Eindstreep: februari 2025

Gisteren heb ik de brief ontvangen waarin de bevindingen van de bedrijfsarts staan geschreven. 'Koop vooral méér singles', staat bovenaan. 'Je hebt er tenminste 200 nodig in maart'. Nee, natuurlijk staat dat er niet maar wel de afspraak om veel buitenactiviteiten te doen. 'Ga fietsen' maar dan op een vriendelijke toon. Ik heb deze maand genoeg gekocht voor een dubbele aflevering maar ik sla de Blauwe Bak even helemaal over. De 'Singles round-up' met de soul volgt in de komende weken en tegen het einde van de maand ga ik me buigen over een Top 45 van Blauwe Bak-aanwinsten van de afgelopen maanden. Ik heb genoeg keuze voor de Gele Bak om een paar 'darlings' te moeten vermoorden op deze vroege zaterdagochtend. In totaal zijn het er 161 singles. Eentje daarvan is nog onderweg of, beter gezegd, die is gisteren op de post gegaan. Natuurlijk is de Gele Bak deze maand de grote winnaar. Dat zijn 84 singles in totaal plus 33 dubbele. Op het gebied van de Blauwe Bak tel ik 43 singles maar ik beperk me vandaag tot een top tien van de Gele Bak.

1. Music To Watch Girls By - Andy Williams

2. It's All Up To You - Jim Capaldi

3. Under One Roof - Rubettes

4. Calling Occupants - Klaatu

5. Drinking On My Bed - The Rob Hoeke Rhythm & Blues Group

6. All For A Reason - Alessi

7. Does Anybody Really Know What Time It Is - Chicago

8. Let There Be Light - Cape Canary

9. Everybody's Everything - Santana

10. Airport Song - Magna Carta

Singles round-up: februari 9

Binnen de muren van Wolfman Radio heet dit een 'Gerrit'. Je kan je ogen niet open houden en hebt het plan om even een kort 'knippertje' te doen en vervolgens stap je acht uren later uit bed. De nacht ervoor was dramatisch. Is er één reden om uit bed te komen? Jazeker! Ik heb nog een paar uur de tijd om in februari te publiceren op Soul-xotica en dus maak ik gebruik van deze gelegenheid. Tegelijk met de vorige twee afleveringen heb ik al de foto gemaakt van de dubbele singles en dus is het vrij eenvoudig om deze aflevering eerst te doen. De Blauwe Bakkers schuiven door naar maart. Ik heb al gezegd dat ik van plan ben om terug te gaan naar Ruinerwold voor méér. De upgrades zijn namelijk zeer welkom en er ligt nog eentje die ik na 34 jaar wel eens in zijn geheel wil draaien. Nu dus eerst de dubbele singles van afgelopen woensdag.

* Herb Alpert & The Tijuana Brass- A Banda (Duitsland, A&M, 1967) (M)
* The Beach Boys- Student Demonstration Time (NL, Stateside, 1971) (R)
* Roger Daltrey- It's A Hard Life (NL, Track, 1973) (R)
Herb Alpert heb ik nog niet met dit fotohoesje. In geval van The Beach Boys en Roger Daltrey is een upgrade al jaren nodig. The Beach Boys heb ik in 1993 voor twee kwartjes gekocht bij een kringloopwinkel in Bolsward en deze heeft nooit fijn geklonken. Roger Daltrey schaf ik negen jaar later aan in Leeuwarden en deze is een beetje krom en daardoor ontstemd.

* Sammy Davis Jr.- You Can Count On Me (NL, 20th Century, 1976) (M)
* Donovan- Celia Of The Seals (NL, Epic, 1971) (R)
* Murray Head- Sorry I Love You (NL, Philips, 1979) (M)
Jaren geleden heb ik de Northern Soul vergeleken met een visafslag. Is dat een goede vergelijking? Nee, eigenlijk niet. In de meeste gevallen worden platen alsmaar duurder. Of toch? Het is eind 2013 als ik merk dat in Engeland een single van Sammy Davis Jr.  erg in trek is. Ik heb het dan over 'You Can Count On Me', de gezongen verrsie van 'Hawaii Five-O'. Dat is alleen in ons land als single uitgebracht en Northern Soul dj's raken helemaal in extase als ze er eentje treffen. Rarenorthernsoul vraagt dan vijfenzeventig pond voor eentje met fotohoes. Zelf ben ik 'gelukkig' genoeg om nog eentje voor een paar euro van Marktplaats te vissen. Daarna ga ik rondkijken voor extra exemplaren. Afgelopen woensdag is de eerste keer in meer dan tien jaar en onderweg naar huis zit ik al te denken wat ik met het geld ga doen. Om vervolgens te ontdekken dat de markt weer is genormaliseerd ten opzichte van 2013 en de plaat niet meer dan het oude tientje waard is. Enfin, dan stop ik deze wel in de jaren zeventig. Van Donovan weet ik niet zeker of ik hem heb met fotohoes, in ieder geval kan ik deze niet laten liggen voor een euro. Murray Head heb ik jaren geleden bij deze kringloop gekocht met fotohoesje alleen is de single brandhout.

* Roy Orbison- Lana (NL, Monument, 1966, re: 1974) (R)
* The Spotnicks- Drina (NL, CNR, 1964) (R)
* Billy Stewart- Secret Love (NL, Chess, 1966) (R)
Een paar jaar geleden heb ik nog eens een afwijkende persing gekocht van Roy Orbison's 'Lana' in precies dezelfde kringloopwinkel. Ik beschouw ome Roy als 'cult' genoeg om ook deze heruitgave mee te nemen. Ik geloof dat ik door de jaren heen wel eens een fotohoesje heb gevonden van 'Drina' maar zowel hoes als plaat zijn niet zo puik als deze van woensdag. Van Billy Stewart hoop ik eveneens dat hij méér waard is dan dat ik in eerste instantie denk. Ik geloof dat ik de single van Albert in de 'Europese' Blauwe Bak heb staan (de eenzijdig bespeelbare Amerikaanse Chess staat in de koffers) en dus mag deze in de jaren zestig.

Singles round-up: februari 8

Er is een lange tijd geweest dat ik dagelijks naar Meppel moest fietsen om mijn werkzaamheden uit te voeren. In 2023 gebeurt dit praktisch alleen nog op vrijdag. Sinds een jaar heb ik domweg niets meer in Meppel te zoeken. Wat betreft het winkelaanbod kan ik ook in Steenwijk of Beilen terecht. Sinds dat het platenzaakje aan het Prinsenplein op slot is gegaan en de doorstroom van de singles in de kringloopwinkels mager zijn, hoef ik niet meer zo nodig naar Meppel. De laatste keer dat ik op de fiets in Meppel ben geweest kan wel eens in mei of juni zijn geweest. Ik ben in november met de bus op en neer naar Meppel geweest als ik plaatjes wil kopen in Zwolle en heb toen genoten van een maaltijd bij de chinees en een paar drankjes in mijn oude stamkroeg. Gisteren heb ik weer eens de mogelijkheid om de beide kringloopwinkels te bezoeken, maar heb het voor de rest aardig snel gehad met Meppel. Dan maar mooi fietsen naar Ruinerwold en dus langs Oosterboer en Engelgaarde naar Blijdestein. Na de kringloop fiets ik een weggetje in waar ik nieuwsgierig naar ben geworden, maar het blijkt uit te komen op het pad langs de Wold Aa/ Het komt uit bij de doorgaande weg van Oosteinde naar Weerwille. Anders steek ik de weg nog wel eens over om verder door de landerijen naar Ruinen te fietsen maar nu wil ik op de terugweg langs de winkel in Havelte. Ik fiets dus over Oosteinde de Hesselterweg af naar Havelte. Het zijn opnieuw weer geen spectaculaire kilometers maar het genot is er niets minder om.

* Randy Meisner- Gotta Get Away (UK, Epic, 1980) (M)
Deze Engelse promo ligt tweemaal in Meppel, maar eentje lijkt me wel genoeg. Randy Meisner is natuurlijk van 1971 tot en met 1977 de basgitarist van The Eagles. Hij is ons in juli 2023 ontvallen. Het schept meteen verwachtingen en dat wordt ruimschoots waar gemaakt. 'Gotta Get Away' is prettige countryrock met een sterk refrein, net zoals hij dat jaren eerder met The Eagles heeft gedaan.

* Original Five Blind Boys- EP Negro Spirituals (Frankrijk, Vogue, 1956) (R)
Ik ben een aantal jaren geleden er achter gekomen dat er meerdere vocale kwintetten bestaan bestaande uit jongemannen met een visuele beperking. The Five Blind Boys Of Alabama zijn tegenwoordig het beste bekend, maar ik heb zelf een plaatje van The Five Blind Boys uit Mississippi. Volgens 45cat zijn dat alle smaken maar volgens mij heb ik nog over andere formaties gelezen. De Original Five Blind Boys op deze EP is de groep uit Mississippi dat van oorsprong opereert onder de naam The Jackson Harmoneers. Een latere incarnatie van deze groep zal in 1974 'I'm Looking For A Man' op de plaat zetten en deze zit bij mij in de gospelkoffer. Ik trek me niets aan van 'woke' en dergelijke en vermeldt gewoon de titel. 'World Prayer' is de lead track op deze EP en dat stamt origineel uit 1951. Buiten een organist is er ook een drummer voorhanden, maar het zijn bovenal de geweldige vijf stemmen van de visueel gehandicapte mannen. Hoewel het erg traditioneel is, is het tegelijk lekker rauw en dat maakt dat het plaatje van mij in de gospelkoffer mag.

* Road- A Song For Everyone (NL, Negram, 1976) (R)
Hoe de groep ermee weg is gekomen, is nog altijd een vraag. In de vroege jaren zeventig is er een bandje met de naam Road uit Bergen Op Zoom. Dit heeft in 1971 een hit met 'Never Leave Me Lonely', geschreven en geproduceerd door Jack De Nijs. Vijf jaar later is er opeens een Friese band genaamd Road dat aan de... euh.... weg timmert. Arjen Kamminga is de drummer van het bandje en deze zal twintig jaar later opnieuw in de Top 40 verschijnen als helft van de Dikke Lul Band. 'A Song For Everyone' begint veelbelovend en de 'hook' is gezellig, maar het liedje zelf is nogal 'na na na na na na niks'. Ik geloof zelfs dat de plaat op een gegeven ogenblik wordt promoot met de b-kant. Dat is het welbekende 'Unchained Melody', dat ook hier een beetje afschuwelijk klinkt. Als geboren en getogen Fries met interesse voor Friese popgeschiedenis moet die mee maar het is bovenal voor het archief.

* Vicki Sue Robinson- Medley: Should I Stay/I Won't Let You Go (België, RCA Victor, 1976) (M)
Ik denk dat het met opzet is gedaan. Het zijn de vroege jaren van de disco en hoe mooi is het als je de nieuwe plaat in een vloeiende mix achter de voorganger kan plakken? De medley sluit namelijk naadloos aan op 'Turn The Beat Around' en 'Never Gonna Let You Go'. Gelukkig heeft deze discoklapper ook nog een b-kant en dat klinkt me als muziek in de oren. 'When You're Lovin' Me' is een tandje lager qua tempo maar het maakt het meteen veel soulvoller. Voor deze kant mag het van mij in de Blauwe Bak, maar wie weet? Misschien ben ik zaterdag opeens in de mood voor 'Should I Stay'?

* The Rubinoos- Peek A Boo (NL, Beserkley, 1978) (R)
Toch nog even checken? Nee, dat blijkt een andere single te zijn van The Rubinoos. Helemaal prima dus. Bertus laat ons niet alleen weten dat hij op 20 mei 1978 tot aanschaf is over gegaan maar heeft ook de uitgeknipte songtekst achterop het hoesje geplakt. Het komt uit de rock'n'roll- en doowop-revival van 1978 en dus de hoek van Showaddywaddy, The Darts en dergelijke. Het is een geinig plaatje maar ook niet meer dan dat.

* Alvin Stardust- A Picture Of You (NL, Stiff, 1982) (M)
Alvin heeft een jaar eerder een nummer 1-hit gehad met 'Pretend' en 'A Picture Of You' is volgens hetzelfde stramien gemaakt. Het nummer is in 1962 een grote Engelse hit voor Joe Brown. Alvin's versie is leuk voor op een zondagavond.

