig fietstocht tussen Steenwijk en Nijeveen op en als ik op Ebay ga kijken, zie ik deze Goldmine Soul Seven. Met het eveneens erg leuke 'Something's Bad' van The Nomads op de keerzijde. Ik weet niet helemaal precies wat ik ervoor heb betaald, maar het zal ergens rond de tien pond zijn geweest. Dat is een hele normale prijs. Het plaatje is erg in trek. Het is namelijk de enige mogelijkheid om deze in je koffers te krijgen als je geen duizend pond of meer hebt te besteden. Soul Seven's zélf worden ook al flink verzameld.

De verhalen vermelden zowel een Big John Bowie als een Little John Bowie. Wat de reden van dat laatste is geweest, zullen we nooit weten want Bowie is allesbehalve 'little'. Hij staat afgebeeld op het hoesje van 'I'm So Sorry' van The Delcords en daar kun je hem niet missen. Bowie is degene die letterlijk met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Straks meer daarover. John Bowie is sinds de late jaren vijftig actief in de muziek in Philadelphia. Zijn eerste groep is The Philadelphians, waarvan John de leadzanger is. The Philadelphians maakt opnames voor verschillende platenlabels waaronder Campus, Cameo-Parkway en Jamie-Guyden. The Philadelphians valt pas in 1973 uit elkaar, maar dan heeft Bowie al lang het schip verlaten. Hij werkt met de groep The Magnificent Men uit Harrisburg waarmee hij een single opneemt. Bowie staat op het label als mede-schrijver, maar toch zal hij later niets van de royalties terug zien. De single wordt het beste bekend in de instrumentale uitvoering. Hoewel het gewoon dezelfde groep is, krijgt het een andere naam. Instrumentaal heet het 'Soul Step' van The Dogs, de gezongen versie is 'I'm So Sorry' van The Delcords. De plaat wordt erg gezocht in de jaren negentig en dan brengt Treasure het plaatje opnieuw uit met een fotohoesje. Deze heb ik een paar jaar geleden gekocht. Ik weet de connectie met John Bowie pas sinds een paar jaar.

In 1966 maakt John de single die hem in een kleine kring 'onsterfelijk' zal maken. 'You're Gonna Miss A Good Thing' verschijnt in 1966 op het Merben-label en slaat met name in de jaren tachtig en negentig in de Northern Soul-scene in als een bom. De plaat heeft een paar jaar geleden een extra reactivatie gekregen sinds de b-kant, 'At The End Of The Day', ook is ontdekt door toonaangevende dj's. Ik geloof dat Rarenorthernsoul eentje heeft verkocht voor duizend pond, Popsike laat zien dat een originele Merben tegenwoordig vijfhonderd dollar kan opbrengen. 'Carvers', ofwel bootlegs, doen ook al een slordige zestig pond en de Goldmine's zitten rond de vijftien pond. Latere Bowie-singles zijn een stuk vriendelijker geprijsd, maar zitten flink in de lift. Zo maakt Bowie platen voor onder andere het Phil-L.A. Of Soul-label. Evenals 'You're Gonna Miss A Good Thing' zijn het midtempo-dingen en ballades. Steeds met die krachtige stem van John Bowie als belangrijk bestandsdeel. Bowie schrijft daarnaast mee aan liedjes voor anderen en doet de nodige producties in de late jaren zestig. Dat hij heeft gewerkt met The Three Degrees staat nergens zwart op wit, maar waar rook is?

Bowie mag in kringen van de Northern Soul onsterfelijk zijn geworden, zelf komt hij in 1985 aan een vroegtijdig einde. In 1985 is zijn muzikale loopbaan al lang passé als hij voor een benzinestation werkt. Bowie komt om bij een gewapende overval. Ian Levine belt eind jaren negentig geregeld met 'vergeten' Northern Soul-helden om te vertellen dat hun oude single volle dansvloeren in extase brengt, maar Bowie heeft dit nooit geweten. Volgens mij is zijn solo-debuut ook pas in de begin jaren negentig aan het licht gekomen. Hoe dan ook: Bowie leeft voort in de harten van vele Northern Soul-fans en ook in de mijne. Een terechte Week Spot!