* Styx- Lady (Zuid Afrika, RCA Victor, 1973) (R)
'Is u motor toegerus met Stereo 8?'. Deze vraag wordt gesteld op het hoesje en doet me meteen denken aan een ander hoesje. In 1990 koop ik 'Have You Ever Seen The Rain' van Creedence Clearwater Revival met dezelfde vraag. Ik denk dan dat de Engelse platenmaatschappij heeft getracht ons Nederlanders een vraag te stellen, maar ik weet inmiddels dat het Afrikaans is. Een motor is hier overigens een auto en de Stereo 8 refereert aan het 8-track systeem. In Nederland levert Ford in 1976-77 nieuwe auto's met 8-track maar verder moet het hier afleggen tegenover de cassette van Philips. Maar goed, een Zuid Afrikaanse Styx dus. Ik heb ook deze net toegevoegd aan 45cat. 'Lady' begint als de traditionele Styx met piano en de kenmerkende zang van Dennis DeYoung. Daarna barst het los in een soort van Uriah Heep. Ik vind hem aardig en wil nu al even gaan rondkijken voor digitale albums uit de begintijd. Op de flip staat 'Children Of The Land' dat nog een jaar ouder is, dat is echter stevige hardrock vergeleken bij de a-kant. Toch leuk genoeg om op ontdekkingstocht uit te gaan!

* Jr. Walker & The All Stars- Take Me Girl I'm Ready (NL, Tamla Motown, 1971) (R)
Natuurlijk gaat deze in de Blauwe Bak! Volgende week treffen we nog een Jr. Walker & The All Stars-single in de 'Singles round-up', maar ook deze is niet te versmaden. Junior heeft geen seconde rust in dit nummer want als hij niet zingt, bespeelt hij de saxofoon.

* Andy Williams- Music To Watch Girls By (NL, CBS, 1967) (R)
Het zal wel. Dat denk ik als ik eerst Andy Williams zie. Het prijsstickertje van een euro zegt dat hij mee mag. Daarna merk ik pas waar ik naar zit te kijken. Nee maar... Dit is een single van Andy waar ik al een kwart eeuw naar op zoek ben. Het is niet vaak dat een cover van Andy beter is dan het origineel maar in geval van 'Music To Watch Girls By' verbleekt het origineel. Jullie moesten me eens zien op dit moment. Ik probeer alle instrumenten mee te spelen en zit als een gek te swingen in mijn stoel met een dikke laag kippenvel op mijn armen. 'Save the best for last'? Dat kun je wel zeggen, ik vermoed zelfs dat dit de nummer 1 in de Gele Bak-eindstreep gaat worden.

Singles round-up: februari 7

Wat is er aan de hand met Soul-xotica? Wat is er aan de hand met Gerrit? Ik heb postzakken vol correspondentie ontvangen van mijn trouwe achterban. Welnu, er is verder niet heel veel mis. Ik heb de afgelopen week alleen een aanval van besluiteloosheid gekregen. Tijdens het weekend beloof ik nog de singles van Mark in drie afleveringen van tien, maar dat vind ik té oneervol. Ook moet ik rekening houden met een aflevering met 'nieuwe' releases. Daar begint de besluiteloosheid flink toe te slaan. Ik moet bekennen dat ik ook niet heel veel zin heb in weer een week 'Singles round-up', maar dat is iets dat ik zelf natuurlijk in de hand heb. Om de feestvreugde te verhogen heb ik gisteren ook nog eens zevenentwintig gekocht. Sinds gistermiddag heb ik zitten twijfelen hoe ik het nu ga aanpakken en dat besluit is vanavond gevallen. Van de singles van gisteren heb ik negen 'dubbel' en er zitten een aantal broodnodige upgrades bij. Als ik die weg laat, kunnen de overige achttien in twee berichten. Ik heb inmiddels acht 'nieuwe' releases binnen en daar zou morgenmiddag wellicht een negende bij kunnen komen. Ik wacht met deze 'Singles round-up' tot morgenmiddag en dan kan ik gaan zitten voor de 'Eindstreep' waarin ook plaatjes van Mark zullen voorkomen. Zaterdag de dubbele uit Ruinerwold en Meppel en vervolgens de slingers ophangen voor de vijftiende verjaardag van deze praatpaal. Nu eerst de eerste negen singles van gisteren.

Alvorens ik begin met de singles: Ik heb vorige week een brief gekregen met een uitnodiging van de bedrijfsarts. Hij verwacht me woensdag om half één in Meppel. Ik heb hele goede ervaringen met deze man en dus niet iets om bang onder een tafel te kruipen. Mijn consulent is ook een stuk flexibeler ten opzichte van oktober. Het advies is om nog maar een paar weken thuis te blijven, het 'rustig aan' te doen en de bedrijfsarts schrijft uit dat ik héél veel moet fietsen. Als ik hem vertel van de fietstocht naar Dedemsvaart (ik heb de 94 singles niet genoemd) gaat zijn duim omhoog. Ik ben een beetje aan de vroege kant als ik van huis fiets. Ik zou wellicht eerst nog de kringloop van Ruinerwold kunnen bezoeken. 'Saved by the bell' want deze gaat pas om één uur open. Na de afspraak kijk ik even bij de collega's in Meppel maar de koffie is op. Omdat ik voor het eerst sinds juni op de fiets in Meppel ben en het meer dan een jaar is geleden dat ik bij de kringloopzaken ben geweest, bezoek ik eerst beide in Meppel en fiets daarna toeristisch terug naar Ruinerwold voor méér singles. Dan ga ik nu beginnen met de eerste negen 'originals' van gisteren.

* Barry Biggs- One Of The Poorest People (NL, Dance, 1983) (M)
De (M) betekent dat ik hem in Meppel heb gekocht, de (R) staat voor Ruinerwold. Hoewel Meppel twee kringloopwinkels heeft, vind ik helemaal niks bij De Kring en zijn dit dus singles die ik heb gekocht bij de oude kringloopwinkel aan de Hugo De Grootstraat. Tja, 'oude' en 'nieuwe'. De Kring bestaat inmiddels ook alweer vijftien jaar en de oude zit niet veel langer op deze locatie. Enfin, ik heb hier zeker in de jaren voor corona heel veel singles vandaan getrokken. Het virus of de maatregelen heeft er niets mee van doen, maar sinds die tijd is het een standaard rijtje singles waarvan heel veel geestelijk repertoire en klassiek. Toch vind ik er minstens één 'bijzondere' plaat, maar dat blijkt nu een uitzondering. Het is de jaren tachtig dat vooral mijn interesse heeft, de oudere singles heb ik al vijftig keer. 'One Of The Poorest People' blijkt inderdaad het nummer te zijn van de Britse band Caledonia. Het leent zich uitstekend voor het luie reggae-ritme van Barry.

* The Dave Brubeck Quartet- Wonderful Copenhagen (NL, Fontana, 1960) (R)
In de kringloopwinkel in Ruinerwold zijn de singles inmiddels afzonderlijk geprijsd. Platen zonder een prijssticker worden niet verkocht, zo word ik reeds gewaarschuwd. De prijzen zijn realistischer dan de eerste kringloop in Dedemsvaart en vaak zelfs billijk! Ik ga binnenkort terug voor nog een paar waaronder de twee 'duurste'. Dat zijn beide upgrades en zien er erg gaaf uit. Je moet even vergeten dat je in een kringloopwinkel staat want bij een reguliere platenzaak zou het helemaal geen verkeerde prijs zijn. Dave Brubeck hoeft dan weer niet meer dan een euro te kosten. De Nederlandse single met fotohoesje en hoestekst geschreven door niemand minder dan Dave zélf.

* Bucks Fizz- New Beginning (Duitsland, Polydor, 1986) (M)
Hee, dat is me nog niet eens opgevallen! Ik haal de single uit de hoes en merk dat er méér in het hoesje zit. En, zie daar, het getypte persbericht van Polydor. In het Duits. Broer is alom vertegenwoordigd in de muziek en dat geldt ook voor deze van Bucks Fizz. Ik zit zo weer op bed omringd door de mannen van SC Heerenveen en ik vermoed dat Madonna inmiddels de plek heeft ingenomen van de Dolly Dots. Ik heb de plaat nog menigmaal gedraaid in de 'digitale' shows en dus ben ik erg tevreden met de vondst van deze single.

* Captain Sensible- Happy Talk (NL, A&M, 1982) (M)
We blijven voor de volgende plaat in de familie. Mijn zus koopt tussen 1979 en 1984 vooral elpees. De singles zijn vaak afgeprijsd en geen grote hits geweest. Ze 'vervangt' in 1990-91 een aantal van haar platen door cd's en in 1991 krijg ik een drietal singles van haar. Haar platen zijn vaak gespreksstof voor broer en mezelf. Ze belooft me een paar jaar geleden nog haar singles, maar dan... Mijn zwager koopt zo nu en dan elpees bij de kringloopwinkel en zus haakt in met haar liefde voor Abba. Dan ontvalt broer ons en mogen we platen uitzoeken in Denemarken. Ofwel: Zus is helemaal om en ik kan fluiten naar de singles. Ik ben nog het meest geïnteresseerd in haar gave Belgische exemplaar van 'Run To Me' van de Bee Gees, maar ach. 'Happy Talk' van Captain Sensible moet nu ook op een andere manier in mijn collectie komen. Dan maar voor een eurootje in Meppel!

* Marshall Crenshaw- Someday, Someway (NL, Warner Bros., 1982) (M)
Het zijn geen singles van Mark en dus noem ik de beestjes bij de a-kant. Toch denk ik er niet over om van Marshall Crenshaw de a-kant te draaien, het is immers de b-kant die het 'interessant' maakt. 'You're My Favourite Waste Of Time' zal een jaar of drie later een grote hit opleveren voor Owen Paul. Ik heb deze originele 'Waste' wel vaker gehoord en moet erkennen dat Paul de definitieve versie heeft afgeleverd. Ach vooruit, de a-kant ook nog maar even. Dat klinkt een stuk minder monotoon dan 'Waste' en is bovendien een erg leuke kant. Zal ik het stiekem een 'double-sider' noemen? Welnee... de b-kant is een leuke novelty maar ook niet meer dan dat.

* Earth & Fire- Dream (NL, Vertigo, 1981) (R)
Earth & Fire is altijd goed in mijn boek hoewel ik moet bekennen dat 'Dream' niet is blijven hangen in mijn geheugen. Gelukkig is het mijlenver verwijderd van 'Weekend' (waar ik nooit echt een fan van ben geweest) en ademt ergens dezelfde muziek als welke de band rond 1976-77 maakt. Symfonische ondertonen, maar vooral eigentijdse rockmuziek met een prettige 'hook'. Degene die de singles heeft geprijsd in Ruinerwold draagt uit voorzorg een hoedje en een zonnebril want hij laat zich niet meesleuren in het sentiment. De single is voor een euro keurig geprijsd!

* Sheena Easton- You Could Have Been With Me (Duitsland, EMI, 1981) (R)
Hoewel ik een jaar of zes ben en van alle kanten in huis muziek krijg te horen, moet ik bekennen dat ik Sheena Easton vooral herinner voor de 'Morning Train' en 'For Your Eyes Only'. Dit 'You Could Have Been With Me' klinkt me helemaal nieuw in de oren. Hoewel ik ook op zondagavond niet teveel moet hebben van ballads is dit toch zeer zeker niet slecht gemaakt!

* Nik Kershaw- Wide Boy (Duitsland, MCA, 1984) (M)
Sinds een jaar luister ik iedere dinsdag en woensdag naar een bevriende radiocollega bij een ander Engels radiostation en hij is een fan van Nik Kershaw. Ik hoor 'Wide Boy' dus verschillende keren gedurende het jaar en ben erg gelukkig om het schijfje nu op vinyl te hebben.

* L.T.D.- Holding On (NL, A&M, 1978) (R)
'DJ special version + jingle'. Wat zou dat? Nou, het begint met een Nederlands gesproken jingle om de elpee 'Togetherness' aan de man te brengen. Op de b-kant valt het blanco label op en dan hoor ik opnieuw de jingle en 'Holding On'. Als ik de single opzoek op 45cat valt me op dat de sticker precies over de titel van de b-kant is geplakt. Ik heb hem overigens zojuist toegevoegd aan de catalogus. Eigenlijk is de jingle bloed irritant maar het nummer zelf is erg goed. Desondanks zet ik het in de jaren zeventig-bak naast 'Back In Love Again'.

Week Spot: Jerry Butler

Wat hebben Jerry Butler, Gwen McCrae en Roberta Flack gemeen met elkaar? Buiten de actualiteit om op het eerste gezicht weinig tot niets. Welnu, het antwoord is dat ze alle drie al eens een Week Spot hebben gehad. Roberta Flack is daarmee de meest recente als 'Feelin' That Glow' in september 2021 de eer heeft. Twee jaar eerder mag Gwen McCrae genieten van een weekje Week Spot met 'Love Insurance'. Voor Jerry Butler gaan we flink terug de oudheid in want dat moet in 2012 of 2013 zijn geweest. Dan is 'Moody Woman' de single die centraal staat in de Week Spot. Ik heb het de afgelopen dagen vrij druk gehad met de 'Singles round-up', maar dan opnieuw... 'Een leven met Gwen' of 'Een leven met Roberta' gaat niet een heel interessant verhaal opleveren. 'Een leven met Jerry' evenmin en toch heb ik het gevoel dat ik met de laatste nog wel iets wil gaan doen. De eerste plaat die me te binnen schiet als ik hoor van het overlijden van Jerry Butler is 'You Don't Know What You Got Until You Lose It' en dat is niet zomaar een klein beetje een favorietje. Het zal zeker in een top twintig staan van favoriete soulplaten uit de jaren zestig. Vandaar dat ik deze single tot Week Spot ga maken zodat ik toch nog even stil kan staan bij het overlijden van Jerry Butler.

Vorige week bij de eerste kringloopwinkel in Dedemsvaart ben ik Gene Chandler nog tegengekomen. Omdat de single 'oud' lijkt mag die in Dedemsvaart meteen de hoofdprijs opbrengen en dus laat ik hem ditmaal liggen. Het is in de eind jaren tachtig en vroege jaren negentig. Iedere rommelmarkt of iedere kringloopwinkel... Tussen de singles zit minimaal één exemplaar van 'Simply Call It Love' van Gene Chandler of 'Special Memory' van Jerry Butler. Alsof iemand alle singles heeft opgekocht en ze willekeurig op rommelmarkten tussen de platen steekt. Het doet blijken als met name de titel van Gene Chandler relatief een aardig bedrag moet opbrengen. De platen blijken onvindbaar in Amerika. In de jaren negentig heb ik meerdere exemplaren van beide singles maar gebruik ze dan vooral om te spelen. Wat gebeurt er als je een styreen single probeert te knakken? Als ik 'Simply Call It Love' ontdek als een plaatje dat ik in de collectie moet hebben, zal ik even moeten zoeken naar een gaaf exemplaar. Overigens moet ik bekennen dat ik Jerry Butler in deze tijd verwar met Jonathan Butler, een beetje een gladde soulzanger uit de late jaren tachtig. Ik denk dat 'Just For You' in 1994 of 1995 mijn kennismaking is met de échte Jerry Butler.

Begin 2010 vind ik bij de kringloopwinkel in Tuk een klein partijtje Northern Soul waaronder de 'double-sider' van Jerry Butler. 'What's The Use Of Breaking Up' op een kant en 'Moody Woman' op de andere. Beide nummers zijn destijds afzonderlijk uitgebracht in Amerika waarvan 'Moody Woman' een flinke reputatie heeft in de Northern Soul. Middels 'High Stepper' uit 1974 maak ik kennis met het latere werk van Jerry en dat gaat inmiddels door tot in de jaren tachtig. Mark biedt geregeld titels aan van Jerry en dan moet ik even snel checken of ik de single nog niet heb. Als dat niet het geval is, ben ik vlug bereid. Jerry neemt dus inmiddels aardig wat ruimte in binnen mijn collectie. In 2018 ontdek ik bijvoorbeeld dat hij met Gene Chandler 'You Just Can't Win' van Simtec & Wylie op single heeft uitgebracht en leer ik eveneens dat hij in de jaren zeventig en tachtig eigenaar is van het platenlabel Fountain.

'You Don't Know What You Got Until You Lose It' verschijnt tweemaal als single in 1967. Eerst als a-kant in de eerste maanden van het jaar en een half jaar later als b-kant van 'Lost'. Omdat ik de laatste heb en ik dat oranje Mercury-label net even mooier vind, kies ik voor deze als afbeelding boven dit bericht. Jerry Butler begint zijn loopbaan als zanger van The Impressions en in 2018 zal hij afscheid nemen van zijn publiek. Hij gaat daarna zijn vrouw verzorgen die in 2019 komt te overlijden. Jerry is ons vorige week donderdag ontvallen en is 85 jaar geworden.

Van het concert des levens: 2023

Na de show moet ik gaan publiceren en ik heb de foto al klaar liggen. Alleen heb ik dan meer behoefte aan wat ontspanning en ga niet lang daarna slapen. Ik heb gistermiddag een gezellig blokje om gefietst, niet belangrijk genoeg voor een 'Diagonaal zeven letters', hoewel ik een foto heb genomen en deze wellicht altijd nog eens kan doen als het uitkomt. Het restant van deze maand is al ingevuld met Week Spot, Eindstreep en 'Singles round-up'. Plus een aflevering van 'Van het concert des levens'. Het is aanvankelijk het plan om dit in 2020 op Facebook te doen. Dan breekt de ellende uit in de wereld en voel ik niet dat dit het juiste tijdstip is. Het is pas begin 2021 dat ik me bedenk dat ik nog 'iets' zou doen met de 45e verjaardag en besluit dan 'Van het concert des levens' te doen. 'Als ik het héél ontspannen doe, kan ik het rekken tot mijn vijftigste verjaardag', denk ik wel eens. Toch is het met name in 2021 een onregelmatig verschijnende rubriek waar ik best wel lol in heb. Het betekent ook dat ik door een aantal zure appels heen moet bijten. In december bedenk ik me opeens dat 'Van het concert des levens' een beetje abrupt is geëindigd en dat ik het nu zou kunnen oppakken om vóór april 2025 klaar te zijn. Dat brengt ons vanavond bij 2023 in een notendop. Ik weet niet precies wat ik op oudejaarsavond 2023 heb geschreven maar 2023 is voor mijn gevoel alleen maar méér waard geworden!

Het zou eenvoudiger zijn geweest om een 'nieuwe' soulplaat uit te zoeken als fotomodel, maar nee.. ik vind het ook wel een uitdaging om eentje te kiezen uit de eindejaarslijst van de Top 40. Daaruit blijkt andermaal dat ik in 2023 bijna niet naar de Nederlandse mainstream radio heb geluisterd. 'Flowers' van Miley Cyrus staat op nummer 1 en hiervan weet ik dat ik hem nog wel eens heb gedraaid in 'Tuesday Night Music Club'. Omdat 2023 het afscheid is van de 'digitale' radioshows kies ik dan toch voor Peggy Gou. Naar mijn mening niet haar sterkste nummer, maar de eerdere singles zijn vaste ingrediënten geweest van mijn digitale shows tussen 2019 en 2023. Hoewel 'Nanana' ook nog een 'vieze' betekenis heeft, kan het ook als onbezonnen en relaxt worden opgevat om 'Nanana' te zingen. In de laatste context vind ik het nummer wel passen bij 2023. Een actief jaar zonder al teveel zorgen.

De eerste maanden voelen nog wat grijs en koud aan maar in februari begin ik al met wandelen met de fotocamera in de binnenzak. Het jaar 2023 zal in het teken komen te staan van de erfenis van moeder en dat is iets dat voor mij speelt in februari 2023. Ik moet nog wel eens naar Friesland om papieren te ondertekenen en dergelijke. Ik reken mezelf niet rijk want onze ouders schenken ons tijdens het leven zo nu en dan een bedrag. Ik denk dat het meeste wel 'op' zal zijn? Daarin heb ik me dus vergist want moeder schijnt na alle kosten nog altijd een royaal bedrag te beschikken. Hoewel ik dan al een paar jaar geen echte geldzorgen meer heb, is dit de injectie die ervoor zorgt dat ik ze de laatste twee jaar zeker niet heb gehad of ze de komende twee jaar hoef te verwachten. In maart zijn de verkiezingen voor de Provinciale Staten en de zaterdag voorafgaand is er een groots boerenprotest aangekondigd in Den Haag. Ik ga met een clubje uit Steenwijk naar Den Haag om 'massa te maken'. Het zal niet de grootste worden en één van de organisatoren zal zich later distantiëren van de gebeurtenis omdat het teveel lijkt op een festival met politieke sprekers in plaats van bands. Het is min of meer de uitvaart van de boerenprotesten.

In de eerste weken van 2023 is er nog wat onduidelijkheid over mijn werkzaamheden. Het zorgt ervoor dat ik even thuis kom te zitten en na een 'goed nieuws'-bericht weer aan de slag kan. Het is de bedoeling dat ik de vrijdagen in Meppel werk en de overige dagen in Steenwijk. Ik wissel in dit jaar ook van vrije dag als ik besluit om de dinsdag op te geven. De dinsdag is 'heilig' voor mij vanwege 'Tuesday Night Music Club'. De show geeft me volop plezier, maar het is het tijdstip en de dinsdag zélf dat bezwaren oproept. 'Tuesday Night Music Club' heeft nog net op tijd een officieel afscheid gekregen, 'Afterglow' is gewoon dood gebloed. In de zomer van 2023 moeten we verhuizen naar een andere stream. In de weken ervoor heb ik 'big time' geïnvesteerd in nieuwe apparatuur en ben ik bovenal erg gelukkig dat ik een 'new old stock'  VMX1000-mixer weet te vinden. Deze kan ik echter niet 'compatible' krijgen met de verschillende muzieksystemen en bovendien loopt de XP geregeld vast met digitale muziekbestanden. Er zit niks anders op dan? Inderdaad, ik stap helemaal over op de vinylshows. De Seventies op vrijdag, de soul op zaterdag en van alles en nog niks op zondag.

Qua weer wil het niet echt vlotten met 2023. Okay, er zijn periodes in april en mei dat het schitterend weer is maar hoe meer de bouwvak in zicht komt, hoe minder het wordt met het weer. Zelf ben ik laat geweest met de aanvraag van mijn vakantie en kan niet meer vrij in augustus. Ach, misschien dat het in de eerste twee weken van september ook mooi kan zijn? Voor hetzelfde geld valt de herfst vroeg in en kan ik de twee weken anders doorbrengen? Ik heb het achteraf gezien niet beter kunnen plannen want het is tropisch in deze twee weken. Wegens enorm succes van 2022 huur ik weer een 'gewone' fiets in Havelte en eerst voor een week. Na deze week besluit ik de vraag te stellen en het antwoord is 'ja'. Mijn ouders 'geven' me de fiets, zoals ze me ook de studioapparatuur hebben gegeven, maar ik weet zeker dat moeder me liever een fiets had gegeven. De meest memorabele fietstocht is de laatste zaterdag van de vakantie met de mixed grill in Dalen en door een nachtelijk Hoogeveen terug naar huis. Ook in de rest van het jaar wordt er nog veel gefietst. Zwolle is daar eentje van maar ook Beilen. Beilen is een kleine favoriet geworden. Het is niet héél ver en ik heb het gevoel dat ik meteen in een andere omgeving zit. De eerste keer naar Beilen voor de inbrengwinkel is overigens met de bus. Ik heb mijn broer de dag ervoor ontmoet en we hebben in het Uffelter Binnenveld gewandeld. Ik vraag om een foto van ons tweeën en deze ben ik de laatste twintig weken vooral gaan koesteren.

Het is hartje winter als ik de laatste fietstocht naar Beilen maak in 2023 en kort daarop ga ik de ziekenboeg in voor de rest van het jaar. Het is de meest hardnekkige griep die ik in jaren heb gekend en ik ben vrijwel de hele maand december in de lappenmand. Zelfs de traditionele kerstmaaltijd met familie moet worden uitgesteld. Hoewel ik de eerste week van 2024 nog wel zal moeten aansterken, reken ik mezelf op oudejaarsdag 2023 als zijnde beter. Omdat de naald van één draaitafel helemaal kapot is, doe ik dit jaar niet zoveel met de radio met oud en nieuw, een trend die zich zal voortzetten op oudejaarsavond 2024. Volgende maand het laatste deel gezien ik niet verwacht dat ik in april een volledig bericht kan schrijven over 2025. Dan wellicht nog maar eens de plaatjes in een overzicht zetten?

Singles round-up: februari 6

Precies zoals gepland. Ik wil de singles van Dedemsvaart klaar hebben voor het weekend en dat is gelukt. Vandaag de laatste zeventien van dinsdag. Qua fietstocht van dinsdag ben ik gestopt in Zuidwolde. Ofwel... ik ben niet gestopt en door gefietst. Even na Zuidwolde gaat Vivaldi teveel tetteren in mijn oren en wil ik iets anders proberen. Dan valt de speler uit. Ik vermoed eerst nog dat het met de WAV-files heeft te maken en kies een album met mp3's. Dat houdt het een kwartiertje langer uit maar valt dan wederom uit. Accu leeg. Dan maar zonder muziek verder fietsen. Wind in de rug en vrijwel non-stop. Ik heb in de buurt van Ruinen toch wel het gevoel dat ik moe begin te worden. Ik steek aan bij de supermarkt en koop een paar wafels die ik onderweg op eet. En een pot appelmoes voor het avondeten. De tas zit tjokvol met platen en dus is er weinig ruimte voor andere zaken. Ik geloof dat ik tussen half vijf en vijf uur weer in Uffelte ben. Doodop maar best wel voldaan en met een flinke zwik singles voor de verzameling.

* The Tee-Set- This Rose In My Hand (NL, Delta, 1968)
* Tenpole Tudor- Wunderbar (UK, Stiff, 1981)
* Three Dog Night- Easy To Be Hard (NL, Stateside, 1967)
* Viola Wills- If You Could Rady My Mind (UK, Ariola Hansa, 1980)

Bij Tee Set valt me meteen het label op. Ik geloof dat ik de single al heb maar in 1968 heeft de groep haar eigen Tee Set-label. Hoe zit dit? Ik vergis me want het is inderdaad de enige in de serie die niet op Tee Set is verschenen maar op Delta. Gewoon dubbel dus. Tenpole Tudor heb ik in de Nederlandse persing maar deze heeft zijn beste tijd gehad. Three Dog Night heb ik op Amerikaans styreen en dat hoef ik niet verder uit te leggen. Iedere uitvoering van 'If You Could Read My Mind' is een winnaar voor mij en dus ook Viola's versie. Even zal ik ook 'Gonna Get Along Without You Now' in deze Engelse uitdossing meenemen, maar het blijft bij 'If You Could Read My Mind'. Die heb ik uiteraard al in de Nederlandse persing.

* Donna Summer- Dim All The Lights (UK, Casablanca, 1979)
* Sweet- Fever Of Love (UK, RCA Victor, 1977)
* Tears For Fears- Everybody Wants To Rule The World (UK/Ierland?, Mercury, 1985)
* Three Dog Night- Liar (NL, Probe, 1971)
Donna haalt hetzelfde grapje uit als bij 'Mac Arthur Park' en 'Last Dance' en dat is 'mellow' beginnen om vervolgens los te barsten in haar 'in your face'-disco. Het is een keer iets anders maar zelf luister ik liever naar haar werk uit de midden jaren zeventig. Bij Robin Hoed ligt nog een andere Sweet-single uit 1977 maar ik hou het bij 'Fever Of Love'. Deze moet drie euro kosten en zwerft zonder hoes in de bak. Dat heeft die nog redelijk goed overleefd! Een vraagteken bij het land van oorsprong. De blauwe kleur is niet gangbaar in Ierland maar de vermelding van 'London' bij Phonogram Ltd. zou kunnen wijzen op een export-versie. Omdat het de Engelse catalogusnummer heeft, vermoed ik dan toch Ierland. Ondanks een kleine bochel in het vinyl draait deze zonder problemen en klinkt dankzij de Engelse persing nog stevig. Toch ooit nog eens in de Nederlandse uitdossing scoren met fotohoes? Hoewel Three Dog Night nog ontbreekt in de collectie heb ik dit altijd één van de mindere singles gevonden van de band.

* Thunderthighs- Central Park Arrest (UK, Philips, 1974)
* The Tidal Wave- Sinbad The Sailor (US, Buddah, 1968)
* Johnny Tillotson- Tomorrow (Duitsland, MGM, 1965)
* Turf- Crime Of Passion (NL, Ariola, 1980)
Thunderthighs is een plaatje met flink veel pophistorie. Het damestrio bestaat uit Karen Friedman, Dari Lalou en Casey Synge en doen de achtergrondzang op 'Walk On The Wild Side' van Lou Reed en 'Roll Away The Stone' van Mott The Hoople. Lynsey De Paul heeft het liedje geschreven en zal het later uitbrengen als b-kant. Het combineert Lou Reed met het populaire politie-thema uit die tijd en een 'flasher', vakkundig in elkaar gezet door Steve Rowland. Een apart plaatje als gevolg maar ook niet meer dan dat. Bij The Tidal Wave is The extra belangrijk om het niet te verwarren met de latere Tidal Wave. The Tidal Wave 'Searching For Love' is de meer interessante kant in mijn beleving, maar beide zijn standaard bubblegum zoals Buddah die in 1968-69 uit poept. Het styreen is bovendien niet erg gezellig. Van Johnny Tillotson verwacht ik niet veel maar het valt me niet tegen. Okay, het klinkt ontzettend gedateerd voor een plaatje dat in januari 1965 is uitgebracht, maar ik acht het gezellig genoeg voor een zondagavond. Wie naarstig op zoek is naar een exemplaar van deze single van Turf: Stap in de auto, rij naar Dedemsvaart en spit een kwartiertje tussen de singles. Ik heb ze niet geteld maar schat dat er zo'n veertig exemplaren liggen van deze single. Even verwacht ik dat het een lokale band is, maar nee... de groep komt uit Zaandam. Er is overigens ook een piratensingle uit dezelfde tijd waarvan er wel veertig liggen. Turf durf ik dan wel aan. Het is ook best nog een lekkere plaat!

* The Valentino's- No Rings, No Party, No Weddingbells (NL, Derny, 1971)
* Roger Whittaker- Russian Whistler (NL, Columbia, 1968)
* Johnny Winter- Stone County (NL, CBS, 1974)
* Roy Wood- Oh What A Shame (UK, Jet, 1975)
* The Young Ones- Rock 'N' Roll Radio (UK, Virgin, 1978)
The Valentinos is natuurlijk lulligheid ten top. Het klinkt muzikaal als een variatie op 'Help Yourself' van Tom Jones maar dan met extra hoempapa. Het lijkt erop dat Roger Whittaker is mee gegaan in het hernieuwde sanctiepakket van Rusland want de single heeft hartgrondig vuil op het vinyl. En het is krom, maar dat doet niets af aan de muziek. Het is 'Mexican Whistler' met een bontmuts op het hoofd en het draait wonderwel tussen het vuil door. Het is de eerste keer dat ik een single tegen kom van Johnny Winter, vaker van zijn broer Edgar. 'Stone County is lekkere stampende bluesrock en neigt richting de vroege hardrock. Fijn plaatje! Roy Wood doet het in 1975 helemaal in zijn eentje. Ieder instrument en iedere stem is afkomstig van Wood en hij is zijn eigen Phil Spector. 'Hello, it's Neil'. Nee, dit is een andere The Young Ones dan de hoofdrolspelers uit de gelijknamige tv-serie. The Young Ones op Virgin doet aan powerpop met een knipoog naar glamrock. Opvallend is de lekkere basgitaar. Al met al een erg leuk plaatje!

Zojuist zijn de singles van Mark gearriveerd en volgens de verpakking zijn dat er 27. Driemaal negen? Morgen ga ik eerst nog terug in de tijd naar 2023 in 'Van het concert des levens'.

Diagonaal zeven letters: Vrijdag 21 februari

Als ik net de fiets in de schuur heb geparkeerd bedenk ik me dat ik vanmorgen twee zaken ben vergeten in Uffelte. Ik zou immers nog vragen op het PostNL-punt naar het pakket van Mark? Vergeten. Ik zou ook bij de kringloopwinkel willen kijken naar een oud type toetsenbord omdat ik vermoed dat het wel eens met het totaal versleten hulpmiddel te maken kan hebben dat ik recent problemen heb met de XP. Voordat ik vanmiddag recreatief kan gaan fietsen, wil ik deze zaken hebben opgelost. Beide keren vang ik bot. Het pakket ligt niet in Havelte en de kringloop heeft tot mijn grote verrassing geen doos met oude toetsenborden liggen. Voor uitzonderlijke 'antieke' dingen kun je daar doorgaans terecht. Terwijl ik in Havelte ben, heb ik al kunnen vaststellen dat de wind vanmiddag mijn 'vijand' is. Het is zeker in de open velden aan de vrij stevige kant en als je al te enthousiast er tegen in wilt kruien, werk je jezelf in het zweet. Er wordt snel een campagne gemaakt. Ik heb in eerste instantie vooral zin om het Drents-Friese Wold op te zoeken maar dat is met een zuidelijke wind niet ideaal. Dan ga ik eerst een stuk opnieuw doen en daar schaam ik me niet voor op 21 februari 2025 op de dag dat de NOS de Elfstedentocht van 1985 opnieuw 'live' uitzendt. Om vervolgens een stuk te fietsen waar ik in jaren niet ben geweest, terwijl het niet meer dan vijftien kilometer vanaf mijn voordeur is.

Eerst de herhaling? Tja, ik fiets het stuk wel vaker en heb dinsdag op de heenreis ook een gedeelte gefietst. Hoewel ik me nu bedenk dat ik in het begin toch nog niet helemaal zeker ben over de richting want ik fiets terug naar de kerk van Havelte en ga daar rechtsaf. Ik pak zelfs nog even Meeuwenveen mee en steek bij de Rijksweg de Havelterbrug over en zet koers naar Oosteinde, een buurtschap van Ruinerwold. Daar de weg oversteken en over Weerwille naar Koekange. Tot zover de herhaling want dit heb ik dinsdag ook gedaan. Ik heb het fietspaadje bij de spoorlijn in gedachten. Ik heb koekjes in de tas zitten maar lust straks vast wel twee bekers ijskoffie en dus fiets ik door naar de buurtsuper van Koekange. Daarna terug naar de spoorlijn en het bewuste fietspad op. Hoe lang is dát geleden?

Ik weet van enkele zondagen dat ik in Steenwijk woon dat dit stukje een favoriet is. Ik denk dan met name aan 2007 of 2008. Het is de bedoeling om via Koekangerveld in de bossen van Ruinen uit te komen en dat wijst zichzelf, hoewel het me even tegenvalt hoe ver het evengoed naar het bos is. Ik bedenk nu dat ik op de terugweg van 'Hi ha Hoogeveen' ook langs dit pad ben gefietst en dat ik een versnapering heb gedaan in het café van Koekange. Het zal uiteindelijk de laatste tocht met de Tyros worden. Dat is zaterdag 28 mei 2011 geweest. Het zou me niets verbazen als ik hier na die tijd nooit meer ben geweest. Ik herinner me nog het veldje met de 'duinen' en de bankjes maar ik krijg teveel zin in de ijskoffie om deze af te wachten en zoek een plekje bij de eerste beschutte zitgelegenheid in het bos. Daar heb ik de foto genomen terwijl ik geniet van ijskoffie, koekjes en een sigaartje. Omdat ik de 'lentejas' aan heb mag er wederom niet worden gerookt tijdens het fietsen, hoewel ik het later nog wel een paar keer zal doen. Het veldje is een aardig eindje verderop. Er staat nog één bankje op het veld, degene aan het pad zijn opgeruimd. Jammer! Ik ben hier in 2006 of 2007 eens geweest op een zondagmiddag om in de zon om van de kater van de voorgaande stapavond af te komen. Ook in de periode dat ik tijdelijk even in Meppel verblijf voor een behandeling is dit bos een favoriete plek om rond te hangen. Ik fiets er heel vaak aan voorbij maar het is inderdaad bijna veertien jaar geleden dat ik er voor het laatst doorheen ben gegaan.

Je komt uit bij de weg tussen Ruinen en Echten. Daar heb ik de afgelopen maanden heel veel gefietst. Nu steek ik over en vervolg het fietspad en verder het bos in. Dit eindigt in Gijsselte, het buurtschap tussen Ruinen en Fluitenberg. Ik ga nu niet het bos in maar fiets de Defensieweg op. De weg oversteken naar Anholt en dan een klein stukje Commissaris Cramerpad. Dat leidt naar Eursinge. Dat is overigens een stuk dat ik vooral veel met de ligfiets heb gedaan. Hoe ambitieus ben ik? Ik kan het Commissaris Cramerpad gaan volgen naar Spier maar kan ook het Dwingelderveld oversteken naar de schotel. Ik doe het laatste want ik heb het eigenlijk wel een beetje gehad. Ik hik er tegenop om over Lhee te gaan en ga verder door het bos en fiets zo naar Dwingeloo. Ik heb eigenlijk geen boodschapjes maar wandel toch binnen bij de Albert Heijn. De maaltijdsalades zijn in de aanbieding en ach... ik kan wel wat groenten en vitamines gebruiken. Daarna fiets ik naar Wittelte, ga de brug en rijksweg over en fiets het welbekende laatste stuk vanaf Wittelte naar Uffelte. Qua kilometers is het 'zuinig aan' geweest voor mijn begrippen en ik ben al met al vier uren onderweg geweest. Het is vooral een ontspannen fietstocht. Ik hoef nergens naartoe, moet niet ergens voor een bepaalde tijd zijn en meer van dat ongerief. Het enige dat ik in de gaten wil houden is dat ik voor het donker thuis wil zijn en rekening moet houden dat de temperatuur later op de middag naar beneden gaat. Toch heb ik het geen moment koud gehad in mijn lentejas. Sterker nog...  Ik heb zelfs een beetje lopen zweten! Dat gebeurt niet ieder jaar op 21 februari.

Singles round-up: februari 5

Het is een dag die vraagt om verse herinneringen. Alvorens ik de fietskilometers ga toevoegen aan deze datum wil ik ook wel enkele deuntjes kunnen linken aan deze dag. Ik ben al even op en neer naar Havelte geweest met de 'lentejas' aan en dat is best te doen met een dik vest eronder. Terug naar afgelopen dinsdag. Ik heb de telefoon thuis gelaten en dus heb ik geen idee van tijd. Ik ben in Dedemsvaart al bij de eerste kringloop geweest als ik op een kerktoren zie dat het twaalf uur is. De volgende klok die ik zie is na Robin Hoed in het centrum van Dedemsvaart. Ik heb op dit moment trek in een kop koffie en wellicht een warm hapje. Helaas blijken de meeste cafetaria's dicht te zijn maar op het laatst ontdek ik er eentje. Een kop koffie en een patatje oorlog later ben ik klaar voor de terugweg. Dat gaat bij de kalkovens Dedemsvaart uit en rechtstreeks naar Linde en Zuidwolde. Ik zet voor het eerst de muziek aan. Het is sinds een paar weken dat ik er opeens klaar voor ben... Ik moet eens leren luisteren naar klassieke muziek. Vivaldi begeleidt me tot aan Zuidwolde. Dan zet ik het af want na drie kwartier wordt het wel heel eentonig. In Zuidwolde stop ik anders nog wel eens bij de winkel maar nee... vandaag sla ik even over. Ik ga jullie vandaag wederom trakteren op twintig singles. Wegens enorm succes van gisteren.

* Python Lee Jackson- In A Broken Dream (NL, GIP, 1968, re: 1979)
* The Shadows- Apache (UK, Columbia, 1960)
* Sir Douglas Quintet: What About Tomorrow (Duitsland, Mercury, 1970)
* Joe South- Games People Play (NL, Capitol, 1969)
Ik begin zoals gewoonlijk weer met de dubbele singles. Ik heb Python Lee Jackson in de 'Golden Oldies'-serie van Dureco, alleen staat die plots niet meer op zijn plek in de jaren zeventig-bak. Ik heb hem nodig als ik de 'Seventies Spirit' van januari 1972 wil doen. De opnames op de plaat zijn van 1968 maar na de doorbraak van Rod Stewart in 1971 krijgt dit vanaf 1972 maar liefst achttien heruitgaven. De mijne komt dus ook in de jaren zeventig te staan. The Shadows is in 1989 de nummer 60 in mijn collectie maar deze Engelse ziet er erg gezellig uit. Sir Douglas Quintet blijk ik op Amerikaans styreen te hebben en ook het Duitse vinyl is niet smetteloos. Joe South heb ik in de Engelse persing maar deze fotohoes is zó mooi dat ik hem niet kan laten liggen.

* Pearly Gates- Johnny And The Juke Box (UK, Polydor, 1974)
* Gene Pitney- Twenty Four Hours From Tulsa (UK, United Artists, 1963)
* Gene Pitney- Don't Mean To Be A Preacher (US, Musicor, 1967)
* Michel Polnareff- Lettre A France (NL, Atlantic, 1977)
Pearly Gates heet eigenlijk Viola Billups en is één van de drie dames van The Flirtations. Dat groepje werkt al vanaf het begin in Engeland met de heren Bickerton en Waddington. De laatste twee hebben in 1974 opeens veel succes met The Rubettes en dan moet ook de rest van de stal eraan geloven. Het klinkt als Phil Spector en The Rubettes. Viola moet de herinnering aan de meidengroepen hoog houden en doet dat erg goed. Het is voor de Gele Bak maar verder is het allerminst een teleurstelling. 'They Were Good Times' op de keerzijde is een fraaie ballade maar het blijft allemaal aan de poppy kant. Heb ik '24 Hours From Tulsa' niet op single? Ja en nee. Ik heb in oktober 2023 de latere Musicor-heruitgave gekocht maar reken 'Mecca' daar tot de a-kant. 'Don't Mean To Be A Preacher' klinkt een beetje Stax in de groove en de blazers, helaas is het styreen goed versleten. Michel Polnareff is voor geen gat te vangen. Een jaar eerder doet hij 'Lipstick' dat in de disco past, in 1977 verrast hij ons met deze rockballade. Of is het toch meer poppy? Het intro doet een beetje rock-achtig aan maar daarna had het ook van Barry Manilow kunnen zijn.

* Sandy Posey- What A Woman In Love Won't Do (US, MGM, 1967)
* Proudfoot- Delta Queen (NL, RCA Victor, 1972)
* Smokey Robinson & The Miracles- I'm The One You Need (NL, Tamla Motown, 1966, re: 1971)
* Tommy Roe- Pearl (US, ABC, 1970)
De opvolger van 'Born A Woman' en geheel in lijn van de jaren zestig met hetzelfde thema in de opvolger. Het is iets meer upbeat dan 'Born A Woman' en geeft dus prettige countrypop. Het is niet haar allerbeste materiaal. Proudfoot blijkt een band uit Zuid Afrika en Discogs geeft een paar leuke connecties. Zo wordt dit 'Delta Queen' in Italië uitgebracht als een promo met... 'In A Broken Dream' van Python Lee Jackson en verschijnt de single 'Giant' op het Jam-label. Enfin, 'Delta Queen' is erg gezellige seventies' pop en in lijn met de Europop uit die tijd. Smokey is oorspronkelijk nooit uitgebracht als single en dat gebeurt pas nadat 'Tears Of A Clown' een grote hit is geweest. Het is een fraaie Holland-Dozier-Holland-productie in dezelfde lijn als The Four Tops. De b-kant stamt uit 1969 maar 'Baby Baby Don't Cry' weigert heel veel indruk te maken op mij. Voor 'I'm The One You Need' mag die in de Blauwe Bak. De pijnstiller en de nacht slaap heeft hem goed gedaan want Tommy Roe voelt zich niet meer 'dizzy' of hangt muzikaal in dezelfde roes. 'Pearl' is een fijne popsong maar niet heel erg opvallend. Zeg maar een beetje dertien in een dozijn.

* Rubettes- Under One Roof (NL, State, 1976)
* Barry Ryan- My Mama (Duitsland, MGM, 1969)
* Santana- Everybody's Everything (NL, CBS, 1971)
* Seventh Wave- Only The Beginning (NL, Gull, 1976)
Nou, The Rubettes. Daar hebben we een plaatje dat ik al een tijdje zoek. Ik weet niet meer of het door 'Raddraaien' is gekomen of op een andere manier, maar het is een paar jaar geleden dat ik van alles leer over de tekst van dit liedje. Het gaat over een homoseksuele relatie waarvan de vader van de ene niet te spreken is. Er valt aan het einde van het nummer zelfs nog een dode te betreuren. Gaat Barry ons vertellen over zijn beroemde moeder? Of gaat hij zich flink lopen aanstellen? Dat laatste natuurlijk want daar is Barry een ster in. 'My Mama' is 'Eloise' plus 'Love Is Love' en dan nog eens extra over de top. Overigens heeft iemand op het hoesje prijzen lopen te berekenen in erg funky euro's. Barry Ryan zou bijvoorbeeld 28,20 moeten kosten volgens zijn berekening. Ik vind een euro meer dan genoeg. Dit is wellicht één van de meer funky opnames van Santana uit de vroege jaren zeventig. De percussie is onnavolgbaar maar ook frisse blazers in de mix. Echt een feestje! Een naam die ik associeer met de Rare Record Price Guide en dat klopt wel. Seventh Wave is een duo geformeerd uit Second Hand, een groep met een héle dure elpee. Als synthduo is het feitelijk de voorloper van Soft Cell en Pet Shop Boys maar op deze single is Seventh Wave vooral in de hoek van Be Bop Deluxe met een reggae-deuntje en enkele gezellige keyboard-effecten. Deze single is alleen in Nederland uitgebracht en doet beduidend minder dan de vijfhonderd euro voor de tweede elpee van Second Hand.

* The Singing Boys- Ton Doux Visage (België, Week End, 1968)
* Sparks- Get In The Swing (Duitsland, Island, 1975)
* Spotnicks- If You Could Read My Mind (Duitsland, Polydor, 1972)
* Stephen Stills- Turn Back The Pages (NL, CBS, 1975)
'We hebben in Spijk geen locaties gevonden. We helpen je dus met discotheken en clubs in andere plaatsen'. Tja, had ik anders verwacht? Toch blijkt in 1975 een discotheek te hebben gezeten in Spijk want daarvan is de Stephen Stills-single afkomstig. The Singing Boys is een tango met accordeon en trompetsolo. Zelfs de blonde dame op het fotohoesje is stomverbaasd. Er is inderdaad geen klap aan. Sparks is altijd fijn en Ron en Russell treden hier op met de plaatselijke fanfare. Geen hitmateriaal als 'This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us' maar wel lekker eigenwijs! 'If You Could Read My Mind' is mooi in iedere versie maar geldt dat ook voor The Spotnicks. Het is gebruikt als thema voor een Duits tv-programma. Ja, het is geen Gordon Lightfoot of Viola Wills maar deze melodie is zó sterk dat het zelfs overeind blijft in dit oeverloze gepingel van The Spotnicks. 'Turn Back The Pages' is een fijn nummer van Stephen Stills met een vrij vlot refrein dat de dansvloer in Spijk in lichterlaaie zet?

Singles round-up: februari 4

Hoeveel wegen er naar Rome leiden is een onderzoek dat nog altijd niet is afgerond. De wegen naar Dedemsvaart zijn er talrijk. Ik laat maandag een aantal wegen voor berekenen en dat zijn er drie vanuit Uffelte. Eentje over Hoogeveen en Elim dat ik wel beschouw als een buitenlandse reis. Verder is Ruinen, Echten en Zuidwolde eentje die ik voor de terugreis wil bewaren. Als laatste blijft dan over om via Koekange, Groot Oever en Oud-Avereest naar Balkbrug te gaan. Als ik me namelijk niet vergis zit er aan de doorgaande weg tussen Balkbrug en Dedemsvaart ook een kringloopwinkeltje. Toch begrijp ik nog altijd niet wat er mis is gegaan. Andersom vanuit Dedemsvaart zou ik het wel moeten kunnen vinden, maar dinsdag wil het me richting Dedemsvaart-Zuid hebben. Ik kom op een punt waar ik Eerste Kerstdag ook ben geweest. Hoewel ik wel weet dat het centrum aan mijn rechterhand hoort te zijn, passeer ik het aan de linkerhand. Als ik dan toch eens links ga weet ik niet hoever ik ben aan de doorgaande weg en welke kant ik moet op fietsen. Ik fiets terug totdat ik de afslag naar Linde en Drogteropslagen zie. Dan weer omkeren en onderweg nog maar eens vragen. Ja, ik heb de straatnaam onthouden en het schijnt dat de winkel is verhuisd. Sinds oktober? Ja, het zit in een veel ruimer pand en het is nu beduidend eenvoudiger te vinden zolang je de straatnaam hebt onthouden. Vandaag ga ik twintig singles met jullie delen. Er zijn dan nog zevenendertig over en ik wil de 'Singles round-up' eigenlijk voor het weekend klaar hebben. Hetzelfde recept als in de voorgaande twee afleveringen.

En dus begin ik met de dubbele singles.

* Tom Jones- I'll Never Fall In Love Again (UK, Decca, 1967)
* Robert Knight- Love On A Mountain Top (UK, Monument, 1968, re: 1973)
* Monica & The Voices Of Freedom- Empty Words (NL, Imperial, 1971)
* Lynsey De Paul- Sugar Me (UK, MAM, 1972)

In oktober tref ik een aantal 'interessante' platen uit de Northern Soul. De voornaamste reden om de duizenden singles door te spitten is om uit te vinden of er nog méér ligt. Robert Knight is dan één van de weinige 'klassiekers'. Ik heb reeds de heruitgave uit 1979 met 'Everlasting Love' op de keerzijde en die mag mooi blijven staan voor dat kantje. Deze uitgave uit 1973 heeft 'Power Of Love' op de keerzijde. Ik moet bekennen dat ik nooit zoveel heb gehad met 'Mountain Top' en dus hoop ik op een meer interessante b-kant. Het blijft heel erg aan de poppy kant maar het is op zichzelf niet onaardig. Ik denk dat het beter kan verduren dan de a-kant. Tom Jones heb ik al in de Nederlandse uitdossing. Van mijn oude Monica ligt het hoesje in twee delen of mist het zelfs de achterkant. Het zou me niets verbazen dat ik 'Sugar Me' reeds in een Engelse persing heb.

* The Hollies- Boulder To Birmingham (NL, Polydor, 1976)
* Mick Jackson- Blame It On The Boogie (UK, Atlantic, 1978)
* Tommy James & The Shondells- She (Duitsland, Roulette, 1969)
* Klaatu- Calling Occupants (NL, Capitol, 1976)
Er ligt vrij veel van The Hollies uit de jaren zeventig. In oktober heb ik hier 'Wiggle That Wotsit' gekocht met het fotohoesje, 'Boulder To Birmingham' moet het stellen zonder dit accessoire. Het is een countryballade waarin Allan Clarke zich lekker mag aanstellen en dat past hem over het algemeen goed. Best een mooi nummer! De leek zal veronderstellen dat de 'M. Jackson' op het label van 'Blame It On The Boogie' van The Jacksons Michael moet zijn. Hij heeft het ook nog eens geschreven met een zekere Dave Jackson en Elmar Krohn. Toch is het niet Michael maar Mick Jackson die het origineel doet van 'Boogie'. Mick's uitvoering is meer funky in vergelijking met de versie van The Jacksons, maar de laatste heeft zeker geen wanprestatie geleverd. Het is weer eens wat anders. Voor Tommy James & The Shondells is het einde bijna in zicht als 'She' uitkomt. Bijna een 'straight starter' en dan een fraaie popballade met orkest en alle gimmicks uit 'Crimson And Clover'. Net als 'Sweet Cherry Wine' een underdog in de catalogus en wellicht dat dit maakt dat ik hier wel soep van lust. Na City Boy uit de vorige afleveringen hebben we opnieuw een band waarvan dj's in eerste instantie denken dat het de wederopstanding van The Beatles is. Het begint immers als 'I Am The Walrus' maar de leadzang is niet terug te leiden naar The Fab Four. 'Calling Occupants' zal meteen worden opgepikt door The Carpenters maar zelf hoor ik liever de versie van Klaatu. Blij om deze eindelijk eens op vinyl te hebben.

* Julie London- The Boy On A Dolphin (UK, London, 1957)
* Magna Carta- Airport Song (NL, Vertigo, 1970)
* Dave Mason- Baby... Please (NL, CBS, 1973)
* Harold Melvin & The Blue Notes- Baby You Got My Nose Open (US, ABC, 1977)
In Mossley is het één van de ultieme pronkstukken op de vinylafdeling. 'Whatever Julie Wants' van Julie London, de originele 1960-uitgave in stereo. Toch moet ik ook deze achterlaten in 1999 en in 2001 is er geen spoor meer van het album (hoewel ik hem dan ook niet kan permitteren om mee te nemen). Julie zal dus voor altijd een warm plekje in mijn hart houden. 'The Boy On A Dolphin' is een lieflijk liedje van London en oef... wat een mooie stem heeft deze vrouw. Magna Carta is zo'n single die al jaren op mijn verlanglijstje staat maar ik vergeet altijd om hem te zoeken. Ik heb deze in de jaren negentig op een verzamel-cd staan en het nummer neemt me terug naar de tijd van de Solex, folkconcerten en het eerste optreden van Horrible Dyin in 1995. Het vinyl kan er ook prima mee door. Op het hoesje is hij zo zuinig op zijn sjekkie dat hij deze onder de snaren heeft geklemd. 'Baby... Please' is lekkere seventies rock. Het zet de wereld niet op zijn kop maar ik ken mindere kanten van Mason. Ik heb een andere single van Harold Melvin op ABC en dat nummer is zowaar een 'hit' geworden in mijn huis. Bobby Eli laat geen kans onbenut om terug te grijpen naar de glorietijd van Melvin met Gamble & Huff want dit is pure Phillysoul. En helemaal niet onaardig! Op de b-kant zijn The Blue Notes vervangen door Sharon Paige en wordt E.J. Rice aan het publiek voorgesteld. Dat is echter een pure ballade waarbij mijn interesse beperkt blijft tot 'Nose'. Uiteraard voor de Blauwe Bak!

* Walter Mitty- Caroline (UK, Jam, 1972)
* The Chris Moon Group- Good (NL, CBS, 1970)
* Mothers Finest- Baby Love (NL, Epic, 1977)
* Mott The Hoople- One Of The Boys (NL, CBS, 1973)
De achterkant van de hoes is iets gescheurd en dat is jammer. Dit is de tweede single op het Jam-label en nu met het originele label-hoesje. Walter Mitty is eigenlijk songschrijver en zanger Jeremy Paul Solomons en dit is zijn enige plaat voor Jam en als Walter Mitty. 'Caroline' is ietwat flauwe pop maar erg leuk in combinatie met het hoesje en de interessante geschiedenis van de zanger. Gelukkig blieft de eerste kringloop niet meer dan een euro voor The Chris Moon Group want bij Robin Hoed vind ik meerdere exemplaren van deze single. 'Good' klinkt alsof John Fogerty de verkeerde deur heeft geopend en opeens met The Ohio Express staat te jammen. Het is typisch van die upbeat Engelse pop welke erg populair is in Duitsland. Overigens is de single in Nederland geperst voor de Duitse markt. Elpees doen niet mee in de collectie en dus ook niet 'Another Mother Further' van Mother's Finest. Ik maak echter dankbaar gebruik van de elpee bij kroegoptredens en dan meest vanwege 'Baby Love' welke nog altijd ontbreekt op single. De eerste eigenaar heeft het op 15 februari 1978 ingeboekt. Mott The Hoople is altijd gezellig en welkom en dat geldt ook voor deze 'One Of The Boys'.

* Gary Numan- Cars (NL, Beggar's Banquet, 1979)
* The Osmonds- Having A Party (UK, MGM, 1974)
* Paper Lace- Billy Don't Be A Hero (NL, Philips, 1974)
* The Passions- Hunted (NL, Polydor, 1979)
We trappen dit rijtje af met een hele echte grote klassieker. The Osmonds mag mee omdat het de Engelse persing is en bij thuiskomst blijk ik hem nog niet te hebben. Het is niet de sterkste single van de broers maar wel eentje die ik nog wel eens nodig ben voor een radioshow. Paper Lace heb ik zojuist 'live' kunnen checken als ik op zolder de foto neem van het twintigtal. Niet dus... Van alle Paper Lace-singles is dit wellicht de meest lullige. Het wordt weer erg gezellig op de zondagavond! The Passions klinkt in het intro al een beetje als The Police met de popreggae ondergrond. Zeker niet een onaardig plaatje!

Week Spot: El Chicano

De dagelijkse gang naar de brievenbus heb ik vandaag overgeslagen maar ik heb er een hard hoofd in. Het is volgens mij vier weken geleden dat Mark de singles op de bus heeft gedaan en tot op het heden geen spoor hiervan. Als ze niet intussen zijn binnengekomen moet ik morgen maar weer gokken bij het PostNL-punt maar daar ligt het afgelopen zaterdag evenmin. Ik ga de 'Singles round-up' even onderbreken voor de kersverse Week Spot want deze rubriek moet na dertien jaar ook gewoon zijn doorgang vinden. Ik heb vorige week een nieuwe heruitgave gehad en daarvoor twee oudjes en dus wil ik kijken voor een geschikte Week Spot uit de seventies. Ik kijk dan maar bij de vorige partij van Mark en zie dan meteen El Chicano staan. Ja! Dat plaatje verdient het helemaal om Week Spot te zijn in deze week. De weerboeren hebben het over vijftien graden morgenmiddag en dan wil ik eigenlijk wel met mijn achterwerk op een fietszadel zitten. Heel langzaam aan gaat het voorjaar zich aankondigen en ik neem een voorproefje met het 'breezy' geluid van El Chicano. Hun 'Tell Her She's Lovely' uit 1973 is deze week de Week Spot. Ik heb de Amerikaanse persing maar wil bij zo'n grote hit wel een fotohoesje hebben. De Nederlandse heeft alleen letters op de hoes, de Duitsers tonen een foto van de zes boosdoeners.

De term 'chicano' komt de laatste tijd vaker voor op Soul-xotica vanwege een nieuw gevonden interesse. Het woord staat voor Amerikaanse burgers met een Mexicaanse roots en deze houden er nogal een speciale jongerencultuur op na. Chicano-jongeren investeren in de jaren zestig en zeventig een flinke duit geld in hun automobiel, vaak een fraaie coupé of cabriolet van jaren daarvoor. De suspensie van de auto wordt dermate aangepast dat de bodem nét niet over het asfalt schuurt. Verkeersdrempels zijn hun vijanden. Het is de bedoeling om met je lief in de armen te cruisen over de boulevard tegen de achtergrond van een ondergaande zon. Daar hoort natuurlijk passende muziek bij en dat is zéér langzame doowop. Chicano Soul is sindsdien een begrip geworden en hun verzamel- en dj-scene is vergelijkbaar met die van de Northern Soul en de Popcorn. De verzamelaars zijn voortdurend op zoek naar dat onontdekte plaatje van weleer. De plaatjes kunnen dan ten gehore worden gebracht op een barbecue met een show van de mooiste auto's.

De heren van El Chicano komen uit dezelfde hoek maar moeten blijkbaar weinig hebben van trage doowop. El Chicano is ritmisch zoals het ritmisch kan zijn. De groep breekt vanuit het niets in 1970 door met 'Viva Tirado'. Oorspronkelijk een liedje van Gerald Wilson over een stierenvechter, El Chicano verandert het in een swingend latin soul rock-geval dat erg populair blijkt te zijn in de discotheken. 'Viva Tirado' brengt het tot de top 30 in de Billboard en zal de grootste hit worden van de band. Ze hebben echter nog twee die doorbreken tot in de Top 100. Ten eerste is daar de cover van Van Morrison's 'Brown Eyed Girl' in 1972 en een jaar later 'Tell Her She's Lovely'. De laatste piekt op 40 in de Hot 100 en dus klopt de tekst op de hoes. Het is inderdaad een hit in de USA en dat kan ook bijna niet anders met zo'n aanstekelijk deuntje als 'Tell Her She's Lovely'.

El Chicano houdt zich al 56 jaar staande in de muziekbusiness maar wel met de nodige personeelswisselingen. Een aantal van de oorspronkelijke leden hebben het tijdelijke gewisseld voor het eeuwige. Wally Reyes Jr. is één van de meest opvallende namen uit de latere bezettingen van El Chicano. Deze Latin-percussionist beroert zijn instrument van 2010 tot 2012 bij El Chicano maar heeft vooral furore gemaakt als lid van Santana. Hammondorganist Bobby Espinosa wordt veelal gezien als de 'leider' van El Chicano en hij is reeds in 2010 overleden.

Overigens heb ik 'Viva Tirado' al een paar jaar in de Blauwe Bak staan, maar kom er niet vaak aan toe om het te draaien. Anders is dat met 'Tell Her She's Lovely' dat inmiddels een grote hit is in huize Louwsma.

Singles round-up: februari 3

Een 'trip down memory lane' heb ik het gisteren genoemd. Ik doel daarmee op één specifieke weg in deze bewuste richting. Het is de weg die begint tussen De Wijk en Veeningen. Eerst heet het de Heerenweg, vervolgens Groot Oever, Luttenoever en uiteindelijk Oud-Avereest. Het eindigt in Balkbrug. De andere kant fiets ik vrij regelmatig, zeg maar eens tot twee keer per jaar. De laatste keer is in oktober geweest als het al donker is. Van De Wijk naar Balkbrug fiets ik het bijna nooit. Ik hoor opnieuw de muziek in de oren waar ik naar luister als ik in 2009 met vakantie ga. Ik wil dan in Ommen de Vechtdalroute op pakken. Het is vaker in het kader van deze Vechtdalroute dat ik dit stuk fiets. Ik fiets het ook de allereerste keer dat ik naar de Hondenkoekjesfabriek in Nieuwleusen ga, maar daar leer ik dat het handiger is om door het bos naar IJhorst en Meppel te gaan. Op zichzelf zijn er mindere wegen te bedenken. Er is tot Balkbrug voortdurend een fietspad en de weg kent een paar bochten met buurtschappen onderweg. Je kan de portemonnee thuis laten of het moet inmiddels een boerderijwinkel zijn of het café van Pieperij. Op deze dinsdagmorgen is het allesbehalve schilderachtig en het heeft als voornaamste doel om via Balkbrug naar Dedemsvaart te fietsen en Zuidwolde voor de terugweg te bewaren. Vandaag ga ik jullie voorstellen aan de volgende negentien singles die ik gisteren in Dedemsvaart heb gekocht. Hetzelfde laken een pak als gisteren: Eerst de 'dubbele' singles en vervolgens de 'nieuwe' per drie of vier.

* Ann Cole- Don't Stop The Wedding (Jamaica, Roulette, 1962)
* The Detroit Spinners- Could It Be I'm Falling In Love (UK, Atlantic, 1973)
* Herman's Hermits- Silhouettes (NL, Columbia, 1965)
* Rob Hoeke Boogie Woogie Quartet- Down South (NL, Philips, 1970)

Ann Cole is een hele echte Popcorn-klassieker en dus vaker opnieuw uitgebracht in België. Ik heb zo'n latere heruitgave, tot zover deze Jamaicaanse origineel is. Hij is er ook met een iets andere lay-out van het label en daar wordt eveneens aan de echtheid getwijfeld. Ik heb hem nog niet gedraaid maar vermoed dat deze in de Blauwe Bak komt te staan zodat de heruitgave terug de jaren zestig-bak in kan. The Detroit Spinners heb ik nu driemaal. De Franse fotohoes met de Nederlandse single, maar dat setje mag terug de jaren zeventig in nu ik de Engelse persing heb. Bij Herman's Hermits heb ik de keuze: De Engelse of de Nederlandse. Nee, aan eentje heb ik wel genoeg want ik heb de single ook in de Amerikaanse uitdossing. Dan schat ik in dat de Nederlandse de meer zeldzame is want dat is nimmer een hit geweest. Bij Rob Hoeke twijfel ik of mijn oude exemplaar er nog wel is of dat die draaibaar is. Hij is er nog steeds inclusief persoonlijke herinnering van de eerste eigenaresse op het hoesje. Deze ziet er zeer keurig uit en, vooruit, voor een euro kan ik hem niet laten liggen. 'The day after' bedenk ik een paar platen die het niet hebben gehaald en daar zou ik op zichzelf nog wel een paar van willen hebben. Dedemsvaart is geen wereldreis maar toch nét even te ver weg om morgen of vrijdag meteen weer terug te gaan.

* Alvin Cash & The Crawlers- Un-Wind The Twine (US, Mar-v-lus, 1965)
* Chicago- Does Anybody Really Know What Time It Is (NL, CBS, 1970)
* City Boy- What A Night (NL, Vertigo, 1978)
City Boy is goed gegokt want daarbij twijfel of ik de single al heb of niet. Dat is niet het geval. Ik begin echter bij Alvin Cash & The Crawlers. Een single die op voorhand al de Blauwe Bak in mag. Het is de opvolger van zijn 'Twine Time' en de eerste variatie op het thema. Hij zal dit concept gedurende twee jaar helemaal uitmelken. De twist-rage is immers ook pas drie jaar na de oorspronkelijke release van 'Let's Twist Again' begonnen? Monotoon, fantasieloos.... je kan heel veel argumenten bedenken om de plaat niet goed te vinden, maar ik hou van het 'chunky' geluid van Cash en zijn kornuiten en deze plaat is dus erg welkom in de koffers. Dat geldt eveneens voor Chicago maar dan voor de Gele Bak. Ik heb 'Does Anybody Really Know What Time It Is' wel geteld één keer op de radio gehoord. Het is in de jaren negentig en ik denk dat het de show van Henk Westbroek is geweest. Ik kom allerhande singles tegen van Chicago maar deze nooit. Nu is het opeens raak met een fraai exemplaar in de fotohoes. Deze is voor mij alleen al de fietstocht waard geweest! City Boy zorgt in de late jaren zeventig voor een flinke hype in de Engelse popmuziek. Er bestaat zelfs het vermoeden dat het de herrezen Beatles zijn onder een nieuwe naam. Nou nee, dat is het niet. Een van de leden is Lol Mason die in de jaren tachtig nog wel een hele grote hit zal scoren als The Maisonettes met 'Heartache Avenue'. 'What A Night' klinkt een beetje Beatles maar dan opnieuw ook weer een beetje als ELO, maar bovenal een fijne popsong.

* Johnny Cymbal- It Looks Like Love (US, Musicor, 1967)
* Drum Theatre- Eldorado (NL, Epic, 1985)
* Stephen 'Tin Tin' Duffy- Kiss Me (Duitsland, 10 Records, 1985)
Drum Theatre zit zelfs een beetje boven het maximum dat ik normaal zou betalen, maar goed... ik maak er geen punt van. De single komt van de eerste kringloop waar ik dinsdag binnenstap. Johnny Cymbal heeft voor 'The British Invasion' een grote Amerikaanse hit met 'Mr. Bass Man'. In 1967 is zijn succes op de hitparade lang verdwenen maar maakt hij nog altijd zeer prettige popmuziek. Later in 1967 zal hij een single maken als Derek welke ik eveneens in de bakken heb. 'It Looks Like Love' haalt ook niet de Billboard maar zou het zonder meer hebben verdiend. Drum Theatre is natuurlijk een grote hit geweest en voor dit soort singles betaal ik nooit meer dan een zuinige euro. Ik zie nu dat deze twee euro heeft gekost. Ach, dat had erger gekund. De vorige eigenaar heeft een plaatje achterop de hoes geplakt, dat valt me nu voor het eerst op. De single ziet er op het oog keurig uit. 'Kiss Me' is een plaatje dat ik leer kennen middels mijn Wolfman Radio-collega. Op een moment dat ik nog niet onderdeel ben van het station en de plaat zit de rest van de week in mijn hoofd. Ik zou er geen bezwaar tegen hebben als het nu ook weer het geval is. Ik krijg goede luim van dit plaatje.

* The 5th Dimension- The Declaration (Duitsland, Bell, 1970)
* Frijid Pink- We're Gonna Be There (UK, Deram, 1971)
* David Garrick- Unchained Melody (NL, Pye, 1968)
Er is een tijd geweest dat ik iedere single van The 5th Dimension 'gok' maar dat heb ik afgeleerd. Er zijn een paar singles populair in bepaalde kringen van de Northern Soul maar het leeuwendeel is middle-of-the-road popmuziek. Als deze Duitse niet in het fotohoesje had gezeten, had ik hem waarschijnlijk laten liggen. Het is zeer letterlijk de verklaring uit de declaratie van de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten. In het begin twijfel ik nog even maar als het meer uptempo wordt, haak ik af. Op de keerzijde wordt thema voortgezet met een medley van 'A Change Is Gonna Come' en People Gotta Be Free'. Gewoon in de Gele Bak dus. Frijid Pink heeft in 1970 een hit met de hardrock-uitvoering van 'The House Of The Rising Sun'. Ik heb door de jaren heen verschillende opvolgers gehoord en, nee, geen daarvan is van het niveau van deze single. Ook deze niet maar altijd leuk om te hebben in de Engelse uitdossing. Van David Garrick heb ik de fotohoes met de Engelse persing van 'I've Found A Love'. Nu heb ik 'Unchained Melody' dan compleet. Een waardeloze versie maar dat maakt niet uit. Ook even de keerzijde proeven: David's uitvoering van de hit van 'Then You Can Tell Me Goodbye' van The Casinos maar dat wordt ook niet spannend.

* Barry Goldberg Reunion- Hole In My Pocket (US, Buddah, 1968)
* Gonzalez- I Haven't Stopped Dancin' Yet (NL, EMI, 1977)
* R.B. Greaves- Oh When I Was A Boy (Duitsland, Atlantic, 1970)
Het is vooral in de jaren negentig dat ik iedere Amerikaanse Buddah-single koop die ik tegenkom, in de hoop weer een psychedelische 'gem' te vinden. Ik eindig vooral met een voorraadtrommel 'bubblegum'. In Dedemsvaart heb ik er twee gekocht. De tweede blijkt ook nog een paar dubbeltjes waard te zijn. Geen idee wat ik kan verwachten bij de reünie van Barry Goldberg. Nou? Is dit het soort plaatje waar ik in 1992 wild van zijn geworden? Een Hendrix-pedaal en een stevige basis. Ik zie net dat Barry Goldberg ons vorige maand is ontvallen. Hij is de toetsenist die later in de supergroep The Electric Flag zal spelen. Zijn eigen 'Sittin' In Circles' staat op de b-kant terwijl Steve Miller Band dit als a-kant zal uitbrengen. Best een interessant plaatje waarvan 'Hole' het meest psychedelisch is maar 'Circles' ook erg fraai is. Gonzalez hoef ik niet op te zetten. Het is een discokraker die ik meerdere malen per maand hoor dankzij Engelse radio-collega's. Best vreemd dat het in Nederland is uitgebracht en niet eens in de buurt van de Tipparade is gekomen. Schuif het meubilair maar aan de kant voor deze! 'Take A Letter Maria' krijgt in Duitsland een 'That's Soul'-vermelding op het fotohoesje. Alleen... is dat zo? Ik vind R.B. Greaves vooral een popzanger met een kleurtje en het neigt vaker naar country dan dat het pure soul is. 'Oh When I Was A Boy' heeft ietsje meer soul dan de grote hit maar nog steeds te minimaal voor inclusie in de Blauwe Bak. 'Always Something There To Remind Me' gaat daar niets aan veranderen.

* Harley Quinne- New Orleans (Australië, Bell, 1972)
* Heaven 17- This Is Mine (UK, Virgin, 1984)
* Rob Hoeke Rhythm And Blues Group- Drinking On My Bed (NL, Philips, 1968, re: 1979)
Harley Quinne is een grote hit geweest in Engeland en is dus een single die ik altijd moet wegstrepen in een show over de hitparades. Het is een aardig revival-plaatje met een knipoog naar de jaren vijftig. Gezellig genoeg voor de zondagavond. De platensorteerder in de eerste kringloopwinkel heeft te lang in de zon gezeten want er zitten enkele singles tussen van een tientje die nog geen tien cent waard zijn. Deze van Heaven 17 mag voor een keurige euro. Het vinyl moet even worden gepoetst maar dan kan die weer een tijdje vooruit. Er ligt opvallend veel van Rob Hoeke. Ik heb in oktober al 'Margio' en 'When People Talk' gekocht en dinsdag in ieder geval 'Down South' en deze heruitgave. Eigenlijk staat 'Down South' hier eveneens op de a-kant maar het gaat mij om 'Drinking On My Bed' voor zolang ik de originele nog niet heb. De buitenste rand heeft nog een tikje maar daarna klinkt die gewoon lekker.

Niet op de foto's maar een leeg hoesje dat ik heb meegenomen. Helaas heb ik de single niet kunnen vinden maar het maakt me nieuwsgierig. Het is het hoesje voor de Nederlandse single 'Seaside Ladies' van Bright Red Tandem. Luckywolf heeft er eentje zonder hoes op Discogs voor een tientje. Het grappige is dat dit een sampler-plaatje is en dat het hoesje ook zo'n sticker bevat. De single is overigens op het Vertigo-label. Als ik eerst eens kan horen wat voor vlees ik in de kuip heb? Wellicht kan ik dan altijd nog gaan speuren naar het vinyl.

Singles round-up: februari 2

De kringloopwinkel in Hardenberg ben ik nog altijd niet geweest! Ach, voor hetzelfde geld ligt er ook helemaal niks, maar toch heeft dat sinds de vakantie al mijn interesse. De laatste poging om de winkel tijdens openingstijden te bereiken, stamt uit de week van het 'therapeutisch bewegen'. Therapeutisch bewegen is daarentegen iets dat ik nu ook wel kan gebruiken. Ik zet de wekker vroeg en ben al voor zeven uur klaarwakker. Kleren aan en gaan! De telefoon is thuis gebleven en ik heb geen flauw idee hoe laat ik ben weg gegaan en hoe lang ik in de winkel ben geweest. Het is vroeg geweest, een uurtje of half negen of daaromtrent? Vier bakken koffie achter de kiezen en goed dik ingepakt. Het is niet de meest memorabele fietstocht. Een herhaling van bekende zetten, een 'trip down memory lane' en nog even verkeerd fietsen en veel zoeken in Dedemsvaart. Ik wil terug naar de winkel waar ik in oktober ben geweest en waar ik meteen het plan maak om hier nog eens terug te komen als ik het me wél aan tijd doe. Inmiddels is de zaak ook nog eens verhuisd, maar ik kom in eerste instantie gewoon aan de verkeerde kant Dedemsvaart binnen fietsen. Ik word wel beloond met een eerste kringloopwinkel maar ik ga deze singles samenvoegen met de vangst bij Robin Hoed. Dat zijn er totaal 94 die ik in afleveringen van achttien en negentien aan jullie ga voorstellen. Er zitten namelijk heel veel 'dubbele' singles bij en plaatjes waarover ik nu nog niet zoveel kwijt kan. In de inleidingen tot de 'Singles round-up' ga ik de fietstocht dunnetjes overdoen aangezien het geen 'Diagonaal zeven letters' waard is.

Deze eerste aflevering bevat 18 singles waarvan een aantal dubbele. Die ga ik eerst behandelen.

* Act One- Tom The Peeper (UK, Mercury, 1974)
* Althia & Donna- Up Town Top Ranking (UK, Lightning, 1977)
* Aphrodite's Child- Rain And Tears (Frankrijk, Mercury, 1968)
* Eric Burdon & The Animals- San Franciscan Nights (Duitsland, MGM, 1967)
* Byrds- Chestnut Mare (Duitsland, CBS, 1970)

Act One heb ik al in de Blauwe Bak voor de betere b-kant, 'Goodbye Love'. Ik moet even bekijken welke van de twee het fijnste klinkt, de andere mag in de Gele Bak. Althia & Donna heb ik al in de Nederlandse uitdossing. 'Rain And Tears' koop ik in 1992 en deze is dan al zo krom als een hoepel. Van Eric Burdon weet ik niet of mijn oude een upgrade nodig heeft of niet. Voor een euro kon ik hem niet laten liggen. The Byrds gaat pijn doen want de oosterburen hebben de schaar erin gezet. De Nederlandse persing bevat de lange albumversie maar de Duitsers kunnen het onder de drie minuten houden.

Voordat het een heel lang bericht wordt, ga ik de overige singles per drie of vier behandelen. Ik ga ze 'live' draaien. Ik laat de biografieën even voor de 'Honderd achteruit 2025' als ze daarin voor komen.

* Alessi- All For A Reason (NL, A&M, 1977)
* Frankie Avalon- Venus (Duitsland, Polydor, 1976)
* Baccara- Yes Sir I Can Boogie (NL, CNR, 1977)
Alessi hoorde ik onlangs nog voorbij komen op RTV Drenthe. Eentje voor de zoeklijst? Welnu, daar is die dan in vol ornaat. Een gezellig kraakje op de achtergrond maar het stoort me niet. Ik wil beginnen over een film die ik recent nog heb gezien op Youtube maar deze blijkt niet met Frankie Avalon te zijn maar met Fabian. Uit dezelfde hoek natuurlijk, de voormalige 'High School'-jongens uit de late jaren vijftig en vroege jaren zestig. Avalon speelt wel in een aantal strandfilms in de jaren zestig maar dat is niet de film die ik heb gezien. Enfin, de disco heeft haar intrede gedaan en menig oudgediende voorziet zijn oude hit van een disco-beat. Frankie Avalon heeft zo nog enig succes met zijn disco-uitvoering van 'Venus'. Het disco-jasje past het ook nog eens goed. Op de keerzijde staat een 'Disco Version' die een minuutje langer door gaat dan de reguliere single, maar het houdt niet over. En dan... Baccara. Hebben we die nu wel of niet? Hij staat in ieder geval niet op zijn plek in de jaren zeventig-bak. Er staat me iets van bij dat ik de single in 2009 van iemand heb gekregen, maar reken hem desondanks als 'nieuwe aanwinst'. Een glimlach van oor tot oor als de dames zachtjes in mijn oor kreunen.

* Betty Beck- Cause I Love You (NL, Negram, 1976)
* The Bell Notes- I've Had It (NL, CNR, 1959)
* Bolland & Bolland- Leaving Tomorrow (NL, Negram, 1973)
* Boy George- The Crying Game (Duitsland, Polydor, 1992)
Betty Beck en Bolland & Bolland komen van de eerste kringloopwinkel die ik bezoek. Daar zijn de singles afzonderlijk geprijsd waarbij de medewerker te lang in de zon heeft gezeten. Een puntgave 'A Whiter Shade Of Pale' van Procol Harum mét fotohoes ligt voor (nog altijd) voor een euro te wachten op een klant. Sommige singles hebben niet eens een hoes en moeten vijf of tien euro kosten. Betty Beck is gelukkig een euro, Bolland & Bolland moet drie euro kosten. Ach vooruit dan maar. Betty Beck is lekkere zompige disco geproduceerd door Peter Tetteroo van de Tee Set. The Bell Notes is oorspronkelijk in 1958 uitgegeven in Amerika maar verschijnt pas een jaar later in ons land op het CNR-label. Het klinkt een beetje als The Kalin Twins en rockt op zichzelf wel gezellig. De gebroeders Bolland kunnen weinig verkeerd doen bij mij en 'Leaving Tomorrow' staat al een tijdje op mijn zoeklijstje. Voor drie euro heb ik hem in een keurige staat en met de fotohoes dus ik weiger om heel moeilijk te doen. Als ik 'The Crying Game' van Dave Berry weer eens heb gedraaid, begint mijn Engelse collega altijd over de cover van Boy George. Welnu, die ligt ook in Dedemsvaart. De instrumentatie is uiteraard meer elektronisch dan in de jaren zestig maar verder is het een 'carbon copy cover'.

* Joe Brown & The Bruvvers- That's What Love Will Do (UK, Piccadilly, 1963)
* Jackson Browne- Doctor My Eyes (NL, Asylum, 1972)
* The Buffoons- Sister Theresa (NL, Imperial, 1968)
De lieftallige echtgenoot van Vicki Brown en de vader van Sam Brown. Joe Brown levert een flinke doos singles af in de jaren zestig en zeventig. Deze Engelse Piccadilly oogt erg fraai en het is meer vanwege het uitzicht dan enige interesse in het werk van Brown. Okay, 'A Picture Of You' is altijd een fijn nummer maar ik heb recent een jaren zeventig-single gescoord van de man die je het liefste zou willen begraven. Dit zit nog in de hoek van 'A Picture Of You', erg gezellige pop van vóór de komst van The Beatles. Ik heb niet gelezen dat alleen verzegelde platen geruild kunnen worden. Jackson Browne kan dan niet meer terug. Verzegeld? Ja, het zit in een later zacht plastic hoesje en dat was geseald. Nu niet meer. Nadeel is wel dat het plastic hoesje nu definitief stuk is, maar ik zou mijn laatste papieren hoesjes nog gaan besteden aan deze singles. Maar weer eens een doosje vol bestellen. The Buffoons uit Enschede heeft een 'double-sider' met twee covers van Amerikaanse hits. 'Sister Theresa' heet eigenlijk in vol 'Sister Theresa's East River Orphanage'. Oh, die blijk ik dus toch al te hebben. Nou, deze is in geen geval een upgrade maar had dus bij de dubbele singles gemoeten.

* Butterscotch- Can't You Hear The Song (UK, Jam, 1972)
* Jim Capaldi- It's All Up To You (Duitsland, Island, 1974)
* Cape Canary- Let There Be Light (NL, Polydor, 1974)
Ik geloof niet dat de singles heel veel waarde hebben maar ik kom in Dedemsvaart maar liefst twee singles tegen op het Jam-label waarvan eentje met de 'birth sleeve'. Ik zou beginnen over een Engelse hit maar dat is 'Don't You Know'. Dat staat in 1970 in de Engelse top 20. Deze single op Jam heeft het blijkbaar niet gehaald. Het is mierzoete pop met fraaie harmonieën en een orkestje op de achtergrond. De b-kant klinkt ietsje wilder maar het is wel keurig afgesneden tot perfecte popliedjes voor een groot publiek. Jammer dat het publiek het alleen niet heeft opgemerkt. Jim Capaldi borduurt verder op het werk van Traffic net als Steve Winwood en Dave Mason. 'It's All Up To You' is echter een zeer geslaagde poging. Wat een lekkere plaat van meneer Capaldi! Cape Canary heeft een ex-lid van The Kwyet in de gelederen. Deze Cees Vlottes heeft ook 'Let There Be Light' geschreven, maar ik verwacht dat deze single beduidend minder primitief klinkt. Dat kun je wel stellen, het getuigt meteen al van het gegeven dat de mannen goed hebben geluisterd naar Lynyrd Skynyrd want het heeft de Southern Rock-sfeer helemaal te pakken. Bijzonder fijn plaatje! Dat had ik niet verwacht.

Honderd achteruit 2023: P.J. Proby

De tweede 'zieke' week. Ik heb aangegeven bij het bedrijf dat het nog even niet gaat lukken. De stand van zaken is dat ik verschrikkelijk moe ben en moeiteloos de hele dag kan slapen. Dat doe ik uiteraard niet, tenminste... geen dagen achtereen, maar de vermoeidheid blijft. Is het iets lichamelijks? Moeten we naar de dokter? Ach welnee, ik heb jaren geleden een zelfonderzoek gedaan en weet sindsdien waartoe ik in staat ben en waar ik tekort schiet. Op de tijd op de rem drukken en niet genadeloos door beuken is een zekere zwakte waar ik mezelf tekort mee doe en dat is ook wat er nu speelt. Gelukkig gaat de temperatuur flink omhoog gedurende deze week en hopelijk kan dat eveneens een positief effect hebben. Op Soul-xotica wacht ik nog altijd op de singles van Mark en zolang die er niet zijn, ga ik lekker door met de 'Honderd achteruit'. Met vandaag de nummer 15 in de Gele Bak Top 100 van 2023. Hoewel ik de Engelse persing heb op het Liberty-label in een neutraal hoesje vind ik de Nederlandse Favorieten Expres wel aardig als illustratie voor dit bericht.

In 1997 heb ik in de Popkelder gewerkt, de muziekoefenruimte van Sneek. Daar leer ik Mario kennen. Ik ken hem overigens al langer van gezicht maar het is nooit tot een ontmoeting gekomen. Hij is de zanger geworden van een bevriende band en het is tijdens het jaar in de Popkelder dat hij me op een avond vertelt waar hij een enorme fascinatie voor heeft. Het antwoord? P.J. Proby! Ik ken hem dan alleen als zanger van een paar hitjes die ik overigens ook niet vaak op de radio heb gehoord. Eind 1997 schaf ik 'Today I Killed A Man' aan en in Engeland vind ik 'Together', de opvolger van 'Hold Me'. Ik ken in 1997 ook de controverse rondom P.J. Proby die wel erg gemakkelijk uit zijn broek scheurt. Dat hij tot op de dag van heden het gedrag van een 'shockrocker' heeft, is iets dat ik nooit heb geweten. Op 4 mei 2023 komt de single mee in een bestelling bj Midas Touch met overige Engelse persingen.

Je hebt 'shockrockers' in maten en soorten. Vaak maskeert het overdreven gedrag de talenten van de muzikant of zanger en het is zeldzaam dat iemand goed is in zijn vak en tegelijk van alles doet om het publiek tegen hem in het harnas te werken. P.J. Proby is een zeldzaam geval van het laatste soort. James Marcus Smith wordt op 6 november 1938 geboren in Houston in de Amerikaanse staat Texas. Hij is een achterkleinzoon van de beroemde outlaw John Wesley Hardin en zijn vader is een bankier. Als hij negen is gaan zijn ouders uit elkaar en er wordt besloten dat James groot moet worden binnen verschillende militaire academies. Als hij zijn schooldiploma's heeft gehaald, heeft Smith echter andere ambities. Hij wil aan de slag als acteur en zanger. Voor dat laatste krijgt hij eerst de naam Jett Powers cadeau van zijn nieuwe managers. Onder deze naam maakt hij twee singles voor kleine onafhankelijke platenlabels die genadeloos floppen. Dan komt songwriter Sharon Sheeley in zijn leven. Zij suggereert de naam van een ex-vriendje tijdens haar schoolperiode: P.J. Proby. Proby schrijft in het begin vooral voor andere artiesten en neemt zelf de demo's op. Sheeley en Jackie DeShannon brengen Proby in contact met de Engelse promotor Jack Good en zo vertrekt Proby naar Londen. Zijn debuut is in een tv-show met The Beatles en beter kan zijn loopbaan niet van start gaan. 'Hold Me' is de eerste grote hit voor Proby en er zullen nog een aantal volgen.

In 1998 lees ik een uitgebreid interview met Charles Blackwell, de producent van de eerste platen van Proby, en hij staat uitgebreid stil bij deze markante zanger. Het is volgens Blackwell geregeld hetzelfde liedje. Als er een opnamesessie staat gepland voor P.J. Proby, staat de band in de startblokken het te spelen maar is de hoofdpersoon nog niet komen opdagen. Dan een telefoontje van de andere kant van Londen dat P.J. het niet gaat halen om welke smoes dan ook. De platenmaatschappij moet dan een taxi bestellen en een uur later kan de plaat alsnog worden opgenomen. 'In het begin ben je nog kwaad', herinnert Blackwell zich in 1998, 'Maar zodra hij zijn strot open trekt, weet je weer waarvoor je het doet en waarom je hem vergeeft'. Tijdens een optreden in 1965 scheurt hij uit zijn broek en dat is een gimmick die hij nog vaak zal gebruiken. Het resultaat is dat hij overal in de ban wordt gedaan. De hits drogen op in Engeland, maar hij wil duidelijk niet worden herinnerd als gewoon een hitmaker uit de jaren zestig.

In 1969 maakt hij het album 'Three Week Hero'. Een album waarbij hij meer de kant op gaat van de sentimentele country, een stijl waar zijn ietwat huilende stem prachtig past. De muzikanten op het album is The New Yardbirds dat enkele maanden later bekend zal worden als Led Zeppelin. Jimmy Page werkt overigens al gedurende het hele decennium nauw samen met Proby. In 1977 maakt hij opnames met onze eigen Focus voor de elpee 'Focus Con Proby'. Dat is de zwanenzang van Focus maar voor Proby komt er nog altijd geen einde aan. Hij wordt op sleeptouw genomen door verschillende producenten die hem allemaal uiteenlopende popcovers willen laten doen. Proby kweelt daarentegen veel liever country, maar hee... een mens moet ergens zijn geld mee verdienen. Daarnaast is hij tevens actief als toneelacteur en doet mee aan musicals over Roy Orbison en Elvis. In het laatste geval wordt hij ontslagen als hij weigert de scripts uit te voeren.

Proby is inmiddels 86 jaar en in principe nog altijd actief. Als hij een afscheidstournee wil geven, wordt hem dit niet gegund? Nou, dat zit anders. In een interview doet hij blijken dat zijn laatste vriendinnen 16, 17 en 18 zijn geweest maar dat hij dat eigenlijk al té oud vindt. P.J. heeft het liefste vriendinnen van 12 of 13. Zo kan hij ze tenminste nog een beetje fatsoenlijk opvoeden en op de juiste manier naar religie laten kijken. Ook hebben ze dan nog niet de ervaring van een gebroken hart. Als het interview is afgedrukt, trekken de eerste theaters waar hij de afscheidstournee zal houden zich terug. Op het laatst wordt de hele tournee maar gecanceld. Proby woont nog altijd in Engeland in het landelijke Worcestershire.

'Hold Me' is goed voor een derde plek op de Engelse hitparade, een zeventigste plek in Amerika en in Nederland piekt het op nummer negen.